คือเราก็น้อยใจนะบางทีฐานะทางบ้านก็ไม่ได้รวยมากพอมีพ่อแม่เราเลิกกันแต่ยังส่งเงินมาอยู่แต่บางเดือนก็ไม่พอใช้เพื่อนเราก็มีแต่คนรวยๆไปต่างประเทศไปนู่นนี่เยอะไปหมดส่วนเราไปไกลสุดแค่ตจว.บางทีเราก็อยากได้อะไรแบบเพื่อนบ้างอย่างกล้องถ่ายรูปเพื่อนมีกันเกือบหมดเลยเพราะพ่อแม่ซื้อให้ส่วนเราจะซื้ออะไรก็ไม่ได้แม่ไม่มีเงินเดือนนึงก็ได้แค่นิดเดียวบางทีของราคาหลักร้อยแม่ยังไม่ซื้อให้เลยตอนนี้เราอยากได้แว่นใหม่เพราะเรามองไม่ชัดจริงๆเราเลยหาร้านถูกสุดๆแล้วเราลองถามแม่แม่ก็บอกไม่ซื้อให้แต่แว่นเราราคา2,050เองเพื่อนซื้อกันเป็นหมื่นเราอยาดกได้อะไรก็ต้องเก็บเงินเองได้ไปเรียนวันละ100เราหิวมากเลยนะแต่ต้องกินแค่30บาทเพราะต้องเหลือเงินไปใช้อย่างอื่นตอนเย็นเพื่อนก็ซื้อของกินกันเราไม่ได้ซื้อหรอกเพราะเงินไม่พอบางทีหิวมากกินเกิน30วันต่อมาก็ต้องอดแต่เดี๋ยวนี้อยากได้อะไรส่วนใหญ่เราก็ไม่ค่อยบอกแม่หรอกกลัวแม่ไม่สบายใจถ้าเราเกิดมารวยแบบเพื่อนคนอื่นก็คงดี
น้อยใจนะที่เกิดมาไม่รวยแบบเพื่อนคนอื่น