ขอพื้นที่ระบายความรู้สึกครับ มีแต่คนเกลียดผม

สวัสดีครับ ผมขอพื้นที่ระบายความรู้สึก และ ปรึกษา เพราะผมไม่รู้จะไปปรึกษาใครจริงๆ แต่ทุกวันนี้ก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไรมาก ชีวิตปกติสุขดี โชคดีที่เป็นคนเข้มแข็ง แต่ไม่อยากเก็บไว้คนเดียว อยากฟังความเห็นจากหลายๆคน ไม่ว่าจะในแง่ลบ หรือ แง่บวก ผมยินดีรับฟัง ขอบคุณล่วงหน้า

                ขอเกริ่นก่อนว่า ปัจจุบันผมศึกษาอยู่ ม.6 เป็นเด็กธรรมดาคนหนึง ผมเกิดมาเป็นลูกเมียน้อยพ่อ ปัจจุบัน พ่อ แยกทางกับแม่แล้ว และ แม่ไปมีครอบครัวใหม่ ส่วนพ่อก็อยู่กับครอบครัวเดิมของเขา ไม่ได้เจอพ่อมาเป็นปีแล้ว ติดต่อไม่ได้ ต้องรอให้เขาโทรมา เพราะ จะแยกเบอร์ แยกเครื่อง แล้วจะปิดเครื่องตลอด ส่วนแม่พอจะติดต่อได้ แต่เขาไปอยู่กับครอบครัวใหม่ซึ่งเราก็ไม่รู้ที่อยู่ ที่อยู่พ่อก็ไม่รู้ ญาติพี่น้องฝั่งแม่ ก็เสียจากไปหมดแล้ว ฝั่งพ่อเราไม่เคยรู้จักใครเลย ว่ามีญาติพี่น้อง พี่น้อง กี่คน ปัจจุบันผมอาศัยอยู่คนเดียว ที่บ้านของแม่ ที่ไม่มีแม่อยู่ด้วย แน่นอนว่าต้องมีคนสงสัยเรื่องค่าใช้จ่าย ส่วนหนึงผมทำงานหามาเอง ของานเขาทำบ้าง อะไรได้เงินผมทำหมด บ้างก็เป็นเงินเก็บ ส่วนหนึงพ่อโอนมาให้บ้าง แต่บอกตรงๆว่าจะรอ พ่อโอนมาอย่างเดียว ไม่พอหรอกครับ ค่าใช้จ่ายในบ้าน ของกิน ของใช้ ค่าเดินทาง ค่าเล่าเรียน และ อีกหลายอย่าง ที่ต้องรับผิดชอบ ที่กล่าวมาคือให้รู้ประวัติชีวิตผมเฉยๆครับ มาเข้าประเด็นหลักเลยละกัน

                ในชีวิตผมทั้งชีวิต เชื่อใหมครับว่าผมไม่เคยมีเพื่อนแท้ๆแม้แต่คนเดียว และ ถูกเกลียด โดนเลิกคบแบบงงๆ เหตุการณ์ที่โดนเพื่อนเลิกคบแบบงงๆ มีสองครั้งครับ ครั้งแรกตอน ม.ต้น ผมอยู่กับเพื่อนกลุ่มใหญ่ สิบกว่าคน คบกันมาสองสามปี เราจะมีกลุ่มไลน์กัน ชีวิตก็ดำเนินไปปกติ แล้ววันหนึงผมก็โดนเตะออกจากกลุ่ม แล้ว ก็งงมาก วันถัดมาผมเจอกลุ่มเพื่อนกลุ่มเดิมทุกคนหน้านิ่ง เงียบ ผมก็ไปบอกเพื่อนคนหนึงในกลุ่มว่า ช่วยดึงกลับเข้ากลุ่มหน่อย แล้วเพื่อนก็ไปบอกอีกคน โยนไปให้คนอื่นเรื่อยๆจนมีคนเอาผมเข้ากลับมา สุดท้ายก็โดนเตะออกอยู่ดี ผมจึงรู้แล้วว่าไม่ปกติ แต่ผมไล่ถาม ทุกคน ทั้งนอก และ ในกลุ่ม ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่มีใครให้คำตอบผม และ กลับ เมิน ไม่คุยกัน แบบไม่เคยรู้จักกันมาก่อน จนทุกวันนี้ผ่านมาหลายปี ก็ยังไม่ได้คำตอบจากเพื่อนกลุ่มนั้นว่า สรุป ผมไปทำอะไรให้พวกเขา และ ทำไม่มาบอกว่าเกิดอะไร ผมผิดอะไร ผมนั่งไล่ทบทวนจนปวดหัวก็นึกสาเหตุไม่ออก

                 ครั้งที่สอง ไม่นานมานี้ ที่จะมาตั้งกระทู้ ตอน ม.ปลาย นี้ เพื่อนกลุ่มหนึง ที่อยู่ด้วยกันมา ปกติสุขดี มีอยู่วันหนึง ก็เลิกคุยกัน เมิน และ พูดประชดใส่ แบบงงๆ ไปแบบดื้อๆ คิดดูครับ เมื่อวานยังเป็นเพื่อนสนิทอยู่เลย แต่ พอมาวันถัดมา กลับกลายเป็นอีกคน อย่างกับผมไปเผาบ้านเขามา ผมนั่งทบทวนเหมือนเดิมว่าทำอะไรลงไป บวกกับคิดในใจว่า วงจรอุบาทกลับมาอีกแล้ว เวลามันแค่ วันนี้ กับ พรุ่งนี้ ผมกลับบ้านไป ก็นอนตื่นเช้ามาโรงเรียน ตูไปทำอะไรให้ใครตอนใหน และ ผมก็ใช้วิธีเดิมครับ คือการถาม ผมก็ไม่ได้คำตอบ ได้มาแค่ว่า ''ยังไม่รู้ตัวอีกหรอ'' อะไรประมาณนี้ แต่ก็งงจนเคลียด เพราะ ทั้งชีวิตผมไม่เคยไปยุ่งอะไร ทำให้ใครเดือดร้อน หากมาบอกกัน คุยกันดีๆ ผมก็ยินดีจะแก้ไขปัญหา เพราะ ผมอาจทำอะไรไปโดยไม่รู้ แต่ขนาดตัวผมเองตอนนี้ ยังไม่รู้เลยว่าทำอะไรให้ใครทำไมถึงเกลียดกันง่ายๆแบบนี้ ชีวิตผมแทบจะไม่มีเพื่อนจริงๆ หรือ ที่พึ่งพาได้เลย วันกังวลกับการใช้ชีวิตต่อไปในโรงเรียนมากครับ เพราะ เราคงต้อง กินข้าว หรือ เดินกลับบ้านคนเดียว ตลอดแน่เลย จะเลิกสนใจไปเลย มันก็ยากครับ ผมต้องทนสายตา คำพูดต่างๆนาๆ แน่ๆเลย ผมเข้าใจดีครับว่ามาโรงเรียน มาเพื่อเรียนหนังสือ ในชั่วโมงเรียนผมไม่กังวลเลย แต่ พักกลางวัน กับ ตอนกลับบ้าน นี่สิ ตอนกลับบ้านไม่เท่าไหร่ เรารีบหนีกลับก่อนได้
ก็ประมาณนี้ครับ เล่าผิดๆถูก เข้าใจยาก ขออภัยด้วยครับ ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว มันงงไปหมด เคยคิดอยู่ว่าอาจมีใครไปใส่ร้ายผมก็เป็นได้
ไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับ หรือ ชีวิตผมต้องอยู่คนเดียวไปทั่วชีวิตจริงๆ ขนาดครอบครัว ยังไม่มีให่พึ่งพาเลย เพื่อนก็ไม่มี ขอคำปรึกษาด้วยครับ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ