ไปทำงานที่เดียวกับเพื่อนสนิทที่คบมาหลายปี จากเพื่อนสนิทกลายเป็นรู้สึกไม่สนิท

คือมีเพื่อนที่สนิทกันตั้งแต่ตอนมัธยม จนเรียนจบหางานก็ยังคุยเจอกัน เราชอบแวะไปที่บ้านเพื่อน เวลาที่บ้านไปเที่ยว หรือพี่ไปเมืองนอกก็จะแอบแบ่งของฝากของเราไปให้เพื่อนด้วย  ชอบแลกเปลี่ยนของกัน ชอบอะไรคล้ายๆกัน  ไม่เคยทะเลาะกันเลย จนถึงช่วงที่หางาน ที่ทำงานเพื่อนขาดคนเลยชวนเราไปทำ เราก็ตกลงไปทำ โดยที่ทำงานก็มีน้าเพื่อนอยู่ด้วย  ตอนเริ่มงานช่วงแรกก็ไม่มีปัญหาอะไร ทุกคนที่ทำงานก็ดีช่วยบอกช่วยสอนงาน แต่เรื่องก็เริ่มเกิดตอนเดือนที่สอง ปกติน้าเพื่อนมักจะคอยตรวจจับข้อผิดพลาดของเรา คอยถามเราจี้เราบ่อยๆ บางครั้งก็โดนด่าเรารู้ว่าเค้าจี้เราเพราะหวังดี แต่มันรู้สึกอึดอัดเลยไปบ่นให้เพื่อนฟัง เราไม่ได้ใช้คำหยาบเลยซักคำบอกด้วยว่าแค่บ่นไม่ได้เกลียดเค้ารู้ว่าหวังดี เล่าไปโดยที่คิดว่าอาจจะไม่เป็นไร เพราะมันก็ชอบมาบ่นเรื่องน้าให้ฟังเหมือนกัน ปรากฏว่าวันถัดมา เราโดนน้าด่าที่ออฟฟิตแต่เช้าต่อหน้าทุกคน เรารู้สึกแย่มากเช้านั้น ไม่ได้เสียใจที่น้าว่า แต่เสียใจที่เพื่อนเอาเรื่องที่คุยกันไปฟ้อง  หลังจากนั้นเพื่อนก็ส่งแชทมาเยาะเย้ยเรา คุยเถียงกันสรุปว่าเราผิดเองแหละที่เอาเรื่องนี้ไปพูดกับเพื่อน ระหว่างเพื่อนกะน้าก็ต้องเลือกสายเลือดอยู่แล้ว ทั้งวันนั้นเราไม่มีสมาธิทำงานเลย  ที่เลวร้ายจนเราทนไม่ได้คือตอนกลับบ้านเรานึกได้ว่าลืมบอกลาพี่ๆที่ออฟฟิตเลยย้อนกลับไป พอเปิดประตูเข้าไป ถึงจะได้ยินไม่กี่คำ แต่เราก็รู้ว่าเพื่อนกำลังนินทาเรื่องเราให้คนที่ทำงานที่ไม่ได้รู้เรื่องด้วยฟัง ไม่ใช่แค่คำพูดแต่สายตาบรรยากาศที่พี่คนนั้นหันหลังให้มันฟ้อง เราบอกลาแล้วออกมาแต่พยายามกลั้นน้ำตาสุดๆ แต่ก็ไม่ไหวยืนร้องไห้กลางแถวที่ยืนรอรถตู้กลับบ้าน ไม่ได้ร้องไห้มานานแล้ว   แต่การโดนเพื่อนแทงข้างหลังมันเจ็บปวดจริง รู้สึกเสียใจที่ตัวเองไม่คิดให้ดีก่อนไปคุยกับเพื่อน เสียใจที่ไปทำงานที่เดียวกัน ทำให้ต้องเสียเพื่อนไป สภาพตอนนี้คือไม่รู้จะทำต่อให้ครบสัญญาดี หรือจะทำถึงแค่สิ้นเดือน  ถือเป็นบทเรียนของชีวิตทำงานกับเพื่อนจริงๆ