เจอปัญหาทั้งที่โรงเรียน ทั้งทางบ้าน เราไม่รู้จะไปต่อไงดีแล้ว เพื่อนก็ทำเหมือนว่าเข้าใจแต่ในโลกของความเป็นจริงเขายังไม่รู้ถึงเศษเสี้ยวที่เราเจอเลย
เราก็ไม่รู้หรอกน่ะว่าทำไหมชีวิตเราถึงได้เจอเรื่องบ้าๆแบบนี้ด้วย ปกติก็มีแค่เรื่องครอบครัวแต่นี้มีเรื่องที่โรงเรียน จนเราอยากที่จะย้ายโรงเรียน ตอนแรกทางครอบครัก็ไห้ย้ายอยู่หรอกแต่พอสุดท้ายก็ไม่ไห้ย้าย อยากบอกว่าทำไม่ได้จะพูดแต่แรกทำไหม ความรู้สึกเด็กมันเจ็บ บ้างครั้งน่ะเราก็ชอบเก็บเอาเรื่องตอนเด็กๆที่เพื่อนมาล้อว่าตัวเองเป็นเด็กเก็บมาเลี้ยง แต่เราก็ผ่านช่วงนั้นมาได้น่ะแต่พอตอนนี้หลายๆเรื่องมันเข้ามาจนเราไม่รู้จะเดินไปทางไหน ทำงี้ก็ไม่ชอบทำนั้นก้ไม่ชอบเราเป็นแค่เด็กน่ะ บอกว่าไห้อดทนไปก่อน ในความเป็นจริงเราทนมานานมากแล้วจนมันเลยขีดจำกัดจนอยากที่จะย้ายโรงเรียน มีความรู้สึกว่าอยากห่างจากบ้าน คำพูดที่บ้านด่าเราจนเก็บเอาไปคิดว่าเราอ่ะเป็นลูกเขาจริงๆหรือเปล่า การเรียนของเราก็ดีน่ะแต่ทางบ้านก็ไม่เห็นเคยจะสนใจใยดีไรเลย จนเราคิดไปเองว่าเราทำไปเพื่ออะไรไม่มีไครที่เห้นค่าเราเลย แต่เราก็ไม่กล้าถามหรอกน่ะว่าตัวเองอ่ะเป็นลูกของเขาหรือปล่าว รูสึกมันเป้นช่วงเวลาที่ซ้ำซากมากโดนด่าทุกวัน ทำก้ด่าไม่ทำก็ด่าคือต้องการไรจากเราอ่ะ แค่เรื่องเรียนเราก้เครียดจะแย่อยู่ละกลับมาบ้านยังต้องมาเจออะไรแบบนี้อีก เราทำดีไม่เคยจะเห็นบ้างเลย เราพยายามทำทุกอย่างเพื่อไห้ตัวเองได้เกรทดีๆ ทำงานถึงมันจะไม่เยอะมากมายก้ตาม แต่เราก้ยังช่วย ทุกครั้งที่มีความทุกข์เราก็พยายามยิ้ม มีแค่ไม่กี่คนหรอกที่จะดูออก เพื่อนในห้องก้ไม่ค่อยจะชอบเราเท่าไหร่หรอกก้ไม่รู้น่ะว่าทำไหม ต่อหน้าก้ดีหรอก พอลับหลังก็ว่าเรา งานทุกงานที่ตั้งใจทำก้หาว่าเราอ่ะอวดเก่ง อาสาช่วยครูทำก้ประจบ คำพุดแต่ละทำอ่ะเราทนมานานมากมากจนมันเหมือนเราจะกลายเป็นบ้าอยู่แล้ว ก้ไม่เข้าใจน่ะว่าถ้าไม่ชอบทำไหมถึงไม่พูดตรงๆสายตากับท่าทีมันดุออก เราเป็นคนที่ไม่ค่อยมีศัตรูหรอกน่ะและไม่ชอบไปหาเรื่องไครด้วย ไครว่ามาเราก้ปล่อยไปคิดว่ามันคงจบแต่มันดันไม่จบ จนตอนนี้เราไม่ไหวแล้วจริงๆเราอยากจะย้ายสุดๆ แต่ที่บ้านมาบอกไห้ทนคือรุ้บ้างไหมว่าเราอ่ะทนมาเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้วหลายสิ่งหลายอย่างเข้ามาแบบไม่ตั้งตัว จนเราแบกรับมันไม่ไหวอยู่แล้วจนตอนนี้เรากลายเป็นคนที่ไม่อยากพูดเพราะพูดไปทำไปเหมือนมันไม่มีค่าเลย ตอนนี้คือเราไม่รู้จะไปต่อยังไงแล้วที่บ้านก็ไม่เข้าใจเราเพื่อนก็ไม่เข้าใจเรา เหมือนกับว่าไม่มีไครที่รักเราเลยสักคน
หาทางออกไงดี
เราก็ไม่รู้หรอกน่ะว่าทำไหมชีวิตเราถึงได้เจอเรื่องบ้าๆแบบนี้ด้วย ปกติก็มีแค่เรื่องครอบครัวแต่นี้มีเรื่องที่โรงเรียน จนเราอยากที่จะย้ายโรงเรียน ตอนแรกทางครอบครัก็ไห้ย้ายอยู่หรอกแต่พอสุดท้ายก็ไม่ไห้ย้าย อยากบอกว่าทำไม่ได้จะพูดแต่แรกทำไหม ความรู้สึกเด็กมันเจ็บ บ้างครั้งน่ะเราก็ชอบเก็บเอาเรื่องตอนเด็กๆที่เพื่อนมาล้อว่าตัวเองเป็นเด็กเก็บมาเลี้ยง แต่เราก็ผ่านช่วงนั้นมาได้น่ะแต่พอตอนนี้หลายๆเรื่องมันเข้ามาจนเราไม่รู้จะเดินไปทางไหน ทำงี้ก็ไม่ชอบทำนั้นก้ไม่ชอบเราเป็นแค่เด็กน่ะ บอกว่าไห้อดทนไปก่อน ในความเป็นจริงเราทนมานานมากแล้วจนมันเลยขีดจำกัดจนอยากที่จะย้ายโรงเรียน มีความรู้สึกว่าอยากห่างจากบ้าน คำพูดที่บ้านด่าเราจนเก็บเอาไปคิดว่าเราอ่ะเป็นลูกเขาจริงๆหรือเปล่า การเรียนของเราก็ดีน่ะแต่ทางบ้านก็ไม่เห็นเคยจะสนใจใยดีไรเลย จนเราคิดไปเองว่าเราทำไปเพื่ออะไรไม่มีไครที่เห้นค่าเราเลย แต่เราก็ไม่กล้าถามหรอกน่ะว่าตัวเองอ่ะเป็นลูกของเขาหรือปล่าว รูสึกมันเป้นช่วงเวลาที่ซ้ำซากมากโดนด่าทุกวัน ทำก้ด่าไม่ทำก็ด่าคือต้องการไรจากเราอ่ะ แค่เรื่องเรียนเราก้เครียดจะแย่อยู่ละกลับมาบ้านยังต้องมาเจออะไรแบบนี้อีก เราทำดีไม่เคยจะเห็นบ้างเลย เราพยายามทำทุกอย่างเพื่อไห้ตัวเองได้เกรทดีๆ ทำงานถึงมันจะไม่เยอะมากมายก้ตาม แต่เราก้ยังช่วย ทุกครั้งที่มีความทุกข์เราก็พยายามยิ้ม มีแค่ไม่กี่คนหรอกที่จะดูออก เพื่อนในห้องก้ไม่ค่อยจะชอบเราเท่าไหร่หรอกก้ไม่รู้น่ะว่าทำไหม ต่อหน้าก้ดีหรอก พอลับหลังก็ว่าเรา งานทุกงานที่ตั้งใจทำก้หาว่าเราอ่ะอวดเก่ง อาสาช่วยครูทำก้ประจบ คำพุดแต่ละทำอ่ะเราทนมานานมากมากจนมันเหมือนเราจะกลายเป็นบ้าอยู่แล้ว ก้ไม่เข้าใจน่ะว่าถ้าไม่ชอบทำไหมถึงไม่พูดตรงๆสายตากับท่าทีมันดุออก เราเป็นคนที่ไม่ค่อยมีศัตรูหรอกน่ะและไม่ชอบไปหาเรื่องไครด้วย ไครว่ามาเราก้ปล่อยไปคิดว่ามันคงจบแต่มันดันไม่จบ จนตอนนี้เราไม่ไหวแล้วจริงๆเราอยากจะย้ายสุดๆ แต่ที่บ้านมาบอกไห้ทนคือรุ้บ้างไหมว่าเราอ่ะทนมาเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้วหลายสิ่งหลายอย่างเข้ามาแบบไม่ตั้งตัว จนเราแบกรับมันไม่ไหวอยู่แล้วจนตอนนี้เรากลายเป็นคนที่ไม่อยากพูดเพราะพูดไปทำไปเหมือนมันไม่มีค่าเลย ตอนนี้คือเราไม่รู้จะไปต่อยังไงแล้วที่บ้านก็ไม่เข้าใจเราเพื่อนก็ไม่เข้าใจเรา เหมือนกับว่าไม่มีไครที่รักเราเลยสักคน