มันเป็นปัญหาหนักอกมาโดยตลอดค่ะถึงจะพูดไม่เต็มปากว่ารู้สึกผิดแต่ก็รู้สึกแย่มากๆวันนี้ตั้งกระทู้ก็เพื่อระบายและขอคำปรึกษาหาทางออก
. ขอเปิดตัวก่อนว่าปีนี้อายุกำลังจะ20แต่งงานมา2ปีมีลูกอายุ3เดือน1คนหน้าที่การงานพอไปได้มีเงินเก็บพอสมควรและชีวิตบัดซบมาก
ขอย้อนเล่าไปตอนแรกเริ่มรู้จักสามีก่อนค่ะ. ปีนั้นไปเรียนต่อที่ประเทศจีนสามีเป็นคนจีนเจอกันโดยบังเอิญที่ร้านทำผมเจอกันหลายครั้งจนสนิทสนมกันสุดท้ายลงเอยที่ตกลงคบกันเป็นแฟนและแต่งงานกัน.มีการจัดงานใหญ่โตสินสอดหลักล้านจัดงานตามประเภณีไทยแต่ไม่ได้จดทะเบียนสมรส
ปีแรกทุกอย่างเหมือนเทพนิยาย สามีทำงานเป็นผู้จัดการโชว์รูมรถหรูเงินเดือนดีอายุ27ปีนับเป็นคนหนุ่มไฟแรงคนหนึ่งเขารักเรามากยอมเราทุกอย่างดูแลอย่างดีและเราก็รักเขามาก ในขณะที่เราเองก็ยังคงเรียนไปและทำงานไป เราทำงานเป็นล่ามภาษาไทย-จีน.ทุกอย่างดูเรียบง่ายบ้านสามีก็รักใคร่เรามากแต่ในที่สุดทุกอย่างก็เริ่มพังทลายลง
ปีที่2เราเริ่มรู้เห็นนิสัยที่แท้จริงของสามีตัวเอง . ถึงเขาจะยอมเรารักเราแค่ไหนแต่เขากลับเป็นผีพนันคนหนึ่ง ชอบหลบออกไปเล่นพนันบ่อยๆและเริ่มจะบ่อยขึ้นเรื่อยๆจนหลังๆเตือนก็ไม่ฟังมักทะเลาะกันรุนแรงจนเกือบเลิกกันหลายครั้ง . เงินที่เคยมีเก็บร่วมกันเริ่มลดน้อยลงจนในที่สุดเราจำต้องขอแยกใช้เงินคนละกระเป๋ากับเขาในที่สุด. ทุกอย่างเริ่มแย่ลงจนเข้าขั้นวิกฤตแต่เขาก็ยังคงดีกับเราเหมือนเดิมยังคงกลับบ้านทุกวันทำงานบ้านทุกวันนวดแข้งนวดขาให้ทุกวันนับว่าในความทุกข์ยังคงมีความสุขเล็กๆอยู่บ้าง
จนกระทั้งเราท้อง. 3เดือนแรกเหมือนเขาจะปรับตัวดีขึ้นเล่นพนันน้อยลงจนเดือนที่4ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกรอบนี้ลากเราไปนอนในโรงไพ่นกกระจอกแบบข้ามวันข้ามคืนไม่สนใจว่าเราท้องอยู่จนเราทะเลาะกับเขาอย่างรุ่นแรงที่สุดตัดสินใจหนีกลับไทย. เขาได้โทรมาง้อและเราก็ให้อภัยเขาเราโทรหากันทุกวันอยากให้เขามาหาแต่เขาก็มักอ้างว่าลางานไม่ได้อยู่ตอด.
ช่วงท้อง4-10เดือนเราร้องไห้ทุกวันเพราะโทรไปบางครั้งเขารับบ้างไม่รับบ้างพอรับก็คือเล่นไพ่ วันๆนอกจากทำงานก็คือเล่นไพ่อนาคตเริ่มมองไม่เห็นเคยคิดจะเลิกกับเขาทั้งๆที่ตั้งท้องอยู่หมดน้ำตาไปเป็นลิตรๆ
จนจุดที่พีคสุดคือวันคลอด. ตอนแรกเราคิดตลอดว่าเขาจะมาเขาสัญญานักหนาว่าจะมาแต่จนแล้วจนรอดสุดท้ายเราคลอดลูกอย่างเดียวดายติดต่อไปเขาก็ไม่รับสายจนคลอดแล้ว2วันแม่เขาบอกว่าตามตัวสามีเราเจอที่บ่อน. ความรู้สึกนั่นคือไร้คำบรรยาย ทั้งจุกทั้งเจ็บร้องไห้ไม่ออกน้ำตาตกในอกแทบแตก.วันออกจากโรงพยาบาลเราตัดสินใจแจ้งเกิดลูกโดยระบุว่า [ไม่ปรากฎบิดา]. เผื่อว่าสักวันอนาคตข้างหน้าที่ไม่แน่นอนจะเกิดอะไรขึ้นลูกก็ยังอยู่กับเรายังเป็นของเรา
หลังจากคลอดสามีและที่บ้านของเขาเร้าหรือที่จะให้เรารีบเอาลูกกลับจีนและขอร้องให้เพิ่มชื่อสามีไปในใบเกิดแต่เราปฏิเสธมาโดยตลอดเพราะ
1.ตอนฉันคลอดลูกพวกคุณหายหัวไปไหนกัน
2.เงินสักบาทอั่งเปาสักซองหรือคำอวยพรสักคำพวกคุณไม่เคยมาแสดงความรับผิดชอบและใส่ใจเลยสักนิด
3.ไม่เคยมีใครเอ่ยคำขอโทษให้ได้ยินเลย
หลังจากนั้นมาเราติดต่อสามีน้อยลงถ้าไม่มีอะไรจำเป็นจะไม่ติดต่อเลย ไม่โทรตามให้กลับบ้านอีก เลิกสนใจเป็นห่วงเป็นใยแบบแต่ก่อน. จิตใจเหมือนด้านชาไปเลยสนใจแค่ลูกเท่านั้นรู้สึกหมดรักแล้วแต่ที่ยังไม่เลิกเพราะเสียดายเวลา2ปีที่ใช้ด้วยกันมาและเห็นแก่ความดีที่เขาเคยมีให้
ช่วงนี้เลี้ยงลูกอยู่ประเทศไทยโดยมีพ่อแม่ช่วยเลี้ยงส่วนตัวเราคลอดลูกเสร็จแค่1เดือนก็ไปทำงานทันทีตอนนี้เป็นไกด์ทัวร์จีน รายได้ดีขึ้นๆตลอดมา ด้านสามีเหมือนเริ่มรู้สึกตัวได้สติรู้ว่ากำลังจะเสียเราไปก็พยายามตามโทรตามง้อ โทรง้อทุกวันขอให้กลับจีนโทรวันละเป็นร้อยสายจนเราต้องปิดเครื่องไม่เป็นอันทำงานโทร3เวลาหลังอาหาร. พยายามโอนเงินมาพยายามบอกกับเราว่าเขาจะปรับปรุงตัวแต่เรากลับหมดความเชื่อมั่นในตัวเขาแล้ว.ที่เหลืออยู่ก็มีแค่ความทรงจำที่เคยดีตลอด2ปีที่ผ่านมา.
ที่ยังอยู่ต่อเพราะรู้สึกเสียดายเวลาเลยอยู่กับเขาต่อไปให้โอกาศอีกครั้ง แต่ในใจก็กลัวจะเสียเวลามากไปกว่านี้ ทำอะไรไม่ถูกเหมือนว่าวที่สายเชือกขาดลอยคว้างกลางอากาศ
ในช่วงเวลาที่สับสนเคว้งคว้างก็มีคนๆหนึ่งก้าวเข้ามาในชีวิต. เขาเป็นเจ้านายของเจ้านายเราอีกทีหนึ่งสมมุติว่าชื่อมิสเตอร์จาง. เป็นคนจีนที่มาติดต่อการลงทุนกรุ๊ปทัวร์ในไทย. เจ้านายให้เรามีหน้าที่เป็นทั้งล่ามทั้งไกด์ติดตามเขาในช่วงเวลาที่เขาอยู่ประเทศไทย20วันตอนนั้นลูกเราอายุ3เดือน
18+กระทู้ระบาย+สารภาพผิดเมื่อคุณแม่ยังสาวนอกใจสามีไปมีอะไรกับคนที่พรอมกว่า
. ขอเปิดตัวก่อนว่าปีนี้อายุกำลังจะ20แต่งงานมา2ปีมีลูกอายุ3เดือน1คนหน้าที่การงานพอไปได้มีเงินเก็บพอสมควรและชีวิตบัดซบมาก
ขอย้อนเล่าไปตอนแรกเริ่มรู้จักสามีก่อนค่ะ. ปีนั้นไปเรียนต่อที่ประเทศจีนสามีเป็นคนจีนเจอกันโดยบังเอิญที่ร้านทำผมเจอกันหลายครั้งจนสนิทสนมกันสุดท้ายลงเอยที่ตกลงคบกันเป็นแฟนและแต่งงานกัน.มีการจัดงานใหญ่โตสินสอดหลักล้านจัดงานตามประเภณีไทยแต่ไม่ได้จดทะเบียนสมรส
ปีแรกทุกอย่างเหมือนเทพนิยาย สามีทำงานเป็นผู้จัดการโชว์รูมรถหรูเงินเดือนดีอายุ27ปีนับเป็นคนหนุ่มไฟแรงคนหนึ่งเขารักเรามากยอมเราทุกอย่างดูแลอย่างดีและเราก็รักเขามาก ในขณะที่เราเองก็ยังคงเรียนไปและทำงานไป เราทำงานเป็นล่ามภาษาไทย-จีน.ทุกอย่างดูเรียบง่ายบ้านสามีก็รักใคร่เรามากแต่ในที่สุดทุกอย่างก็เริ่มพังทลายลง
ปีที่2เราเริ่มรู้เห็นนิสัยที่แท้จริงของสามีตัวเอง . ถึงเขาจะยอมเรารักเราแค่ไหนแต่เขากลับเป็นผีพนันคนหนึ่ง ชอบหลบออกไปเล่นพนันบ่อยๆและเริ่มจะบ่อยขึ้นเรื่อยๆจนหลังๆเตือนก็ไม่ฟังมักทะเลาะกันรุนแรงจนเกือบเลิกกันหลายครั้ง . เงินที่เคยมีเก็บร่วมกันเริ่มลดน้อยลงจนในที่สุดเราจำต้องขอแยกใช้เงินคนละกระเป๋ากับเขาในที่สุด. ทุกอย่างเริ่มแย่ลงจนเข้าขั้นวิกฤตแต่เขาก็ยังคงดีกับเราเหมือนเดิมยังคงกลับบ้านทุกวันทำงานบ้านทุกวันนวดแข้งนวดขาให้ทุกวันนับว่าในความทุกข์ยังคงมีความสุขเล็กๆอยู่บ้าง
จนกระทั้งเราท้อง. 3เดือนแรกเหมือนเขาจะปรับตัวดีขึ้นเล่นพนันน้อยลงจนเดือนที่4ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกรอบนี้ลากเราไปนอนในโรงไพ่นกกระจอกแบบข้ามวันข้ามคืนไม่สนใจว่าเราท้องอยู่จนเราทะเลาะกับเขาอย่างรุ่นแรงที่สุดตัดสินใจหนีกลับไทย. เขาได้โทรมาง้อและเราก็ให้อภัยเขาเราโทรหากันทุกวันอยากให้เขามาหาแต่เขาก็มักอ้างว่าลางานไม่ได้อยู่ตอด.
ช่วงท้อง4-10เดือนเราร้องไห้ทุกวันเพราะโทรไปบางครั้งเขารับบ้างไม่รับบ้างพอรับก็คือเล่นไพ่ วันๆนอกจากทำงานก็คือเล่นไพ่อนาคตเริ่มมองไม่เห็นเคยคิดจะเลิกกับเขาทั้งๆที่ตั้งท้องอยู่หมดน้ำตาไปเป็นลิตรๆ
จนจุดที่พีคสุดคือวันคลอด. ตอนแรกเราคิดตลอดว่าเขาจะมาเขาสัญญานักหนาว่าจะมาแต่จนแล้วจนรอดสุดท้ายเราคลอดลูกอย่างเดียวดายติดต่อไปเขาก็ไม่รับสายจนคลอดแล้ว2วันแม่เขาบอกว่าตามตัวสามีเราเจอที่บ่อน. ความรู้สึกนั่นคือไร้คำบรรยาย ทั้งจุกทั้งเจ็บร้องไห้ไม่ออกน้ำตาตกในอกแทบแตก.วันออกจากโรงพยาบาลเราตัดสินใจแจ้งเกิดลูกโดยระบุว่า [ไม่ปรากฎบิดา]. เผื่อว่าสักวันอนาคตข้างหน้าที่ไม่แน่นอนจะเกิดอะไรขึ้นลูกก็ยังอยู่กับเรายังเป็นของเรา
หลังจากคลอดสามีและที่บ้านของเขาเร้าหรือที่จะให้เรารีบเอาลูกกลับจีนและขอร้องให้เพิ่มชื่อสามีไปในใบเกิดแต่เราปฏิเสธมาโดยตลอดเพราะ
1.ตอนฉันคลอดลูกพวกคุณหายหัวไปไหนกัน
2.เงินสักบาทอั่งเปาสักซองหรือคำอวยพรสักคำพวกคุณไม่เคยมาแสดงความรับผิดชอบและใส่ใจเลยสักนิด
3.ไม่เคยมีใครเอ่ยคำขอโทษให้ได้ยินเลย
หลังจากนั้นมาเราติดต่อสามีน้อยลงถ้าไม่มีอะไรจำเป็นจะไม่ติดต่อเลย ไม่โทรตามให้กลับบ้านอีก เลิกสนใจเป็นห่วงเป็นใยแบบแต่ก่อน. จิตใจเหมือนด้านชาไปเลยสนใจแค่ลูกเท่านั้นรู้สึกหมดรักแล้วแต่ที่ยังไม่เลิกเพราะเสียดายเวลา2ปีที่ใช้ด้วยกันมาและเห็นแก่ความดีที่เขาเคยมีให้
ช่วงนี้เลี้ยงลูกอยู่ประเทศไทยโดยมีพ่อแม่ช่วยเลี้ยงส่วนตัวเราคลอดลูกเสร็จแค่1เดือนก็ไปทำงานทันทีตอนนี้เป็นไกด์ทัวร์จีน รายได้ดีขึ้นๆตลอดมา ด้านสามีเหมือนเริ่มรู้สึกตัวได้สติรู้ว่ากำลังจะเสียเราไปก็พยายามตามโทรตามง้อ โทรง้อทุกวันขอให้กลับจีนโทรวันละเป็นร้อยสายจนเราต้องปิดเครื่องไม่เป็นอันทำงานโทร3เวลาหลังอาหาร. พยายามโอนเงินมาพยายามบอกกับเราว่าเขาจะปรับปรุงตัวแต่เรากลับหมดความเชื่อมั่นในตัวเขาแล้ว.ที่เหลืออยู่ก็มีแค่ความทรงจำที่เคยดีตลอด2ปีที่ผ่านมา.
ที่ยังอยู่ต่อเพราะรู้สึกเสียดายเวลาเลยอยู่กับเขาต่อไปให้โอกาศอีกครั้ง แต่ในใจก็กลัวจะเสียเวลามากไปกว่านี้ ทำอะไรไม่ถูกเหมือนว่าวที่สายเชือกขาดลอยคว้างกลางอากาศ
ในช่วงเวลาที่สับสนเคว้งคว้างก็มีคนๆหนึ่งก้าวเข้ามาในชีวิต. เขาเป็นเจ้านายของเจ้านายเราอีกทีหนึ่งสมมุติว่าชื่อมิสเตอร์จาง. เป็นคนจีนที่มาติดต่อการลงทุนกรุ๊ปทัวร์ในไทย. เจ้านายให้เรามีหน้าที่เป็นทั้งล่ามทั้งไกด์ติดตามเขาในช่วงเวลาที่เขาอยู่ประเทศไทย20วันตอนนั้นลูกเราอายุ3เดือน