เคยดูรูปตัวเองตอนเด็กๆ แล้วก็ร้องไห้มั้ยคะ

สวัสดีค่ะ คือวันนี้เราหยิบอัลบั้มที่ไม่ได้ดูมานานมากๆเลยอะค่ะ แล้วเราก็มาเจอรูปนึง เป็นรูปตัวเองสมัยเด็กๆ รู้สึกว่าจะไปเที่ยวสวนสัตว์กับครอบครัว ในรูปมีพ่อ พี่ชายกับพี่สาวแล้วก็เรา (คาดว่าแม่น่าจะเป็นคนถ่าย) ในรูปเรายิ้มกว้างมาก คือแววตามันดูมีความสุขมากๆเลยอะค่ะ เหมือนทุกความรู้สึกและทุกอารมณ์ในตอนนั้นมันได้สื่อผ่านสีหน้าของเราในตอนนั้น เราจำไม่ได้นะคะว่าในวันนั้นเราไปทำอะไร ไปดูอะไรมาบ้าง รู้สึกว่าตอนนั้นเราน่าจะประมาณ 5-6 ขวบมั้งคะ พอเราเห็นรูปปุ้บ อยู่ๆ เราก็นิ่งไปเลย เรารู้สึกอะไรบางอย่างมันมาสะกิดใจเราประมาณว่าเราไม่ได้ยิ้มกว้างอย่างที่มีความสุขจริงๆอย่างไม่เสแสร้งแบบนี้มานานเท่าไรแล้ว เท่านั้นแหละค่ะ น้ำตาเราก็ไหลเลย
   พอเราโตขึ้นเรื่อยๆ เรารู้เลยชีวิตมันไม่ได้ง่าย เราพึ่งอายุ17ค่ะ  เท่าที่จำความได้นะคะ เราเจอแต่ปัญหาค่ะ เรื่องเพื่อน เรื่องเรียน ครอบครัวบ้าง เราคิดถึงรอยยิ้มเราในตอนนั้นนะคะ มันคงมีความสุขมากจริงๆ แล้วเราก็มองตัวเองในรูปแล้วก็คิดว่า ไม่อยากให้เด็กในรูปนั่นก็คือตัวเราเองนั่นแหละ มาเจออะไรแบบที่เราเจอเลย
    เอาจริงๆชีวิตเรามันก็ไม่ได้ทุกข์ขนาดนั้นหรอกค่ะ แต่แค่รู้สึกว่าตอนเด็กๆ อะไรๆมันก็ดีเนอะว่ามั้ยคะ เราบริสุทธิ์ เราไม่ได้รับรู้เรื่องทุกข์ใดๆเลย แค่อยากพูดคุยค่ะ เคยเป็นกันบ้างมั้ยคะ
    เราเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนเราบอกว่า มันเป็นอาการทางจิตอะค่ะ เหมือนชีวิตตอนนี้เรารู้สึกทุกข์มาก พอกลับมาตัวเองตอนที่มีความสุข ก็เลยรู้สึกอิจฉาแล้วร้องไห้ออกมา เอาจริงๆเราว่าเราไม่ได้อิจฉาอะไรนะคะ แต่คือเราคิดว่าเราอาจจะคิดถึงช่วงเวลานั้นมากกว่า อีกอย่างชีวิตเราก็ไม่ได้ทุกข์อะไรมากอะค่ะ แต่ก็อย่างที่บอกก็จะมีปัญหาตลอด อาจจะเป็นเพราะสภาพจิตใจอ่อนแอมั้งคะ
ทุกคนคิดว่าไงคะ