เรามีปัญหาชีวิตเยอะมาก ในแต่ละเดือนมีเรื่องให้เครียด มีปัญหาเข้ามาหนักแทบทุกเดือน
ส่วนมามาจากปัญหาครอบครัว และ ปัญหาความขัดแย้งกับแฟน ซึ่งเราคิดว่า สิ่งที่เราเป็นอยู่ เกิดจากปัญหาเข้ามารุมเร้า และเราเก็บไปคิดมากคิดเยอะ เราเป็นคนคิดมากไปกับทุกเรื่อง ยิบย่อยเล็กน้อยเราก็เก็บไปคิดหมด
อาการที่เราสังเกตตัวเองได้คือ
1. นอนดึกขึ้นทุกวัน จนกระทั่งนอนเช้า หรือไม่นอนเลยติดกัน2-3วัน บางทีเหมือนสมองทำงานตลอดเวลาเลย จนถึงขั้นเหนื่อย เพราะคิดว่ามีเรื่องตีกันในสมองตลอดเวลาจนไม่สามารถพักผ่อน พักสมองได้เลย บางทีเหมือนทะเลาะกับตัวเองอยู่ในหัว
2. เราร้องไห้ง่ายมาก คือน้ำตามันไหลออกมาอัตโนมัติเลย
เช่น เรากำลังตะไปกินข้าวเย็นพอเปิดตู้กับข้าวไปพบว่า ไม่มีกับข้าวสำหรับเรา น้ำตาเราจะร่วงเผาะลงทันที โดยที่เรารู้ตัวว่าเรากำลังร้องไห้กับเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่ ซึ่งเราสามารถคุมตัวเองได้ในบางครั้งเท่านั้น แต่บางครั้งเราสั่งสมองตัวเองไปให้หยุด มันก็ไม่หยุด หรือ เวลาที่เราอยากกินอะไรแล้วไม่ได้กิน ก็จะเป็นแบบนั้น ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้อยากไรขนาดนั้นเลยจริงๆนะ แล้วเราไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงร้อง ทำไมถึงเปฌนแบบนั้น
หรือ เวลาที่เราอยากไปที่ที่นึง แล้วเราเกิดไม่ได้ไปขึ้นมา น้ำตาเราก็จะไหลทันทีเลย บางทีกลั้นได้ สั่งได้ บางทีสั่งไปก็แค่นั้น น้ำตายังคงไหล แต่ในใจนี่แบบ ไม่เป็นไรนะ ค่อยไปก็ได้ ไม่เห็นต้องรีบเลยนิ จะร้องทำไม555
3. เราหงุดหงิดง่ายขึ้นทุกวัน เสียใจง่าย นอยด์ง่าย บางทีอะไรมากระทบจิตใจหน่อย ทำให้รู้สึกแย่หน่อย เรามีความสุขได้แปปนึงเราก็กลับมาเศร้าอีกวนอยู่แบบนี้ไปหลายวันเลย
หรือเราคิดมากไปยังไงรบกวนแนะนำด้วยนะคะ เราควรไปพบจิตเวชดีไหมคะ..?
{หากผิดพลาดตรงไหนขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ}
อาการแบบนี้เราเข้าข่ายป่วยทางจิตหรือเปล่าคะ?
ส่วนมามาจากปัญหาครอบครัว และ ปัญหาความขัดแย้งกับแฟน ซึ่งเราคิดว่า สิ่งที่เราเป็นอยู่ เกิดจากปัญหาเข้ามารุมเร้า และเราเก็บไปคิดมากคิดเยอะ เราเป็นคนคิดมากไปกับทุกเรื่อง ยิบย่อยเล็กน้อยเราก็เก็บไปคิดหมด
อาการที่เราสังเกตตัวเองได้คือ
1. นอนดึกขึ้นทุกวัน จนกระทั่งนอนเช้า หรือไม่นอนเลยติดกัน2-3วัน บางทีเหมือนสมองทำงานตลอดเวลาเลย จนถึงขั้นเหนื่อย เพราะคิดว่ามีเรื่องตีกันในสมองตลอดเวลาจนไม่สามารถพักผ่อน พักสมองได้เลย บางทีเหมือนทะเลาะกับตัวเองอยู่ในหัว
2. เราร้องไห้ง่ายมาก คือน้ำตามันไหลออกมาอัตโนมัติเลย
เช่น เรากำลังตะไปกินข้าวเย็นพอเปิดตู้กับข้าวไปพบว่า ไม่มีกับข้าวสำหรับเรา น้ำตาเราจะร่วงเผาะลงทันที โดยที่เรารู้ตัวว่าเรากำลังร้องไห้กับเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่ ซึ่งเราสามารถคุมตัวเองได้ในบางครั้งเท่านั้น แต่บางครั้งเราสั่งสมองตัวเองไปให้หยุด มันก็ไม่หยุด หรือ เวลาที่เราอยากกินอะไรแล้วไม่ได้กิน ก็จะเป็นแบบนั้น ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้อยากไรขนาดนั้นเลยจริงๆนะ แล้วเราไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงร้อง ทำไมถึงเปฌนแบบนั้น
หรือ เวลาที่เราอยากไปที่ที่นึง แล้วเราเกิดไม่ได้ไปขึ้นมา น้ำตาเราก็จะไหลทันทีเลย บางทีกลั้นได้ สั่งได้ บางทีสั่งไปก็แค่นั้น น้ำตายังคงไหล แต่ในใจนี่แบบ ไม่เป็นไรนะ ค่อยไปก็ได้ ไม่เห็นต้องรีบเลยนิ จะร้องทำไม555
3. เราหงุดหงิดง่ายขึ้นทุกวัน เสียใจง่าย นอยด์ง่าย บางทีอะไรมากระทบจิตใจหน่อย ทำให้รู้สึกแย่หน่อย เรามีความสุขได้แปปนึงเราก็กลับมาเศร้าอีกวนอยู่แบบนี้ไปหลายวันเลย
หรือเราคิดมากไปยังไงรบกวนแนะนำด้วยนะคะ เราควรไปพบจิตเวชดีไหมคะ..?
{หากผิดพลาดตรงไหนขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ}