ผมลองไปเรียบเรียงพิมพ์มาใหม่ ขอแก้ไขนะครับได้ประมาณนี้
ตอนนี้ผมมีอาการเครียดและอารมณ์แปรปรวนอย่างมากมันเกิดจากปัญหาหลายๆอย่างผมขอจำแนกเป็นข้อๆนะครับ
1.ตอนนี้ผมอายุ 27 ปีแต่แม่ยังต้องให้เงินผมใช้เป็นรายวันโดยที่แม่เอา ATM ผมไปพอเงินออกแม่ก็จะโดนทั้งหมดเข้าบัญชีแม่
2.ผมไม่มีเพื่อนเลยแม้แต่คนเดียวมีแต่เพื่อนที่ทำงานคุยกันแค่เรื่องงานใน Line มีแม่กับที่ทำงานแค่นั้นผมมีปัญหาเรื่องการเข้าสังคมหรือปล่าวครับ
3.ช่วงเวลาผมออกไปทำงานผมได้เจอลูกค้าได้พูดคุยผมก็ดูปกติดีแต่พอเวลาไม่มีลูกค้าผมจะชอบคิดเรื่องปัญหาไม่ว่าจะปัญหาใหม่หรือปัญหาเก่าซ้ำไปซ้ำมาจนมันคิดอยากจะตายหนีไปเลย
4.ผมเป็นคนที่ไม่ชอบบอกเล่าปัญหาหรือความในใจอะไรให้ใครฟังเลยแม้แต่คนในครอบครัวผมจะเก็บไว้จนบางทีเหมือนมันเต็มจนจะระเบิด
5.จากการที่แม่เอาเงินเดือนทั้งหมดผมไปผมเลยไม่มีกิจกรรมหรืออะไรอื่นที่จะทำหลังจากเลิกงานก็กลับบ้านเป็นแบบนี้มาตลอด เคยขออยากไปออกกำลังกายที่ฟิตเนสเดือนละ 1000 ก็เหมือนแม่จะไม่สนใจ
6.ผมอาศัยอยู่ในห้องเช่ากับแม่แล้วก็แฟนใหม่แม่แต่ผมแทบจะไม่มีปฏิสัมพันธ์กับทั้งสองคนเลยไม่ถามไม่คุยอะไรกันเลย
7.ผมไม่เคยมีแฟนเคยคิดอยากมีแต่ไม่มีความมั่นใจทั้งในหน้าตาและฐานะคือไม่มีความภูมิใจในตัวเองเลยจนบางทีไม่อยากจะอยู่ไม่เคยเห็นว่าตัวเองมีดีอะไรที่จะอยู่ต่อไปชอบใครก็โดนปฏิเสธ
8.ผมเกิดมาเป็นหลายคนสุดท้ายของนามสกุลแต่ผมไม่ได้ชอบผู้หญิงทำให้ผมคิดมาเสมอว่าตระกูลต้องมาสิ้นสุดที่ผม
ยังมีอีกหลายสาเหตุเยอะมากที่ผมเขียนไม่หมดซึ่งเวลาที่ผมปกติดีพวกปัญหาเหล่านี้มันจะไม่เข้ามาในหัวเลยแต่พอเวลาผมโกรธหรือมีปัญหาเล็กๆมาสะกิดมันจะปรี๊ดขึ้นมาเหมือนเราเล่นวีดีโอกลับหลังทุกอย่างที่เคยผ่านมามันจะรีรันกลับมาทำให้ผมยิ่งรู้สึกแย่และแย่ลงไปอีก
ผมไม่รู้ว่าที่ผมเป็นแบบนี้เพราะอะไรหรือมันมาจากที่ครอบครัวผมแตกแยก ผมขอเล่าเสริมว่า พ่อกับแม่ผมเลิกกันซึ่งพ่อเป็นคนดื่มเหล้าเยอะมากตั้งแต่ผมเกิดมาพ่อจะดื่มเหล้าเมาแล้วโวยวายทำลายข้าวของ แม่ต้องพาผมซึ่งเด็กมากตื่นกลางดึกเพราะต้องหนีพ่อซึ่งไม่กลับตรงเวลาคือจะไปกินเหล้า ต้องเคาะบ้านเพื่อนบ้านหรือเพื่อนของแม่เพื่อขอไปนอนด้วยแล้วตี5ตื่นกลับมาบางทีเค้าก็ให้อาศัยนอนบางทีเค้าก็ไม่เปิดก็ไปหานอนแถวไหนสักที่เป็นอยู่ตลอดๆ จนผมจบ ม.3พ่อกับแม่แยกทางกันเพราะแม่บอกว่าผมไม่อยู่ด้วยแล้วแม่ตัวคนเดียวไม่ต้องห่วงผม เพราะแม่ส่งไปอยู่บ้านยายเพราะไม่มีคนคอยดูแลตอนยายเพิ่งผ่าตัดมา ผมไปอยู่ที่นั้นช่วยยายทำงานบ้านทำกับข้าวดูแลจนเรียนจบ ม.6 ตลอดเวลาผมจะรู้สึกว่ายายรักลูกหลานไม่เท่ากัน กับผมและแม่จะใช้คำสรรพนามเรียนไม่เหมือนกับน้าๆและหลานคนอื่นซึ่งผมและแม่ยายไม่ได้เป็นคนเลี้ยงมาผมคิดมาตลอดว่าแม้ไม่ได้เลี้ยงเรามาแต่เราก็มาดูแลทำไมไม่เห็นถึงตรงนี้บ้าง
ต้องขอโทษนะครับที่พิมพ์มาเยอะผมไม่รู้จะระบายกับใครที่ไหนอาจจะพิมวกวนเพราะตอนนี้ในหัวผมจัดเรียงความคิดไม่ถูกเลยมันตีกันไปหมด และช่วงนี้ผมฝันทุกครั้งที่นอนหลับจากปกติไม่เคยฝันผมจะฝันถึงเพื่อนเก่าหรือที่เก่าที่เคยไปฝันถึงบางอย่างที่อยากทำแต่ไม่ได้ทำ ฝันว่าต้องหนีตายบางครั้งหนีรอดบางครั้งตายในฝันจนต้องสะดุ้งตื่น ผมเคยบอกแม่ตอนนี้ผมทพเลาะกันรุนแรงว่าผมอยากไปหาหมอผมรู้ตัวว่าป่วยแต่แม่เหมือนไม่สนใจอะไรมากนักในสิ่งที่ผมพูด แต่ตอนนี้อาการโมโหของผมนั้นมันเกิดขึ้นง่ายมากแล้วผมจะใจสั่นเหงื่อออกมือสั่นตลอดถ้าเกิดโมโห แต่หลังจากนั่นไม่นานมันก็จะหายเองบางครั้งก็คิดแง่บวกมากๆให้กำลังใจตัวเอง บางครั้งอยู่ดีๆก็เกิดจิตตกขึ้นมาอยากฆ่าตัวตายให้มันพ้นๆอยากไปเกิดใหม่อะไรแบบนั้น แบบนี้ผมป่วยแล้วใช่มั้ยครับ
ผมป่วยเป็นโรคซึมเศร้าหรือผมมีอาการทางจิตเวชใช่มั้ยครับ
ตอนนี้ผมมีอาการเครียดและอารมณ์แปรปรวนอย่างมากมันเกิดจากปัญหาหลายๆอย่างผมขอจำแนกเป็นข้อๆนะครับ
1.ตอนนี้ผมอายุ 27 ปีแต่แม่ยังต้องให้เงินผมใช้เป็นรายวันโดยที่แม่เอา ATM ผมไปพอเงินออกแม่ก็จะโดนทั้งหมดเข้าบัญชีแม่
2.ผมไม่มีเพื่อนเลยแม้แต่คนเดียวมีแต่เพื่อนที่ทำงานคุยกันแค่เรื่องงานใน Line มีแม่กับที่ทำงานแค่นั้นผมมีปัญหาเรื่องการเข้าสังคมหรือปล่าวครับ
3.ช่วงเวลาผมออกไปทำงานผมได้เจอลูกค้าได้พูดคุยผมก็ดูปกติดีแต่พอเวลาไม่มีลูกค้าผมจะชอบคิดเรื่องปัญหาไม่ว่าจะปัญหาใหม่หรือปัญหาเก่าซ้ำไปซ้ำมาจนมันคิดอยากจะตายหนีไปเลย
4.ผมเป็นคนที่ไม่ชอบบอกเล่าปัญหาหรือความในใจอะไรให้ใครฟังเลยแม้แต่คนในครอบครัวผมจะเก็บไว้จนบางทีเหมือนมันเต็มจนจะระเบิด
5.จากการที่แม่เอาเงินเดือนทั้งหมดผมไปผมเลยไม่มีกิจกรรมหรืออะไรอื่นที่จะทำหลังจากเลิกงานก็กลับบ้านเป็นแบบนี้มาตลอด เคยขออยากไปออกกำลังกายที่ฟิตเนสเดือนละ 1000 ก็เหมือนแม่จะไม่สนใจ
6.ผมอาศัยอยู่ในห้องเช่ากับแม่แล้วก็แฟนใหม่แม่แต่ผมแทบจะไม่มีปฏิสัมพันธ์กับทั้งสองคนเลยไม่ถามไม่คุยอะไรกันเลย
7.ผมไม่เคยมีแฟนเคยคิดอยากมีแต่ไม่มีความมั่นใจทั้งในหน้าตาและฐานะคือไม่มีความภูมิใจในตัวเองเลยจนบางทีไม่อยากจะอยู่ไม่เคยเห็นว่าตัวเองมีดีอะไรที่จะอยู่ต่อไปชอบใครก็โดนปฏิเสธ
8.ผมเกิดมาเป็นหลายคนสุดท้ายของนามสกุลแต่ผมไม่ได้ชอบผู้หญิงทำให้ผมคิดมาเสมอว่าตระกูลต้องมาสิ้นสุดที่ผม
ยังมีอีกหลายสาเหตุเยอะมากที่ผมเขียนไม่หมดซึ่งเวลาที่ผมปกติดีพวกปัญหาเหล่านี้มันจะไม่เข้ามาในหัวเลยแต่พอเวลาผมโกรธหรือมีปัญหาเล็กๆมาสะกิดมันจะปรี๊ดขึ้นมาเหมือนเราเล่นวีดีโอกลับหลังทุกอย่างที่เคยผ่านมามันจะรีรันกลับมาทำให้ผมยิ่งรู้สึกแย่และแย่ลงไปอีก
ผมไม่รู้ว่าที่ผมเป็นแบบนี้เพราะอะไรหรือมันมาจากที่ครอบครัวผมแตกแยก ผมขอเล่าเสริมว่า พ่อกับแม่ผมเลิกกันซึ่งพ่อเป็นคนดื่มเหล้าเยอะมากตั้งแต่ผมเกิดมาพ่อจะดื่มเหล้าเมาแล้วโวยวายทำลายข้าวของ แม่ต้องพาผมซึ่งเด็กมากตื่นกลางดึกเพราะต้องหนีพ่อซึ่งไม่กลับตรงเวลาคือจะไปกินเหล้า ต้องเคาะบ้านเพื่อนบ้านหรือเพื่อนของแม่เพื่อขอไปนอนด้วยแล้วตี5ตื่นกลับมาบางทีเค้าก็ให้อาศัยนอนบางทีเค้าก็ไม่เปิดก็ไปหานอนแถวไหนสักที่เป็นอยู่ตลอดๆ จนผมจบ ม.3พ่อกับแม่แยกทางกันเพราะแม่บอกว่าผมไม่อยู่ด้วยแล้วแม่ตัวคนเดียวไม่ต้องห่วงผม เพราะแม่ส่งไปอยู่บ้านยายเพราะไม่มีคนคอยดูแลตอนยายเพิ่งผ่าตัดมา ผมไปอยู่ที่นั้นช่วยยายทำงานบ้านทำกับข้าวดูแลจนเรียนจบ ม.6 ตลอดเวลาผมจะรู้สึกว่ายายรักลูกหลานไม่เท่ากัน กับผมและแม่จะใช้คำสรรพนามเรียนไม่เหมือนกับน้าๆและหลานคนอื่นซึ่งผมและแม่ยายไม่ได้เป็นคนเลี้ยงมาผมคิดมาตลอดว่าแม้ไม่ได้เลี้ยงเรามาแต่เราก็มาดูแลทำไมไม่เห็นถึงตรงนี้บ้าง
ต้องขอโทษนะครับที่พิมพ์มาเยอะผมไม่รู้จะระบายกับใครที่ไหนอาจจะพิมวกวนเพราะตอนนี้ในหัวผมจัดเรียงความคิดไม่ถูกเลยมันตีกันไปหมด และช่วงนี้ผมฝันทุกครั้งที่นอนหลับจากปกติไม่เคยฝันผมจะฝันถึงเพื่อนเก่าหรือที่เก่าที่เคยไปฝันถึงบางอย่างที่อยากทำแต่ไม่ได้ทำ ฝันว่าต้องหนีตายบางครั้งหนีรอดบางครั้งตายในฝันจนต้องสะดุ้งตื่น ผมเคยบอกแม่ตอนนี้ผมทพเลาะกันรุนแรงว่าผมอยากไปหาหมอผมรู้ตัวว่าป่วยแต่แม่เหมือนไม่สนใจอะไรมากนักในสิ่งที่ผมพูด แต่ตอนนี้อาการโมโหของผมนั้นมันเกิดขึ้นง่ายมากแล้วผมจะใจสั่นเหงื่อออกมือสั่นตลอดถ้าเกิดโมโห แต่หลังจากนั่นไม่นานมันก็จะหายเองบางครั้งก็คิดแง่บวกมากๆให้กำลังใจตัวเอง บางครั้งอยู่ดีๆก็เกิดจิตตกขึ้นมาอยากฆ่าตัวตายให้มันพ้นๆอยากไปเกิดใหม่อะไรแบบนั้น แบบนี้ผมป่วยแล้วใช่มั้ยครับ