คุณเคยรู้สึกน้อยใจเเบบนี้ไหม???

ฉันไม่เคยรู้สึกน้อยใจอะไรเเบบนี้มาก่อน ฉันน้อยใจกับคนที่เสียชีวิตไปเเล้ว ฉันไม่เคยที่จะคิดน้อยใจพ่อเลย จนถึงช่วงหนึ่งของชีวิตช่วงที่ฉันคิดว่าไม่มีอะไรจะกินเเล้วจริงๆเเม่ฉันไปไหนไม่ได้ ไม่ได้ทำงาน ไม่มีเงิน ฉันยังต้องเรียนหนังสือ ฉันคิดมาตลอดว่าพ่อต้องเหลืออะไรไว้ให้ฉันบ้างเเหละ เเต่ไม่ๆมีอะไรเลย ฉันพยามหาเหรียญเก่าๆของพ่อมาเเต่ว่ามันก็ขายได้ไม่กี่ร้อย ฉันพยามนึกว่ามีอะไรเหลืออีกบ้างฉันก็นึกออก พ่อเคยบอกให้เอาพระให้พี่ชายซึ่งก็ไม่ใช่พี่เเท้ๆของฉันเเละก็ไม่ใช่ลูกเเท้ๆของพ่อเเต่เป็นเหมือนพ่อเคยเลี้ยงมาเเต่เด็ก ฉันจำได้ตอนที่เเม่เอาพระของพ่อให้พี่ชายๆบอกว่าถ้าขายราคาคงหลักเเสนพี่ยังถามว่าเเม่จะเก็บไว้ไหมเเต่เเม่ก็ทำตามที่พ่อบอกคือให้พี่เขาไป. พอฉันนึกออกถึงตอนนี้ฉันก็คิดอีกว่าทำไมฉันเป็นลูกเเท้ๆถึงไม่มีสมบัติหรืออะไรที่ได้จากพ่อเลย เเต่กับพี่เขาคนนั้นพ่อกับสั่งนักสั่งหนาว่าต้องให้พระกับพี่เขา อ่านมาถึงตอนนี้ทุกคนคงอยากด่าฉันใช่ไหมว่าที่ท่านเลี้ยงเรสนั่นคือที่สุดจะให้เเล้วเราไม่ควรหวังอะไรจากท่านอีก. ใช่ฉันรู้เเต่ฉันก็คิดว่าถ้ามีคนเจอเเบบฉันก็คงต้องน้อยใจเเบบฉัน ฉันเเค่สงสัยทำไมฉันถึงไม่ได้อะไรเลย ฉันเเค่ไม่เข้าใจ. ฉันมาระบายให้ฟังเฉยๆค่ะ ขอบคุณที่อ่านขนจบ