สวัสดีค่ะ อันนี้เป็นกระทู้แรกที่ตัวเองได้ตั้งขึ้นมานะคะ ...ถ้าหากว่าพิมพ์ผิดตรงไหนยังไง ต้องขออภัยไว้ด้วยนะคะ ออกตัวก่อนเลยว่าเรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นความเชื่อส่วนบุคคลนะคะ โปรดใช้วิจารณญาณนะคะ ซึ่งส่วนตัวเจ้าของกระทู้เองก็ยังไม่มั่นใจว่าสิ่งที่ตัวเองเจอนั้น คืออะไร เอาเป็นว่าอ่านเพื่อความบันเทิงก็ละกันนะคะ
เริ่มเลยนะคะ เรื่องที่จะเล่าให้ทุกคนฟังกันต่อไปนี้ เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเจ้าของกระทู้เรียนอยู่ประมาณ ปี 2 นะคะ เรื่องมีอยู่ว่า วันนั้นตอนกลางวัน เจ้าของกระทู้ได้ไปหาเพื่อนที่หอค่ะ ซึ่งเพื่อนอยู่หอนอกมหาวิทยาลัย ซึ่งจริงๆ ก็เป็นหอที่เจ้าของกระทู้ไปหลายครั้งแล้วอ่านะคะ เราก็เข้าไปในห้อง พอดีช่วงนั้นเป็นช่วงที่เพื่อนใกล้จะสอบ เพื่อนก็เลยนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่พื้นข้างเตียง ซึ่งเตียงจะตั้งอยู่ทางขวามือนะคะ ระหว่างที่เพื่อนนั่งอ่านหนังสือ เราเองก็เบื่อ+ง่วง ก็เลยขอเพื่อนนอน เพื่อนก็ให้เราขึ้นไปนอนที่เตียง... เราก็...ขึ้รไปนอนสิคะ จะรออะไร 55 ที่นี้ เราจำไม่ได้ว่านอนไปนานแค่ไหน แต่อยู่ๆเราก็รู้สึกว่าเราตื่นลืมตานอนตะแคงขวามองไปที่เพื่อน ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่พื้น แต่เราขยับตัวอะไรไม่ได้เลย เราก็พยายามจะเรียกเพื่อนแต่ว่าเสียงมันก็ไม่อก ก็คิดในใจว่าคงโดนอำแล้วแน่ๆ เพราะจริงๆ เราก็เคยโดนอำมาก่อนหน้านี้อยู่แล้วก็เลยคิดแบบนั้นอ่านะคะ ทีนี้ เราก็เลยจะสวดมนต์ เราก็เริ่มสวดนะโม.. สวดจนจบ ยังไม่หลุดค่ะ เราก็คิดในใจ เอาฟะ ลองบทอิติปิโส สวดจบ...ก็ยังไม่หลุด เราก็เริ่มใจแป้วละ เพราะก่อนหน้านี้ที่เคยโดนอำสวดสองบทนี้เราก็หลุดแล้ว แต่ครั้งนี้ไม่หลุด ...เราก็เริ่มกลัวละ รู้สึกอยากร้องไห้ แต่ก็ร้องไม่ออก ได้แต่มองไปที่เพื่อน แล้วจู่ๆเราก็ได้ยินเสียงบทสวดหนึ่งขึ้นมา ซึ่งตอนนั้นเรายังไม่รู้ว่าเป็นบทอะไรนะคะ เสียงบทสวดก็ดังขึ้นมาแค่ประมาณ วรรคถึงสองวรรคเท่านั้นค่ะ เราหลุดเลย เราลืมตาขึ้นมาคือเหมือนตอนที่โดนอำเลยค่ะ นอนตะแคงขวามองไป ก็เห็นเพื่อนนั่งอ่านหนังสือ ไม่รู่เรื่องอะไร เราก็ร้องไห้โหเลยค่ะ เพื่อนก็เงยหน้าขึ้นมาดู ก็ตกใจว่าเราร้องไห้ทำไม เราก็เลยเล่าให้เพื่อนฟังค่ะ พอตั้งสติได้ มานั่งคิดว่า ใครนะที่มาอำเรา เจ้าที่หรือเปล่า? แล้วถ้าเป็นเจ้าที่จริงๆ เราทำอะไรไม่ดีหรือเปล่า เขาถึงมาอำเรา? ก็เลยอธิษฐานขอขมาเจ้าที่เจ้าทางไป แล้วเราก็มาคิดต่อว่า เสียงบทสวดที่เราได้ยินเป็นเสียงของใคร แต่ถึงยังไงก็ต้องขอบคุณจริงๆค่ะ ตอนนั้นเรากลัวมากๆ
ซึ่งเรามารู้ภายหลังว่าบทสวดที่เราได้ยินก็คือ บทพระคาถาป้องกันภัยสิบทิศ ตอนที่เราฟังบทสวดนี้ครั้งแรกเราขนลุกยั้นหัวเลยค่ะ เพราะตอนที่เราโดนอำเราไม่รู้จักบทสวดนี้เลย พอตอนหลังที่รู้ เลยรู้ว่าเราไม่ได้คิดไปเอง แล้วทุกครั้งที่ได้ยิน ก็จะขนลุกทุกครั้งเลยค่ะ เหมือนเรารอดตอนที่โดนอำครั้งนั้นเพราะ บทสวดนี้น่ะค่ะ
ก็...จบแล้วนะคะประสบการณ์โดนอำครั้งหนึ่งที่ไม่ลืม ...ไว้ถ้ามีโอกาสจะมาเล่าเรื่องอื่นให้ฟังอีกนะคะ ^^
P.S.ถ้าพิมพ์ผิดตรงไหน หรือว่าเล่าตรงไหนงงๆ ต้องขออภัยไว้ด้วยนะคะ ^^
เจ้าที่เจ้าทางหรือ...???
เริ่มเลยนะคะ เรื่องที่จะเล่าให้ทุกคนฟังกันต่อไปนี้ เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเจ้าของกระทู้เรียนอยู่ประมาณ ปี 2 นะคะ เรื่องมีอยู่ว่า วันนั้นตอนกลางวัน เจ้าของกระทู้ได้ไปหาเพื่อนที่หอค่ะ ซึ่งเพื่อนอยู่หอนอกมหาวิทยาลัย ซึ่งจริงๆ ก็เป็นหอที่เจ้าของกระทู้ไปหลายครั้งแล้วอ่านะคะ เราก็เข้าไปในห้อง พอดีช่วงนั้นเป็นช่วงที่เพื่อนใกล้จะสอบ เพื่อนก็เลยนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่พื้นข้างเตียง ซึ่งเตียงจะตั้งอยู่ทางขวามือนะคะ ระหว่างที่เพื่อนนั่งอ่านหนังสือ เราเองก็เบื่อ+ง่วง ก็เลยขอเพื่อนนอน เพื่อนก็ให้เราขึ้นไปนอนที่เตียง... เราก็...ขึ้รไปนอนสิคะ จะรออะไร 55 ที่นี้ เราจำไม่ได้ว่านอนไปนานแค่ไหน แต่อยู่ๆเราก็รู้สึกว่าเราตื่นลืมตานอนตะแคงขวามองไปที่เพื่อน ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่พื้น แต่เราขยับตัวอะไรไม่ได้เลย เราก็พยายามจะเรียกเพื่อนแต่ว่าเสียงมันก็ไม่อก ก็คิดในใจว่าคงโดนอำแล้วแน่ๆ เพราะจริงๆ เราก็เคยโดนอำมาก่อนหน้านี้อยู่แล้วก็เลยคิดแบบนั้นอ่านะคะ ทีนี้ เราก็เลยจะสวดมนต์ เราก็เริ่มสวดนะโม.. สวดจนจบ ยังไม่หลุดค่ะ เราก็คิดในใจ เอาฟะ ลองบทอิติปิโส สวดจบ...ก็ยังไม่หลุด เราก็เริ่มใจแป้วละ เพราะก่อนหน้านี้ที่เคยโดนอำสวดสองบทนี้เราก็หลุดแล้ว แต่ครั้งนี้ไม่หลุด ...เราก็เริ่มกลัวละ รู้สึกอยากร้องไห้ แต่ก็ร้องไม่ออก ได้แต่มองไปที่เพื่อน แล้วจู่ๆเราก็ได้ยินเสียงบทสวดหนึ่งขึ้นมา ซึ่งตอนนั้นเรายังไม่รู้ว่าเป็นบทอะไรนะคะ เสียงบทสวดก็ดังขึ้นมาแค่ประมาณ วรรคถึงสองวรรคเท่านั้นค่ะ เราหลุดเลย เราลืมตาขึ้นมาคือเหมือนตอนที่โดนอำเลยค่ะ นอนตะแคงขวามองไป ก็เห็นเพื่อนนั่งอ่านหนังสือ ไม่รู่เรื่องอะไร เราก็ร้องไห้โหเลยค่ะ เพื่อนก็เงยหน้าขึ้นมาดู ก็ตกใจว่าเราร้องไห้ทำไม เราก็เลยเล่าให้เพื่อนฟังค่ะ พอตั้งสติได้ มานั่งคิดว่า ใครนะที่มาอำเรา เจ้าที่หรือเปล่า? แล้วถ้าเป็นเจ้าที่จริงๆ เราทำอะไรไม่ดีหรือเปล่า เขาถึงมาอำเรา? ก็เลยอธิษฐานขอขมาเจ้าที่เจ้าทางไป แล้วเราก็มาคิดต่อว่า เสียงบทสวดที่เราได้ยินเป็นเสียงของใคร แต่ถึงยังไงก็ต้องขอบคุณจริงๆค่ะ ตอนนั้นเรากลัวมากๆ
ซึ่งเรามารู้ภายหลังว่าบทสวดที่เราได้ยินก็คือ บทพระคาถาป้องกันภัยสิบทิศ ตอนที่เราฟังบทสวดนี้ครั้งแรกเราขนลุกยั้นหัวเลยค่ะ เพราะตอนที่เราโดนอำเราไม่รู้จักบทสวดนี้เลย พอตอนหลังที่รู้ เลยรู้ว่าเราไม่ได้คิดไปเอง แล้วทุกครั้งที่ได้ยิน ก็จะขนลุกทุกครั้งเลยค่ะ เหมือนเรารอดตอนที่โดนอำครั้งนั้นเพราะ บทสวดนี้น่ะค่ะ
ก็...จบแล้วนะคะประสบการณ์โดนอำครั้งหนึ่งที่ไม่ลืม ...ไว้ถ้ามีโอกาสจะมาเล่าเรื่องอื่นให้ฟังอีกนะคะ ^^
P.S.ถ้าพิมพ์ผิดตรงไหน หรือว่าเล่าตรงไหนงงๆ ต้องขออภัยไว้ด้วยนะคะ ^^