เคยคิดว่าตัวเองเป็นแฟนที่ดีคนนึง ถึงแม้มันอาจจะไม่ได้ดีที่สุด จนมาเจอคนๆนึง(แฟนปัจจุบัน)
.
.
เรากับแฟนเป็นคู่ที่ไม่ค่อยมีอะไรเหมือนกันเท่าไหร่ ทั้งมุมมอง ความคิด หรือแม้แต่การใช้ชีวิต
เราเป็นคนนิ่งๆ คุยไม่ค่อยเก่ง คนรอบข้างมองว่าเราเรียบร้อย ใจเย็น (แต่เรามองว่าเราอ่าใจร้อนนะ โดยเฉพาะกับความรัก) พ่อแม่ไม่ค่อยปล่อย 6โมงก็ต้องเข้าบ้าน ส่วนแฟนเราใจร้อน เฟรนลี่ คุยเก่ง การใช้ชีวิตก็อิสระนะ กลับดึกหรือนอนบ้านเพื่อนได้แต่ต้องบอกที่บ้านก่อน
.
.
เราประคับประคองความรักของเรามาได้ถึง 5 ปี ตลอดเวลาก็มีอุปสรรคหลายอย่างเข้ามา
เราคบกันตั้งแต่ตอนที่เราเรียนมหาลัย ตอนนั้นเราเจอกันทุกเย็น มีเวลาให้กันเยอะ มันเป็นอะไรที่มีความสุขมาก แต่พอเรียนจบเราทำงาน เรามีเวลาเจอกันอยู่ด้วยกันน้อยลงจนมันทำให้อีกฝ่ายรู้สึกว่ามีแฟนก็เหมือนไม่มี เรา 2 คนพยายามปรับตัว พยายามจูนมุมมองความคิดให้ตรงกัน ตอนแรกมันก็โอเค แต่พอผ่านไปมันก็กลับมาแบบเดิม ความรู้สึกเดิมๆ เหมือนมันสะสมมาเรื่อยๆ พักหลังๆมานี้เรารู้สึกผิดแบบเขาควรจะมีความสุขมากกว่านี้ เวลามองเขาตอนเจอกันเขาก็ดูมีความสุขนะแต่ไม่เท่าเมื่อก่อน มันยิ่งทำให้เรารู้สึกเหมือนเราเห็นแก่ตัว ยิ่งพอได้ยินเสียงร้องไห้หรือคำพูดที่เขาระบายออกมามันยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่ เพราะตลอดเวลาเขาเลือกที่เก็บความรู้สึกนั้น เพราะไม่อยากให้เราต้องมาทะเลาะกัน ไม่อยากให้เราต้องไม่สบายใจเพราะเราก็เหนื่อยจากงานมามากพอแล้ว
ใจนึงเราก็อยากปล่อยให้เขาไปเจอคนที่ดีกว่า ที่มีเวลาให้เขาสามารถมาอยู่ข้างๆเขาในช่วงเวลาที่เขาต้องการ คือ อยากเห็นเขามีความสุขมากกว่านี้
แต่อีกใจก็รัก อยากมีเขาคอยอยู่ข้างๆ
คนไม่มีเวลาอย่างเรามันไม่เหมาะกับการจะมีใครหรือเปล่า?
.
.
เดินต่อหรือควรหยุดไว้แค่นี้
เดินต่อหรือควรหยุดไว้แค่นี้
.
.
เรากับแฟนเป็นคู่ที่ไม่ค่อยมีอะไรเหมือนกันเท่าไหร่ ทั้งมุมมอง ความคิด หรือแม้แต่การใช้ชีวิต
เราเป็นคนนิ่งๆ คุยไม่ค่อยเก่ง คนรอบข้างมองว่าเราเรียบร้อย ใจเย็น (แต่เรามองว่าเราอ่าใจร้อนนะ โดยเฉพาะกับความรัก) พ่อแม่ไม่ค่อยปล่อย 6โมงก็ต้องเข้าบ้าน ส่วนแฟนเราใจร้อน เฟรนลี่ คุยเก่ง การใช้ชีวิตก็อิสระนะ กลับดึกหรือนอนบ้านเพื่อนได้แต่ต้องบอกที่บ้านก่อน
.
.
เราประคับประคองความรักของเรามาได้ถึง 5 ปี ตลอดเวลาก็มีอุปสรรคหลายอย่างเข้ามา
เราคบกันตั้งแต่ตอนที่เราเรียนมหาลัย ตอนนั้นเราเจอกันทุกเย็น มีเวลาให้กันเยอะ มันเป็นอะไรที่มีความสุขมาก แต่พอเรียนจบเราทำงาน เรามีเวลาเจอกันอยู่ด้วยกันน้อยลงจนมันทำให้อีกฝ่ายรู้สึกว่ามีแฟนก็เหมือนไม่มี เรา 2 คนพยายามปรับตัว พยายามจูนมุมมองความคิดให้ตรงกัน ตอนแรกมันก็โอเค แต่พอผ่านไปมันก็กลับมาแบบเดิม ความรู้สึกเดิมๆ เหมือนมันสะสมมาเรื่อยๆ พักหลังๆมานี้เรารู้สึกผิดแบบเขาควรจะมีความสุขมากกว่านี้ เวลามองเขาตอนเจอกันเขาก็ดูมีความสุขนะแต่ไม่เท่าเมื่อก่อน มันยิ่งทำให้เรารู้สึกเหมือนเราเห็นแก่ตัว ยิ่งพอได้ยินเสียงร้องไห้หรือคำพูดที่เขาระบายออกมามันยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่ เพราะตลอดเวลาเขาเลือกที่เก็บความรู้สึกนั้น เพราะไม่อยากให้เราต้องมาทะเลาะกัน ไม่อยากให้เราต้องไม่สบายใจเพราะเราก็เหนื่อยจากงานมามากพอแล้ว
ใจนึงเราก็อยากปล่อยให้เขาไปเจอคนที่ดีกว่า ที่มีเวลาให้เขาสามารถมาอยู่ข้างๆเขาในช่วงเวลาที่เขาต้องการ คือ อยากเห็นเขามีความสุขมากกว่านี้
แต่อีกใจก็รัก อยากมีเขาคอยอยู่ข้างๆ
คนไม่มีเวลาอย่างเรามันไม่เหมาะกับการจะมีใครหรือเปล่า?
.
.
เดินต่อหรือควรหยุดไว้แค่นี้