ทุกเรื่องในชีวิตของเราคือ โอเคทุกอย่าง ..ไม่ว่าจะครอบครัว เพื่อน การเรียน สังคม แต่มีอย่างเดียว
ที่ไม่เคยโอเคเลยคือเรื่องความรัก แต่ละคนเราเชื่อแหละ.. ว่าทุกอาจจะเจอความรักในรูปแบบที่ร้ายดีแตกต่างกันไป
แต่ที่เราเจอมันเป็นความรักที่ไม่โอเคเท่าไหร่ เข้าเรื่องเลยละกัน ...เกริ่นยาวเกิ๊นนนนนนน55555
เราเคยมีแฟนคนนึง.. คบกันตั้งแต่ช่วงเรียนปรับพื้นฐานก่อนขึ้นมหาลัย เราคบกับแฟนจนถึงช่วงปี7ย่างเข้าปีที่8
สำหรับเราถือว่านานนะ ตลอดเวลาที่คบกันเขาดูแลดีทุกอย่าง จนมาถึงช่วงก่อนที่จะเลิกกันเราจับได้ว่าเขาเริ่มนอกใจเรา
คุยกับผญ อีกคน เราก็ให้โอกาสเขาได้พูดได้อธิบาย เขาขอโทษและสัญญาว่าจะไม่ทำอีก ตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งนั้นเรา2คน
ก็เริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น ยื้อกันมาเรื่อยๆ ...จนมาวันนึงเราเริ่มทนไม่ไหวเราเลยถามเขาไปตรงๆ ว่าจะเอายังไง ? แน่นอนแหละ
ใจลึกๆคงคิดเป็นเรา เพราะเราเองก็รักเขามาก เราก้หวังว่าคำตอบมันจะยังเปนเราเหมือนเดิม... แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่อ่ะ เขาบอกเลิกเรา
แล้วบอกพอเหอะ พร้อมบอกเหตุผลว่าเราดีเกินไป เขาเลว ไม่อยากทำให้เราเสียใจอีก (เหตุผลแบบว่า....มาก)
หลังจากนั้น ไม่ถึง24ชม. หลังจากที่บอกเลิก เขาตั้งสถานะคบกับ ผญ อีกคนน่าตาเฉยๆ คืออารมตอนนั้นแบบ
ชาไปทั้งหน้า อารมณ์แบบทั้งเสียใจ เศร้า ช็อค จะร้องไห้ก้ร้องไม่ออก ได้แต่อื้ม (เลวดี).... แล้วก็ซึมไปประมาน2อาทิตย์ได้
แต่ก็ต้องขอบคุณครอบครัว กับเพื่อนด้วย ที่ให้กำลังใจทำให้เราผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ ....ทุกทำลังใจมีความหมายจริงๆ บอกเลย
แล้วก็สัญญา กับตัวเองว่าจะไม่เปิดใจรับใคร
....ช่วงแรกๆ คือทำกิจกรรม กับเพื่อน ไปเรียน ไปเที่ยว ออกไปกินข้าว ดูหนัง เฮ้ย!!!! อารมณ์แบบมันก้ดีนะแก
เพราะช่วงที่มีแฟนคือติดแฟนมาก ไปกับเพื่อนค่อนข้างน้อย อารมแบบโดนเทเซมาหาเพื่อน แต่เพื่อนก้เข้าใจนะ
คือดีมาก หลังจากนั้นก้ใช้เวลากับเพื่อน +ครอบครัวมากขึ้น จนลืมไปเลยว่าเคยเจ็บ เคยเสียใจ จนพอทุกอย่างเริ่มจะดี
เราเปลี่ยนตัวเองไปในทางที่ดีขึ้น เริ่มมีคนเข้ามา บอกก่อนเลยนะ เราไม่ใช่คนสวย หน้าตาปานกลาง มีคนเข้ามาคุยบ้าง
เอาตรงๆนะช่วงแรกๆ นี่ก็หวั่นๆนะแอบกลัวไม่กล้าเปิดใจ แต่ก้ลองคุยๆนะ แต่ไม่ได้คิดอะไรมาก เขาทักมาเราก้ตอบ ไม่ไม่เคยทักไปก่อน
หลังเราไม่ตอบรึตอบช้าเขาก้หายไป พอเขาหายเราก้รู้สึกเฉยๆ เพราะไม่ได้คิดอะไร ...หลังจากก้มีเข้ามาคุยอีก2-3คน คนส่วนใหญ่
ที่เข้ามาคุย ส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนเก่าสมัย มัธยม และก้เพื่อนในคณะ ค่ะ แต่เราก้ยังรู้สึกไม่โอเค หรือคุยแล้วถูกใจก็ไม่รู้
คุยได้ไม่นานก็รู้สึกเบื่อ ไม่อยากตอบ รำคาญ ไม่รู้คนอื่นเป็นมั้ย แต่เราเป็น T T
แต่หลังจากที่เริ่มมีคนมาคุยในช่วงก่อนหน้านี้ เราเริ่มมีความคิดที่เปลี่ยนไป อยากลองเปิดใจกับใครอีกสักครั้ง เพราะบางทีการอยู่คนเดียว
มันก็มีทั้งข้อดีและข้อเสียในตัวมันเอง จริงแหละ ข้อดีคือ มีอิสระ อยากไปไหน อยากทำไรก็ได้ทำ แต่ข้อเสียคือเวลาเราไปเจออะไรดี ๆ
เราไม่รู้ว่าเราจะไปแชร์ ไปเล่าให้ใครฟัง รึไม่รู้จะหันไปยิ้มรึหัวเราะกับใคร รึแม้แต่เวลาเราเศร้า เครียด หรือท้อ มันไม่ใครคอบปลอยรึให้คำปรึกษา
บางทีก็แอบคิดนะ กว่าจะเจอคนที่ถูกใจ เข้ากันได้ ดีพอและพอดีสำหรับเราทำไมมันยากจัง
สุดท้ายขอด่าตัวเองแรงๆๆๆๆ >>>>> ( กว่าจะรู้หัวใจตัวเอง ก็ไม่เหลือใครซะละ ) 555555555555
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านะคะ
ถ้าใช้คำผิดหรือเรียงลบเรียงประโยคผิดขออภัยด้วยนะคะ ^^
อยากขอคำแนะนำ จากคนที่เคยผ่านประสบการณ์แบบนี้มาค่ะ ว่าควรเริ่มยังไง ? รึทำยังไงต่อดี ?
มาเล่ามาแชร์ได้นะหรือ จะหลังไมค์มาก็ได้นะ
เคยมั้ยปากก็บอกพอกันทีกับความรัก แต่ลึกๆก็ยังคงต้องการหรือยังโหยหา
ที่ไม่เคยโอเคเลยคือเรื่องความรัก แต่ละคนเราเชื่อแหละ.. ว่าทุกอาจจะเจอความรักในรูปแบบที่ร้ายดีแตกต่างกันไป
แต่ที่เราเจอมันเป็นความรักที่ไม่โอเคเท่าไหร่ เข้าเรื่องเลยละกัน ...เกริ่นยาวเกิ๊นนนนนนน55555
เราเคยมีแฟนคนนึง.. คบกันตั้งแต่ช่วงเรียนปรับพื้นฐานก่อนขึ้นมหาลัย เราคบกับแฟนจนถึงช่วงปี7ย่างเข้าปีที่8
สำหรับเราถือว่านานนะ ตลอดเวลาที่คบกันเขาดูแลดีทุกอย่าง จนมาถึงช่วงก่อนที่จะเลิกกันเราจับได้ว่าเขาเริ่มนอกใจเรา
คุยกับผญ อีกคน เราก็ให้โอกาสเขาได้พูดได้อธิบาย เขาขอโทษและสัญญาว่าจะไม่ทำอีก ตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งนั้นเรา2คน
ก็เริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น ยื้อกันมาเรื่อยๆ ...จนมาวันนึงเราเริ่มทนไม่ไหวเราเลยถามเขาไปตรงๆ ว่าจะเอายังไง ? แน่นอนแหละ
ใจลึกๆคงคิดเป็นเรา เพราะเราเองก็รักเขามาก เราก้หวังว่าคำตอบมันจะยังเปนเราเหมือนเดิม... แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่อ่ะ เขาบอกเลิกเรา
แล้วบอกพอเหอะ พร้อมบอกเหตุผลว่าเราดีเกินไป เขาเลว ไม่อยากทำให้เราเสียใจอีก (เหตุผลแบบว่า....มาก)
หลังจากนั้น ไม่ถึง24ชม. หลังจากที่บอกเลิก เขาตั้งสถานะคบกับ ผญ อีกคนน่าตาเฉยๆ คืออารมตอนนั้นแบบ
ชาไปทั้งหน้า อารมณ์แบบทั้งเสียใจ เศร้า ช็อค จะร้องไห้ก้ร้องไม่ออก ได้แต่อื้ม (เลวดี).... แล้วก็ซึมไปประมาน2อาทิตย์ได้
แต่ก็ต้องขอบคุณครอบครัว กับเพื่อนด้วย ที่ให้กำลังใจทำให้เราผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ ....ทุกทำลังใจมีความหมายจริงๆ บอกเลย
แล้วก็สัญญา กับตัวเองว่าจะไม่เปิดใจรับใคร
....ช่วงแรกๆ คือทำกิจกรรม กับเพื่อน ไปเรียน ไปเที่ยว ออกไปกินข้าว ดูหนัง เฮ้ย!!!! อารมณ์แบบมันก้ดีนะแก
เพราะช่วงที่มีแฟนคือติดแฟนมาก ไปกับเพื่อนค่อนข้างน้อย อารมแบบโดนเทเซมาหาเพื่อน แต่เพื่อนก้เข้าใจนะ
คือดีมาก หลังจากนั้นก้ใช้เวลากับเพื่อน +ครอบครัวมากขึ้น จนลืมไปเลยว่าเคยเจ็บ เคยเสียใจ จนพอทุกอย่างเริ่มจะดี
เราเปลี่ยนตัวเองไปในทางที่ดีขึ้น เริ่มมีคนเข้ามา บอกก่อนเลยนะ เราไม่ใช่คนสวย หน้าตาปานกลาง มีคนเข้ามาคุยบ้าง
เอาตรงๆนะช่วงแรกๆ นี่ก็หวั่นๆนะแอบกลัวไม่กล้าเปิดใจ แต่ก้ลองคุยๆนะ แต่ไม่ได้คิดอะไรมาก เขาทักมาเราก้ตอบ ไม่ไม่เคยทักไปก่อน
หลังเราไม่ตอบรึตอบช้าเขาก้หายไป พอเขาหายเราก้รู้สึกเฉยๆ เพราะไม่ได้คิดอะไร ...หลังจากก้มีเข้ามาคุยอีก2-3คน คนส่วนใหญ่
ที่เข้ามาคุย ส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนเก่าสมัย มัธยม และก้เพื่อนในคณะ ค่ะ แต่เราก้ยังรู้สึกไม่โอเค หรือคุยแล้วถูกใจก็ไม่รู้
คุยได้ไม่นานก็รู้สึกเบื่อ ไม่อยากตอบ รำคาญ ไม่รู้คนอื่นเป็นมั้ย แต่เราเป็น T T
แต่หลังจากที่เริ่มมีคนมาคุยในช่วงก่อนหน้านี้ เราเริ่มมีความคิดที่เปลี่ยนไป อยากลองเปิดใจกับใครอีกสักครั้ง เพราะบางทีการอยู่คนเดียว
มันก็มีทั้งข้อดีและข้อเสียในตัวมันเอง จริงแหละ ข้อดีคือ มีอิสระ อยากไปไหน อยากทำไรก็ได้ทำ แต่ข้อเสียคือเวลาเราไปเจออะไรดี ๆ
เราไม่รู้ว่าเราจะไปแชร์ ไปเล่าให้ใครฟัง รึไม่รู้จะหันไปยิ้มรึหัวเราะกับใคร รึแม้แต่เวลาเราเศร้า เครียด หรือท้อ มันไม่ใครคอบปลอยรึให้คำปรึกษา
บางทีก็แอบคิดนะ กว่าจะเจอคนที่ถูกใจ เข้ากันได้ ดีพอและพอดีสำหรับเราทำไมมันยากจัง
สุดท้ายขอด่าตัวเองแรงๆๆๆๆ >>>>> ( กว่าจะรู้หัวใจตัวเอง ก็ไม่เหลือใครซะละ ) 555555555555
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านะคะ
ถ้าใช้คำผิดหรือเรียงลบเรียงประโยคผิดขออภัยด้วยนะคะ ^^
อยากขอคำแนะนำ จากคนที่เคยผ่านประสบการณ์แบบนี้มาค่ะ ว่าควรเริ่มยังไง ? รึทำยังไงต่อดี ?
มาเล่ามาแชร์ได้นะหรือ จะหลังไมค์มาก็ได้นะ