สวัสดีค่ะนี้เป็นกระทู้ที่สอง คือเราคิดว่า เราอยู่ในโรงเรียนได้โดยไม่มีเพื่อน เพื่อนที่สนิทอ่ะคะ แบบต้องไปไหนด้วยกันจลอด เพื่อนที่ต้องคอยประคบประงม
ที่เรามีเพื่อนเรามีแค่คนคุย แต่ไม่สนิท กินข้าวบ้างวันก็กินกับคนที่คุยด้วยแค่สองคน(เรากับเขา) เราเป็นผู้หญิงนะ ตอนนี้เราเริ่มไม่อินกับคำว่าเพื่อนอ่ะ เราเคยมีเพื่อนสนิทมากๆอยู่สามสี่คน แต่มันจบลงเพราะต่างไม่เข้าใจกัน เราพยายามช่วยเหลือเพื่อนทุกคนเพราะเราเป็นเพื่อนกัน มีของเราก็ซื้อให้ งานเราก็ทำให้บ้าง เราเกือบโดนย้ายโรงเรียนก่อนขึ้นม.2 แต่เราขอแม่ไว้ว่าเราอยากอยู่ที่นี้อยู่กับเพื่อน เราบอกแม่ว่าเกรดเราไม่ได้แย่ เราเกรดดี กิจกรรมดี เรายังเรียนดีไม่อยากย้าย เพื่อนๆก็ดีใจที่ไม่ย้าย เราคอยช่วยเหลือเพื่อนทุกอย่าง ย้ำว่าทุกอย่าง
แต่เวลาเราขอให้เพื่อนช่วย ไม่มีใครช่วยเราเลย ก่อนเราจะทะเลาะกัน เราต้องไปประชัมผู้ปกครอง ซึ่งเราอยู่ตัวคนเดียวที่กรุงเทพ เราอายุแค่14 เราขอครูว่าประชุมให้ตัวเองได้มั้ยผู้ปกคริงไม่สามารถมาได้ขริงๆ ครูก็บอกว่าจริงๆแล้วนักเรียนสามารถมากับผู้ปกครองได้ เราอยู่คนเดียว มาโรงเรียนก็มีแค่กลุ่มเดียว เราเลยขอให้เพื่อนมาเป็น "เพื่อน" เรา แต่พอวันจริง ไม่มีใคร มา "สักคน" เราแทบจะทำตัวไม่ถูกไม่รู้ควรทำยังไง ได้แค่นั่งใส่หูฟัง อยู่คนเดียว เรานั่งคิดว่า ทำไมตอนเขาลำบากเราช่วยเขาจนเขาไม่ลำบากแต่เมื่อเราลำบากเราต้องการเขาทำไมเขาถึงไม่เห็นใจเรา เราเลยไปถามเพื่อนว่าทำไมไม่มา ทุกคนอ้าง ว่า พ่อให้อยู่บ้าน อีกครบอกว่า พ่อให้เลี้ยงน้อง แต่จริงๆแล้วพวกแกเคยขอพ่อหรือยัง คุณครูก็บอกอยู่แล้วว่านักเนรียนมาได้ ขอแค่มา เรารู้สึกน้อยใจ เสียใจมากๆ เลยตัดสินใจ ออกจากกลุ่มไลน์ เฟส คือตอนนั้นเราแบบเฮ้ยพวกจริงใจกับกูป่ะ ก็กลายเป็นว่าตอนนี้เราตัดเพื่อนกัน แต่มีเพื่อนอีกคนที่เก็นใจเรา มานั่งฟังเราเล่าความรู้สึกทั้งหมดที่เรามีเรารู้สึก เราร้องไห้น้อยใจเสียใจ เราคั้งคำถามกับตัวเองว่า ทำไมตอนม.1ครั้งแรกที่เหยียบกรุงเทพ ครั้งแรกที่ลิงใช้ชีวิตคนเดียว เราไปมีเพื่อนตอนหหน เราได้เพื่อนมายังไง เพื่อนคนแรกเป็นกระเทยอ้วนๆ แทนชื่อว่า บ เราทักมันก่อนเพราะเห็นมันเงียบมาก เราเลยบอกว่าพูดอะไรหน่อยสิ แกเงียบจัง จนวันนั้นเราสนิทกัน เพื่อนคนที่สองเป้นกระเทยสูงๆ แทนชื่อ ปเราทักด้วยการเอารูปดาราให้ดูเราบอกเราอ่ะติ่งเอ็กโซเป็นติ่งเกาหลี คนแล้วที่เราเอารูปให้ดูคือซูโฮ ตอนถอดเสื้อมีซิคแพคแหละตอนนั้นประถมนิเทศเราก็ซื้อขนมมาให้มันกิน ขนมให้กระจุกกระจิกให้จนเราสนิทกัน ตลกตัวเองเราเสียกับมันไปเป้นพันๆ นี้สินะ ซื้อเพื่อน มันก้สนิทกับเราและ หลังจากเรียนกันได้ไม่นาน เราก้ได้เพื่อนมาอีกคนเป้นผู้หญิง นางจะเป้นคนที่ตลกมาก เราเลยแนะนำแทยอนให้นาง นางก็ชอบมาก จนทุกวันนี้ ในแกรงเราจากที่ไม้รุ้จักเลยติ่งเกาหลีเป็นยังไง นางก็ติ่งเชื้อจากเรา มันตลกนะที่เราดันไปให้ใจเกินร้อย เราได้กลับมาถึงห้าสิบมั้ย มีใครแค์เราในวันที่เราทะเลาะกันบ้างมั้ย? วันนี้เราแชทไปเล่าให้พวกฟังถึงความอึกอัดที่เรามี เราอย่กห้องเดียวกันแต่เรสแทบจะมองหน้ากันไม่ติด เราร้องไห้เพื่อนผุ้หยิงที่เจอที่หลัวมันเข้าใจเรามันบอกยังไงก็ได้ให้เราไปลองคะยกับ ป ดุสิางที่เราได้มาคือ "จะให้พวกกุกราบตีนมีงหรอ" กับ "จบแล้วใช่ทั้ย!!" และ 😒 จุกอกเลยอ่ะ เราบันทึกเสียงของเราไปพูดไปให้ฟังว่าเรารุ้สึกยังไง เราอยากบอกมันว่า ถ้าวันนั้นรลือกัลับไปขอไม่อยากรุ้จักใครเลยสักคน เราคิดว่าเราอยุ่ได้ เราส่าเราเหมือนเต้ย ฮอร์โมนนะ มีคนมากมายไม่ชอบเรา แต่เราไม่สนใจหรอก แม่ให้มาเรียนใโรงเรียนเรามีน่าที่เรียน ไม่จำเป้นต้องไปสนใจใคร ไม่ต้องปั้นหนยิ้ม ไม่ต้องช่วยคนที่ไม่เคยช่วยเรา มันรุ้สึกเห้นแก่ตัวนะที่ทำแบบนี้แถมดูงี่เง่ามาก แต่เราคิดว่า มันคงดีที่สุดสำหรับความรุ้สึกของเรา เราจำเป้นหนือป่าวที่ต้องแครืแต่คงามรุ้สึกคนอื่นมากหว่าคนรุ้สึกของตัวเอง เราเลือกถุกมั้ย ที่ไม่ต้องเลือกใครนอกจากตัวเอง ไม่มีใครแคร์เราหรือรักเรามากเท่าตัวเราเข้าใจตัวเราเอง
เป็นไปได้มั้ยที่เราไม่จำเป็นต้องมีเพื่อน
ที่เรามีเพื่อนเรามีแค่คนคุย แต่ไม่สนิท กินข้าวบ้างวันก็กินกับคนที่คุยด้วยแค่สองคน(เรากับเขา) เราเป็นผู้หญิงนะ ตอนนี้เราเริ่มไม่อินกับคำว่าเพื่อนอ่ะ เราเคยมีเพื่อนสนิทมากๆอยู่สามสี่คน แต่มันจบลงเพราะต่างไม่เข้าใจกัน เราพยายามช่วยเหลือเพื่อนทุกคนเพราะเราเป็นเพื่อนกัน มีของเราก็ซื้อให้ งานเราก็ทำให้บ้าง เราเกือบโดนย้ายโรงเรียนก่อนขึ้นม.2 แต่เราขอแม่ไว้ว่าเราอยากอยู่ที่นี้อยู่กับเพื่อน เราบอกแม่ว่าเกรดเราไม่ได้แย่ เราเกรดดี กิจกรรมดี เรายังเรียนดีไม่อยากย้าย เพื่อนๆก็ดีใจที่ไม่ย้าย เราคอยช่วยเหลือเพื่อนทุกอย่าง ย้ำว่าทุกอย่าง
แต่เวลาเราขอให้เพื่อนช่วย ไม่มีใครช่วยเราเลย ก่อนเราจะทะเลาะกัน เราต้องไปประชัมผู้ปกครอง ซึ่งเราอยู่ตัวคนเดียวที่กรุงเทพ เราอายุแค่14 เราขอครูว่าประชุมให้ตัวเองได้มั้ยผู้ปกคริงไม่สามารถมาได้ขริงๆ ครูก็บอกว่าจริงๆแล้วนักเรียนสามารถมากับผู้ปกครองได้ เราอยู่คนเดียว มาโรงเรียนก็มีแค่กลุ่มเดียว เราเลยขอให้เพื่อนมาเป็น "เพื่อน" เรา แต่พอวันจริง ไม่มีใคร มา "สักคน" เราแทบจะทำตัวไม่ถูกไม่รู้ควรทำยังไง ได้แค่นั่งใส่หูฟัง อยู่คนเดียว เรานั่งคิดว่า ทำไมตอนเขาลำบากเราช่วยเขาจนเขาไม่ลำบากแต่เมื่อเราลำบากเราต้องการเขาทำไมเขาถึงไม่เห็นใจเรา เราเลยไปถามเพื่อนว่าทำไมไม่มา ทุกคนอ้าง ว่า พ่อให้อยู่บ้าน อีกครบอกว่า พ่อให้เลี้ยงน้อง แต่จริงๆแล้วพวกแกเคยขอพ่อหรือยัง คุณครูก็บอกอยู่แล้วว่านักเนรียนมาได้ ขอแค่มา เรารู้สึกน้อยใจ เสียใจมากๆ เลยตัดสินใจ ออกจากกลุ่มไลน์ เฟส คือตอนนั้นเราแบบเฮ้ยพวกจริงใจกับกูป่ะ ก็กลายเป็นว่าตอนนี้เราตัดเพื่อนกัน แต่มีเพื่อนอีกคนที่เก็นใจเรา มานั่งฟังเราเล่าความรู้สึกทั้งหมดที่เรามีเรารู้สึก เราร้องไห้น้อยใจเสียใจ เราคั้งคำถามกับตัวเองว่า ทำไมตอนม.1ครั้งแรกที่เหยียบกรุงเทพ ครั้งแรกที่ลิงใช้ชีวิตคนเดียว เราไปมีเพื่อนตอนหหน เราได้เพื่อนมายังไง เพื่อนคนแรกเป็นกระเทยอ้วนๆ แทนชื่อว่า บ เราทักมันก่อนเพราะเห็นมันเงียบมาก เราเลยบอกว่าพูดอะไรหน่อยสิ แกเงียบจัง จนวันนั้นเราสนิทกัน เพื่อนคนที่สองเป้นกระเทยสูงๆ แทนชื่อ ปเราทักด้วยการเอารูปดาราให้ดูเราบอกเราอ่ะติ่งเอ็กโซเป็นติ่งเกาหลี คนแล้วที่เราเอารูปให้ดูคือซูโฮ ตอนถอดเสื้อมีซิคแพคแหละตอนนั้นประถมนิเทศเราก็ซื้อขนมมาให้มันกิน ขนมให้กระจุกกระจิกให้จนเราสนิทกัน ตลกตัวเองเราเสียกับมันไปเป้นพันๆ นี้สินะ ซื้อเพื่อน มันก้สนิทกับเราและ หลังจากเรียนกันได้ไม่นาน เราก้ได้เพื่อนมาอีกคนเป้นผู้หญิง นางจะเป้นคนที่ตลกมาก เราเลยแนะนำแทยอนให้นาง นางก็ชอบมาก จนทุกวันนี้ ในแกรงเราจากที่ไม้รุ้จักเลยติ่งเกาหลีเป็นยังไง นางก็ติ่งเชื้อจากเรา มันตลกนะที่เราดันไปให้ใจเกินร้อย เราได้กลับมาถึงห้าสิบมั้ย มีใครแค์เราในวันที่เราทะเลาะกันบ้างมั้ย? วันนี้เราแชทไปเล่าให้พวกฟังถึงความอึกอัดที่เรามี เราอย่กห้องเดียวกันแต่เรสแทบจะมองหน้ากันไม่ติด เราร้องไห้เพื่อนผุ้หยิงที่เจอที่หลัวมันเข้าใจเรามันบอกยังไงก็ได้ให้เราไปลองคะยกับ ป ดุสิางที่เราได้มาคือ "จะให้พวกกุกราบตีนมีงหรอ" กับ "จบแล้วใช่ทั้ย!!" และ 😒 จุกอกเลยอ่ะ เราบันทึกเสียงของเราไปพูดไปให้ฟังว่าเรารุ้สึกยังไง เราอยากบอกมันว่า ถ้าวันนั้นรลือกัลับไปขอไม่อยากรุ้จักใครเลยสักคน เราคิดว่าเราอยุ่ได้ เราส่าเราเหมือนเต้ย ฮอร์โมนนะ มีคนมากมายไม่ชอบเรา แต่เราไม่สนใจหรอก แม่ให้มาเรียนใโรงเรียนเรามีน่าที่เรียน ไม่จำเป้นต้องไปสนใจใคร ไม่ต้องปั้นหนยิ้ม ไม่ต้องช่วยคนที่ไม่เคยช่วยเรา มันรุ้สึกเห้นแก่ตัวนะที่ทำแบบนี้แถมดูงี่เง่ามาก แต่เราคิดว่า มันคงดีที่สุดสำหรับความรุ้สึกของเรา เราจำเป้นหนือป่าวที่ต้องแครืแต่คงามรุ้สึกคนอื่นมากหว่าคนรุ้สึกของตัวเอง เราเลือกถุกมั้ย ที่ไม่ต้องเลือกใครนอกจากตัวเอง ไม่มีใครแคร์เราหรือรักเรามากเท่าตัวเราเข้าใจตัวเราเอง