เรื่องราวความรักของฉัน ลองเข้ามาอ่านได้น่ะเพื่อจะตรงกับคุณบ้าง

สวัสดี เราชื่อ B(อักษรย่อน่ะ) เราโสดมานานหลายปี เราไม่เคยมีแฟนแบบจริงๆจังๆหรอกน่ะเพราะว่าเราเป็นคนขี้อาย เบื่อง่าย  เราไม่ได้เจ้าชู้ หลายใจ ต้องเข้าใจตรงนี้น่ะ คนที่คุยส่วนมากเขาไม่ได้รักเราที่นิสัยหรือจิตใจจริงๆ เราเลยไม่อยากคบใครจริงๆ ขนาดมีคนคุยเยอะน่ะ แต่มันเหงามาก ในใจก็คิดทำไมเราไม่เจอคนที่ใช่หรือคนที่มองเราที่จิตใจบ้าง ทำไมเราไม่เจอคนที่รักเราจริงๆ คนอื่นๆก็บอกน่ะว่าทำไมBไม่ลองเปิดใจให้คนอื่นบ้าง? เรากลับมาทบทวนกับตัวเอง!! นี่เราไม่เปิดใจให้ใครหรอ? ทั้งๆที่ใครเข้ามาเราก็คุยทุกคน แค่วันไหนรู้สึกเบื่อเราก็ไม่ตอบ ไม่พูด ไม่คุย ถ้าวันใดเราอยากคุยเราถึงตอบ  เคยคิดน่ะว่าถ้าไม่เจอผู้ชายที่รักเราจริงๆ เราจะลองคบผู้หญิงด้วยกันดู (ผู้หญิงจริงๆน่ะไม่ใช่ทอม) เพราะราเคยพยายามเปิดใจให้คนอื่นเข้ามาดูแล้ว ทั้งลองไปเที่ยว อยู่ด้วยกัน คุยกันมาเกือบปี แต่สุดท้ายมันก็ไม่ใช่อยู่ดี ความคิดนี้คงเป็นไปไม่ได้ที่จะคบผู้หญิงด้วยกัน ถึงไม่เจอผู้ชายที่รักเราในยามลำบาก ยามเราขี้เหร่ แต่เราก็ไม่ท้อถอยหรอกน่ะ ถ้าชีวิตนี้เกิดมาเรามีคู่แท้สักวันเราก็ต้องเจอ ไม่ว่าคนไหน? จะเป็นคนที่เราเคยคุย เคยเดินผ่าน หรือไม่เคยรู้จักกันมาก่อนก็ตาม เราก็ยังคงรอ รอให้พรมลิขิต นำพาให้Bได้เจอกับคนนั้น โดยที่Bไม่ต้องวิ่งหา ใครเลย!!!