เรื่องมีอยู่ว่าเขาโทรมาหาผม ผมทานข้าวอยู่ชึ้งเป็นช่วงตอนเย็นเเละเป็นอาหารมื้อเเรกของวันนั้น ผมกดรับโทรศัพท์ก้พูด"อัลโหลว่าไง มีไร "
น้ำเสียงฮ้วนๆเเข็งๆเพราะอาหารที้อยู่ในปากด้วย)ตอนพูดไม่ได้มีอารมย์โกรธหรืออะไรเขามาก่อน แฟนผมก้ตอบมาพูดลักษณะ"ไม่ว่างไม่เปนไรเเล้วกดวางสายไป ผมก้ไลไปหาเขา "มีไรป่าววันนี้ดูแปลกๆ เพราะผมยังไม่รู้ว่าเขาโกรธ เขาโกรธมาก ผมบอกไปว่าไม่ได้ตั้งใจไม่มีเจตนาจะพูดไม่ดี ที้ได้ยินอาจเพราะมีอาหารติดในปากทำให้ดูฟังเสียงไม่ปกติ (เเต่ไม่ขอโทษเพราะเขาก้เคยพูดไม่เพราะกับเราโดยเขาตั้งใจที่จะพูดไม่ดีกับเรา เเต่ผมก้ไม่ได้มีปัญหาอะไรในตอนนั้นเพราะถือว่าเรื่องจิ๊บๆ) ผมอธิบายไปว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆผมไม่ได้ตั้งใจ ไม่มีเเจตนาจะพูดเลย มันก้น่าจะผ่านน่าจะจบไปตั้งเเต่ตอนนั้น เเต่ไม่เลย เรื่องบานปรายถึงขู่เลิกลา เเละเขามีปัญหาเรื่องเเบบนี้มาตลอดก้ทะเลาะขู่เลิกกันตลอด เเรกๆผมก้ขอโทษนะ พอหลังๆมาก็มีปัญหาเรื่องเเบบนี้อีก ผมรู้สึกว่าคำขอโทษมันไม่ใช่ทางเเก้ที่ถูก ครั้งนี้ผมยืนยันไม่ขอโทษยืนยันที่จะไม่พูด เขาขู่จะเอาเสื้อผ้าผมออกไปไว้ในรถเหมือนกับว่าเลิกกันเธอบอกไม่ไหวเเล้วเพราะมันบ่อยไป คำว่าบ่อยก้ใช่ เพราะผมเป็นคนพูดตรงๆฮ้วนๆมาตั่งเเต่เกิด ที่หลายๆครั้งที่คุยกันไม่มีปัญหาเพราะผมนึกได้ก้พยายามคุยดีๆมาตลอด เเต่ครั้งนี้ผมเผลอหรือหลุดอะไรก้ตาม มันสมควรไหมครับที่แฟนผมทำเป็นแบบนี้ และเขาเป็นคนไม่ยอมอะไรง่ายๆ เขาสามารถเลิกกันได้เพียงเพราะเรื่องเเค่นี้ก้สามารถเลิกได้ เแฟนผมเขาไม่ใช่คนเจ้าชู้ เขาก้ทีเราเพียงคนเดียวนะ ที่แน่ๆเวลาเขาไม่พอใจอะไร เขาสามารถพังมันได้ทุกอย่างเพื่อเเลกกับเเค่คำว่า "ยอมเขา" "ขอโทษเขา"ของอีกฝ่ายนึง ผู้หญิงแบบนี้เขาเรียกว่าเอาแต่ใจ หรือ งี่เง่ารึปล่าวครับ
แฟนผมเป็นเเบบนี้เข้าเรียกว่าเอาเเต่ใจรึป่างครับ