แฟนเราเป็นหมออยู่ รพ.รัฐแห่งหนึ่งในต่างจังหวัด ซึ่งขับรถจากกรุงเทพมาประมาณ2ชั่วโมง
ส่วนตัวเรายังเรียนอยู่มหาลัย ปี5ค่ะ เราเรียนทันตแพทย์ เรามาเจอกับแฟนตอนที่อยู่มหาลัยเดียวกัน ซึ่งรูมเมทแฟนเป็นพี่ที่เรารู้จักและสนิท
พี่เค้าแนะนำให้เราและแฟนรู้จักกัน หลังจากนั้น แฟนก็จีบเรา จนเราได้คบกัน
ก่อนหน้าที่เราจะคบกัน เค้าเคยบอกกับเราว่าเค้าเป็นโรคซึมเศร้าต้องกินยา ซึ่งเราก็รับได้ค่ะ เราไม่ได้คิดจะเลิก หรือกลัวอะไร อยากเป็นกำลังใจให้เค้า อยากอยู่ข้างๆเค้ามากกว่า
ตอนที่แฟนเป็นextern(ขึ้นปี6) ตอนนั้นแฟนเครียดมากค่ะ แทบจะไม่ค่อยมีเวลาคุยกับเรา ซึ่งเราก็เข้าใจเค้านะคะ เพราะตัวเราเองก็ไม่ได้มีเวลามากเหมือนกัน ต้องอ่านหนังสือ ทำแลปนู่นนี่นั่น เค้าจะโทรมาปลุกเราในทุกๆเช้าก่อนไปราวน์ เค้าทำแบบนี้มาตลอด ถึงจะไม่มีเวลาคุย แต่ต้องโทรมาปลุกค่ะ เราว่าน่ารักดี หรือถ้าเค้าเครียดมากจนไม่รู้จะระบายกับใคร เค้ามักจะโทรมาร้องไห้กับเรา เครียดจากงาน โดนกดดันสารพัด แฟนเราเป็นคนขี้ร้องง่าย อ่อนไหวง่าย อาจเป็นผลจากโรคซึมเศร้าด้วย เราต้องคอยปลอบตลอด
เรื่องการเรียนแฟนเราถ้าเค้าว่าง จะมาติวหนังสือให้บ้าง เพราะมันมีบางวิชาที่เราเรียนคล้ายๆแพทย์ รู้สึกดีเหมือนกันนะ เหมือนได้ช่วยกันเรียน
จนตอนนี้แฟนก็เรียนจบแล้ว ไปทำงานใช้ทุนใน รพ.ต่างจังหวัด เราต้องห่างกัน เราไม่กลัวใจตัวเองเลยค่ะ ว่าเราจะมีคนอื่น เราว่าเรามั่งคงรักคนนี้คนเดียว ไม่มองใครแน่ๆ แต่เรากลัวใจแฟนเราค่ะ คนอยู่ห่างกัน ไม่รู้ในแต่ละวันเค้าเจอใครบ้าง เราเป็นคิดมาก ทั้งที่สิ่งเหล่านั้นยังไม่เกิดเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้พยายามเลิกคิดให้ได้ เราบอกเค้าไปตรงๆ ว่าเรารู้สึกยังไงในตอนนี้ ตอนที่เราห่างกัน เรากลัวว่าเค้าจะไปมีคนอื่น มีคนที่ดีกว่าเรา เข้ามาในชีวิตเค้า แฟนเราเค้าก็ตอบกลับมาประมาณว่า ไม่ต้องกลัวว่าเค้าจะมีใคร ไม่มีใครมาเปลี่ยนใจเค้าได้ง่ายๆหรอกนะ เว้นแต่เราจะทำตัวออกห่างไปจากเค้าเอง แฟนบอกให้เราเชื่อใจเค้า ฟังแบบนี้แล้วใจชื้นขึ้นมาหน่อย
ถ้าว่างเสาร์อาทิตย์ ไม่มีเวรเค้าจะขับรถกลับกรุงเทพมาหาเราค่ะ แฟนน่ารักตรงที่เป็นคนเอาใจเก่ง ใส่ใจในความรู้สึกเล็กๆน้อยๆ พอเลิกงานเค้าจะพิมพ์ไลน์มาบอกเกือบทุกวัน ว่าวันนี้เค้าทำอะไรบ้าง ไปเจออะไรมาบ้าง เป็นการรายงานชีวิตประจำวันของเค้า แต่พักหลังมานี้แฟนเริ่มมีงานเข้ามามากขึ้นไม่ค่อยว่าง ไม่ค่อยได้กลับมาหาเรา เราน้อยใจแฟน คือถ้าถามว่าเราเครียดจากการเรียนมั้ยก็เครียด เรียนหนักเหมือนกัน แต่ก็อยากได้กำลังใจจากเค้า อยากเจอเค้า เราคุยโทรศัพท์พูดจาใส่อารมณ์บ้าง ตอบไลน์สั้นๆห้วนๆ เค้าก็รับรู้ได้ ว่าเรารู้สึกยังไง จนเค้าต้องขับรถกลับกรุงเทพมาหาเรา บ่อยครั้งที่เราเป็นแบบนี้ เราทำตัวไม่น่ารัก รู้ตัวเองดี แต่แฟนก็ไม่ได้บ่นว่าอะไรเราเลยสักคำ
พอถึงช่วงปิดเทอมของเราประมาณ2สัปดาห์แฟนชวนเรามาเที่ยวที่ รพ. ไปนอนกับแฟนที่บ้านพักในโรงบาล ***ต้องบอกก่อนว่า ไม่น่ามีอะไรเสียหาย เพราะลืมบอกตั้งแต่ต้นว่า เรากับแฟนเป็นผู้หญิงด้วยกัน เราเป็นเลสเบี้ยนค่ะ*** และไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่าการจับมือ หอมแก้ม นอนกอด ลูบหัว แค่นั้นจริงๆค่ะ ส่วนเรื่อง...นั้น คิดว่ายังไม่ถึงเวลา ถึงแม้เราจะเป็นผู้หญิงด้วยกันก็ตาม มาเข้าเรื่องกันต่อหลังจากที่เราได้มาอยู่กับแฟนที่ รพ. สักพักเราเริ่มเห็นชีวิตประจำวันของเค้าจริงๆ ไม่ต้องมโนอีกต่อไป ถามเค้าว่าจะได้มากินข้าวเที่ยงด้วยกันมั้ย เค้าตอบว่า"กินไปก่อนเลย พี่ตรวจคนไข้เยอะ " สรุปตั้งแต่วันที่เรามาอยู่ เราออกไปกินข้าวเที่ยงคนเดียวตลอดเลยค่ะ แต่ตอนเย็นหลังเลิกงาน ถ้าไม่มีเวร เค้าก็พาเราออกไปกินข้าวด้วยกัน จนมาถึงเมื่อคืน แฟนมีเวร on call ถ้ามีอะไรพี่พยาบาลจะโทรให้ไปวอร์ด เมื่อคืนแฟนเราไม่ได้นอนเลยค่ะ รับโทรศัพท์ ออกไปดูเคส แล้วกลับมานอนกับเราที่ห้อง วนอยู่อย่างนี้จนเช้า นอกจากแฟนไม่ได้นอน เราเองก็ไม่ได้นอนไปด้วย จนเราเองก็นอนไม่หลับ เพราะเสียงโทรศัพท์เข้าตลอด จนถึงตี5 ครึ่ง แฟนกลับมานอนที่ห้องได้นอนแป๊ปเดียว ก็ต้องตื่น อาบน้ำไปราวน์ต่อ เรารู้สึกสงสารแฟนมาก ทำไมมันทรหดขนาดนี้ การเป็นหมอไม่ง่ายเลย ทำให้เรารู้สึกผิดด้วยในตอนนั้น ที่เอาแต่ใจ ไม่เข้าใจเค้า ในส่วนที่เค้าไม่มีเวลาให้ รู้สึกผิดมากๆ อยากจะขอโทษแฟน ตอนที่หงุดหงิดใส่อารมณ์ พอได้มาเจอจริงๆกับตัวเอง ถึงได้รู้ว่ามันไม่ง่ายเลย เค้าเหนื่อยจากการทำงาน แล้วยังต้องมาเหนื่อยใจกับเราอีก เรารู้สึกผิดจริงๆค่ะ ก็เลยคิดว่าวันนี้ถ้าแฟนกลับมาเราจะบอกขอโทษเค้า ที่เราทำไม่ดีกับเค้าที่ผ่านมา จะกอดหอมแก้มสักฟอดให้ชื่นใจ เรายังอยากอยู่เป็นกำลังใจให้เค้า และอยากให้เค้าเป็นกำลังใจให้เราด้วย อยากมีกันอยู่จับมือกันไปอย่างนี้นานๆ
เป็นแฟนหมอต้องอดทน จริงๆหรือ?
ส่วนตัวเรายังเรียนอยู่มหาลัย ปี5ค่ะ เราเรียนทันตแพทย์ เรามาเจอกับแฟนตอนที่อยู่มหาลัยเดียวกัน ซึ่งรูมเมทแฟนเป็นพี่ที่เรารู้จักและสนิท
พี่เค้าแนะนำให้เราและแฟนรู้จักกัน หลังจากนั้น แฟนก็จีบเรา จนเราได้คบกัน
ก่อนหน้าที่เราจะคบกัน เค้าเคยบอกกับเราว่าเค้าเป็นโรคซึมเศร้าต้องกินยา ซึ่งเราก็รับได้ค่ะ เราไม่ได้คิดจะเลิก หรือกลัวอะไร อยากเป็นกำลังใจให้เค้า อยากอยู่ข้างๆเค้ามากกว่า
ตอนที่แฟนเป็นextern(ขึ้นปี6) ตอนนั้นแฟนเครียดมากค่ะ แทบจะไม่ค่อยมีเวลาคุยกับเรา ซึ่งเราก็เข้าใจเค้านะคะ เพราะตัวเราเองก็ไม่ได้มีเวลามากเหมือนกัน ต้องอ่านหนังสือ ทำแลปนู่นนี่นั่น เค้าจะโทรมาปลุกเราในทุกๆเช้าก่อนไปราวน์ เค้าทำแบบนี้มาตลอด ถึงจะไม่มีเวลาคุย แต่ต้องโทรมาปลุกค่ะ เราว่าน่ารักดี หรือถ้าเค้าเครียดมากจนไม่รู้จะระบายกับใคร เค้ามักจะโทรมาร้องไห้กับเรา เครียดจากงาน โดนกดดันสารพัด แฟนเราเป็นคนขี้ร้องง่าย อ่อนไหวง่าย อาจเป็นผลจากโรคซึมเศร้าด้วย เราต้องคอยปลอบตลอด
เรื่องการเรียนแฟนเราถ้าเค้าว่าง จะมาติวหนังสือให้บ้าง เพราะมันมีบางวิชาที่เราเรียนคล้ายๆแพทย์ รู้สึกดีเหมือนกันนะ เหมือนได้ช่วยกันเรียน
จนตอนนี้แฟนก็เรียนจบแล้ว ไปทำงานใช้ทุนใน รพ.ต่างจังหวัด เราต้องห่างกัน เราไม่กลัวใจตัวเองเลยค่ะ ว่าเราจะมีคนอื่น เราว่าเรามั่งคงรักคนนี้คนเดียว ไม่มองใครแน่ๆ แต่เรากลัวใจแฟนเราค่ะ คนอยู่ห่างกัน ไม่รู้ในแต่ละวันเค้าเจอใครบ้าง เราเป็นคิดมาก ทั้งที่สิ่งเหล่านั้นยังไม่เกิดเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้พยายามเลิกคิดให้ได้ เราบอกเค้าไปตรงๆ ว่าเรารู้สึกยังไงในตอนนี้ ตอนที่เราห่างกัน เรากลัวว่าเค้าจะไปมีคนอื่น มีคนที่ดีกว่าเรา เข้ามาในชีวิตเค้า แฟนเราเค้าก็ตอบกลับมาประมาณว่า ไม่ต้องกลัวว่าเค้าจะมีใคร ไม่มีใครมาเปลี่ยนใจเค้าได้ง่ายๆหรอกนะ เว้นแต่เราจะทำตัวออกห่างไปจากเค้าเอง แฟนบอกให้เราเชื่อใจเค้า ฟังแบบนี้แล้วใจชื้นขึ้นมาหน่อย
ถ้าว่างเสาร์อาทิตย์ ไม่มีเวรเค้าจะขับรถกลับกรุงเทพมาหาเราค่ะ แฟนน่ารักตรงที่เป็นคนเอาใจเก่ง ใส่ใจในความรู้สึกเล็กๆน้อยๆ พอเลิกงานเค้าจะพิมพ์ไลน์มาบอกเกือบทุกวัน ว่าวันนี้เค้าทำอะไรบ้าง ไปเจออะไรมาบ้าง เป็นการรายงานชีวิตประจำวันของเค้า แต่พักหลังมานี้แฟนเริ่มมีงานเข้ามามากขึ้นไม่ค่อยว่าง ไม่ค่อยได้กลับมาหาเรา เราน้อยใจแฟน คือถ้าถามว่าเราเครียดจากการเรียนมั้ยก็เครียด เรียนหนักเหมือนกัน แต่ก็อยากได้กำลังใจจากเค้า อยากเจอเค้า เราคุยโทรศัพท์พูดจาใส่อารมณ์บ้าง ตอบไลน์สั้นๆห้วนๆ เค้าก็รับรู้ได้ ว่าเรารู้สึกยังไง จนเค้าต้องขับรถกลับกรุงเทพมาหาเรา บ่อยครั้งที่เราเป็นแบบนี้ เราทำตัวไม่น่ารัก รู้ตัวเองดี แต่แฟนก็ไม่ได้บ่นว่าอะไรเราเลยสักคำ
พอถึงช่วงปิดเทอมของเราประมาณ2สัปดาห์แฟนชวนเรามาเที่ยวที่ รพ. ไปนอนกับแฟนที่บ้านพักในโรงบาล ***ต้องบอกก่อนว่า ไม่น่ามีอะไรเสียหาย เพราะลืมบอกตั้งแต่ต้นว่า เรากับแฟนเป็นผู้หญิงด้วยกัน เราเป็นเลสเบี้ยนค่ะ*** และไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่าการจับมือ หอมแก้ม นอนกอด ลูบหัว แค่นั้นจริงๆค่ะ ส่วนเรื่อง...นั้น คิดว่ายังไม่ถึงเวลา ถึงแม้เราจะเป็นผู้หญิงด้วยกันก็ตาม มาเข้าเรื่องกันต่อหลังจากที่เราได้มาอยู่กับแฟนที่ รพ. สักพักเราเริ่มเห็นชีวิตประจำวันของเค้าจริงๆ ไม่ต้องมโนอีกต่อไป ถามเค้าว่าจะได้มากินข้าวเที่ยงด้วยกันมั้ย เค้าตอบว่า"กินไปก่อนเลย พี่ตรวจคนไข้เยอะ " สรุปตั้งแต่วันที่เรามาอยู่ เราออกไปกินข้าวเที่ยงคนเดียวตลอดเลยค่ะ แต่ตอนเย็นหลังเลิกงาน ถ้าไม่มีเวร เค้าก็พาเราออกไปกินข้าวด้วยกัน จนมาถึงเมื่อคืน แฟนมีเวร on call ถ้ามีอะไรพี่พยาบาลจะโทรให้ไปวอร์ด เมื่อคืนแฟนเราไม่ได้นอนเลยค่ะ รับโทรศัพท์ ออกไปดูเคส แล้วกลับมานอนกับเราที่ห้อง วนอยู่อย่างนี้จนเช้า นอกจากแฟนไม่ได้นอน เราเองก็ไม่ได้นอนไปด้วย จนเราเองก็นอนไม่หลับ เพราะเสียงโทรศัพท์เข้าตลอด จนถึงตี5 ครึ่ง แฟนกลับมานอนที่ห้องได้นอนแป๊ปเดียว ก็ต้องตื่น อาบน้ำไปราวน์ต่อ เรารู้สึกสงสารแฟนมาก ทำไมมันทรหดขนาดนี้ การเป็นหมอไม่ง่ายเลย ทำให้เรารู้สึกผิดด้วยในตอนนั้น ที่เอาแต่ใจ ไม่เข้าใจเค้า ในส่วนที่เค้าไม่มีเวลาให้ รู้สึกผิดมากๆ อยากจะขอโทษแฟน ตอนที่หงุดหงิดใส่อารมณ์ พอได้มาเจอจริงๆกับตัวเอง ถึงได้รู้ว่ามันไม่ง่ายเลย เค้าเหนื่อยจากการทำงาน แล้วยังต้องมาเหนื่อยใจกับเราอีก เรารู้สึกผิดจริงๆค่ะ ก็เลยคิดว่าวันนี้ถ้าแฟนกลับมาเราจะบอกขอโทษเค้า ที่เราทำไม่ดีกับเค้าที่ผ่านมา จะกอดหอมแก้มสักฟอดให้ชื่นใจ เรายังอยากอยู่เป็นกำลังใจให้เค้า และอยากให้เค้าเป็นกำลังใจให้เราด้วย อยากมีกันอยู่จับมือกันไปอย่างนี้นานๆ