คน * ไร้ * บ้าน

ลอนดอน 2558

ผมได้เห็นผู้ชายชุดทหาร
นั่งอยู่นานตรงหน้าออฟฟิศผม
บางครั้งเขาก็ดูเหมือนจะเป็นลม
ดูขื่นขมหิวข้าว นั่งยาวเลย

มีฝรั่งคนหนึ่งน่าทึ่งมาก
เขาให้ได้ไม่ยากอยากเฉลย
ซื้ออาหารเช้าให้คนนั้นทุกวันเลย
อีกคนเอ่ยซื้อข้าวเที่ยงให้อีกราย

ผมเองเห็นตอนเย็นยังว่างอยู่
ผมก็ดูลู่ทางถึงยามสาย
พอถึงเย็นย่ำค่ำระกำกาย
ผมเป็นฝ่ายให้ข้าวเย็นอย่างเป็นงาน

ทำอย่างนี้กันอยู่หลายวันนัก
จนรู้จักชื่อเขาเราสนาน
ช่วยกันดูแลอย่างยาวนาน
จนถึงกาลที่เขาหายตัวไป

คงมีกำลังใจมากขึ้นแล้ว
คงไม่แคล้วกลับบ้านอย่างสดใส
เราดูแลเขาด้วยหัวใจ
อยากให้เขาเริ่มใหม่ได้อีกวัน

กรุงเทพ 2560

ห้องทำงานของผมหันเข้าหา
ตึกระฟ้าคอนโดโก้ไม่หวั่น
เห็นสามห้องเผลอมองดูทุกวัน
ห้องแรกนั้นทะเลาะกันทุกวันเลย

ห้องที่สองคู่แม่ลูกผูกพันรึเปล่า
เห็นชอบเถียงกันยาวแล้วก็เฉย
อีกห้องเป็นพี่น้องน่ารักจังเลย
แต่ไม่เคยเห็นพูดกันจำนรรจา

สามห้องนั้นคือคนที่มีบ้าน
แต่มองผ่านหันไปทั้งซ้ายขวา
มีแต่เรื่องทุกวันจนระอา
อนิจจานี่บ้านหรืออะไรกัน

คนมี house นั้นก็ homeless ได้
คน homeless ไม่ได้หาย ยังใฝ่ฝัน
คน homeless ยังมี home ดูแลกัน
คนมี house นั้น บางวันก็เหมือน homeless เอย