ผมเป็นบ่อยมากเวลามันไม่ได้ดั่งใจ แต่ก็ไม่ถึงกับตีโพยตีพายขว้างปาข้าวของนะ(อันนั้นก็เกินไป) มันแค่จะหงุดหงิดอ่ะ ยิ่งอยู่คนเดียวยิ่งเหมือนคนบ้าในละคร แบบพูดกับใครก็ไม่ได้ด้วย ไม่มีใครเข้าใจ รู้ๆกันอยู่ว่าคนที่ไม่ได้ใช้คำนำหน้าว่าด.ญ.หรือด.ช.แล้วเวลาจะมานั่งพรรณนาเรื่องการ์ตูนให้คนอื่นฟังจะถูกมองว่ายังไง ชีวิตคอการ์ตูนช่างรันทดยิ่งนัก
สำหรับคนอื่นมันอาจฟังดูเป็นเรื่องไร้สาระนะ แต่สำหรับผม การดูการ์ตูนถือเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆอย่างนึงในชีวิตอ่ะ คำว่าการ์ตูนมันจำกัดอายุด้วยหรืออะไรยังไง มีใครเข้าใจผมมั้ยเวลาเราหงุดหงิดหรือไม่ได้ดั่งใจอะไรแล้วอยากระบายให้ใครซักคนฟังแต่ทำไม่ไม่ได้อ่ะ มัน โค ตะ ระ อึดอัดเลยนะเว้ยครับ!
มีใครเคยเป็นบ้าง แบบนี้เรียกฟุ้งซ่านใช่มั้ย...
ปล. อยากให้เห็นแท็กที่โผล่มาตอนจะตั้งกระทู้จังเลย สุขภาพจิตงี้ ปัญหาชีวิตงี้ จิตตก ศาลาคนเศร้า โรคซึมเศร้าก็มาว่ะครับ555
เคยรู้สึกฟุ้งซ่านกับการ์ตูนมั้ย?
สำหรับคนอื่นมันอาจฟังดูเป็นเรื่องไร้สาระนะ แต่สำหรับผม การดูการ์ตูนถือเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆอย่างนึงในชีวิตอ่ะ คำว่าการ์ตูนมันจำกัดอายุด้วยหรืออะไรยังไง มีใครเข้าใจผมมั้ยเวลาเราหงุดหงิดหรือไม่ได้ดั่งใจอะไรแล้วอยากระบายให้ใครซักคนฟังแต่ทำไม่ไม่ได้อ่ะ มัน โค ตะ ระ อึดอัดเลยนะเว้ยครับ!
มีใครเคยเป็นบ้าง แบบนี้เรียกฟุ้งซ่านใช่มั้ย...
ปล. อยากให้เห็นแท็กที่โผล่มาตอนจะตั้งกระทู้จังเลย สุขภาพจิตงี้ ปัญหาชีวิตงี้ จิตตก ศาลาคนเศร้า โรคซึมเศร้าก็มาว่ะครับ555