ผลงานของผู้กำกับ Xavier Dolan เกย์หนุ่มจากคิวเบก แคนาดา ซึ่งเป็นรัฐที่พูดภาษาฝรั่งเศสเป็นภาษาแม่ (ทำให้หลายคนคิดว่า เค้าเป็นผู้กำกับจากฝรั่งเศส) ผู้เป็นลูกรักคนใหม่ของเทศกาลหนังเมืองคานส์ และเป็นที่รู้จักในวงกว้างจากการได้กำกับ MV เพลง Hello ของ Adele แม้คราวนี้เค้าจะเลือกดัดแปลงบทละครเวทีมาเป็นภาพยนตร์ แต่มันก็ยังวนเวียนอยู่กับตัวละครเกย์ แม่ และครอบครัว
โดย It's Only the End of the World ก็เล่าการเดินทางกลับบ้านของ Louis ลูกชายเกย์ที่ออกจากบ้านและไม่กลับมาพบเจอครอบครัวอีกเลยเป็นเวลาถึง 12 ปี และดูเหมือนครอบครัวของเค้าก็เต็มไปด้วยความคลุ้มคลั่ง และมีมวลพลังรอปะทุอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นแม่ผู้พยายามร่าเริงและเล่าเรื่องเดิมๆ ซ้ำๆ อยู่เสมอ, พี่ชายคนโต ผู้เดือดพล่าน และไม่เคยพอใจอะไรสักอย่าง, พี่สะใภ้ที่ Louis ไม่เคยเจอหน้าก็ดูเหมือนมีอะไรในใจ และน้องสาวคนเล็กผู้แก่นกร้าว ทว่าเปราะบางเหลือเกิน
ก็ต้องบอกว่า It's Only the End of the World ไม่ใช่หนังที่ทุกคนจะรัก และเมื่อตอนที่มันคว้ารางวัล Grand Prize of the Jury มาได้จากคานส์ปีล่าสุด มันก็ได้รับก้อนหินท่วมท้นจากนักวิจารณ์ โดยส่วนตัวแล้ว เราชอบพาร์ตแฟลชแบ็กสั้นๆ นั้นทุกฉาก มันเป็นช่วงเวลาพิเศษที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น เงียบสงบ และช่างแตกต่างกับฉากปัจจุบันที่ตัวละครตะโกน เกรี้ยวกราด น่าหงุดหงิด และคาดเดาไม่ได้เลย Xavier Dolan ได้นักแสดงเกรดเอมาประชันกัน และมันก็ดีงาม Gaspard Ulliel มีเสน่ห์มาก และในความนิ่งเงียบ เรามองเห็นไอระอุอันท่วมท้นด้วยอารมณ์อยู่ในดวงตาชัดพอๆ กับเหงื่อที่ซึมบนต้นคอเค้านั่นแหละ, Nathalie Baye คนเป็นแม่ก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้น ฉากในโรงเก็บของคือดีมาก, Vincent Cassel เดือดอะไรเบอร์นั้น, Marion Cotillard เล่นเป็นเมียที่อ่อนด้อยและไม่มั่นใจในตัวเองได้ละเอียดดีนะ, Léa Seydoux เสน่ห์ล้นเหลือเหมือนเดิม ชอบพลังของความเป็นเด็กสาวที่เธอขับเน้นออกมา มันดีมากจริงๆ
แต่เอาเข้าจริง เราก็ไม่ได้ปลื้มกับงานชิ้นนี้ของ Xavier Dolan สักเท่าไหร่ ทว่าด้วยเหลี่ยมมุมอะไรบางอย่าง มันก็มากระทบกระแทกเราเข้าจนได้ แน่นอน การเป็นลูกชายเกย์ที่เลือกเดินจากครอบครัวไปใช้ชีวิตตามลำพังของเรานั้นคล้ายกับ Louis มาก และบรรยากาศครอบครัวที่มีความครื้นเครง เอะอะ และไม่เคยพูดจาดีๆ กันได้นานนั่นเล่า มันไม่ใช่ครอบครัวเราหรอกหรือ แล้วเส้นใยอันเลือนรางของสายสัมพันธ์ในครอบครัวนั่นอีกล่ะ มันทำให้เรามองเห็นตัวเอง ในความโดดเดี่ยว แปลกแยก และความพยายามถักทอสายใยนั้นขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งๆ ที่เราก็ไม่แน่ใจนักว่า เราทำไปเพื่อคนในครอบครัว หรือเพื่อตัวเอง
[CR] [Review] It's Only the End of the World (2016)
ผลงานของผู้กำกับ Xavier Dolan เกย์หนุ่มจากคิวเบก แคนาดา ซึ่งเป็นรัฐที่พูดภาษาฝรั่งเศสเป็นภาษาแม่ (ทำให้หลายคนคิดว่า เค้าเป็นผู้กำกับจากฝรั่งเศส) ผู้เป็นลูกรักคนใหม่ของเทศกาลหนังเมืองคานส์ และเป็นที่รู้จักในวงกว้างจากการได้กำกับ MV เพลง Hello ของ Adele แม้คราวนี้เค้าจะเลือกดัดแปลงบทละครเวทีมาเป็นภาพยนตร์ แต่มันก็ยังวนเวียนอยู่กับตัวละครเกย์ แม่ และครอบครัว
โดย It's Only the End of the World ก็เล่าการเดินทางกลับบ้านของ Louis ลูกชายเกย์ที่ออกจากบ้านและไม่กลับมาพบเจอครอบครัวอีกเลยเป็นเวลาถึง 12 ปี และดูเหมือนครอบครัวของเค้าก็เต็มไปด้วยความคลุ้มคลั่ง และมีมวลพลังรอปะทุอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นแม่ผู้พยายามร่าเริงและเล่าเรื่องเดิมๆ ซ้ำๆ อยู่เสมอ, พี่ชายคนโต ผู้เดือดพล่าน และไม่เคยพอใจอะไรสักอย่าง, พี่สะใภ้ที่ Louis ไม่เคยเจอหน้าก็ดูเหมือนมีอะไรในใจ และน้องสาวคนเล็กผู้แก่นกร้าว ทว่าเปราะบางเหลือเกิน
ก็ต้องบอกว่า It's Only the End of the World ไม่ใช่หนังที่ทุกคนจะรัก และเมื่อตอนที่มันคว้ารางวัล Grand Prize of the Jury มาได้จากคานส์ปีล่าสุด มันก็ได้รับก้อนหินท่วมท้นจากนักวิจารณ์ โดยส่วนตัวแล้ว เราชอบพาร์ตแฟลชแบ็กสั้นๆ นั้นทุกฉาก มันเป็นช่วงเวลาพิเศษที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น เงียบสงบ และช่างแตกต่างกับฉากปัจจุบันที่ตัวละครตะโกน เกรี้ยวกราด น่าหงุดหงิด และคาดเดาไม่ได้เลย Xavier Dolan ได้นักแสดงเกรดเอมาประชันกัน และมันก็ดีงาม Gaspard Ulliel มีเสน่ห์มาก และในความนิ่งเงียบ เรามองเห็นไอระอุอันท่วมท้นด้วยอารมณ์อยู่ในดวงตาชัดพอๆ กับเหงื่อที่ซึมบนต้นคอเค้านั่นแหละ, Nathalie Baye คนเป็นแม่ก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้น ฉากในโรงเก็บของคือดีมาก, Vincent Cassel เดือดอะไรเบอร์นั้น, Marion Cotillard เล่นเป็นเมียที่อ่อนด้อยและไม่มั่นใจในตัวเองได้ละเอียดดีนะ, Léa Seydoux เสน่ห์ล้นเหลือเหมือนเดิม ชอบพลังของความเป็นเด็กสาวที่เธอขับเน้นออกมา มันดีมากจริงๆ
แต่เอาเข้าจริง เราก็ไม่ได้ปลื้มกับงานชิ้นนี้ของ Xavier Dolan สักเท่าไหร่ ทว่าด้วยเหลี่ยมมุมอะไรบางอย่าง มันก็มากระทบกระแทกเราเข้าจนได้ แน่นอน การเป็นลูกชายเกย์ที่เลือกเดินจากครอบครัวไปใช้ชีวิตตามลำพังของเรานั้นคล้ายกับ Louis มาก และบรรยากาศครอบครัวที่มีความครื้นเครง เอะอะ และไม่เคยพูดจาดีๆ กันได้นานนั่นเล่า มันไม่ใช่ครอบครัวเราหรอกหรือ แล้วเส้นใยอันเลือนรางของสายสัมพันธ์ในครอบครัวนั่นอีกล่ะ มันทำให้เรามองเห็นตัวเอง ในความโดดเดี่ยว แปลกแยก และความพยายามถักทอสายใยนั้นขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งๆ ที่เราก็ไม่แน่ใจนักว่า เราทำไปเพื่อคนในครอบครัว หรือเพื่อตัวเอง