เรามีเพื่อนคนนึงค่ะ ขอแทนเขาว่า กีต้าร์นะคะ กีต้าร์เนี่ยเป็นเพื่อนร่วมห้องกับเราค่ะ สนิทกับอยู่พอสมควรเลย เรามักจะอยู่กลุ่มเดียวกับเขาหรือมักจะอยู่ใกล้กันเสมอ ถึงเขาจะเป็นคนใจร้อนบ้าง หรือขี้งอนไปหน่อย เขาก็เป็นเพื่อนที่ดีค่ะคอยอยู่ใกล้ๆ หรือคอยหยอกล้อเราเสมอ เราก็มีปลื้มบ้างด้วยความที่เขาเป็นคนเล่นดนตรีเก่งมากกก เรียกได้ว่าเวลาใครจะเล่นอะไรก็ไปหาเขา เราเป็นคนชอบร้องเพลง เราก็มักจะขอให้เขาเล่นเพลงนู้นเพลงนี้ให้ฟังให้เราร้องบ้าง ถึงใครว่าเขาจะหน้าตาไม่ค่อยดีหรทอรูปร่างไม่ค่อยดี แต่เราไม่ใช่คนมองคนจากตรงนั้นเลย เรามองลึกเข้าไปที่ภายใต้จิตใจของเขา เขาเป็นคนรักเพื่อน กล้าคิดกล้าทำ มีความกล้าและมั่นใจในตัวเองสูง นี่ละคือเพื่อนที่เราตามหา เขาก็ไม่ได้ดีเลิศหรอกแต่แค่เพียงเรารับได้ และแล้ววันนึง ในคาบวิทย์ เรานั่งตรงข้ามเขา แล้วก็คุยกันปกตินะ จนมาประโยคนึงเราก็จำไม่ได้ว่สก่อนหน้านั้นพูดอะไร แล้วมันก็มาจบบทสนทนาที่ว่า
กีต้าร์ : รู้งี้กูก็ไม่คุยด้วยหรอก
เรา : ไม่อยากคุยก็ไม่ต้องคุยดิ
ไอเราที่ไม่ได้คิดอะไรเราก็แค่ตัดบทสนทนาแค่นั้น โดยไม่ได้รู้สึกเลยว่าเขาจะคิดยังไง แล้วเราก็เห็นท่าทีของเขาเปบี่ยนไปชัดเจนอย่างฉับพลัน เขาเริ่มไม่มองเขาเริ่มทำหน้าตาไม่พอใจเมื่อเราเข้าใกล้ ตอนนั้นเราก็ยังไม่รู้อีกว่าเขาเป็นอะไร เราก็ลองไปทักไปคุยปกติดูในวันนั้น เขาก็ไม่สนใจ เราก็ยังไม่ได้สนใจอีก เพราะเรากับเขาก็เคยเป็นแบบนี้มาหลายครั้ง ปกติเราก็ง้อทึลุกครั้ง รวมถึงครั้งนี้ แต่พอเขาเริ่มจะถอยห่าง เราก็เลยลองหยุดเดินตามไปบ้าง เขาก็หายไปเลย จนวันพฤหัสที่เราเป็นเวร หลังจากการประชุมสี เราก็มุ่งตรงไปทำเวร และเขาก็อยู่เวรเดียวกับเราด้วย เราเป็นหัวหน้าเวรและเขาป็นรองหัวหน้า พอเราไปตึกก็ปิด เราเลยกลับมาแล้วยืมโทรศัพท์พื่อนโทรไปหาเขา
เรา : "ฮัลโหลต้า เราเองนะ พน.มาทำเวรด้วยนะคือ..."
ตึด ตึด คึด
เสียงตัดสายก็ขึ้นมาแทรกทันที เรายังไม่ทันจะพูดจบเลยเขาก็ตัดสายทิ้ง เราก็เริ่มคิดแล้วละว่าเขาโกรธเราจริง จนมาเมื่อวันศุกร์ เขาก็เริ่มแสดงท่าทีเหินห่าง และเขาก็คุยกับทุกคนที่ใกล้ชิดเราแต่ก็ไม่คุยกับเรา ความรู้สึกตอนนั้นมันอึดอัดไปหมดเลย มันทำอะไนลรไม่ถูก อยากตะโกนใส่หน้าว่าเลิกโกรธได้มั้ย เราทำอะไรผิดกันแน่ แต่ก็ทำได้แค่นั่งเฉยๆ จนเขาทำแบบนี้อีก เราเริ่มทนไม่ไหวเลยไปนั่งหลังห้องคนเดียว แปปนึงก็มีเพื่อนสนิทมานั่งข้างๆแล้วก็มาถามอะไรหลายๆอย่างเราก็ตอบไป แต่เขาก็ยังไม่หยุดทำ และยิ่งคุยกับเพื่อนผญ.เรื่อยๆ เราก็อึดอัดมาก พูดออกมาก็ไม่ได้ อยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง เราทนไม่ไหวแล้วมันอึดอัด..เรารองออกมาพร้อมกับเล่สอัไรหลายๆอย่างให้เพื่อนสนิทฟัง เพื่อนมันก็ไปเอาเรื่องกับกีต้าร์ว่าทำอะไรเรา สรุปก็คือเขาบอกว่า เขาก็ทำตามที่เราบอกไง บอกว่าไม่ต้องคุยเขาก็ไม่คุย ผิดตรงไหน ประมาณนี้ เพื่อนเราก็ไปรุมว่ามัน จนสุดท้ายเราตะโกนไปบอกกีต้าร์ต่อหน้าว่ส
เรา: พอเถอะ บอกอะไรไปต้าเขาก็ไม่เคยผิดอยู่ดี
แล้วเพื่อนมันก็มาบอกว่ากีต้าร์เขาคงจะแกล้งโกรธแกเฉยๆ เราก็ร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนสักพักเราดีขึ้นเพราะเพื่อนรอบข้าง จนเพื่อนสนิทเรามันชวนไปนั่งด้วยซึ่งถัดไปจากที่เพื่อนเรานั่งก็คือคนที่เขาโกรธเราอยู่เหมือนกัน มีแต่คนโกรธเรา เราเหมือนมากเลยว่ะ เรา
แคร์คนอื่นมากไปจนตัวเองมาคิดมาก พอเรานั่งไปสักพักเขาก็มาแกล้งแซวบอกว่าทำมาป็นดราม่าไร แต่เราก็ประชดเขากลับไป เราเองก็เสียความรู้สึกมาก ถ้าเขาแกล้งจริงๆมันก็แรงเกินไป เพราะช่วงนี้เราเจออะไรมาเยอะ เรามีความอดทนต่ำมากเพราะช่วงนี้เจออะไรมาอย่างหนักหน่วง ทั้งเรื่องที่บ้าน เรื่องเพื่อนและการเรียนอีก เราเครียดมากในช่วงนี้ จนมาถึงเมื่อวาน ก็คือคืนวันเสาร์ เราอึดอัดมาก เพราะปกติเขาจะแชทมาถามการบ้านเรา มาคอยให้เราทำงานนู่นนี่ให้ตลอด แต่ช่วงนี้มันเงียบเหงาไป เราเลยลองรวบรวมความกล้าแล้วทักแชทไปถามว่าสรุปโกรธเราเรื่องอะไร เขาก็ตอบแค่สั้นๆใจความประมาณว่าต้องการอะไร จบยัง? ถามซ้ำๆวนๆ จะเราบอกไปว่า อยากให้จบมาใช่มั้ย เราก็บอกเขาไปอีกสาธยายไปอีกว่สเป็นเพื่อนกันมั้ย จนเขาก็ตอบกลับมาว่า เป็นเพื่อนก็ได้ แต่ขอไม่คุยได้มั้ย เราก็ถามไปว่าทำไมเป็นเพื่อนกันแล้วคุยกันไม่ได้ เพราะเราเสียเพื่อนไปครั้งที่แล้วก็เพราะคำพูดของตัวเองนี่ละ และแล้วก็มาจบด้วยวจความประโยคนึงที่เขาพูดว่า " พอเถอะ ถ้าไม่พอใจก็บล็อกไปเราไม่ว่า หรือไม่งั้นก็ไม่ต้องเป็นเพื่อนกัน" ตอนนั้นเราพิมพ์ไปทั้งน้ำตาเลย ไม่เคย้ป็นมาก่อนเลยเลยทำตัวไม่ถูก เรากดบล็อกทันทีแบบที่ไม่เคยทำ เพราะเราไม่เคยบล็อกใครในเฟสหรือข้อความมาก่อน แม้ว่าจะรำคาญเขาแค่ไหน แต่นี่ที่เราบล็อกไปเพราะเขายิ่งพูดเรายิ่งเจ็บ น่ำตามันไหลออกมาไม่รู้ตัวเลย ตลจนถึงตอนนี้เราก็ยังคิดมากเรื่องเขา ยังคิดวนอยู่แต่เรื่องเขา คนอื่นเขาบอกว่าเรากำลังชอบกีต้าร์อยู่ แต่เราก็แค่รู้สึกดรลีในสิ่งที่เขาทำ ชอบแววตาของเขาที่คอยปลอบเราในเวลานั้นที่เราทุกข์ใจ คิดถึงตอนนั้น และตอนนี้เหนื่อยเหลือเกิน ตอนนี้เรามองหน้าเพื่อนไม่ติดไปตั้ง2คนแล้ว เราอยากจะกลับไปเป็นเพื่อนของพวกเขาอีก
โครตมีความสุข แต่ตอนนี้มันก็แค่อดีตที่ผ่านมาและไม่อาจหวนกลับมาอีก เราควรทำไงดีคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
ถ้ามีเพื่อนคนนึงกำลังจะหายไปจากคุณ คุณจะปล่อยไปเฉยๆหรอ?
กีต้าร์ : รู้งี้กูก็ไม่คุยด้วยหรอก
เรา : ไม่อยากคุยก็ไม่ต้องคุยดิ
ไอเราที่ไม่ได้คิดอะไรเราก็แค่ตัดบทสนทนาแค่นั้น โดยไม่ได้รู้สึกเลยว่าเขาจะคิดยังไง แล้วเราก็เห็นท่าทีของเขาเปบี่ยนไปชัดเจนอย่างฉับพลัน เขาเริ่มไม่มองเขาเริ่มทำหน้าตาไม่พอใจเมื่อเราเข้าใกล้ ตอนนั้นเราก็ยังไม่รู้อีกว่าเขาเป็นอะไร เราก็ลองไปทักไปคุยปกติดูในวันนั้น เขาก็ไม่สนใจ เราก็ยังไม่ได้สนใจอีก เพราะเรากับเขาก็เคยเป็นแบบนี้มาหลายครั้ง ปกติเราก็ง้อทึลุกครั้ง รวมถึงครั้งนี้ แต่พอเขาเริ่มจะถอยห่าง เราก็เลยลองหยุดเดินตามไปบ้าง เขาก็หายไปเลย จนวันพฤหัสที่เราเป็นเวร หลังจากการประชุมสี เราก็มุ่งตรงไปทำเวร และเขาก็อยู่เวรเดียวกับเราด้วย เราเป็นหัวหน้าเวรและเขาป็นรองหัวหน้า พอเราไปตึกก็ปิด เราเลยกลับมาแล้วยืมโทรศัพท์พื่อนโทรไปหาเขา
เรา : "ฮัลโหลต้า เราเองนะ พน.มาทำเวรด้วยนะคือ..."
ตึด ตึด คึด
เสียงตัดสายก็ขึ้นมาแทรกทันที เรายังไม่ทันจะพูดจบเลยเขาก็ตัดสายทิ้ง เราก็เริ่มคิดแล้วละว่าเขาโกรธเราจริง จนมาเมื่อวันศุกร์ เขาก็เริ่มแสดงท่าทีเหินห่าง และเขาก็คุยกับทุกคนที่ใกล้ชิดเราแต่ก็ไม่คุยกับเรา ความรู้สึกตอนนั้นมันอึดอัดไปหมดเลย มันทำอะไนลรไม่ถูก อยากตะโกนใส่หน้าว่าเลิกโกรธได้มั้ย เราทำอะไรผิดกันแน่ แต่ก็ทำได้แค่นั่งเฉยๆ จนเขาทำแบบนี้อีก เราเริ่มทนไม่ไหวเลยไปนั่งหลังห้องคนเดียว แปปนึงก็มีเพื่อนสนิทมานั่งข้างๆแล้วก็มาถามอะไรหลายๆอย่างเราก็ตอบไป แต่เขาก็ยังไม่หยุดทำ และยิ่งคุยกับเพื่อนผญ.เรื่อยๆ เราก็อึดอัดมาก พูดออกมาก็ไม่ได้ อยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง เราทนไม่ไหวแล้วมันอึดอัด..เรารองออกมาพร้อมกับเล่สอัไรหลายๆอย่างให้เพื่อนสนิทฟัง เพื่อนมันก็ไปเอาเรื่องกับกีต้าร์ว่าทำอะไรเรา สรุปก็คือเขาบอกว่า เขาก็ทำตามที่เราบอกไง บอกว่าไม่ต้องคุยเขาก็ไม่คุย ผิดตรงไหน ประมาณนี้ เพื่อนเราก็ไปรุมว่ามัน จนสุดท้ายเราตะโกนไปบอกกีต้าร์ต่อหน้าว่ส
เรา: พอเถอะ บอกอะไรไปต้าเขาก็ไม่เคยผิดอยู่ดี
แล้วเพื่อนมันก็มาบอกว่ากีต้าร์เขาคงจะแกล้งโกรธแกเฉยๆ เราก็ร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนสักพักเราดีขึ้นเพราะเพื่อนรอบข้าง จนเพื่อนสนิทเรามันชวนไปนั่งด้วยซึ่งถัดไปจากที่เพื่อนเรานั่งก็คือคนที่เขาโกรธเราอยู่เหมือนกัน มีแต่คนโกรธเรา เราเหมือนมากเลยว่ะ เรา