จขกท อายุ27 ค่ะ ตอนเด็กๆเราเป็นเด็กที่ไม่ว่า พ่อแม่จะพูดจะบ่น จะว่าอะไร เราไม่เคยโต้ตอบเลยสักครั้งเดียว แต่พอเราเริ่มทำงานหาเงิน คิดเอง ทำอะไรเองได้ด้วยตัวเอง เรารู้สึกว่าสิ่งที่แม่บอกกับเรา มันไม่ใช่ คือเริ่มรู้สึกว่าอยากแสดงความคิดของตัวเองกลับไปบ้าง ว่าสิ่งที่ท่านคิดมันไม่ได้เป็นแบบนั้นเสมอไป แม่มักชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น เวลาคนอื่นทำอะไรดีๆแค่ครั้งเดียวก้จะเอามาพูดไม่เลิก เชิงแบบเหน้บแหนมเหมือนจะว่าเราอ้อมๆว่าทำไม่ได้แบบคนอื่น ซึ่งถ้าเราทำดี 5ครั้งจะ ไม่พูด แต่ถ้าคนอื่นทำ 1 ครั้ง ชมไม่เลิก
เราอยากถามว่าเราผิดปกติไหม ด้วยความคิดและพฤติกรรมแบบนี้
1.แม่ชอบว่าเราจน เวลาอยู่ต่อหน้าแม่เราไม่อยากทำทุกอย่างที่แม่ต้องการให้เป็น ยกตัวอย่าง เช่น ปกติเราเป็นคนไม่ค่อยพูด และก้จะเป็นคนแบบเวลาทำหน้านิ่งๆ จะเหมือนหน้าบึ้ง ซึ่งแม่จะชอบว่าเราบ่อยมาก พอทีนี้เวลาเราอยู่ต่อหน้าแม่เรายิ่งรู้สึก ไม่อยากพูด ไม่อยากยิ้ม ไม่อยากทำสิ่งที่แม่บอก แต่พอลับหลังแม่เวลาคุยกับคนอื่นเรารุ้สึกอยากแสดงออกให้ร่าเริง ยิ้มแย้ม
2. ไม่ว่าแม่จะพูดจะบอกอะไรกับเรา ถ้ามันเป็นสิ่งที่ขัดกับความคิดเรา เราเถียงทุกอย่าง(ซึ่งน้อยมากที่ความคิดจะตรงกัน ย้ำว่ามากจิงๆ แบบเหมือยอยู่คนละโลก) ซึ่งแต่ก่อนเราไม่เป็นเลย
3.ถ้าแม่สั่งให้เราทำแบบนี้สิ เราจะไม่อยากทำหรือจะทำสิ่งตรงข้ามกับที่แม่บอก ซึ่งบางเรื่องเราก็เห็นด้วกับแม่แหละ แต่พอแม่พูดมา เราจะไม่อยากทำแบบนั้นเลย
4.บางทีเราคิดอยากย้ายออกจากบ้านไปอยู่ข้างนอกคนเดียวให้รู้แล้วรู้รอด (แต่ความเป็นจริงทำไม่ได้หรอก)
5.เรารู้สึกตลอดเวลาว่า แม่ไม่เคยมองเห็นอะไรดีๆในตัวเราเลย (คำพูดเขามันทำให้เราคิดแบบนั้นทุกครั้ง)
เรารู้สึกว่าเราโอเคในระดับนึงแล้วนะ เมื่อเทียบกับลูกคนอื่น อันนี้รวมถึงจากการที่พวกป้าน้าอา ชอบบอกกับแม่ด้วยว่าเราดีมากแล้ว แต่กลับกัน แม่ไม่เคยมองเราเหมือนที่คนอื่นมอง พยามขุดด้านที่ดีของคนอื่นมา ลบด้านแย่ๆ แต่กับเรา แม่เหมือนขุดด้านแย่ๆ ลบด้านดีๆ
เราไม่รู้ว่ามันเกิดจากอะไร เพิ่งมาเป็นตอนโต เรารู้สึกแย่ทุกครั้งและเสียใจทุกครั้ง ที่ทำแม่เสียใจนั้นแหละ เราไม่แน่ใจว่าเรามีปมอะไรในใจลึกๆหรือป่าว ถึงทำให้แสดงออกไปแบบนั้น ถ้าเรานิสัยแบบนี้ตั้งแต่ตอนวัยรุ่นเราก็จะไม่คิดอะไรเลย เราต้องไปพบจิตแพทย์หรือป่าว เซ็งมาก ทะเลาะกับแม่บ่อยมากๆ บางทีก้คิดว่านี่สินะ ที่มาของคำว่า "ปีกกล้าขาแข็ง" เรารู้ตัวค่ะ
ทำไมพอโตมา เรารู้สึกต่อต้านแม่มาก
เราอยากถามว่าเราผิดปกติไหม ด้วยความคิดและพฤติกรรมแบบนี้
1.แม่ชอบว่าเราจน เวลาอยู่ต่อหน้าแม่เราไม่อยากทำทุกอย่างที่แม่ต้องการให้เป็น ยกตัวอย่าง เช่น ปกติเราเป็นคนไม่ค่อยพูด และก้จะเป็นคนแบบเวลาทำหน้านิ่งๆ จะเหมือนหน้าบึ้ง ซึ่งแม่จะชอบว่าเราบ่อยมาก พอทีนี้เวลาเราอยู่ต่อหน้าแม่เรายิ่งรู้สึก ไม่อยากพูด ไม่อยากยิ้ม ไม่อยากทำสิ่งที่แม่บอก แต่พอลับหลังแม่เวลาคุยกับคนอื่นเรารุ้สึกอยากแสดงออกให้ร่าเริง ยิ้มแย้ม
2. ไม่ว่าแม่จะพูดจะบอกอะไรกับเรา ถ้ามันเป็นสิ่งที่ขัดกับความคิดเรา เราเถียงทุกอย่าง(ซึ่งน้อยมากที่ความคิดจะตรงกัน ย้ำว่ามากจิงๆ แบบเหมือยอยู่คนละโลก) ซึ่งแต่ก่อนเราไม่เป็นเลย
3.ถ้าแม่สั่งให้เราทำแบบนี้สิ เราจะไม่อยากทำหรือจะทำสิ่งตรงข้ามกับที่แม่บอก ซึ่งบางเรื่องเราก็เห็นด้วกับแม่แหละ แต่พอแม่พูดมา เราจะไม่อยากทำแบบนั้นเลย
4.บางทีเราคิดอยากย้ายออกจากบ้านไปอยู่ข้างนอกคนเดียวให้รู้แล้วรู้รอด (แต่ความเป็นจริงทำไม่ได้หรอก)
5.เรารู้สึกตลอดเวลาว่า แม่ไม่เคยมองเห็นอะไรดีๆในตัวเราเลย (คำพูดเขามันทำให้เราคิดแบบนั้นทุกครั้ง)
เรารู้สึกว่าเราโอเคในระดับนึงแล้วนะ เมื่อเทียบกับลูกคนอื่น อันนี้รวมถึงจากการที่พวกป้าน้าอา ชอบบอกกับแม่ด้วยว่าเราดีมากแล้ว แต่กลับกัน แม่ไม่เคยมองเราเหมือนที่คนอื่นมอง พยามขุดด้านที่ดีของคนอื่นมา ลบด้านแย่ๆ แต่กับเรา แม่เหมือนขุดด้านแย่ๆ ลบด้านดีๆ
เราไม่รู้ว่ามันเกิดจากอะไร เพิ่งมาเป็นตอนโต เรารู้สึกแย่ทุกครั้งและเสียใจทุกครั้ง ที่ทำแม่เสียใจนั้นแหละ เราไม่แน่ใจว่าเรามีปมอะไรในใจลึกๆหรือป่าว ถึงทำให้แสดงออกไปแบบนั้น ถ้าเรานิสัยแบบนี้ตั้งแต่ตอนวัยรุ่นเราก็จะไม่คิดอะไรเลย เราต้องไปพบจิตแพทย์หรือป่าว เซ็งมาก ทะเลาะกับแม่บ่อยมากๆ บางทีก้คิดว่านี่สินะ ที่มาของคำว่า "ปีกกล้าขาแข็ง" เรารู้ตัวค่ะ