ใครเคยแอบรักเพื่อนสนิท จนเริ่มใหม่กับใครไม่ได้บ้างครับ

คือว่า ผมมาเรียน มัธยม ใน ร.ร.เเห่งนึงที่ ตจว.
ผมเป็นคนเข้ากับใครไม่เก่ง พูดน้อยเเละดูหยิ่งๆ
เลยทำให้การเรียนวันเเรกของผม ไม่รุ้จักใครเลย
ในห้อง พอวันที่สอง มีอีกคนมาช้า คาบเเรกครู
ก็ให้เพื่อนในห้องเริ่มเเนะนำตัวกันใหม่
บังเอิญโต๊ะอื่นเขานั่งกันเป็นคู่สองคนกันครบเเล้ว
มีเพียงโต๊ะผมที่ว่าง เขาก็มานั่งข้างๆผม
เเต่เท่าๆที่ผมสังเกต ไอ้นี่น่าจะหนักกว่าผมนะ
เพื่อนเเนะนำชื่อทีล่ะคน มันกับหันหน้าหนี
ไม่ฟัง พอถึงทีมันมันก็ยืนขึ้น เเล้วบอก
สั้นๆว่า ชื่อบอส เเล้วนั่งลงทันที
ผมก็แอบขำในใจมีคนเหมือนเราด้วยว่ะ
ผมเเอบมองๆมัน น่าตามันคิ้วดกๆ ตากลมๆ
นิ่งๆดุๆ มีหนวดนิสๆรอมฝีปากบางๆ เเละ
มีลักยิ้มอันน่ารัก....มันตัวเล็กๆสูงเท่าไหล่
ของผม เรานั่งเรียนด้วยกันเกือบครึ่งวัน
ไม่ทักทายกันสักคำ พอตอนพักเที่ยง
ผมก็ชวนมัน มานั่งทานข้าวด้วย
แต่เรายังไม่ถามกันสักคำ ผมก็เงียบพอตัว
เหมือนกัน จนในทีสุดมันก็เอ่ยปากถาม
ว่า พูดได้ปะหรือฟังได้อย่างเดียว
ผมก็ตอบกลับ คำถามนั้นกูควรถาม
เเล้วเราก็ต่างหัวเราะ เเละหลังจากนั้นเรา
ก็เเนะนำตัวแบบยาวๆ รุ้เเม้กระทั้งเลขบัตร
ประชาชน555 เราสองรุ้สึกพูดจาถูกคอ
กันดี จึงทำให้เราสนิทกัน ชอบไปไหนมาไหน
ด้วยกันเพียงสองคน ไม่ว่าจะกินข้าว โดดเรียน
เดินห้าง ดูหนังเราก็ไปกันสองคน
เราเรียนห้องเดียวกันตั้งเเต่ ม.1-ม.3
เราเป็นเพื่อนทีสนิทกันมาก จนบางที
เพื่อนๆ ผญ ชอบถามว่า เป็นเกย์ หรอ
เราก็งงๆ ว่าเกย์คืออะไร เพราะเรารู้
เเต่ว่าเราคือเพื่อนสนิทไม่มีความลับ
ที่จะสามารถปกปิดกันได้  
พอขึ้น ม.4 ผมได้อยู่ห้อง3 บอสมันได้อยู่
ห้อง2 ด้วยเหตุนี้เองที่ทำให้ผม รุ้จัก
คำว่า โดดเดี่ยว อ้างว้าง ผมคิดถึงไอ้เพื่อน
นั้นมาก เเทบจะเรียนไม่รุ้เรื่อง
เวลาเดินไปไหนเจอกลุ่มเพื่อนห้อง2
ผมจะมองหา เค้าเป็นคนเเรก พอเจอกัน
เค้าจะยิ้มทักทายตลอด บางทีมองหา
ไม่เจอ ผมต้องระวังตัวทันที เเน่นอน
จะต้องโดนเเตะ เราเเกล้งกันเเทบทุก
ครั้งทีเจอหน้าา เวลาพักเที่ยงหรือไม่มีเรียน
เราจะหาเวลาว่างมานั่งด้วยกันสองคน
มีวันนึงเราหยอกล้อกัน เเต่ครั้งนี้รุนเเรง
ไปหน่อยผมเตะไปโดนคอเขา เขาโกรธ
มาก เพื่อนๆก็มาเเยก ผมรู้สึกผิดมากกก
พยายามจะอธิบายจะขอโทษ เเต่เค้าจะ
เดินหนีผมทุกครั้ง เราไม่คุยกันจนถึง
ม.5เทอม2 ทุกครั่งที่เดินผ่านเขาไม่มอง
ผมเลย บางทีผมอยากทักมาก เเต่เขาไม่
มีเเม้เเต่จะมองมา ในบางครั้งผมเเอบน้ำตา
คลออ จนถึงช่วงปิดเทอม ผมไปเทียวกับ
กลุ่มวัยรุ่น ทีรุ้จักกันแบบพีน้องนักเลงวัยรุ่น
วันนั้นไปเที่ยว ดื่มเหล้ากันสนุกกันพอสมควร
เเละมีรุ่นน้องโดนตีหัวมา บอกผมเองก็พอตัวนะ
เรื่องชกๆต่อยๆ เลยยกเเก๊งไปหมายจะเอาคืน
ปรากฎว่าเป็นกลุ่มคู่อริเก่า เเละนึงในกลุ่มนั้น
เห็นมี เพื่อนผมด้วย ดูกี่ทีๆก็เป็น บอส ผมก็ตกใจ
บอกรุ่นน้อง เคลียร์ได้ก็เคลียร์ กลุ่มทางนั่นทักทาย
ด้วยขวดเเก้วลอยมาก่อน3-4ขวด ผมเป็นคนนำหน้า
กะโดดถีบไปที่หน้าของคนอยู่ข้างหน้าเเก๊งนั้น จน
ล้มลง พอเขาลุกขึ้นเห็นชักปืนออกมา ผมกับพวกก็
วิ่งเข้ารุกก่อน ยังเป็นฝ่ายได้เปรียบ คนที่ผมถีบหน้า
พอผมมองไปอีกทีเห็นเล็งปืนมาที่หน้าผม ยังไม่ทันไร
เห็นไอ้บอส มาห้ามเเล้วมันโผล่เข้ามาดึงเเขนผม ออกไปข้างนอก เหมือนในหนังเลย มันก็ถาม ยังเห็นกูเป็นเพื่อนไหม ผมได้ยินน้ำตาจะไหล ทำอะไร
ไม่ถูก เรามีโอกาสได้คุยปรับความเข้าใจกันสองต่อ
สองในมุมมืด บอสมันก็เมา มันบอกมันไม่ได้โกรธ
มันเเค่อยากรุ้ว่าผมจะง้อมันยังไงเเค่นั้นเอง
ผมฟังเเล้วโคตรดีใจจนเผลอกอดมัน ตอนกอดบอสมันก็เซๆ เพราะเมา เเต่ผมรุ้สึกตกใจกลัวมันจะหาว่า
ผมคิดอะไรกับมัน หลังจากวันนั่น เราก็คุยกันปกติ
ผมไปหาบอสทีบ้านๆบ่อยๆ ที่ผ่านมาที่เราไม่คุยกัน
ผมเจ็บๆจุกๆเหมือนคนอกหักยังไงไม่รุ้ พอเรากับมา
ดีกันครั้งนี้ ผมบอกตัวเองเสมอมันจะไม่เกิดขึ้นอีก
ไม่ว่ายังไงก็ตาม ผมมีเวลาเเค่ปีเดียวที่จะได้อยู่กับ
บอส นั่นคือ ม.6  พอเปิดเทอม เพื่อนๆก็สงสัยคืนดี
กันเเต่เมื้อไร เราสนิทกันมากขึ้น ผมไม่เคยกวน เเกล้ง ชวนเค้าทะเลาะอีกเลยย ตามใจเค้าทุกอย่าง
ไปเที่ยวกันเเทบทุกวันหยุด ผมหาเวลาว่างให้มาก
ที่สุดที่จะมากได้เผื่อให้ได้อยู่กับเค้า ผมเเอบมอง
ดวงตาของเค้าบ่อยขึ้น ผมเริ่มหลงเสน่ห์ ดวงตา เเละลักยิ้มของเขา ผมจดจำมันไว้ให้มากที่สุด จนผมเริ่ม
มั่นใจว่าผมรักเขา อยากดูเเลเค้า เเต่ติดที่ว่าเราเป็น
เพื่อนกัน เเละยังมาเป็นผู้ชายเหมือนกันอีก
เวลา ผญ ที่ชอบบอสมาถามว่าเป็นอะไรกับบอส
ผมก็เริ่มหวั่นๆหวงๆยังไงไม่รุ้555 เวลาเขาถามว่าบอสชอบอะไร เที่ยวไหน ผมจะตอบตรงข้ามที่บอสชอบเสมอ5555 บอสเป็นคนน่าตาดี น่ารักมาก
เเต่ไม่เคยมีเเฟนสักคน จนถึง ม.6 เพราะอะไรไม่รุ้
เเละเเล้ววันที่ผมกลัวก็มาถึง วันปัจฉิมนิเทศ ใจนึง
ก็ดีใจเเละเเอบเศร้าใจ เวลาที่ผมจะไดเเอบมอง ได้ดูแลเพื่อนคนนี้ แทบไม่อยากคิดถึงวันข้างหน้า
พอเราจบ ม.6 เราก็ฉลองกันเเค่สองคน ทีบ้านบอส
เเต่ครั้งนี้ดื่มเมามาก ไม่ได้มีอะไรกังวล ผมก็พูดความในใจผมหลายอย่าง เเต่ผมไม่บอกให้มันรุ้หรอกว่าผมรักมันมากเเค่ไหน มันชอบถามผมเวลาเมาเมื่อไหร่จะมีเเฟน ผมก็ตอบ หาให้หน่อยดิ เอานิสัยดีๆแบบอ่ะ มันก็ขำตาม พอจบ ม.6 เราเข้าเรียนกัน คนล่ะที่บอสมันเรียนใกล้บ้าน  เเต่ผม ต้องเข้าไป กทม
เราห่างกัน การคุยก็เริ่มห่างๆตาม ผมไม่เคยมอง
ใครเลย เเละไม่ตอบเเชทใครด้วยวันๆรอคุยเเต่กับบอส มาวันนึงผมคิดยังไงไม่รุ้ไปถามบอสมัน บอสถ้าเพื่อนเป็นเกย์จะคบต่อป่าว มันก็ตอบทำไมถามยังกะจะเป็น ผมก็ตอบบ เออ กูเป็นเกย์ กูไม่ชอบผู้หญิง เเล้วเค้าก็เงียบไป ทักไปก็อ่านบ้างไม่ตอบบ้าง จนทุกวันนี้เขาไม่ตอบเเชทผมเลยยย ผมนอนร้องไห้ทุกคืน ผมเหมือนคนอกหัก ทั้งๆที่ชอบเขาฝ่ายเดียว ตั้งเเต่นั้นมาผมก็ทำใจมาปีนีก็ย่างเข้าปีที่4แล้วผมยังเพ้อถึงวันดีๆรอยยิ้มอันหวานๆ อยู่เลย
ที่น่าเเปลกคือ ผมลืมเขาไม่ได้ทั้งที่ไม่ใช่คนรักกัน
ผมไม่สามารถเริ่มใหม่กับใครได้ ผมลองคุยลองเจอกับคนมา ก็มากพอสมควร ผมเริ่มใหม่ไม้ได้จริงๆ
เเละอีกอย่างที่เเปลก บอสมันไม่ยอมมีเเฟน เพราะอะไร ผมไม่กล้าทักเขา ไม่กล้าแม้จะถาม ผมได้เเต่เเอบส่องเขาทาง facebook เขาก็ปกติ ขี้เมา
ไม่เพ้อหาใคร และผมยังเก็บรูปเค้าไว้ทุกรุป แม้เเค่เเชทที่เคยคุยกันย้อนอ่านเป็นเดือนก็ไม่หมด ผมก็ยังเก็บไว้ เเละสุดท้ายผมอยากบอกคนทีเเอบชอบเพื่อน เพศเดียวกันว่า "ที่สุดของความรักคือรักโดยไม่ครอบครอง" ประโยคนี้คือเเชทสุดท้ายที่ผมได้อ่านจากเขา😣😣😣😣😣