การลืม การร้องไห้ ความเสียใจ

ผมย้ายจาก ม.4 มาปวชปี1ครับตอนนี้ฝืนไม่ไหวแล้วมาปวชแล้วรู้สึกเข้ากับใครไม่ได้จิตตกถึงขั้นจะเป็นโรคซึมเศร้าแบบ เราไม่อยากอยู่แล้วทนมาเดือนนึ่งแล้วเวลาที่ผ่านมาผมขอแม่กลับไปม.4ครั้งนึ่งแล้วเขาโกธรมากผมเล

เรื่องมีอยู่ว่าเราอกหักจากผู้ชายคนนึง เพราะเขาแต่งงานแล้ว เราจึงเลิกยุ่งกับเขา แต่ความรู้สึกมันยังอยู่ว่าเราเสียใจ รู้สึกปวดใจและร้องไห้เองในบางครั้ง ทั้งๆที่ไม่ได้ดูหนังเศร้าหรือทำอะไรให้นึกถึงอดีตเศ

คือช่วงนี้เราเครียดมากเครียดเรื่องเรียนทะเลาะกับครอบครัวด้วย​ แล้วเราก็เป็นคนที่อ่อนไหว​ง่าย​ แค่นึกถึงเรื่องที่เราเสียใจน้ำตามันไหลออกมาทันทีโดยไม่ทันตั้งตัวเลย​ เวลาใครพูดอะไรใส่ชอบเก็บมาคิดมาก​ครั้

ไม่รู้ทำไมเราเสียน้ำตาง่ายจัง ร้องไห้แบบไม่มีสาเหตุ นั่งเงียบๆอยู่ดีๆก็ร้อง อาจเป็นเพราะเรื่องเรียนเรื่องงาน บางครั้งอยากจะร้องก็ร้องมาเลย มีใครเป็นบ้าง งงตัวเอง นี่เราใกล้บ้าเเล้วใช่มั้ย อิอิ

สวัสดีค่ะคือช่วงนี้เราไม่มีความสุขเลย รู้สึก เบื่อตัวเอง เบื่อคน เบื่อชีวิต ไม่อยากทำอะไรเลยค่ะอยากนอนอยู่เฉยๆ แต่พอนอนเฉยๆอยู่คนเดียวเงียบๆแล้วมันก็อยากร้องไห้ตลอด ท้อแท้ สิ้นหวัง เหนื่อยกับทุกอย่าง

ทะเลาะกับเพื่อนเรื่องนี้ คิดว่าผิดมั้ยคะ

เข้มแข็งไม่ใช่ไม่เสียน้ำตา เขาก็เสียใจเป็นเหมือนกับเราและกลับมาเข้าสภาวะปกติได้แบบนี้ใช่มั้ยครับ แล้วเขาทำแบบนั้นได้ไง อย่างผมเจอเรื่องแย่ๆ มา ก็ชอบเก็บมาคิด เอาไม่ออกเลย เหมือนว่าชอบเอามาคิดจนเป็นนิ

เราคบกับแฟนคนนี้มา 2 ปีกว่าแล้ว ที่จริงเราเป็นคนอารมณ์ร้อน แต่เราปรับตัวเองมาตลอดให้เป็นคนใจเย็นแต่ก็ได้ผล แล้วเรามาเจอแฟนคนนี้ใจร้อนหยาบคายเวลาไม่พอใจเอาแต่ใจ นิดๆหน่อยก็โกรธ งอล ไม่พูดด้วย เราก็เข้า

าคิดมากค่ะ พอว่างๆไม่ได้เลยมันชอบเข้ามาว่าคนนู้นจะตาย คนนี้จะตาย เราจะตาย แบบนอนเตียงสองชั้น ก้กลับมันหล่นทับ ชิบคิดว่าถ้าตายจะเป็นไง ถ้าคนที่รักตายขอตายด้วย ถ้าตายขอตายก่อนแล้วกันใครห้ามตาย เปลอหาวิธ