สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้มีเรื่องจะมาปรึกษาค่ะ คือเราเรียนอยู่คณะสถาปัตย์ของมหาลัยแห่งหนึ่ง แต่เรียนสาขาที่ไม่ได้เป็นวุฒิสถาปัตย์นะคะ(เหมือนเป็นสาขาที่อาศัยคณะเค้าอยู่อะค่ะ) เราได้เจอกับแฟนวันที่มาทำกิจกรรมของมหาลัยก่อนเปิดเทอม จริงๆก็เคยเห็นเค้าในเฟสผ่านๆนะคะ เพราะพวกที่ติดรับตรงจะพยายามทำความรู้จักกัน แอดเฟสกันเยอะมาก ในเฟสเค้าดูเป็นที่รู้จักของทุกๆคนค่ะ แต่พอเจอตัวจริงเค้ากลับหลบตาเรา ก้มๆหน้า หลังจากวันนั้นเค้าก็ทักเรามาแล้วก็คุยกันตลอดมาจนประมาณเดือนนึง เค้าก็ขอเราเป็นแฟนถึง3รอบ ทั้งในเฟสเอย คอนเสิร์ตของสแตมป์ที่มาจัดในมหาลัย จนสุดท้ายก็ที่โรงหนังค่ะ เราเลยตอบตกลง
พอคบๆไปเค้าเป็นแฟนที่ดีมากเลยนะคะ เค้าคอยไปรับไปส่ง(ลงมาจากหอต้องเจอหน้าเค้าตลอด) กินข้าวด้วยตลอด ไปไหนไปกัน ชอบไปเที่ยวกันค่ะ คอยช่วยเหลือตลอด ใส่ใจเรื่องเล็กๆน้อยๆ(เค้าจะจดตลอดว่าเราชอบอะไรไม่ชอบอะไร เพราะเค้าเป็นคนขี้ลืมค่ะ) พาไปไหว้ที่บ้านป้าบ้าง (ครอบครัวเค้าเลิกรากันค่ะ ส่วนคุณแม่เสียแล้ว เค้าเลยมีญาติๆคอยดูแล) เค้าทำให้รู้ว่าการมีแฟนในชีวิตมหาลัย มันต่างกับมัธยมมากๆค่ะ เพราะเค้ากลายเป็นชีวิตประจำวันเหมือนคนในครอบครัวที่อยู่ด้วยกันแทบทุกเวลา ทำให้เรามีความสุข มีกำลังใจในการเรียน ตั้งใจเรียน ไม่มีอะไรต้องกังวลใจเลย เหมือนเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิต ถึงแม้ว่าเพื่อนในสาขาเค้าจะไม่ค่อยชอบที่เราอยู่ด้วยกันมากเกินไปก็ตาม
ผ่านไปหนึ่งเทอมเรื่องดีๆก็เริ่มจะหายไป เพราะพอเกรดเค้าออกมา เค้าดันได้เกรดเฉลี่ย1กว่า แต่เรากลับได้3กว่า เค้าเครียดมากเลยค่ะ เค้ากังวลไปหมดว่าที่บ้านจะไม่ส่งเรียน แต่เราคุยกับที่บ้านเค้าแล้ว ที่บ้านเค้าก็ไม่ได้ว่าอะไร ไม่อยากให้เค้าเครียด แต่ตัวเค้าเองกลับกดดันตัวเองมากค่ะ เค้าเริ่มทำงานจริงจังมากขึ้น ทุ่มเทกับงาน แล้วก็เริ่มมีสังคมในกลุ่มเพื่อนมากขึ้น จนถึงขั้นที่ทุกคนเรียกว่า คนติดเพื่อนติดสังคมเลยค่ะ หลังจากนั้นเค้าก็ไม่มารับมาส่งเราอีกเลย ได้เจอหน้าเดือนละ2ครั้ง พอเค้าเลิกเรียนหรือว่างงาน เค้าก็ไปแทงสนุ๊ก เตะบอล กินข้าวกับเพื่อน ไปเที่ยวกับเพื่อน ไม่ได้มาหาเราเลย ไม่แม้แต่จะโทรหาหรือคุยในโซเชียล ตอนนี้เราโทรหาเค้าตลอดค่ะ แต่เค้าก็บอกว่านัดเพื่อนแล้ว มาหาเราไม่ได้เลย คือเรื่องของเรามันต่างกับคนนอกคณะเป็นแฟนกับคนในคณะสถาปัตย์ตรงที่เราเป็นคนคณะ เลยรู้ว่าเค้าต้องทำไรบ้าง ว่างตอนไหน มีเวลาแค่ไหน แต่เวลาเหล่านั้นเค้าไม่เลือกจะมาหาเราอีกแล้ว เราเคยบอกเค้านะคะ ว่า "ชีวิตมหาลัยของเราเริ่มต้นมาด้วยกัน อย่าทิ้งกันไปไหนนะ" เค้าพยายามบอกเลิกเรามาหลายรอบแล้ว แต่สุดท้ายเราก็ง้อเค้าจนคืนดีกัน แต่มาถึงรอบล่าสุด เค้าบอกเลิกเรา ตอนแรกเราก็ไม่ยอม จนเค้าพูดความจริงว่า เค้าไปชอบคนอื่นแล้ว แล้วก็แอดไลน์ผู้หญิงคนนั่นไปคุย (ได้ไลน์มาจากกลุ่มที่ทำกิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์ของกรอ.) เราช็อกมากเลยยอมเลิก แล้วก็บอกเค้าว่า "ถ้ามีแฟนอีกที อย่าทำกับเค้าแบบนี้นะ" แล้วก็เดินขึ้นห้องไป ตอนนั้นเสียใจมากเลยค่ะ สักพักเค้าก็โทรมา ไลน์มา ว่าขอโทษ ขอโอกาส เค้าจะไม่ทำแบบนี้แล้ว เค้าบอกว่าที่เป็นแบบนี้ เพราะเราไกลกัน บางทีเค้าก็ลืมเรา เราก็เลยยอมคืนดีค่ะ เพราะคิดว่าเค้าตะกลับมาดีเหมือนเดิมแบบเทอมที่แล้ว แต่ก็ไม่เลยค่ะ พอมีงานเชียร์โต้ทีไร(ปีนี้คณะสถาปัตย์ของมอเราเป็นเจ้าภาพ) เค้าแอดไปคุยกับสาวๆมออื่นคณะอื่นทุกครั้งเลยค่ะ จนบางทีก็ทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้ บางทีเค้าโมโห แล้วบอกให้เรา "เลิกยุ่งกันเหอะ" เราก็เงียบไป สักพักเค้าก็มาขอโทษ
แต่ทุกอย่างก็ยังไม่มีอะไรดีขึ้น มีแต่เปลี่ยนไปแย่ลงเรื่อยๆ เค้าไม่บอกรักเราเลย โซเชียลก็ไม่สนใจ ชวนไปเที่ยวก็ว่าเปลืองตังค์ ทั้งๆที่เมื่อก่อนไปไหนไปกัน ปกติไปร้านเหล้าหรือผับบาร์เค้าจะบอกก่อน และทุกครั้งที่ไปในโต๊ะจะมีแต่ผู้ชาย(เค้าพูดแบบนี้ตลอด) แต่บางวันเค้าหายไปทั้งวันเจออีกทีก็ในสตอรี่ไอจีของเพื่อนค่ะ ว่าอยู่ร้านเหล้า มีผู้หญิงอยู่เยอะเลย (หลายคนคงมองว่าเรื่องพวกนี้เป็นปกติแต่เราโดนเลี้ยงมาแบบอยู่ในสายตาพ่อแมตลอด ไม่ให้ไปเที่ยวไหนเลย เลยค่อนข้างเป็นเรื่องแปลก และตกใจมากสำหรับเรา เราไม่รู้ว่าเรากลัวหรือรู้สึกอะไร ตอนนั้นเราร้องไห้และช็อกจนมือสั่นไม่หยุด เรารีบโทรไปหาพี่สาว แล้วถามพี่สาวว่ามันเป็นเรื่องปกติใช่มั้ยๆๆๆถามวนไปอย่างนั้น เหมือนคนไม่ได้สติ พี่สาวเราก็บอกว่า"ปกติ แล้วถ้าเราไม่สำคัญเค้าก็ไม่บอกเราหรอก" หลังจากนั้นเราก็เลยเงียบไปไม่ได้มีปัญหาอะไรกันค่ะ) ความรักของเราก็เดินต่อไปแบบเนิบๆ เราไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมรอบนี้เค้าไม่บอกเลิกเราสักที เค้ายังรออะไรอยู่ ทั้งๆที่เราเป็นแฟน แต่กลับเย็นชา ไม่สนใจใยดีอะไรเลย ทักมาก็แค่ตอนขอความช่วยเหลือบ้าง ของหายบ้าง ยืมบ้าง เราไม่เข้าใจเลยค่ะ
เอาจริงๆที่เรายังไม่ตัดสินใจจบเรื่องของเรากับเค้า เพราะเรากลัวการตัดสินใจของตัวเองค่ะ กลัวว่าจะต้องมาโทษตัวเองว่าผิดที่เราเลือกเอา ได้แต่บอกคนอื่นว่ารอให้เค้ามาบอกเลิกอยู่เหมือนกัน แต่ใจจริงๆเรารักเค้ามาก จำแต่ภาพดีๆที่มีกันตลอด ไปที่ไหนๆก็เห็นแต่ภาพเราสองคนอยู่ด้วยกัน อยากให้เค้ากลับไปดีแบบเทอมที่แล้ว อย่างน้อยรักเราให้ได้สักครึ่งของเราบ้างก็ยังดี เพราะเราก็ผิดหวังกับความรักมาเยอะมากๆ ไม่อยากเริ่มใหม่บ่อยๆ เรายอมให้อภัยทุกอย่างที่เค้าเคยทำไม่ดี ถ้ามันจะทำให้ความรักของเราดีขึ้นค่ะ อยากถามทุกคนว่า ควรทำยังไงดีคะ อยากให้เค้ากลับไปดีแบบเดิม หรือพอมีทางออกอะไรมั้ยคะ?
มีแฟนเรียนถาปัตย์ค่ะ แต่เรื่องมันมีอยู่ว่า...
พอคบๆไปเค้าเป็นแฟนที่ดีมากเลยนะคะ เค้าคอยไปรับไปส่ง(ลงมาจากหอต้องเจอหน้าเค้าตลอด) กินข้าวด้วยตลอด ไปไหนไปกัน ชอบไปเที่ยวกันค่ะ คอยช่วยเหลือตลอด ใส่ใจเรื่องเล็กๆน้อยๆ(เค้าจะจดตลอดว่าเราชอบอะไรไม่ชอบอะไร เพราะเค้าเป็นคนขี้ลืมค่ะ) พาไปไหว้ที่บ้านป้าบ้าง (ครอบครัวเค้าเลิกรากันค่ะ ส่วนคุณแม่เสียแล้ว เค้าเลยมีญาติๆคอยดูแล) เค้าทำให้รู้ว่าการมีแฟนในชีวิตมหาลัย มันต่างกับมัธยมมากๆค่ะ เพราะเค้ากลายเป็นชีวิตประจำวันเหมือนคนในครอบครัวที่อยู่ด้วยกันแทบทุกเวลา ทำให้เรามีความสุข มีกำลังใจในการเรียน ตั้งใจเรียน ไม่มีอะไรต้องกังวลใจเลย เหมือนเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิต ถึงแม้ว่าเพื่อนในสาขาเค้าจะไม่ค่อยชอบที่เราอยู่ด้วยกันมากเกินไปก็ตาม
ผ่านไปหนึ่งเทอมเรื่องดีๆก็เริ่มจะหายไป เพราะพอเกรดเค้าออกมา เค้าดันได้เกรดเฉลี่ย1กว่า แต่เรากลับได้3กว่า เค้าเครียดมากเลยค่ะ เค้ากังวลไปหมดว่าที่บ้านจะไม่ส่งเรียน แต่เราคุยกับที่บ้านเค้าแล้ว ที่บ้านเค้าก็ไม่ได้ว่าอะไร ไม่อยากให้เค้าเครียด แต่ตัวเค้าเองกลับกดดันตัวเองมากค่ะ เค้าเริ่มทำงานจริงจังมากขึ้น ทุ่มเทกับงาน แล้วก็เริ่มมีสังคมในกลุ่มเพื่อนมากขึ้น จนถึงขั้นที่ทุกคนเรียกว่า คนติดเพื่อนติดสังคมเลยค่ะ หลังจากนั้นเค้าก็ไม่มารับมาส่งเราอีกเลย ได้เจอหน้าเดือนละ2ครั้ง พอเค้าเลิกเรียนหรือว่างงาน เค้าก็ไปแทงสนุ๊ก เตะบอล กินข้าวกับเพื่อน ไปเที่ยวกับเพื่อน ไม่ได้มาหาเราเลย ไม่แม้แต่จะโทรหาหรือคุยในโซเชียล ตอนนี้เราโทรหาเค้าตลอดค่ะ แต่เค้าก็บอกว่านัดเพื่อนแล้ว มาหาเราไม่ได้เลย คือเรื่องของเรามันต่างกับคนนอกคณะเป็นแฟนกับคนในคณะสถาปัตย์ตรงที่เราเป็นคนคณะ เลยรู้ว่าเค้าต้องทำไรบ้าง ว่างตอนไหน มีเวลาแค่ไหน แต่เวลาเหล่านั้นเค้าไม่เลือกจะมาหาเราอีกแล้ว เราเคยบอกเค้านะคะ ว่า "ชีวิตมหาลัยของเราเริ่มต้นมาด้วยกัน อย่าทิ้งกันไปไหนนะ" เค้าพยายามบอกเลิกเรามาหลายรอบแล้ว แต่สุดท้ายเราก็ง้อเค้าจนคืนดีกัน แต่มาถึงรอบล่าสุด เค้าบอกเลิกเรา ตอนแรกเราก็ไม่ยอม จนเค้าพูดความจริงว่า เค้าไปชอบคนอื่นแล้ว แล้วก็แอดไลน์ผู้หญิงคนนั่นไปคุย (ได้ไลน์มาจากกลุ่มที่ทำกิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์ของกรอ.) เราช็อกมากเลยยอมเลิก แล้วก็บอกเค้าว่า "ถ้ามีแฟนอีกที อย่าทำกับเค้าแบบนี้นะ" แล้วก็เดินขึ้นห้องไป ตอนนั้นเสียใจมากเลยค่ะ สักพักเค้าก็โทรมา ไลน์มา ว่าขอโทษ ขอโอกาส เค้าจะไม่ทำแบบนี้แล้ว เค้าบอกว่าที่เป็นแบบนี้ เพราะเราไกลกัน บางทีเค้าก็ลืมเรา เราก็เลยยอมคืนดีค่ะ เพราะคิดว่าเค้าตะกลับมาดีเหมือนเดิมแบบเทอมที่แล้ว แต่ก็ไม่เลยค่ะ พอมีงานเชียร์โต้ทีไร(ปีนี้คณะสถาปัตย์ของมอเราเป็นเจ้าภาพ) เค้าแอดไปคุยกับสาวๆมออื่นคณะอื่นทุกครั้งเลยค่ะ จนบางทีก็ทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้ บางทีเค้าโมโห แล้วบอกให้เรา "เลิกยุ่งกันเหอะ" เราก็เงียบไป สักพักเค้าก็มาขอโทษ
แต่ทุกอย่างก็ยังไม่มีอะไรดีขึ้น มีแต่เปลี่ยนไปแย่ลงเรื่อยๆ เค้าไม่บอกรักเราเลย โซเชียลก็ไม่สนใจ ชวนไปเที่ยวก็ว่าเปลืองตังค์ ทั้งๆที่เมื่อก่อนไปไหนไปกัน ปกติไปร้านเหล้าหรือผับบาร์เค้าจะบอกก่อน และทุกครั้งที่ไปในโต๊ะจะมีแต่ผู้ชาย(เค้าพูดแบบนี้ตลอด) แต่บางวันเค้าหายไปทั้งวันเจออีกทีก็ในสตอรี่ไอจีของเพื่อนค่ะ ว่าอยู่ร้านเหล้า มีผู้หญิงอยู่เยอะเลย (หลายคนคงมองว่าเรื่องพวกนี้เป็นปกติแต่เราโดนเลี้ยงมาแบบอยู่ในสายตาพ่อแมตลอด ไม่ให้ไปเที่ยวไหนเลย เลยค่อนข้างเป็นเรื่องแปลก และตกใจมากสำหรับเรา เราไม่รู้ว่าเรากลัวหรือรู้สึกอะไร ตอนนั้นเราร้องไห้และช็อกจนมือสั่นไม่หยุด เรารีบโทรไปหาพี่สาว แล้วถามพี่สาวว่ามันเป็นเรื่องปกติใช่มั้ยๆๆๆถามวนไปอย่างนั้น เหมือนคนไม่ได้สติ พี่สาวเราก็บอกว่า"ปกติ แล้วถ้าเราไม่สำคัญเค้าก็ไม่บอกเราหรอก" หลังจากนั้นเราก็เลยเงียบไปไม่ได้มีปัญหาอะไรกันค่ะ) ความรักของเราก็เดินต่อไปแบบเนิบๆ เราไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมรอบนี้เค้าไม่บอกเลิกเราสักที เค้ายังรออะไรอยู่ ทั้งๆที่เราเป็นแฟน แต่กลับเย็นชา ไม่สนใจใยดีอะไรเลย ทักมาก็แค่ตอนขอความช่วยเหลือบ้าง ของหายบ้าง ยืมบ้าง เราไม่เข้าใจเลยค่ะ
เอาจริงๆที่เรายังไม่ตัดสินใจจบเรื่องของเรากับเค้า เพราะเรากลัวการตัดสินใจของตัวเองค่ะ กลัวว่าจะต้องมาโทษตัวเองว่าผิดที่เราเลือกเอา ได้แต่บอกคนอื่นว่ารอให้เค้ามาบอกเลิกอยู่เหมือนกัน แต่ใจจริงๆเรารักเค้ามาก จำแต่ภาพดีๆที่มีกันตลอด ไปที่ไหนๆก็เห็นแต่ภาพเราสองคนอยู่ด้วยกัน อยากให้เค้ากลับไปดีแบบเทอมที่แล้ว อย่างน้อยรักเราให้ได้สักครึ่งของเราบ้างก็ยังดี เพราะเราก็ผิดหวังกับความรักมาเยอะมากๆ ไม่อยากเริ่มใหม่บ่อยๆ เรายอมให้อภัยทุกอย่างที่เค้าเคยทำไม่ดี ถ้ามันจะทำให้ความรักของเราดีขึ้นค่ะ อยากถามทุกคนว่า ควรทำยังไงดีคะ อยากให้เค้ากลับไปดีแบบเดิม หรือพอมีทางออกอะไรมั้ยคะ?