มันอบอุ่น ร้อน และ แฉะ...เหนอะหนะไปทั่วทั้งโพรงปากของผม
สมองของผมไม่ได้ขาวโพลนอย่างที่ควรจะเป็นแบบในนิยายลูกกวาดทั่วไป
นี่ไม่ใช่จูบครั้งแรกของผม
ไม่ได้ไร้เดียงสามากจนไม่รู้จักการเคลื่อนไหวลิ้นไปตามบริเวณรอบๆโพรงปากของคุณ
ช้า ..เร็ว สลับกลับมาสัมผัสกับลิ้นของคุณ เกี่ยวพันกันไปมาแบบนั้น สัมผัสทั่วทุกอณูสัมผัสเท่าที่ผมจะทำได้
มือสองข้างของคุณประครองใบหน้าผมไว้แบบนั้น ผมขยับดันตัวขึ้นมานอนตักคุณดีๆก่อนจะลิ้มรสหวานที่ถูกถ่ายทอดออกมาจากคุณ
หวาน หอม และละมุน คือความรู้สึกที่คุณมอบให้กับผม
มันไม่ได้หวานแบบความหวานของน้ำตาล แต่เป็นความหวานที่ร้ายกาจมากกว่านั้น
ความหวานที่ฝั่งลึกลงไปข้างในตัวผม
มือของผมบีบเบาๆไปที่ต้นแขนของคุณเป็นการผ่อนคลายความรู้สึกจากบริเวณท้องน้อย
นานมากแล้วที่จะมีสัมผัสจากริมฝีปากแบบไหนปลุกเร้าให้ผมตื่นขึ้นมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้
ผมมองหน้า มองทะลุกรอบแว่นเข้าไป มองเข้าไปถึงสายตาคู่หนึ่งที่กำลังมองกลับมาที่ผม
สายของคุณ....ที่กำลังสะท้อนใบหน้าของผมอยู่
สายตาของผมร้องขอ “ทั้งหมด” จากคุณอย่างที่ผมอยากจะได้รับ
คุณส่ายหน้า ยิ้มละไมให้กับผม ตาสองข้างเหลือเป็นเส้นขีดเดียวอันเป็นเอกลักษณ์ตามแบบฉบับคนไทยเชื้อสายจีน
สัมผัสอุ่นๆเกิดขึ้นอีกครั้งบริเวณใบหูของผม
ลิ้นร้อนๆไล่ไปทั่วก่อนจะเคลื่อนไหวไปถึงส่วนลึกข้างใน
มันเหนียวเหนอะหนะ และแฉะ แต่กลับปลุกเร้าอารมณ์ดิบ เถื่อนจากส่วนลึกข้างในของผมให้ปะทุออกมา
ราวกลับว่าทั้งร่างของผมกรีดร้อง
ราวกลับว่าคุณขโมยสัมผัสทั้งหมดไปจากผม
ทั้งหมดนั้น ‘สลัก’ ลึก ฝากไว้ในตัวของผม
ผมรู้สึกเหมือนเสพติดทุกสัมผัสที่เกิดจากคุณ
กลิ่นหอมอ่อนๆ รสชาติหวาดฝาดๆของน้ำลายที่เราแลกเปลี่ยนกัน ลิ้นร้อนๆที่ปลุกเร้าอารมณ์ของผมได้อย่างไม่ยากเย็น
ทุกอย่าง ทุกการกระทำ ทุกสัมผัส
ทั้งหมดนั้นถูกตอกลงไปกลางใจของผม
ผมคิดถึงคุณ
เป็นคำพูดที่ผมอยากจะพูดแต่พูดไม่ออก
ผมไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ามันใช่ความ “คิดถึง” รึเปล่า
คิดถึงอะไร
คิดถึงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน
หรือคิดถึงสัมผัสเร้นลับที่ปลุกเร้าผมไปทุกส่วน
ไม่ว่าสุดท้าย คำตอบที่เป็นความจริงจะเป็นอะไร
คุณจากผมไปแล้ว
สัมผัสที่เคยได้รับมา
ไม่มีอีกแล้ว
ทั้งหมดจางหายไปพร้อมๆกับคุณ
...แต่กลับไม่เคยจากหายไปจากใจผมเลยแม้แต่วินาทีเดียว
ผมคิดถึงสัมผัสของคุณ
คิดถึงริมฝีปากนั้น
คิดถึงช่วงเวลาที่เราหัวเราะกัน
คิด...แต่มันไปไม่ถึงคุณ
สลักรัก ยากนักจะลบเลื่อน....บันทึกไว้ด้วยความคิด(แต่ไปไม่)ถึง
สมองของผมไม่ได้ขาวโพลนอย่างที่ควรจะเป็นแบบในนิยายลูกกวาดทั่วไป
นี่ไม่ใช่จูบครั้งแรกของผม
ไม่ได้ไร้เดียงสามากจนไม่รู้จักการเคลื่อนไหวลิ้นไปตามบริเวณรอบๆโพรงปากของคุณ
ช้า ..เร็ว สลับกลับมาสัมผัสกับลิ้นของคุณ เกี่ยวพันกันไปมาแบบนั้น สัมผัสทั่วทุกอณูสัมผัสเท่าที่ผมจะทำได้
มือสองข้างของคุณประครองใบหน้าผมไว้แบบนั้น ผมขยับดันตัวขึ้นมานอนตักคุณดีๆก่อนจะลิ้มรสหวานที่ถูกถ่ายทอดออกมาจากคุณ
หวาน หอม และละมุน คือความรู้สึกที่คุณมอบให้กับผม
มันไม่ได้หวานแบบความหวานของน้ำตาล แต่เป็นความหวานที่ร้ายกาจมากกว่านั้น
ความหวานที่ฝั่งลึกลงไปข้างในตัวผม
มือของผมบีบเบาๆไปที่ต้นแขนของคุณเป็นการผ่อนคลายความรู้สึกจากบริเวณท้องน้อย
นานมากแล้วที่จะมีสัมผัสจากริมฝีปากแบบไหนปลุกเร้าให้ผมตื่นขึ้นมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้
ผมมองหน้า มองทะลุกรอบแว่นเข้าไป มองเข้าไปถึงสายตาคู่หนึ่งที่กำลังมองกลับมาที่ผม
สายของคุณ....ที่กำลังสะท้อนใบหน้าของผมอยู่
สายตาของผมร้องขอ “ทั้งหมด” จากคุณอย่างที่ผมอยากจะได้รับ
คุณส่ายหน้า ยิ้มละไมให้กับผม ตาสองข้างเหลือเป็นเส้นขีดเดียวอันเป็นเอกลักษณ์ตามแบบฉบับคนไทยเชื้อสายจีน
สัมผัสอุ่นๆเกิดขึ้นอีกครั้งบริเวณใบหูของผม
ลิ้นร้อนๆไล่ไปทั่วก่อนจะเคลื่อนไหวไปถึงส่วนลึกข้างใน
มันเหนียวเหนอะหนะ และแฉะ แต่กลับปลุกเร้าอารมณ์ดิบ เถื่อนจากส่วนลึกข้างในของผมให้ปะทุออกมา
ราวกลับว่าทั้งร่างของผมกรีดร้อง
ราวกลับว่าคุณขโมยสัมผัสทั้งหมดไปจากผม
ทั้งหมดนั้น ‘สลัก’ ลึก ฝากไว้ในตัวของผม
ผมรู้สึกเหมือนเสพติดทุกสัมผัสที่เกิดจากคุณ
กลิ่นหอมอ่อนๆ รสชาติหวาดฝาดๆของน้ำลายที่เราแลกเปลี่ยนกัน ลิ้นร้อนๆที่ปลุกเร้าอารมณ์ของผมได้อย่างไม่ยากเย็น
ทุกอย่าง ทุกการกระทำ ทุกสัมผัส
ทั้งหมดนั้นถูกตอกลงไปกลางใจของผม
ผมคิดถึงคุณ
เป็นคำพูดที่ผมอยากจะพูดแต่พูดไม่ออก
ผมไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ามันใช่ความ “คิดถึง” รึเปล่า
คิดถึงอะไร
คิดถึงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน
หรือคิดถึงสัมผัสเร้นลับที่ปลุกเร้าผมไปทุกส่วน
ไม่ว่าสุดท้าย คำตอบที่เป็นความจริงจะเป็นอะไร
คุณจากผมไปแล้ว
สัมผัสที่เคยได้รับมา
ไม่มีอีกแล้ว
ทั้งหมดจางหายไปพร้อมๆกับคุณ
...แต่กลับไม่เคยจากหายไปจากใจผมเลยแม้แต่วินาทีเดียว
ผมคิดถึงสัมผัสของคุณ
คิดถึงริมฝีปากนั้น
คิดถึงช่วงเวลาที่เราหัวเราะกัน
คิด...แต่มันไปไม่ถึงคุณ