มาแชร์ให้ฟัง ไม่ต้องดราม่ากันนะ 555
เรื่องมีอยู่ว่า เราไปร้านสะดวกซื้อ ก็จอดรถในที่จอดรถยนต์หน้าร้าน ซื้อของเสร็จออกมาเจอมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งจอดขวาง ซึ่งที่จอดมอเตอร์ไซค์ก็มี ไม่เข้าใจว่า ทำไมมาจอดขวางทางยาวหลังรถเรา ทีนี้เราก็ถอยออกไม่ได้ไง จะเข็นเองก็เข็นไม่เป็น กลัวทำรถเค้าล้ม เลยเดินกลับเข้าไปถามในร้านสะดวกซื้อน้องๆ พนักงานก็ถามลูกค้าข้างใน ก็ไม่พบเจ้าของ เรารอเกือบ 20 นาที เลยเดินไปถามแม่ค้าร้านโจ๊กที่ขายข้างร้านสะดวกซื้อ แม่ค้าก็ช่วยตะโกนถามลูกค้าแถวๆ นั้น ให้ก็ไม่พบเจ้าของอีก สักพักมีพ่อค้าแถวนั้นมาช่วยเข็นรถให้ เราขอบคุณแล้วถอยรถออกไป เราไปส่งพัสดุให้ลูกค้า ที่ปณ.งามวงศ์วาน ซึ่งที่จอดเค้าก็มีรองรับให้ เราจอดในซอง เราจอดด้านใน เพราะตอนเรามาที่จอดโล่ง พอเราเสร็จธุระก็ลงมาที่จอดรถ มีรถเริ่มมาจอดแต่ก็ยังไม่เต็มนะ เหลืออีกซอง สองซอง ซึ่งจู่ๆ ก็มีรถคันหนึ่งมาจอดเกินซอง คือจอดไม่พอดีกับซอง ซึ่งเกินออกมาขวางทางออก แน่นอนว่าเราออกไม่ได้ เราเลยเดินไปบอกเค้าว่าเรากำลังจะออก ช่วยจอดเข้าไปพอดีซองได้มั้ย คนขับเป็นมนุษย์หญิงวัยกลางคน
มนุษย์หญิงวัยกลางคน : จอดแปปเดียวได้มั้ย
เฮ้ยๆๆ คือเราต้องรอมนุษย์หญิงวัยกลางคนๆ นี้ ขึ้นไปทำธุระหรอ แล้วคิวในปณ. ก็มีเยอะ แล้วเราต้องเสียเวลาชีวิตเราไปเพื่อความมักง่ายของคนๆ หนึ่งนี่นะ มันไม่ใช่ละ
เรา : ไม่ได้ค่ะ จะต้องออกแล้ว เพราะต้องไปส่งลูกเรียนพิเศษค่ะ (เวลาขณะนั้น 10.30น. เวลาเรียนพิเศษคือ 11.00น.)
มนุษย์หญิงวัยกลางคน ทำหน้าทำตาไม่พอใจแล้วก็พูดแบบไม่พอใจ : โอ๊ย ยิ่งถอยออกยากๆ อยู่
ในใจเราก็คิดว่า ทำไมไม่จอดให้อยู่ในซองล่ะ รถคันอื่นจะได้ถอยออกได้ จอดคร่อมออกมาทำไม
แล้วผู้หญิงวัยกลางคนถอยออก ซึ่งจริงๆ จะขยับให้พอดีซองก็ทำได้ แต่ถอยไปจอดริมถนนหน้าร้านสะดวกซื้อ
เราถอยรถออก ขับผ่าน มนุษย์ผู้หญิงวัยกลางคนๆ นั้นซึ่งลงจากมารถ มองเราที่ขับผ่าน มีสีหน้าที่ไม่พอใจเราอย่างมาก คือ คำว่าเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เรามีไว้ใช้กับคนที่สมควรได้รับนะ ถ้าเห็นแก่ตัวแบบนี้เราว่าไม่ควรได้รับอย่างยิ่ง
เราไม่เข้าใจว่ามีรถแล้วทำไมถึงรับผิดชอบในการจอดรถของตัวเองไม่ได้ ทั้งยังสร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่นอีก???
ทั้งที่ที่จอดรถก็มีรองรับนะ การที่เราเคารพกฎกติกาสังคมมันเป็นคอมมอนเซ็นส์ที่เราทุกคนควรมีนะ
ตรงนี้แหล่ะที่ไม่เข้าใจ
เฮ้ยๆๆ เดี๋ยวนี่พฤติกรรมการจอดรถเป็นแบบนี้ก็ได้หรอ??
เรื่องมีอยู่ว่า เราไปร้านสะดวกซื้อ ก็จอดรถในที่จอดรถยนต์หน้าร้าน ซื้อของเสร็จออกมาเจอมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งจอดขวาง ซึ่งที่จอดมอเตอร์ไซค์ก็มี ไม่เข้าใจว่า ทำไมมาจอดขวางทางยาวหลังรถเรา ทีนี้เราก็ถอยออกไม่ได้ไง จะเข็นเองก็เข็นไม่เป็น กลัวทำรถเค้าล้ม เลยเดินกลับเข้าไปถามในร้านสะดวกซื้อน้องๆ พนักงานก็ถามลูกค้าข้างใน ก็ไม่พบเจ้าของ เรารอเกือบ 20 นาที เลยเดินไปถามแม่ค้าร้านโจ๊กที่ขายข้างร้านสะดวกซื้อ แม่ค้าก็ช่วยตะโกนถามลูกค้าแถวๆ นั้น ให้ก็ไม่พบเจ้าของอีก สักพักมีพ่อค้าแถวนั้นมาช่วยเข็นรถให้ เราขอบคุณแล้วถอยรถออกไป เราไปส่งพัสดุให้ลูกค้า ที่ปณ.งามวงศ์วาน ซึ่งที่จอดเค้าก็มีรองรับให้ เราจอดในซอง เราจอดด้านใน เพราะตอนเรามาที่จอดโล่ง พอเราเสร็จธุระก็ลงมาที่จอดรถ มีรถเริ่มมาจอดแต่ก็ยังไม่เต็มนะ เหลืออีกซอง สองซอง ซึ่งจู่ๆ ก็มีรถคันหนึ่งมาจอดเกินซอง คือจอดไม่พอดีกับซอง ซึ่งเกินออกมาขวางทางออก แน่นอนว่าเราออกไม่ได้ เราเลยเดินไปบอกเค้าว่าเรากำลังจะออก ช่วยจอดเข้าไปพอดีซองได้มั้ย คนขับเป็นมนุษย์หญิงวัยกลางคน
มนุษย์หญิงวัยกลางคน : จอดแปปเดียวได้มั้ย
เฮ้ยๆๆ คือเราต้องรอมนุษย์หญิงวัยกลางคนๆ นี้ ขึ้นไปทำธุระหรอ แล้วคิวในปณ. ก็มีเยอะ แล้วเราต้องเสียเวลาชีวิตเราไปเพื่อความมักง่ายของคนๆ หนึ่งนี่นะ มันไม่ใช่ละ
เรา : ไม่ได้ค่ะ จะต้องออกแล้ว เพราะต้องไปส่งลูกเรียนพิเศษค่ะ (เวลาขณะนั้น 10.30น. เวลาเรียนพิเศษคือ 11.00น.)
มนุษย์หญิงวัยกลางคน ทำหน้าทำตาไม่พอใจแล้วก็พูดแบบไม่พอใจ : โอ๊ย ยิ่งถอยออกยากๆ อยู่
ในใจเราก็คิดว่า ทำไมไม่จอดให้อยู่ในซองล่ะ รถคันอื่นจะได้ถอยออกได้ จอดคร่อมออกมาทำไม
แล้วผู้หญิงวัยกลางคนถอยออก ซึ่งจริงๆ จะขยับให้พอดีซองก็ทำได้ แต่ถอยไปจอดริมถนนหน้าร้านสะดวกซื้อ
เราถอยรถออก ขับผ่าน มนุษย์ผู้หญิงวัยกลางคนๆ นั้นซึ่งลงจากมารถ มองเราที่ขับผ่าน มีสีหน้าที่ไม่พอใจเราอย่างมาก คือ คำว่าเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เรามีไว้ใช้กับคนที่สมควรได้รับนะ ถ้าเห็นแก่ตัวแบบนี้เราว่าไม่ควรได้รับอย่างยิ่ง
เราไม่เข้าใจว่ามีรถแล้วทำไมถึงรับผิดชอบในการจอดรถของตัวเองไม่ได้ ทั้งยังสร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่นอีก???
ทั้งที่ที่จอดรถก็มีรองรับนะ การที่เราเคารพกฎกติกาสังคมมันเป็นคอมมอนเซ็นส์ที่เราทุกคนควรมีนะ
ตรงนี้แหล่ะที่ไม่เข้าใจ