[ขอระบาย] "ฉัน" ผู้เป็นไม่ได้ดั่งใจ

กระทู้สนทนา

ปัญหาชีวิต สุขภาพจิต ปัญหาครอบครัว โรคซึมเศร้า

เรารู้สึกตัวเองกำลังมีปัญหา...คือเราอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน
ตอนนี้เราพิมพ์ในขณะที่เรายังพอโอเคอยู่ ไม่เครียดมาก
เราจิตตกค่อนข้างง่ายค่ะ อ่อนไหวกับคำพูดด้วย บางทีก็รู้สึกเหมือนว่าเราอาจเข้าข่ายโรคซึมเศร้าแต่เราไม่กล้าลองโทรสายด่วนหรึกษาสุขภาพจิตหรือไปพบจิตแพทย์เพราะเราไม่รู้วิธี+ไม่กล้าฟันธงว่าตัวเองเป็น
ช่วงหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาเราเครียดทุกวัน ก่อนนอนก็จะคิดมากแม้แต่ในฝันยังต้องเผชิญเรื่องที่เรากลัวต่างๆ
ตื่นมาก็ต้องฟังเสียงแม่บ่นเรื่องชีวิตที่ผ่านมากับคุณป้าข้างบ้าน บลาๆ ทำให้เราหลับไม่เต็มอิ่ม
ยิ่งตื่นยิ่งรู้สึกไร้เป้าหมายว่าวันนี้จะทำอะไรนอกจากทำงานช่วยแม่บ้าง...
เราจึงพยายามหานิยายอ่านกับแต่งเองบ้างเพื่อไม่ให้หมกมุ่นอดีตแย่ๆ
-----------------------------------------------
อันนี้เราระบายสั้นๆ เมื่อปลายเมษา..ช่วงซึมๆ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

รายละเอียดยาว
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้1.เราเป็นเด็กพักเรียน 1 ปีค่ะ ปีที่แล้ว #แอด59 เราติดคณะที่อยู่ไกลเกินไป...วันประกาศเลยโดนพ่อด่าว่าทำไมไม่รู้จักปรึกษา+พ่อส่งไม่ไหว
ตรงนี้เราเข้าใจ เพราะเราไม่ปรึกษาใครจริงๆ แถมมีพี่ 3 คนกำลังเรียนมหาลัย (โดยญาติช่วยออกค่าเทอม) ตอนเราเลือกเราคิดแค่ว่าเป็นมหาลัยที่พ่อเคยพาพี่สาวไปสอบสัมภาษณ์เลยคิดว่าแกน่าจะโอเค...ที่ไหนได้ โดนด่าเป็นชุดเลย ฮ่าๆ ...(,_, ) //ไปนั่งชมวิวร้องไห้ ไม่กล้าโดดเล่นน้ำหรือโดดจากดาดฟ้า (กลัวค่ะ ยังอยากฟินมังงะ Y เรื่อยๆ ด้วย)
2.เราตกลงกับแม่ว่าปี 60 เราขอโอกาสไปสอบคณะพวกศิลปะ สนามแรกและสนามเดียว พ่อกับแม่พาเราไป..แต่ขากลับเราเครียดมาก...และเราโดนพ่อด่าเรื่องเรากินข้าวไม่หมด เรารู้แค่ว่าเราไม่หิวแต่แม่บังคับให้เราซื้อกิน พอกินไม่หมดเราโดนพ่อด่าทุกเรื่อง (เวลาแกโมโหแกจะด่าทุกอย่าง) ทั้งที่อยู่บนรถทัวร์ ชั้นสองหน้าสุด เราร้องไห้ขอให้แกเลิกด่าเราคนบนรถก็มองมาที่เราหมด พ่อยังด่าเราไปเรื่อยๆ กว่าจะเลิกด่านานมากค่ะ แล้วพูดว่าไม่ต้องไปสอบอีก ยิ่งเลี้ยงยิ่งโง่
3.เราปลงทุกอย่าง กะจะแอดคณะที่คะแนนน่าจะถึงไปเลย..ไม่สนแล้วจะดีไม่ดี เราคิดแค่ว่าต่อให้ยังไงเราก็เหมือนคนเตรียมไร้อนาคต+ตกงานตามสายตาของพี่...พี่เราเคยพูดใส่เรื่องคณะที่เราสนหลายครั้งเหมือนไม่ดีสักอย่าง...ไม่ก็บอกว่าความสามารถเรายังไงก็เรียนไม่ไหว
แม่ถามเราว่าอยากไปสอบอีกไหม เรานึกถึงห้องสอบตอนนั้นกับคำพูดพ่อเราเลยบอกว่าถ้าไปแล้วหนูโดนด่าเรื่องใช้เงินสูญเปล่าก็อย่าเลย
พี่ชายคนรองก็บอกเราว่าพ่อบ่นว่าอยากให้เราเรียนแค่ที่ใกล้ๆ
4.เราบอกแม่ว่าเราไม่อยากเจอญาติ ไม่อยากถูกถามว่าเรียนที่ไหน เราไม่อยากเห็นสีหน้าแววสงสารเวนาท เรารู้ว่าเราไม่ได้เก่งแบบพี่ๆ ที่ติดตั้งแต่รับตรงหลายที่...เราไม่เหมือนลูกคุณหนิ... แล้วแม่ก็ยังพาเราเจอญาติกับคนรู้จัก...ฮะๆ
5.พี่ชายคนโตเราเคยพูดใส่เราว่าเวลาเรามีปัญหาพยายามอย่าระบายลงเฟช เราจึงพยายามไม่ทำ...กลายเป็นว่าเราขาดที่ระบาย เราไม่สามารถระบายปัญที่เรามีให้ใครฟังได้ ครอบครัวเป็นต้นเหตุ เราไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนด้วย ถึงได้คุยกันเราก็ไม่อยากเอาปัญหาที่บ้านระบายให้เพื่อนฟัง
6.พี่ชายคนรองเคยพูดกระตุกเรื่องแมวเราซึ่งเป็นที่พึ่งเดียวของเรา ขนาดบอกพี่แล้วว่าไม่ต้องพูดเรารู้ว่าพี่จะพูดอะไร แกก็พูด.."เจ๊(พี่สาวเรา)บอกว่าให้หาบ้านใหม่ให้มัน" จนเราระเบิดร้องไห้เอาหัวทุบผนังแรงๆ หลายครั้ง เรายังมีสติ เจ็บก็เลิก หนีไปนั่งนอกบ้านคนเดียวเพื่อสงบตัวเอง
7.เราเกลียดเสียง[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้มากค่ะ...แต่ก่อนเรายังแค่กลัวตอนนี้เราเกลียดการได้ยินมาก...ชอบยื่นโอกาสเราสุดท้ายก็เป็นคนที่ตบเรา(เปรียบเปรย)
8.เราไม่ได้มีความกล้าพอจะเรียกร้องความเป็นตัวเอง เราไม่เก่งพอจะฟื้นฟูตัวเองให้เป็นผู้เป็นคน...หากให้นึกภาพ เราคล้ายตัวพระเอกใน "สูญสิ้นความเป็นคน" ต่างกันตรงที่เขาสวมบทตัวตลกส่วนเราสวมบทคนนิ่ง ภายในกังวลไปซะทุกอย่าง พยายามทำลายตัวเองทีละนิด

เราสมัครแอด 60 เมื่อเวลาประมาณตี 1 ของวันที่ 20 พฤษภาคม 2560 กับจ่ายเงินในวันที่ 22 โดยไม่บอกพ่อกับแม่ล่ะ
เพราะยังไงสองคนนี้ก็อยากให้เราเลือกแค่จังหวัดใกล้ๆ เราเลยเลือกแค่ 3 อันดับเท่านั้น (แค่ 2 มหาลัย) (.__. )
เหลือแค่ว่าหลังประกาศเราจะติดสักอันดับไหม ติดแล้วจะไม่หลุดรอบสัมภาษณ์ไหม เข้าไปแล้วจะเรียนรอดไหม เรียนจบแล้วจะมีงานทำไหม...พอคิดแง่ลบก็อยากไปหาที่ดิ่งตัวเองแบบจริงจังเพื่อตัดความกลัดกลุ้มคนรอบข้างเหมือนกัน...กลัวอยู่ดี YvY