คนให้ความหวัง

คือเราเเอบชอบคนๆนึงในโรงเรียนเเล้วเค้าก็เป็นผญด้วยกันซึ่งเป็นอาจารย์ที่สอนเราเองนี่เเหละตอนเเรกเค้าก็สอนตอนเราปวช1 เราก็ไม่ได้ชอบไม่ได้คิดอะไรมากเเค่มองผ่านๆอะไรอย่างงั้นเหมือนอาจารย์คนอื่นๆทั่วไปเเต่พอตอนนี้เราขึ้นปวช2เเล้วเพราะเจอกับเค้าทุกเทอมเเล้วความกล้าพูดความกล้าหยอกอะไรอย่างงี้มันก็เริ่มสนิทกันจนเราก็กล้าหยอกเค้า ส่วนเค้าก็กล้าที่จะหยอกเรา ส่วนไอเรานี่ก็ชอบที่จะส่องเฟสเค้าทุกๆวันกันเลยเเหละเเต่เราก็ไม่ได้เพิ่มเพื่อนเค้าไปหรอก เเค่ส่องๆไปแบบนั้นเเหละเพราะถ้าเพิ่มเพื่อนเค้าเเล้วก็ไม่ได้คุยอะไรกันหรอกเพราะเรามันก็จะหยิ่งๆเพราะไม่ค่อยอยากทักใครไปซักเท่าไหร่ถ้าไม่มีเรื่องที่สำคัญจะคุยด้วยจริงๆ วันนั้นเราก็เบื่อๆเราก็ส่องเฟสเค้าอีกจนเราเลื่อนไปเจอโพสที่เค้าโพสการเริ่มสานสัมพันธ์ของเค้า2คนเเล้วเเท็กเเฟนเค้า ไอเรานี่ก็นั่งเสียใจไปอีกเเต่ก็ทุกๆวันนี้ก็ยังส่องอยู่เพราะว่าเราเจอเค้าทุกๆวัน เเต่ความรู้สึกรักของเรามันก็ไม่ได้ลดลงเเต่อย่างใด เเต่ไอเราก็ยังให้ความหวังกับตัวเองไม่มากก็น้อย เเต่คำว่าได้ตกหลุมรักเค้าไปแล้วมันก็ยากที่จะถอนใจเอาหน่อยเเต่เพื่อนๆใหม่ของเราก็ไม่ได้มีใครรู้ว่าเราเป็นผญที่ชอบครูผญเพราะเราไม่ค่อยที่จะเเสดงออกทางสีหน้าเเละอารมณ์ว่าชอบผญเอาเท่าไหร่เพราะเราเองก็เเต่งหน้านิดๆเพื่อไม่ให้ตัวเองดูโทรมนะรักตัวเองหน่อยอิอิ ส่วนเค้าก็ไม่น่าจะรู้เเหละเเต่ความจริงก็อยากให้รู้นั่นเเหละเเต่ก็กลัวว่าเค้าจะรู้เเล้วห่างๆเราไปทีละนิด จนตอนนี้เลยทนๆเเอบรักเอาเรานี่ก็ใจอ่อนดีเนาะเวลาใครชอบหยอกๆไอเรานี่ก็ตกหลุมรักละเเต่การที่ตกหลุมรักใครง่ายๆไม่ได้เเปลว่าเราไม่ได้รักเค้าจริงกันซักหน่อย