วันนี้เรานั่ง MRT กลับบ้านเป็นปกติ
เราขึ้น MRT ตรงหัวลำโพง สักพักถึงสถานีสามย่าน ก็มีคนขึ้นปกติ แล้วมีคุณยายท่านนึงเดินขึ้นมา
(แกก็แก่เหมือนกัน ผมขาวแล้ว) แกเดินขึ้นมา แกก็ชะเง้อหาที่นั่ง แต่!ก็ไม่มีใครลุกให้แกนั่งเลย
(ส่วนเราก็ยืนอยู่ ยืนตั้งแต่ขึ้นล่ะ) แล้วคนที่นั่งอยู่ส่วนใหญ่ก็น่าจะเป็นช่วงวัยกลางคน มีทั้งหญิงทั้งชาย
ซึ่งก็มีแรงยืนไหวอยู่แทนที่จะลุกให้แกนั่ง ผ่านไปสักพักก็มีคนลงไป ที่นั่งว่าง แต่กลับมีผญ. วัยกลางคนเดินไปนั่ง
ก็เห็นอยู่ต่อหน้าว่ามีคุณยายแกยืนอยู่ น่าจะให้คุณยายไปนั่ง สักพักพอถึงสถานีสุขวิท คนก็เยอะขึ้นเรื่อยๆ
เบียดเฉียดกันไปอีก ขณะนี้คุณยายก็ยังยืนอยู่ จนเราลง แกก็ยังยืนอยู่ก็ไม่รู้ว่าแกไปลงสถานีไหน (ตลอดระยะทางแกก็มองหาที่นั่งตลอด)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้คำที่ว่า: โปรดเอื้อเฟื้อแก่เด็ก สตีมีครรภ์ คนพิการ คนชรา มันหายไปไหนหมด 
พวกเราคิดอะไรกันอยู่?
เราขึ้น MRT ตรงหัวลำโพง สักพักถึงสถานีสามย่าน ก็มีคนขึ้นปกติ แล้วมีคุณยายท่านนึงเดินขึ้นมา
(แกก็แก่เหมือนกัน ผมขาวแล้ว) แกเดินขึ้นมา แกก็ชะเง้อหาที่นั่ง แต่!ก็ไม่มีใครลุกให้แกนั่งเลย
(ส่วนเราก็ยืนอยู่ ยืนตั้งแต่ขึ้นล่ะ) แล้วคนที่นั่งอยู่ส่วนใหญ่ก็น่าจะเป็นช่วงวัยกลางคน มีทั้งหญิงทั้งชาย
ซึ่งก็มีแรงยืนไหวอยู่แทนที่จะลุกให้แกนั่ง ผ่านไปสักพักก็มีคนลงไป ที่นั่งว่าง แต่กลับมีผญ. วัยกลางคนเดินไปนั่ง
ก็เห็นอยู่ต่อหน้าว่ามีคุณยายแกยืนอยู่ น่าจะให้คุณยายไปนั่ง สักพักพอถึงสถานีสุขวิท คนก็เยอะขึ้นเรื่อยๆ
เบียดเฉียดกันไปอีก ขณะนี้คุณยายก็ยังยืนอยู่ จนเราลง แกก็ยังยืนอยู่ก็ไม่รู้ว่าแกไปลงสถานีไหน (ตลอดระยะทางแกก็มองหาที่นั่งตลอด)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้