พ่อแม่เราอย่าร้างกัน แยกกันไปคนละทิศคนละทาง
น้องอยู่กับแม่ แต่เราอยู่กับพ่อแค่ตอนเรายังเล็กๆไม่เกิน8 ขวบ จากนั้นพ่อก็ออกไปจากบ้านที่บ้านบอกว่าไปทำงานต่างจังหวัด แต่ก็ไม่เคยกลับมาหาเราเลยตลอดนะยะเวลา 10ปี เราเลยอยู่ในความดูแลฝั่งญาติของพ่อ ซึ่งเขาก็มีครอบครัวต้องดูแลเหมือนกัน ทำให้เราต้องอยู่กับปู่ย่า เลี้ยงเรามาตั้งแต่เล็ก ส่วนญาติฝั่งพ่อจะส่งเงินมาช่วยเรื่องค่าเทอมตลอด บางทีไม่มีจะส่งก็พยายามหาหนทางมาส่งให้เราจนได้ ส่วนแม่นานๆเจอทีแต่เจอบ่อยกว่าพ่อ ถ้าเราอยากเจอต้องนั่งรถไปหา นานๆจะมาหาเราทีนับครั้งได้ 1ปีน่าจะเจอกัน1ครั้ง ไม่เคยส่งเงินค่าเล่าเรียนให้เราสักบาทเดียว เราไปหานานๆให้เงิน 100-200฿ เพราะคิดว่าเรามีเงินใช้แล้วจากพ่อ แต่จริงๆไม่ใช่เราได้จากฝั่งญาติพ่อ พ่อเรานานไจะส่งเงินที1-2ปี ครั้งละ5000฿ ส่งให้เราและน้องด้วย และก็นานๆทีที่เราจะได้คุยโทรศัพท์กับพ่อ(ตอนที่โทรมาบอกว่าจะส่งเงิน ครั้งละไม่เกิน5นาที) เราก็คุยปกติ ถามไถ่เป็นยังไง พ่อก็มีถามเรียนเป็นยังไงบ้าง เราถามอยู่บ่อยๆว่าเมื่อไหร่จะกลับมาบ้านก็ไม่เคยได้คำตอบ จึงไม่เคยจะถามอีก จนตอนนี้ก็นานมากๆจนเราลืมความรู้สึกแบบพ่อลูกไปแล้วทุกๆครั้วก็คุยกันประมาณนี้ ไม่ได้อะไรกันมาก  ส่วนแม่เรามีอยู่ครั้งหนึ่งเราต้องเรียนพิเศษ กลับดึก19.00 ฝั่งญาติเลยขอให้แม่มารับ ตอนนั้นแม่มารับเราช้ามาก 21.00 ปล่อยให้เรายืนอยู่คนเดียว นานมาก หน้าที่เรียนพิเศษปิดไฟ เราเลยถามแม่ว่าทำไมมารับช้าจัง แต่แม่กลับตอนมาว่า " คนอื่นเขาก็มีธุระเหมือนกัน ใครจะว่างขนาดนั้น ! " คำนี้ทำเราจุกมาตลอดระยะเวลา20 ปี เราเลยไม่กล้าถามอีก พอคอสเรียนจบ ฝั่งญาติก็ไม่เคยวานให้แม่เราช่วยเหลืออีกเลย (ปู่เราอายุมาก ตอนดึกขับรถไม่ได้) จนกระทั่งมีเรื่องที่ต้องวอนให้แม่ช่วยจริงๆ คือเราต้องไปเรียนมหาวิทยาลัย ต้องย้ายของเข้าหอ จึงวอนให้มาช่วยฝั่งบ้านเราจะออกค่าเดินทางให้ทุกอย่าง แม่เราไม่ได้ออกเลยสักบาท แต่แม่เรามาช้าตามที่นัดไว้ ทำให้ฝั่งญาติเราโมโหมาก เพราะตอนแรกคุยกันแล้วว่าแม่สะดวกวันไหน แล้วบังเอิญว่ามันที่แม่เราสะดวกเป็นวันสุดท้ายที่ต้องย้ายของเข้าหอ แม่ไม่มาตามนัดตอนหัวค่ำ ทำให้วันรุ่งขึ้นเราต้องนั่งรถทัวน์ไปกับปู่เอง(อายุ60+) ส่วนย่าดูแลบ้าน
พอเราถึงที่พัก เราเชคอิน ในเฟสแม่ก็เลยโทรมาว่า " เอ้า ถึงที่พักแล้วหรอ ทำไมไม่รอแม่ " คือตอนนั้นฝั่งบ้านเราโมโหมากๆ เราก็โมโห แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากแค่บอกจะจัดของ ก็วางไปเลย ปู่เราก็ต้องนั่งรถทัวน์กลับคืนแล้วโทรหาญาติห่างๆว่าขึ้นอะไรตรงไหน เราก็ไปส่งที่ขึ้นรถ จากนั้นมาก็ไม่เคยได้ติดต่อแม่อีกเลย นานๆทีจะคุย เพราะมีเรื่องอะไรต่างๆอีกมากที่ทำให้เราเสียความรู้สึก แม่ไม่เคยถามว่าเราเรียนเป็นไง โอเคมั้ย ค่าเทอมแพงหรือเปล่า ไม่เคยเลย คิดแต่ว่าเรามี จนพักหลังๆเราใกล้จะเรียนจบ แม่พยายามจะโทรมาหาเรา แล้วพูดเชิงว่าจบแล้วทำงานมาเลี้ยงแม่นะ ได้เงินเดือนเท่าไหร่ น่าจะเยอะ โน่นนี่นั่น เราไม่อยากคุย เลยพยายามตัดบทตลอดเพื่อจะวาง และพักหลังๆโทรถามว่ามีเงินพอใช้มั้ย เอาเท่าไหร่ เราก็เลยบอกว่าแล้วแต่ไม่เป็นไร แม่ก็บอกเอาเท่าไหร่ เราเลยบอกว่า 500 ก็พอ แต่แม่ก็ไม่เคยโอนให้สักครั้ง ตลอดชีวิต20 กว่าปีแม่ไม่เคยถามสารทุกข์สุกดิบหรือคุยกับเราเกิน 5 นาทีเลยสักครั้ง จนเรารู้สึกว่าไม่อยากคุยไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรอีกเลย มันบอกไม่ถูก คือพอเราจบเราก็ต้องส่งเงินให้ที่บ้านใช้แล้วเลี้ยงตัวเองด้วย เพราะคนที่หาเงินเลี้ยงเราม่ก็ไม่ได้สบาย อดทนอดกลั้นมามาก เราเห็นมาตลอด เราควรทำอย่างไรดีค่ะ ไม่ให้เป็นการไม่ดูแลบุพพารี อย่างไรถึงจะเหมาะสม คือเราไม่ได้รู้สึกรักหรือผูกพันธ์กับพ่อแม่ แต่ก็ไม่อยากให้แม่มาคิดว่าเราอกตัญญู
#ปล.พ่อไม่เคยพูดกับเราแนวเงินๆทองๆเราเลยไม่เอาประเด็นพ่อมาคิดมาก
#ส่วนน้องเราตอนนี้ ไม่ได้เรียนแล้วเด็กเกนิดหนึ่ง รักเพื่อนมากๆๆๆ นิสัยดีนะค่ะแต่ไม่รู้ทำไมเป็นแบบนี้ได้ นานไทีเราคุยกับน้องเลยไม่รู้อะไรมาก แต่เรากับน้องต่างคนต่างอยู่ เฉยๆปกติ