ผมอยากมาเล่าเรื่องของผู้ชายที่ผมแค้นที่สุดในโลกครับ พ่อผมเองครับ ผมจะแบ่งเป็นหัวข้อใหญ่ๆอธิบายว่าทำไมผมถึงเกลียดและแค้นพ่อครับผม
1.น้อยใจ - ผมน้อยใจครับ ที่ผมไม่สามารถเป็นคนแบบที่พ่อผมต้องการได้ ตลอดเวลาตั้งแต่ประถมต้นจนจบมัธยมปลาย ผมพยายามครับ ผมพยายามเรียนให้ได้เกรดดีๆเสมอมา ถึงแม้ผมจะพลาดสอบเข้าโรงเรียนมัธยมที่พ่ออยากให้เข้าไม่ได้ ถึงจะเป็นแบบนั้นผมก็พยายามชดเชยด้วยการทำเกรดให้ดีอย่างสม่ำเสมอตลอดมา แต่ผมไม่เคยได้รับคำชมที่จริงใจสักครั้ง มีแต่ถูกด่าทุกครั้งที่ผมทำพลาด ทุกครั้งที่ผมออกนอกกรอบ
ผมเป็นเด็กที่ร่างกายอ่อนแอครับ มีโรคประจำตัวมาตั้งแต่ยังเด็ก ผมรู้ตัวว่าผมเป็นตัวถ่วงต่อพ่อผมมาก ทั้งเสียเงิน และเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ ครั้งล่าสุดอาการผมแย่ลงมากครับ ผมไม่สามารถไปเรียนได้เกือบ 2 เดือน แต่ผมก็ยังพยายามทำตามคำขอของพ่อ ผมลากสังขารตัวเองไปสอบ กสพท.ให้พ่อทั้งที่ตัวผมไม่ได้อยากเป็นหมอเลยแม้แต่นิดเดียว ผมทำให้พ่อกับแม่ทะเลาะเรื่องผมบ่อยครั้ง ผมรู้ตัวครับว่าผมไม่ควรที่จะอยู่เป็นตัวปัญหาต่อไป ผมพยายามหลายครั้งที่จะฆ่าตัวตาย แต่ผมมันขี้ขลาดเกินไป
ผมน้อยใจมากครับที่ทะเลาะกันล่าสุดพ่อชี้หน้าด่าผมว่าเป็นคนเห็นแก่ตัว เอาดีเข้าเอง เอา
ใส่คนอื่น ด่าผมว่าเป็นหมาขี้แพ้ ผมเสียใจมากที่พ่อไม่เคยรับรู้ถึงความพยายามที่ผมทำตลอดมา
2.หมดศรัทธา - ผมหมดศรัทธาในความกลับกลอกของพ่อผมครับ ตลอดเวลาที่จำได้พ่อผมสอนอยู่เสมอครับ ว่าอย่าเห็นแก่ตัว และเป็นคนดี แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่เคยเห็นพ่อผมเป็นคนดี หรือเป็นคนไม่เห็นแก่ตัว ในขณะที่พ่อสอนผมให้ไม่เห็นแก่ตัว แต่พ่อยังทำผิดกฎหมายเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง สนใจแต่ตัวเอง เอาแต่ตัวเองเป็นใหญ่ ด่าและซ้อมผมกับแม่ทุกครั้งที่ไม่เห็นด้วย
พ่อสอนผมให้เป็นคนดีในขณะที่ทุกครั้งที่เวลาเห็นคนที่ต่ำกว่าพ่อมักจะดูถูกคนเหล่านั้นให้ผมกับน้องสาวฟัง โดยอ้างว่าเป็นการสอนการคิดวิเคราะห์คนอื่นได้ยังไง
พ่อสอนให้เป็นคนดีในขณะที่พ่อยังซ้อมผม กระทืบแม่ผม พ่อจะหวังให้ผมโตมาเป็นคนจิตปกติได้ยังไง ในเมื่อพ่อกระทืบแม่ให้ผมและน้องสาวเห็นตั้งแต่อายุยังน้อยๆ
พ่อสอนผมให้เป็นคนมีจินตนาการสร้างสรรค์ เป็นคนคิดไวทำไว แล้วผมจะกล้าทำอะไรแปลกใหม่ได้ยังไง ในเมื่อตั้งแต่เด็กจนโตทุกครั้งที่ออกนอกกรอบ หรืออยากคิดอะไรด้วยตัวเอง ผมจะถูกตะคอกใส่ทุกครั้ง
3.พ่อไม่เคยสนใจว่าผมจะคิดยังไง - ทุกครั้งตั้งแต่เด็กเวลาผมสอบได้คะแนนดีๆ ผมมักจะเอาไปให้พ่อดูเสมอครับ แต่แทบทุกครั้งผมมักจะได้คำตอบเช่นเดิม อืม เออ หรือแม้แต่บางครั้ง พ่อไม่แม้แต่จะตอบ หรือหันมามองกระดาษข้อสอบของผมเลยด้วยซ้ำ
ครั้งสุดท้ายที่พ่อกระทืบแม่ ผมถามพ่อออกไปว่าพ่อทำได้ยังไง แต่รู้มั้ยครับพ่อผมตอบว่ายังไง "กุรู้ว่ามันผิด แต่แล้วไงอะ ก็กุทำไปแล้ว แม่มืงทุกวันนี้อยู่กับกูทำไม ก็น่าจะรู้"
พ่อกล้าพูดต่อหน้าผมได้ยังไงว่าในขณะที่พรุ่งนี้ตอนผมไปเรียน พ่อจะใช้แม่ทำงานให้หนักจนเป็นลม
พ่อชอบด่าว่าผมสนใจแต่โทรศัพท์ ก็ผมไม่เคยมีความสุขเวลาอยู่กับพ่อ ผมจะต้องสนใจพ่อทำไม
4.พ่อไม่เคยปรับปรุงตัวเอง - กี่ครั้งแล้วที่พ่อทำร้ายแม่ กี่ครั้งที่พ่อทำร้ายจิตใจผม พ่อไม่เคยสนใจหรือพ่ออาจจะเคยก็ได้ แต่สันดานเก่ามันคงแก้ยากอะครับผมว่า
นี่คือ 4 เหตุผลทั้งหมดครับ ส่วนต่อไปคือเหตุการณ์ล่าสุดครับ
ตอนเช้าวันอาทิตพ่อผมชวนไปวัดครับ บอกว่าเข้าวัดไปขัดเกลาจิตใจบ้าง แต่เนื่องจากตัวผมไม่ชอบไปวัด เพราะผมไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ พ่อผมก็เริ่มด่าผมครับ ว่าเป็นคนไร้ศาสนา ว่าเป็นคนเห็นแก่ตัว สนใจแต่โทรศัพท์ ปกติผมจะอดทนครับ แต่วันนั้นน้ำตามันไหลครับ ผมอดทนไม่ไหว ผมก็เริ่มเถียงกลับว่าผมไม่ใช่คนเห็นแก่ตัว พ่อผมก็คลั่งครับ ตะโกนลั่นรถ จอดรถข้างทาง ตบหน้าผม บีบคอผม ปากก็ยังไม่หยุดด่าหยุดท้า จนผมทนไม่ไหวครับ ผมเอือมมือไปบีบคอพ่อผมครับ ความยั้บยั้งชั่งใจหายไปจนหมดสิ้น ทุกความแค้น ทุกความเสียใจ ทุกความน้อยใจในชีวิต ในหัวมีแต่ความคิดที่ว่ากุจะฆ่ามืงให้ได้ ผมตะโกนออกไปจนหมดในขณะที่บีบคอพ่อ แต่แม่กับน้องสาวก็ห้ามไว้ผมเลยปล่อยครับ แต่นั่นเป็นความผิดพลาดครับ เพราะผมไม่น่าปล่อยผมน่าจะบีบต่อไปฝังเล็บให้จมคอมัน จนกว่ามันจะตาย เพราะหลังจากนั้นมันลากผมลงจากรถ มาซัดผมข้างทาง จนแม่กับน้องหยุดไว้ได้ครับ แต่ถึงจะหยุดแต่ปากมันก็ยังไม่หยุดครับ ทั้งด่าผมว่าเป็นหมาขี้แพ้ ทั้งด่าว่าไอ้เด็กขี้แย ผมร้องไห้กอดแม่ครับนานเกือบ 5 นาทีกว่ามันจะหยุดปากและขับรถออกไปทิ้งแม่กับผมไว้ข้างถนน ตอนนั้นผมเสียใจมากครับที่ผมฆ่ามันไม่สำเร็จ คิดว่าตัวเอง
โคตรไร้ค่าปกป้องแม่ก็ไม่ได้ เดินไปให้รถชนตายไปซะยังดีกว่า แต่ผมมันอ่อนแอเกินไปที่จะทำอยู่ดีครับ
จบแล้วครับ ผมแค่อยากมาเล่าเรื่องของผมครับ เป็นข้อคิดจะได้หรือเปล่าก็ไม่รู้นะครับ อย่ารุนแรงกับลูกเลยครับ ผมเคยเป็นเด็กที่มั่นใจว่าตัวเองก็เป็นดีคนนึง แต่หลังจากเหตุการณ์นั้น ผมก็ไม่กล้าพูดได้อีกต่อไปแล้วครับเวลามีคนถามว่าเราเป็นคนดีหรือเปล่า ก่อนหน้านี้ต่อให้ผมเกลียดพ่อแค่ไหนผมก็ไม่เคยแค้นพ่อครับ แต่หลังจากทุกๆอย่าง ผมก็ไม่สามารถคลายความแค้นนี้ได้ จนขนาดพ่อบอกว่าอโหสิให้ แต่ผมกลับโกรธอยากจะตอบกลับไปว่า มืงต่างหากต้องมากุให้อโหสิให้
ความรู้สึกมันปนกันไปหมดครับ ใจนึงก็เสียใจที่ทำไป ใจนึงก็สมเพชตัวเองที่ทำลงไปแล้วก็ยังไม่สำเร็จอีก
ผมมาเล่าเรื่องครับ
1.น้อยใจ - ผมน้อยใจครับ ที่ผมไม่สามารถเป็นคนแบบที่พ่อผมต้องการได้ ตลอดเวลาตั้งแต่ประถมต้นจนจบมัธยมปลาย ผมพยายามครับ ผมพยายามเรียนให้ได้เกรดดีๆเสมอมา ถึงแม้ผมจะพลาดสอบเข้าโรงเรียนมัธยมที่พ่ออยากให้เข้าไม่ได้ ถึงจะเป็นแบบนั้นผมก็พยายามชดเชยด้วยการทำเกรดให้ดีอย่างสม่ำเสมอตลอดมา แต่ผมไม่เคยได้รับคำชมที่จริงใจสักครั้ง มีแต่ถูกด่าทุกครั้งที่ผมทำพลาด ทุกครั้งที่ผมออกนอกกรอบ
ผมเป็นเด็กที่ร่างกายอ่อนแอครับ มีโรคประจำตัวมาตั้งแต่ยังเด็ก ผมรู้ตัวว่าผมเป็นตัวถ่วงต่อพ่อผมมาก ทั้งเสียเงิน และเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ ครั้งล่าสุดอาการผมแย่ลงมากครับ ผมไม่สามารถไปเรียนได้เกือบ 2 เดือน แต่ผมก็ยังพยายามทำตามคำขอของพ่อ ผมลากสังขารตัวเองไปสอบ กสพท.ให้พ่อทั้งที่ตัวผมไม่ได้อยากเป็นหมอเลยแม้แต่นิดเดียว ผมทำให้พ่อกับแม่ทะเลาะเรื่องผมบ่อยครั้ง ผมรู้ตัวครับว่าผมไม่ควรที่จะอยู่เป็นตัวปัญหาต่อไป ผมพยายามหลายครั้งที่จะฆ่าตัวตาย แต่ผมมันขี้ขลาดเกินไป
ผมน้อยใจมากครับที่ทะเลาะกันล่าสุดพ่อชี้หน้าด่าผมว่าเป็นคนเห็นแก่ตัว เอาดีเข้าเอง เอา
2.หมดศรัทธา - ผมหมดศรัทธาในความกลับกลอกของพ่อผมครับ ตลอดเวลาที่จำได้พ่อผมสอนอยู่เสมอครับ ว่าอย่าเห็นแก่ตัว และเป็นคนดี แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่เคยเห็นพ่อผมเป็นคนดี หรือเป็นคนไม่เห็นแก่ตัว ในขณะที่พ่อสอนผมให้ไม่เห็นแก่ตัว แต่พ่อยังทำผิดกฎหมายเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง สนใจแต่ตัวเอง เอาแต่ตัวเองเป็นใหญ่ ด่าและซ้อมผมกับแม่ทุกครั้งที่ไม่เห็นด้วย
พ่อสอนผมให้เป็นคนดีในขณะที่ทุกครั้งที่เวลาเห็นคนที่ต่ำกว่าพ่อมักจะดูถูกคนเหล่านั้นให้ผมกับน้องสาวฟัง โดยอ้างว่าเป็นการสอนการคิดวิเคราะห์คนอื่นได้ยังไง
พ่อสอนให้เป็นคนดีในขณะที่พ่อยังซ้อมผม กระทืบแม่ผม พ่อจะหวังให้ผมโตมาเป็นคนจิตปกติได้ยังไง ในเมื่อพ่อกระทืบแม่ให้ผมและน้องสาวเห็นตั้งแต่อายุยังน้อยๆ
พ่อสอนผมให้เป็นคนมีจินตนาการสร้างสรรค์ เป็นคนคิดไวทำไว แล้วผมจะกล้าทำอะไรแปลกใหม่ได้ยังไง ในเมื่อตั้งแต่เด็กจนโตทุกครั้งที่ออกนอกกรอบ หรืออยากคิดอะไรด้วยตัวเอง ผมจะถูกตะคอกใส่ทุกครั้ง
3.พ่อไม่เคยสนใจว่าผมจะคิดยังไง - ทุกครั้งตั้งแต่เด็กเวลาผมสอบได้คะแนนดีๆ ผมมักจะเอาไปให้พ่อดูเสมอครับ แต่แทบทุกครั้งผมมักจะได้คำตอบเช่นเดิม อืม เออ หรือแม้แต่บางครั้ง พ่อไม่แม้แต่จะตอบ หรือหันมามองกระดาษข้อสอบของผมเลยด้วยซ้ำ
ครั้งสุดท้ายที่พ่อกระทืบแม่ ผมถามพ่อออกไปว่าพ่อทำได้ยังไง แต่รู้มั้ยครับพ่อผมตอบว่ายังไง "กุรู้ว่ามันผิด แต่แล้วไงอะ ก็กุทำไปแล้ว แม่มืงทุกวันนี้อยู่กับกูทำไม ก็น่าจะรู้"
พ่อกล้าพูดต่อหน้าผมได้ยังไงว่าในขณะที่พรุ่งนี้ตอนผมไปเรียน พ่อจะใช้แม่ทำงานให้หนักจนเป็นลม
พ่อชอบด่าว่าผมสนใจแต่โทรศัพท์ ก็ผมไม่เคยมีความสุขเวลาอยู่กับพ่อ ผมจะต้องสนใจพ่อทำไม
4.พ่อไม่เคยปรับปรุงตัวเอง - กี่ครั้งแล้วที่พ่อทำร้ายแม่ กี่ครั้งที่พ่อทำร้ายจิตใจผม พ่อไม่เคยสนใจหรือพ่ออาจจะเคยก็ได้ แต่สันดานเก่ามันคงแก้ยากอะครับผมว่า
นี่คือ 4 เหตุผลทั้งหมดครับ ส่วนต่อไปคือเหตุการณ์ล่าสุดครับ
ตอนเช้าวันอาทิตพ่อผมชวนไปวัดครับ บอกว่าเข้าวัดไปขัดเกลาจิตใจบ้าง แต่เนื่องจากตัวผมไม่ชอบไปวัด เพราะผมไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ พ่อผมก็เริ่มด่าผมครับ ว่าเป็นคนไร้ศาสนา ว่าเป็นคนเห็นแก่ตัว สนใจแต่โทรศัพท์ ปกติผมจะอดทนครับ แต่วันนั้นน้ำตามันไหลครับ ผมอดทนไม่ไหว ผมก็เริ่มเถียงกลับว่าผมไม่ใช่คนเห็นแก่ตัว พ่อผมก็คลั่งครับ ตะโกนลั่นรถ จอดรถข้างทาง ตบหน้าผม บีบคอผม ปากก็ยังไม่หยุดด่าหยุดท้า จนผมทนไม่ไหวครับ ผมเอือมมือไปบีบคอพ่อผมครับ ความยั้บยั้งชั่งใจหายไปจนหมดสิ้น ทุกความแค้น ทุกความเสียใจ ทุกความน้อยใจในชีวิต ในหัวมีแต่ความคิดที่ว่ากุจะฆ่ามืงให้ได้ ผมตะโกนออกไปจนหมดในขณะที่บีบคอพ่อ แต่แม่กับน้องสาวก็ห้ามไว้ผมเลยปล่อยครับ แต่นั่นเป็นความผิดพลาดครับ เพราะผมไม่น่าปล่อยผมน่าจะบีบต่อไปฝังเล็บให้จมคอมัน จนกว่ามันจะตาย เพราะหลังจากนั้นมันลากผมลงจากรถ มาซัดผมข้างทาง จนแม่กับน้องหยุดไว้ได้ครับ แต่ถึงจะหยุดแต่ปากมันก็ยังไม่หยุดครับ ทั้งด่าผมว่าเป็นหมาขี้แพ้ ทั้งด่าว่าไอ้เด็กขี้แย ผมร้องไห้กอดแม่ครับนานเกือบ 5 นาทีกว่ามันจะหยุดปากและขับรถออกไปทิ้งแม่กับผมไว้ข้างถนน ตอนนั้นผมเสียใจมากครับที่ผมฆ่ามันไม่สำเร็จ คิดว่าตัวเอง
จบแล้วครับ ผมแค่อยากมาเล่าเรื่องของผมครับ เป็นข้อคิดจะได้หรือเปล่าก็ไม่รู้นะครับ อย่ารุนแรงกับลูกเลยครับ ผมเคยเป็นเด็กที่มั่นใจว่าตัวเองก็เป็นดีคนนึง แต่หลังจากเหตุการณ์นั้น ผมก็ไม่กล้าพูดได้อีกต่อไปแล้วครับเวลามีคนถามว่าเราเป็นคนดีหรือเปล่า ก่อนหน้านี้ต่อให้ผมเกลียดพ่อแค่ไหนผมก็ไม่เคยแค้นพ่อครับ แต่หลังจากทุกๆอย่าง ผมก็ไม่สามารถคลายความแค้นนี้ได้ จนขนาดพ่อบอกว่าอโหสิให้ แต่ผมกลับโกรธอยากจะตอบกลับไปว่า มืงต่างหากต้องมากุให้อโหสิให้
ความรู้สึกมันปนกันไปหมดครับ ใจนึงก็เสียใจที่ทำไป ใจนึงก็สมเพชตัวเองที่ทำลงไปแล้วก็ยังไม่สำเร็จอีก