เราเป็นเด็กอยู่ในครอบครัวแบบปิด ไม่สนไม่คบไม่คุยกับเพื่อนบ้าน และระแวงว่าคนนู้นคนนี้จะเล่นยาติดยา (จะกลัวอะไรกันนักหนา ทั้งที่คนแถวบ้านนิสัยดี ใจดีกันทั้งนั้น)
และตั้งแต่เด็กเวลาเราคบเพื่อนคือแบบ เราคุยกับเพื่อนหน้าโรงเรียน พ่อมารับพอดี ไม่ว่าเพื่อนนนั้นจะหญิงหรือชาย ก็จะประมาณว่า
พ่อ:คุยกับใคร กลับบ้าน!!!//ตะคอกใส่ต่อหน้าคนที่มารับลูก
และเราก็ไม่กล้าคุยกับเพื่อนเวลาเลิกเรียน ก็จะแอบไล่เพื่อน "เห้ย พ่อมาแล้วว่ะแกไปๆ ไปก่อนเลยแก"
เราแอบคบเพื่อนแบบหลับๆ คบเป็นกลุ่ม เพื่อนแต่ละคนก็มีแต่เด็กเรียนๆ บ้าๆบอๆติ๋มๆเปิ่นๆทั้งนั้น ไร้พิษภัย
และนี่คือเหตุการณ์ของวันหนึ่งที่เราเพิ่งโดนมา
วันหนึ่งพยายามขอพ่อไปเยี่ยมเพือน และพ่อด่าเรา ไม่ใช่คำว่า'ว่า'นะ พ่อเราด่าแบบเหมือนเกิดเหตุร้ายอะไรสักอย่าง และเราถามเหตุผลของพ่อ
เหตุผลของพ่อ:กูรู้ ว่าอีนี่มันไม่น่าคบ เลิกคบเลย
เรา:พ่อรู้ได้ไง
พ่อ:กูรู้ดิ กูเกิดก่อน ถ้ารู้ว่าคบหรือเถลไถล โดนตีนกูแน่//ตะคอก
ูเรา:...
อืม ไม่อยากเถียงละ จะไปฟ้องแม่ก็ไป จะทำอะไรก็ทำ เหนื่อย...
เพื่อนก็ไม่ให้คบ รู้ว่าห่วง แต่ให้โอกาสบ้างดิ คนมันก็ต้องเข้าสังคมมั่งดิ เพราะอะไร
เรา:เพราะอะไร
พ่อ:ก็ไม่ให้คบ
เรา:ขอเหตุผลเถอะ บอกจะได้ไม่คบ
พ่อ:เดี๋ยวนี้ยาเสพติดยิ่งละบาด ก็ยิ่งเชื่อคนง่าย เดี๋ยวรู้ไม่ทันมันอีก
เป็นคำตอบของพ่อที่หลุดปากออกมา และก็พูดยาว
เราได้แต่เงียบ รอให้ถึงบ้านและทำการบ้านอย่างใจเย็น
เราเหนื่อย เหนื่อย อยากระบาย ยังมิทันพิมพ์เสร็จ แม่ก็ขึ้นมาบนห้องและจ้ะ
จ้ะ
เรา... (พูดไม่ออก พิมพ์ไม่ถูก)
รู้แค่ว่าเรานอกคอก เราแปลกที่สุดในบ้าน คนในบ้านแม่พี่น้องสาว (น้องสาวก็หยิ่งๆกับเพื่อนในห้อง)ทุกคนจะปิดกั้นทำไม ไม่เข้าใจเลย
เรารู้สึกเสียความรู้สึกเวลาพ่อกีดกันระหว่างเรากับเพื่อน เราอ่อนไหวต่อเรื่องนี้ก็จริง แต่เราก็พอจะแยกออก เราเลือกคบเพื่อนนะ และเราไม่เคยทำเรื่องเหลวไหลเลย เฮ้ย พ่อกลัวอะไร แม่ด้วย กลัวอะไร อยากรู้
อ้อ กลัวว่าจะทำเรื่องไม่ดี เออ ยิ่งเสียความรู้สึกเข้าไปอีก อยู่กันมานานมากกกกกกก เป็นแม่พ่อลูกกันน่าจะรู้นิสัยกันบ้างอ่ะ ความฝันเราก็พังทลายเพราะความคิดของพ่อแม่ บอกเราไปไม่รอดหรอก
ไม่ เราจะทำให้เขาเห็นให้ได้ แต่ตอนนี้เรารู้สึกห่อเหี่ยวมาก หาทางออกไม่เจอเลย
เราจะทำไงให้อยู่ได้
พ่อไม่ให้คบเพื่อน
และตั้งแต่เด็กเวลาเราคบเพื่อนคือแบบ เราคุยกับเพื่อนหน้าโรงเรียน พ่อมารับพอดี ไม่ว่าเพื่อนนนั้นจะหญิงหรือชาย ก็จะประมาณว่า
พ่อ:คุยกับใคร กลับบ้าน!!!//ตะคอกใส่ต่อหน้าคนที่มารับลูก
และเราก็ไม่กล้าคุยกับเพื่อนเวลาเลิกเรียน ก็จะแอบไล่เพื่อน "เห้ย พ่อมาแล้วว่ะแกไปๆ ไปก่อนเลยแก"
เราแอบคบเพื่อนแบบหลับๆ คบเป็นกลุ่ม เพื่อนแต่ละคนก็มีแต่เด็กเรียนๆ บ้าๆบอๆติ๋มๆเปิ่นๆทั้งนั้น ไร้พิษภัย
และนี่คือเหตุการณ์ของวันหนึ่งที่เราเพิ่งโดนมา
วันหนึ่งพยายามขอพ่อไปเยี่ยมเพือน และพ่อด่าเรา ไม่ใช่คำว่า'ว่า'นะ พ่อเราด่าแบบเหมือนเกิดเหตุร้ายอะไรสักอย่าง และเราถามเหตุผลของพ่อ
เหตุผลของพ่อ:กูรู้ ว่าอีนี่มันไม่น่าคบ เลิกคบเลย
เรา:พ่อรู้ได้ไง
พ่อ:กูรู้ดิ กูเกิดก่อน ถ้ารู้ว่าคบหรือเถลไถล โดนตีนกูแน่//ตะคอก
ูเรา:...
อืม ไม่อยากเถียงละ จะไปฟ้องแม่ก็ไป จะทำอะไรก็ทำ เหนื่อย...
เพื่อนก็ไม่ให้คบ รู้ว่าห่วง แต่ให้โอกาสบ้างดิ คนมันก็ต้องเข้าสังคมมั่งดิ เพราะอะไร
เรา:เพราะอะไร
พ่อ:ก็ไม่ให้คบ
เรา:ขอเหตุผลเถอะ บอกจะได้ไม่คบ
พ่อ:เดี๋ยวนี้ยาเสพติดยิ่งละบาด ก็ยิ่งเชื่อคนง่าย เดี๋ยวรู้ไม่ทันมันอีก
เป็นคำตอบของพ่อที่หลุดปากออกมา และก็พูดยาว
เราได้แต่เงียบ รอให้ถึงบ้านและทำการบ้านอย่างใจเย็น
เราเหนื่อย เหนื่อย อยากระบาย ยังมิทันพิมพ์เสร็จ แม่ก็ขึ้นมาบนห้องและจ้ะ
จ้ะ
เรา... (พูดไม่ออก พิมพ์ไม่ถูก)
รู้แค่ว่าเรานอกคอก เราแปลกที่สุดในบ้าน คนในบ้านแม่พี่น้องสาว (น้องสาวก็หยิ่งๆกับเพื่อนในห้อง)ทุกคนจะปิดกั้นทำไม ไม่เข้าใจเลย
เรารู้สึกเสียความรู้สึกเวลาพ่อกีดกันระหว่างเรากับเพื่อน เราอ่อนไหวต่อเรื่องนี้ก็จริง แต่เราก็พอจะแยกออก เราเลือกคบเพื่อนนะ และเราไม่เคยทำเรื่องเหลวไหลเลย เฮ้ย พ่อกลัวอะไร แม่ด้วย กลัวอะไร อยากรู้
อ้อ กลัวว่าจะทำเรื่องไม่ดี เออ ยิ่งเสียความรู้สึกเข้าไปอีก อยู่กันมานานมากกกกกกก เป็นแม่พ่อลูกกันน่าจะรู้นิสัยกันบ้างอ่ะ ความฝันเราก็พังทลายเพราะความคิดของพ่อแม่ บอกเราไปไม่รอดหรอก
ไม่ เราจะทำให้เขาเห็นให้ได้ แต่ตอนนี้เรารู้สึกห่อเหี่ยวมาก หาทางออกไม่เจอเลย
เราจะทำไงให้อยู่ได้