ผมเป็นอะไรหร๋อครับ

ผมเศร้าครับ ในสมัยก่อนผมสามารถรับมือกับความเสียใจได้เเบบสบายมากครับ
ผมสามารถรับมือมันได้ ถึง 2 ปี ไม่เคยร้องไห้เลย เวลาอยากจะร้องจะกลั้นน้ำตาไว้ ไม่เคยปรึกษาปัญหากับใคร ถ้าเกิดเศร้าขึ้นมาผมก็จะออกไปนั่งเล่นที่สักที่ หรือ ไม่ก็อาจจะนอน
(ผมฝันร้ายบ่อยมากครับเเต่ก้ชอบที่จะนอน) พอปิดเทอมเเล้วก็ได้ไปอยู่กับ เเม่บุญธรรม
พ่อบุญธรรม 1 เดือน
ผมรู้สึกใจสั่นเเปลกๆตอนได้รับการปกป้อง ยังไงผมบอกไม่ถูก เเล้วพอผมกลับบ้านมาเพื่อมาเรียนหนังสือ ผมรู้สึกมีกำลังใจเเปลกๆ เริ่มมีภูมิคุ้นกัน จากเก็บตัวก็พูดคุยกับเพื่อนได้ เเต่วันนี้ผมไม่สามารถรับมือกับฝันร้ายได้ ผมรู้สึกว่ากำลังจะโดนทอดทิ้งอีกครัง เเล้วผมก็เสียใจร้องไห้ออกมาเองไม่หยุด  จนเรียนไม่รู้เรื่องทั้งวัน ผมสงสารตัวเองครับผมเจ็บเเต่ทำไมผมถึงไม่พูด
บุคลิกผม เงียบๆ ไม่ค่อยเข้าหาคนอื่น ชอบอยู่คนเดียว ออกเเนวเก็บตัว ชอบหลับ