มันจะใช่ความรักจริงๆรึเปล่าครับ

ผมเพิ่งมีแฟนคนแรก เธอเป็นคนน่ารัก รักใครรักจริงทุ่มเททุ่งอย่างทั้งกายและใจแต่วันหนึ่งเธอขอเลิกกับผมและก็มีใครอีกคน แต่ด้วยความที่ผมได้จากเธอมาหมดแล้วมันเป็นยึดติดในใจผม ทำให้ผมเลิกรักเธอไม่ได้ ผมได้แต่เฝ้ารอคอยวันที่เธอกลับมา เพราะในใจเธอยังคงห่วงผมเธอพยายามพูดคุยกับผมทุกครั้ง พยายามซื้อของมาให้ เธอรู้ว่าผมทำใจไม่ได้เพราะเป็นแฟนคนแรกด้วย แต่ผมตั้งใจกับตัวเองว่าผมจะไม่ขอรักใครอีก ผมจะรอแค่เธอเพื่อสักวันเธอไม่มีใครเธอล้มผมจะได้กลับไปดูแลเธออย่างเก่า คิดว่าที่ผมทำไปมันดูเหลวไหลเกินไปไหมครับ นี่ก็ผ่านมานานแล้วผมยังลืมเธอไม่ได้เลยทุกครึ่งที่เห็นเธอผมน้ำตาไหลทุกครั้ง ผมนอนคิดถึงเธอทุกวัน ดูรูปถ่าย นอนกอดของที่เธอคอยซื้อมาให้อยู่ประจำ ผมไม่รู้ที่ผมทำลไปมันเรียกว่าอะไรแต่ผมคิดว่าผมจะไม่มีใครอีกแล้ว ถ้าวันหนึ่งเธอแต่งงาน วันนั้นแหละเป็นวันที่ผมจะหมดห่วงและขอไปอยู่ข้างนอกอยู่ที่ไกลๆบ้าน หาสิ่งใหม่ๆทำตามความฝันของตัวผมเอง
ปล.ในใจผมไม่เคยคิดแม้แต่คำว่าโกรธเลย ทุกครั้งที่เจอหน้ากันผมต้องกลั้นน้ำตากับความรู้สึก เธอเห็นผมร้องไห้ไม่ได้ ผมอยากเห็นเธอมีความสุขมากกว่าที่จะมาคอยห่วงเรื่องความรู้สึกของผม