สวัสดีค่ะ พ่อเราเพิ่งเสียโดยอุบัติเหตุเมื่อ 1 เดือนที่ผ่านมา
ทุกอย่างผ่านไปเร็วมาก จนทุกคนในบ้านและคนรอบข้างไม่ทันได้ตั้งแต่
ด้วยอายุของพ่อแค่ 52 ปี และพ่อเป็นเสาหลักให้กับทุกๆคนในบ้านค่ะ จึงเป็นเรื่องที่ไม่มีใครคาดฝันมาก่อน เพราะท่านสุขภาพดี แข็งแรงมาก
การจากไปของพ่อทำให้ทุกคนเสียใจ และคนที่ทำใจยากที่สุดคงจะเป็นแม่ คนที่อยู่เคียงข้างและดูแลกันและกันมากว่า 30 ปี
ถึงจะผ่านไป 1 เดือนแล้วแม่ยังคงซึมเศร้า ไม่ค่อยอยากพูด ไม่อยากทำอะไรเหนื่อยง่ายมากค่ะ
โดยปกติแล้ว พ่อและแม่ตัวติดกันตลอด ชอบไปไหนมาไหนด้วยกัน และพ่อคอยดูแลเอาใจใส่และตามใจแม่ตลอด พาไปเที่ยวที่ๆอยากไป
พาไปชอปปิ้ง เดินห้าง เรียกได้ว่าพ่อเป็นโลกทั้งใบของแม่เลยก็ว่าได้ บางทีก็ไปเที่ยวกันสองคนถ้าลูกไม่ไป
พ่อและแม่วางแผนจะอยู่ด้วยกันไปจนแก่ หลังเกษียรเค้าตั้งเป้าว่าจะขับรถไปเที่ยวด้วยกันเรื่อยๆแบบไม่ได้แพลน เหนื่อนไหนนอนนั้น
แม่เป็นคนที่ไม่ค่อยมีสังคมค่ะ เพราะเรียนจบไม่สูงมากและย้ายมาอยู่จังหวัดเดียวกับพ่อ ถ้ามีก็มีแต่ญาติพี่น้องและเพื่อนบ้านบ้าง ที่จะแวะเวียนมาทักทายหรือทานข้าวด้วยกัน แต่เวลาจะใช้อยู่กับครอบครัวส่วนใหญ่
และปกติวัน จ-เสาร์ แม่จะเปิดร้านขายของ ซึ่งสาขาที่แม่คุมจะค่อนข้างเงียบและมีแต่แม่เท่านั้น ไม่จำเป็นต้องมีลูกน้อง พอตอนเย็นก็ทานข้าว ขึ้นบนห้องนอน เหมือนชีวิตทั้งวันอยู่กับแค่ตัวเอง จะได้เจอลูกๆบ้างช่วงตอนเย็น วันหยุด หรือ กินข้าวเที่ยง ซึ่งเวลาว่างระหว่างวันแม่ก็มักจะดูรุปเก่าๆของพ่อ รูปครอบครัวที่ถ่ายด้วยกัน หรือ ฟังเพลง เศร้าๆค่ะ พอชวนไปกินหรือไปไหนแม่ก็ไม่ค่อยอยากไป
เราเลยอยากถามว่าใครเคยอยู่ในสถานะการณ์แบบนี้คะ แล้วทำยังไงให้คุณแม่ทำใจได้และเข้มแข็งมากขึ้นคะ เพราะเวลาชวนไปเที่ยว กินข้าว แม่ก็ไม่มีความสุข คิดตลอดเวลาว่าอยากให้พ่ออยู่ตรงนี้ หรือเป็นที่ๆอยากไปกับพ่อหรือเคยมีพ่ออยู่ รบกวนคนที่เคยผ่านจุดนี้มาแล้วช่วยทีค่ะ เราอยากให้แม่เราเข้มแข็งและยิ้มได้อีกครั้ง
สอบถามคนที่พ่อเคยเสียชีวิตหน่อยค่ะ มีวิธีเป็นกำลังใจให้แม่ยังไงคะ
ทุกอย่างผ่านไปเร็วมาก จนทุกคนในบ้านและคนรอบข้างไม่ทันได้ตั้งแต่
ด้วยอายุของพ่อแค่ 52 ปี และพ่อเป็นเสาหลักให้กับทุกๆคนในบ้านค่ะ จึงเป็นเรื่องที่ไม่มีใครคาดฝันมาก่อน เพราะท่านสุขภาพดี แข็งแรงมาก
การจากไปของพ่อทำให้ทุกคนเสียใจ และคนที่ทำใจยากที่สุดคงจะเป็นแม่ คนที่อยู่เคียงข้างและดูแลกันและกันมากว่า 30 ปี
ถึงจะผ่านไป 1 เดือนแล้วแม่ยังคงซึมเศร้า ไม่ค่อยอยากพูด ไม่อยากทำอะไรเหนื่อยง่ายมากค่ะ
โดยปกติแล้ว พ่อและแม่ตัวติดกันตลอด ชอบไปไหนมาไหนด้วยกัน และพ่อคอยดูแลเอาใจใส่และตามใจแม่ตลอด พาไปเที่ยวที่ๆอยากไป
พาไปชอปปิ้ง เดินห้าง เรียกได้ว่าพ่อเป็นโลกทั้งใบของแม่เลยก็ว่าได้ บางทีก็ไปเที่ยวกันสองคนถ้าลูกไม่ไป
พ่อและแม่วางแผนจะอยู่ด้วยกันไปจนแก่ หลังเกษียรเค้าตั้งเป้าว่าจะขับรถไปเที่ยวด้วยกันเรื่อยๆแบบไม่ได้แพลน เหนื่อนไหนนอนนั้น
แม่เป็นคนที่ไม่ค่อยมีสังคมค่ะ เพราะเรียนจบไม่สูงมากและย้ายมาอยู่จังหวัดเดียวกับพ่อ ถ้ามีก็มีแต่ญาติพี่น้องและเพื่อนบ้านบ้าง ที่จะแวะเวียนมาทักทายหรือทานข้าวด้วยกัน แต่เวลาจะใช้อยู่กับครอบครัวส่วนใหญ่
และปกติวัน จ-เสาร์ แม่จะเปิดร้านขายของ ซึ่งสาขาที่แม่คุมจะค่อนข้างเงียบและมีแต่แม่เท่านั้น ไม่จำเป็นต้องมีลูกน้อง พอตอนเย็นก็ทานข้าว ขึ้นบนห้องนอน เหมือนชีวิตทั้งวันอยู่กับแค่ตัวเอง จะได้เจอลูกๆบ้างช่วงตอนเย็น วันหยุด หรือ กินข้าวเที่ยง ซึ่งเวลาว่างระหว่างวันแม่ก็มักจะดูรุปเก่าๆของพ่อ รูปครอบครัวที่ถ่ายด้วยกัน หรือ ฟังเพลง เศร้าๆค่ะ พอชวนไปกินหรือไปไหนแม่ก็ไม่ค่อยอยากไป
เราเลยอยากถามว่าใครเคยอยู่ในสถานะการณ์แบบนี้คะ แล้วทำยังไงให้คุณแม่ทำใจได้และเข้มแข็งมากขึ้นคะ เพราะเวลาชวนไปเที่ยว กินข้าว แม่ก็ไม่มีความสุข คิดตลอดเวลาว่าอยากให้พ่ออยู่ตรงนี้ หรือเป็นที่ๆอยากไปกับพ่อหรือเคยมีพ่ออยู่ รบกวนคนที่เคยผ่านจุดนี้มาแล้วช่วยทีค่ะ เราอยากให้แม่เราเข้มแข็งและยิ้มได้อีกครั้ง