ชีวิตคนน่ะเว้ย ไม่ใช่MVเพลง

วันนี้ไม่เชิงว่ามาตั้งคำถามหรอก แต่จะมาระบายมากกว่าไม่รู้มีใครเคยเป็นแบบผมหรือป่าวน่ะ รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่มีใจ รู้ทั้งรู้ว่าเขาแค่คุยกับเราแก้เหงา วันหนึ่งคุยกันไม่กี่คำ แต่ใอ่ช่วงเวลาที่แสนสั้นนั้นมันช่างมีความหมายกับผมเหลือเกิน ช่วงเวลาอันน้อยนิดนั้นมันมีค่ากับผมมาก ฟังดูน่าสงสารใช่ไหมล่ะ? ใช่ขนาดผมยังสงสารตัวเองที่วันนั้งรอเป็น 8-9ชั่วโมง เพื่อรอเวลาที่แสนสั้น จริงๆแล้วเรื่องแบบนี้มันน่าจะเกิดขึ้นกับพวกหนังมากกว่าไม่ใช่มาเกิดกับชีวิตผม
(ปล.ผใขอระบายแค่นี้ละกัน ถ้ามากกว่านี้คงพิมพ์ทั้งคืน เพราะนี้แค่เสี้ยวเดียวของละครน้ำเน่าในชีวิตผม)