นี้คือชีวิตของ ผู้ชาย คนหนึ่งที่อาจจะเรียกได้ว่าเกือบจะประสพความสำเร็จในอาชีพ

เริ่มต้นจากเด็กผู้ชาย...คนหนึ่งที่ครอบครัวเป็นทหาร  พ่อก็เป็นทหาร ปู่ก็เป็นทหาร  คงไม่ต้องเดาเลยว่า...ตอนเด็กๆ ผมอยากเป็นอะไร  ใช่แล้วทหาร...ตั้งแต่จำความได้ชีวิตก็อยากเป็นทหาร ผมมีพี่ชายไม่ต้องเดาว่าพี่ผมเป็นอะไร...ทหาร แต่เป็นทหารเรือ....  เมื่อผมจบ.ประถม ความอยากมาพร้อมกับความขี้เกียจ ผมเหมือนคนโง่ๆ แต่ก็สอบติด ห้อง วิทย์-คณิต ตอน.ม ต้น ติด (กระเด๊ะ จะเป็นเด็กเก่ง)  เรียนถูๆไถๆ จนจบ ม.2 ก็ย้าย รร.ไปอีกจังหวัด ม.3 เพื่อนใหม่ (ที่จริงแล้วเิงนี้แหละที่ใหม่คนอื่นอะเค้าอยู่มานานละ    )  จบ ม . 3 แบบเส้นยาแดงผ่าแปด ติด ร. หลายตัวจัด เกเร นิดๆ ชอบไป นอนในห้องดนตรี  คือผมนะเป็นนักดนตรีวงลูกทุ่ง ก็ห่วงแต่เล่นดนตรี เอาเป็นว่าก็หมดหลายตังค์จ้างเพื่อนทำงานให้ 5555 + แสบไหมละ

เอาเป็นว่ามาเข้าเรื่อง ช่วงเวลาการอยากเป็นทหารไม่เคยหายไปไหน.. พอขึ้นม.ปลาย ม4 ก็ห้อง วิทย์-คณิต อีกแล้ว  ก็ไม่ได้เก่งหรอกถูๆไถๆเหมือนเดิม พอจบ ม.4  ผมก็มาสอบ รร.ช่างฝีมือทหาร  สอบหลาย รร.ที่เป็นทหาร เตรียม 3 เหล่า ตร ทบ ทร ยกเว้น ทอ.

คุณคิดว่าติดไหมละ   เหอะๆ ติด ช่างฝีมือภาคสมทบ ก็ติดแล้วนิ ก็เรียน เรียนไปก็เจอเรื่องราวใน รร. ผมเป็นคนมีอุดมการณ์แต่มากเกินไป มากเกินที่จะรับเรื่องราวที่เจอได้ ผมเลยลาออก

ถ้าผมอยู่ป่านี้ก็ติดยศพร้อมเพื่อนๆ มีเงินเดือนไปละ

แต่เมื่อเราเลือกที่จะก้าวออกมา ก็ต้องยอมรับ...

ออกมานั่งๆนอนๆ อยู่บ้าน 6-7 เดือน ตกตะกอน ความคิดความผิดหวัง

แล้วผมก็เรียน กศน. จนจบ ม.6  หลังจากนั้นผมก็ไปสอบ

รร.ชุมพลทหารเรือ  หนังสือดู 2 วัน ไม่ได้โม้ ดูแค่ 2 วัน ผมนั่งอ่านข้อสอบเก่าๆ 10-20 ปี ไปสอบ

สอบติด ผมเข้าเรียน ผมเข้าเรียนได้ไม่ถึง 2 อาทิตย์  

เดาไม่ยาก...ผมลาออก  

ผมไม่เสียใจนะที่ลาออก  บางคนบอกว่าผมไม่อดทน... ผมอาจจะอดทน 2 ปีเพื่ออนาคต....

แต่อาชีพที่ผมคิดว่าใช่ มันไม่ใช่สิ่งที่ผมคิด แต่มันเป็นเพราะคนรอบข้างที่ทำให้ผมเป็นแบบนั้น...

หลายๆอย่างบดบังตัวตนผมไป

ผมอาจจเป็นคนที่ล้มเหลวในการเป็นทหาร แต่ผมว่าสิ่งที่คนส่วนใหญ่ลืมคิด คือ คนที่ล้มเหลวในตัวตนของตัวเอง คนที่ลืมตัวตนที่แท้จริงไป กลายเป็นเครื่องมือของใครสักคนแทน