**รู้สึกไม่มีความสำคัญและไม่มีตัวตนกับเพื่อนสนิท ควรไปต่อหรือจบ?

เป็นพันทิปของพี่ชายนะคะไม่ต้องตกใจกระทู้เก่าๆเราไม่มีเป็นของตัวเองก็เลยเอาของพี่มาตั้งกระทู้

     เราเป็นคนเพื่อนน้อยมาก ในชีวิตมีเพื่อนที่สนิทอยู่ไม่เกิน5คนและในความสนิทก็ไม่รุ้เลยค่ะว่ามีเพื่อนแท้ซักกี่คนหรืออาจไม่มีเลย
พอเรียนจบม.ปลายก็แยกย้ายกันไปหมดเหมือนไม่มีความสนิทกันอีกต่อไป แต่ก็ยังมีคุยกันบ้างในกลุ่มม.ปลาย เราจะเป็นคนเดียวที่ทักไป
คุยกับเพื่อนๆทุกคน ทั้งที่คิดว่าเป็นกลุ่มที่เราคงสนิทมากที่สุดไว้ใจได้ที่สุด ผ่านเรื่องแย่ๆมาด้วยกันมากมาย สุดท้ายก็เหมือนมิตรภาพชั่วคราว
ปรึกษาปัญหาต่างๆไม่ได้เพราะเค้าไม่ค่อยรับฟังและให้คำปรึกษา แต่ในทางกลับกันเวลาที่ทุกคนมีปัญหาจะมาระบายมาปรึกษาเราตลอด
และเราไม่เคยปฏิเสธใครเลย แค่ทักมาเห็นว่ามีปัญหาต่อให้ไม่ว่างก็จะตอบเดี๋ยวนั้นจะโทรหาเดี๋ยวนั้นแต่พอเป็นเราบ้าง
กลับไม่มีใครที่รับฟังปัญหาของเราเลย
     ส่วนตัวเราเป็นคนไม่ค่อยพูดมีอะไรในใจชอบเก็บไว้คนเดียวเพราะกลัวว่าพูดออกไปแล้วจะทำให้คนฟังคิดมากกลัวว่าเขาจะเครียด
ขนาดตัวเรา เรายังรุ้สึกแย่และอึดอัด รุ้สึกไม่ดีกับเรื่องที่หนักใจก็เลยกลัวที่คนมารับฟังจะเป็นทุกข์ตาม (ที่เป็นแบบนี้เพราะมีปมเรื่องการพูด
กับครอบครัวในตอนเด็กค่ะ ก็เลยโตมาแบบมีปมฝังใจไม่กล้าที่จะพูดสิ่งที่คิดและอยู่ในใจ)
     
     ปัจจุบันมีเพื่อนสนิทอยู่คนนึงค่ะเป็นเพื่อนที่เรียน ป.ตรี ด้วยกันและยังต้องอยู่กันอีกนานเนื่องจากในหมวดมีคนเรียนน้อยไม่ถึง10คน
เราก็เลยสนิทกันแค่สองคนไปไหนมาไหนด้วยกันเกือบตลอด(เป็นเพื่อนผู้ชายค่ะ) ในตอนแรกๆช่วงแรกที่รุ้จักกันเค้าดีกับเรามาก
(ก็คงเป็นธรรมดาเพราะเพิ่งรู้จักเลยไม่รู้ใจคอกันมาก) เราดูแลเค้าเทคแคร์เค้าดีทุกอย่างในระดับเพื่อนสนิทคนนึงเลย
และเราก็ไม่เคยทำอะไรไม่ดีกับเค้าเลยแค่พูดแทนตัวก็ไม่เคยมีคำหยายเลย ดีมาตลอดร่วมปี แต่ไม่รุ้ทำไมอยู่ดีๆเค้าเริ่มเปลี่ยนไป
หรืออาจเป็นเพราะสนิทมากขึ้น มาในระยะหลังเรารู้สึกเหมือนเราไม่มีความสำคัญกับเค้าเลยตั้งแต่แรก เหมือนเค้าแค่
เห็นผลประโยชน์ด้านการเรียน เราดูเหมือนมีค่าแค่เวลาที่เค้าต้องการอะไรในชั่วโมงเรียนเท่านั้น ทั้งๆที่มีกันแค่นี้และก็สนิทกัน
เรารับฟังปัญหาของเค้าได้ ทำทุกอย่างให้เค้าได้โดยที่เค้าไม่ต้องเอ่ยปากขอให้ทำ เพราะเราเห็นว่าเค้าเป็นเพื่อนที่เรามีอยู่ตอนนี้
และมีกันแค่นี้ในตอนนี้ แต่เขากลับไม่เคยถามไม่เคยสนใจในวันที่เรามีปัญหาและเราไม่สบายใจทั้งๆที่เราแสดงออกได้ชัดว่ามีปัญหา
เราแค่ต้องการเพื่อนที่จะระบายอะไรให้ฟังได้ซักนิดก็ยังดี นอกจากเขาไม่สนใจเขาก็ทำเหมือนเราไม่เป็นอะไรทั้งที่บางครั้งปัญหาที่เราเจอ
เรารับเราแบกความรู้สึกคนเดียวไม่ไหวจริงๆ หลายครั้งที่เขารุ้แต่ไม่เคยถามว่าเราเป็นอะไรมีปัญหาอะไร กลับบังคับให้เราทำนู่นนี่
ที่เขาอยากให้ทำบังคับให้ไปนู่นนี่กับเขาทั้งที่บางครั้งเราไม่สามารถไปได้ไม่ว่าจะเรื่องของเงินหรือเวลา
แต่พอเป็นเราขอบ้างในสิ่งที่เราต้องการเล็กๆน้อยๆ เช่น เดินไปซื้อของเป็นเพื่อน เปลี่ยนหนังเปลี่ยนของกินที่เราอยากกิน
อยากดู เขาไม่เคยทำตามสิ่งที่เราต้องการเลย เราเหมือนไม่มีสิทธิ์เรียกร้องไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้นทั้งที่เราก็เป็นเพื่อนคนนึงเป็นคนเหมือนกัน
มีความรู้สึกมีความต้องการแตกต่างจากเขาแต่ไม่เคยได้ทำในสิ่งที่อยากทำเลยจนบ่อยเข้าเริ่มเก็บมาคิดว่าเราเป็นเพื่อนเค้ารึป่าว
หรือเค้าเห็นเราเป็นใครที่ไม่ใช่เพื่อนหรือเราแค่อะไรก็ไม่รู้ที่เค้าจะทำอะไรใส่ก็ได้

       และเราเข้าใจว่าเพื่อนจะมีหยอกล้อกันบ้าง แต่เมื่อเทียบกับคนอื่นๆเพื่อนสนิททั้งเก่าและใหม่ของเขา
เราจะเป็นคนที่เหมือนต้องรองรับอารมณ์รองรับการกระทำของเขาทั้งหมด เราเป็นผู้หญิงแต่เขาเล่นแรงกับเรามาก
หลายคนอาจคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดา แต่สำหรับผู้หญิงอย่างเราบางครั้งเราเจ็บจริงๆ แค่เราขอให้เขาหยุดเพราะเราเจ็บ
แต่เขากลับมองว่าเป็นเรื่องสนุกหัวเราะเฮฮาและยังตียังต่อยยังทุบ หลายครั้งที่เรารุ้สึกว่าเราเจ็บเหมือนเราโดนซ้อมจนมีน้ำตา มีร้องไห้
แต่เขาก็ไม่ได้คิดว่าเราจะเจ็บจะปวดยังไง ทุกวันกลับบ้านมาต้องทายาตลอด หนักที่สุดต้องกินยาแก้ปวดกับเราเขาคิดว่าเขาทำอะไรกับเราก็ได้
เพราะเขาเห็นว่าเราเป็นคนไม่พูดหรอแต่ถึงจะพูดไปก็ไม่มีความหมายอะไรเลย แต่กับเพื่อนคนอื่นที่รู้จักหลังเราตั้งนาน
แต่ตอนนี้สนิทกันเขากลับถึงไหนถึงกัน ตามใจเพื่อนคนอื่นทุกอย่างการหยอกล้อต่างจากเราริบลับ (ทั้งเพื่อนผู้หญิงและชาย)
รับฟังปัญหาของเพื่อนในกลุ่มนั้นได้ ยอมรับและทำตามเพื่อนกลุ่มนั้นได้หมด  เรื่องเล็กๆน้อยๆในสื่อโซเชียลเราเป็นคนเดียว
ที่เขาไม่เคยทักมาคุยไม่เคยกดถูกใจ เหมือนเราไม่เคยมีตัวตนอยู่ในชีวิตเขาเหมือนเราถูกมองข้ามอยู่ตลอดเวลา
แต่เขาสามารถไปกดถูกใจเพื่อนคนอื่นๆได้ทักไปได้โทรหาได้คุยได้  แต่กับเราไม่เคยมี เรื่องการทำงานก็รับหน้าทำแทนเพื่อนกลุ่มนั้น
สุดท้ายก็ไม่พ้นโยนให้เราทำตลอดส่วนคนอื่นๆมีหน้าที่อยู่เฉยๆ (บางคนอาจมองว่าเรื่องเล็กน้อย แต่เป็นแบบนี้ทุกๆวันเรารับไม่ไหวจริงๆ
เราอึดอัดที่เหมือนเค้าทำเหมือนเราเป็นหุ่นเชิดเป็นที่รองรับอารมณ์รองรับการกระทำ ทนมือทนโทสะเค้าได้)
    
     เราน้อยใจเหมือนกันเก็บความรู้สึกมานานตลอดเวลา และที่เรายอมทุกอย่างเพราะเห็นเค้าเป็นเพื่อนแล้วก็มีแค่นี้
ก็เลยไม่อยากที่จะพูดอะไรไม่อยากอธิบายความรู้สึกตอนนี้ว่าเรารู้สึกแย่ขนาดไหนเพราะกลัวจะมีปัญหาตามมาทำให้ผิดใจกัน
เราไม่อยากเริ่มต้นมิตรภาพใหม่อีกแล้ว เพราะสุดท้ายเราก็เจอปัญหาเดิมๆ
     ส่วนเค้าเหมือนไม่เคยเห็นเราอยุ่ในสายตาไม่เคยเห็นความสำคัญทั้งที่ทำทุกอย่างให้ในเรื่องเรียนและปัญหาในชีวิตบางครั้งก็คอยแก้ให้
คอยให้ความช่วยเหลือทุกๆอย่าง แต่กลับไม่ได้มิตรภาพที่ดีอย่างที่เราให้เค้า เราเหนื่อย เราอึดอัดเราไม่มีที่ระบาย
เราดูเป็นคนอ่อนแอที่ใครๆจะมาทำอะไรก็ได้หรอใครๆจะมองข้ามง่ายๆขนาดนั้นเลยหรอ เราดูเหมือนต้องเป็นคนสุดท้ายที่เพื่อนจะนึกถึงตลอดเลยหรอ?
ทั้งที่เราเห็นความสำคัญของเพื่อนเราทุกคนแต่แปลกที่ไม่เคยได้รับในสิ่งที่ให้คนอื่นไปเลย ("ใจ")
(หลายคนอาจจะคิดและส่วนใหญ่ชอบคิดว่าที่เค้าเป็นแบบนี้เพราะเค้ารู้สึกพิเศษกับเรารึป่าวก็เลยเอาแต่ใจตัวเองแค่กับเราแต่สำหรับเรา
เราอึดอัดที่เค้าเป็นแบบนี้ เราเสียความรู้สึกหลายๆเรื่องรวมถึงเรื่องเล็กๆน้อยๆที่เค้าทำประจำ)
เราควรทำยังไงให้พ้นจากความรู้สึกไร้ความสำคัญไร้ตัวตนแบบนี้ดี อึดอัดในทุกๆเรื่องมากแล้วค่ะตอนนี้ ควรเลิกคบหรือคบต่อไป
หรือว่าให้พูดอะไรในใจที่เก็บและอัดอั้นมานานดี?