ขอเล่าเลยละกันนะคะ ตั้งเเต่เกิดมาเคยมีเเฟนอยู่1คน สมัยเรียนมัธยมต้น   คบกันได้ประมาณหนึ่ง ซึ่งก็ไม่นานมากนะ  รู้สึกว่าตอนนั้นช่วงเเรกๆที่เขาจีบเราอ่ะมันดีมาก เขินมาก รู้สึกดีเลยเเหละ เเต่ช่วงหลังๆพอใกล้จะเลิกกันเป็นความรู้สึกที่ทรมานมาก เศร้ามาก เสียใจมาก   เเบบไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นได้ถึงขนาดนี้เพราะความรัก  เลยกลับมาคิดว่านี่เเค่ความรักสมัยมัธยมต้นเองนะ ยังเด็กๆเอง ไม่ได้มีความคิด ถึงขั้นจริงจังอะไรมากมายทำไมมันทำร้ายเราได้ขนาดนี้   จนกระทั้งเรียนม.ปลายก็ไม่มี มหาลัยก็ไม่มีเลยเรียนอย่างเดียว   เเคนค่คุยยังไม่มีเลย ตอนนี้เรียนจบเเล้วทำงานมาได้สักพัก เห็นเพื่อนๆที่ทำงาน
เพื่อนสมัยเรียน เขามีคู่กัน บางคนก็คบไม่เคยหยุดพักเลย เลิกคนนั้นคบคนนี้ซะเเล้ว เขาไม่เสียใจหรอก็เเอบคิด ทำไมเราเเค่คนๆเดียวคนนั้นเรายังใช้เวลาตั้งนานหลายปี  ส่วนที่ผ่านมาเราก็มีคนเข้ามาคุยมาทักทายเอาง่ายๆก็มาจีบนั่นเเหละเเต่เราเองนี่เเหละที่ไม่รู้สึกอะไรเลย เขาทักมาก็ตอบไปเฉยๆ  มันไม่มีความรู้สึกเเบบตอนรักครั้งเเรกเลยอ่ะ  หรือเราจะโสดนานจนเฉยๆกับมันเเล้วจริงๆ  เเบบไม่มีเเฟน เราก็อยู่ได้ด้วยตัวเอง สบายดี เพราะที่ผ่านมาก็อยู่ได้เเบบเเฮปปี้ อาจจะเหงาๆหน่อยเเต่พอได้ทำงานอยู่กับเพื่อนก็หาย  บางครั้งเห็นเพื่อนนั่งร้องไห้ เสียใจเรื่องเเฟนก็เเอบคิดในใจเราโชคดีเเล้วที่ไม่ต้องมาเสียใจกับอะไรเเบบนี้   เเต่พอวันหลังเขาก็ดีกันหวานเเหว๋วกัน ดูมีเพื่อนคู่คิด คนคอยให้คำปรึกษา มันก็รู้สึกเเอบอิจฉา   เเต่พอมีคนเข้ามาจีบเราก็ไม่อยากมีซะงั้น งงตัวเองเหมือนกัน (หรือว่าจะยังไม่เจอคนที่ใช่) ใครเป็นเเบบเราบ้าง  เเชร์ความรู้สึกให้ฟังกันหน่อย ว่าทำไมถึงเฉยๆกับความรัก