ตอนนี้เรารู้สึกอึดอัดมากคะ ห้ามไปค้างบ้านเพื่อน โดยให้เหตุผลว่ากลัวเป็นแหล่งมั่วสุม ทั้งๆที่ก็มีแต่เพื่อนผญและแม่ก็น่ารู้จักเราดี เราไม่เคยทำให้แม่ต้องผิดหวังผลการเรียนก้ดี ได้เข้ามหาลัยที่มีชื่อเสียง แล้วคิดว่าเพื่อนเราจะแย่ขนาดนั้นเลยหรอ
สามารถออกไปข้างนอกเองได้แต่ต้องกลับบ้านก่อน5โมงเย็น เพราะบอกว่าเย็นแล้วมันอันตราย ทั้งๆที่ตอนม.6เราก็ไปเรียนตั้งสยามกลับถึงบ้าน2ทุ่ม(ไปเอง) แม่ยังไม่ว่าซักคำ อ้างว่าก็นั้นมันเรื่องเรียนไม่เกี่ยวกัน แต่เราว่ามันก้แสดงให้เห็นแล้วไม่ใช่หรอว่าเราสามารถดุแลตัวเองได้ ซึ่งห้างที่เราขอแม่ออกไปเนี่ยใกล้กว่าสยามตั้งเยอะ แล้วถนนหนทางก็ผ่านตาคุ้นชินทุกวัน จจากหน้ามือเป็นหลังมือเลย
ล่าสุดเมื่อเดือนที่แล้วเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกันตอนม.ปลาย นัดทริปไปเที่ยวเกาะล้าน เราก้ไปไม่ได้อีก ในขณะที่เพื่อนๆเกือบทั้งห้องไปกันได้ เราทำได้แค่มองรูป วีดีโอที่เพื่อนถ่ายกัน ยิ่งเห็นก้ยิ่งเสียดาย แรกที่รู้จักกันเพื่อนก็จะชวนไปนนู้นไปนี้ ไปนอนค้างบ้านเรามั้ยบลาๆ เราทำได้แค่ปฎิเสธว่าไม่ หลังมันก็เลยไม่ค่อยจะชวนเราไปไหนกัน เวลาไปดุหนังก้ต้องบอกเพื่อนว่าเอารอบบ่ายๆนะ แม่ไม่ให้กลับบ้านเย็น ประโยคนี้สำหรับคนอื่นคิดว่าไงไม่รู้แต่สำหรับเรา ทุกครั้งที่พูดเราจะรู้สึกอายทุกครั้ง แต่มันคือความจริง เราไม่อยากให้คนอื่นมาเห้นใจสงสารเรา ประมาณว่าแกดูสิ มันกลับบ้านเย็นไม่ได้ หรือบางทีก้มีคนมาถามว่า แกกลับบ้านเย็นแม่จะว่าป่าวเนี่ย คนอื่นไม่รู้ว่าไง แต่ได้ยินแล้วโคตรเจ็บ
ขนาดสงกรานแม่ยังไม่ให้ไปไหนเลยบอกว่ามันอันตราย เราไม่เคยได้ไปกับเพื่อนซักปี อิจฉาเพ่อนคนอื่นที่แม้ว่าจจะจบม.6แล้วก้ยังนัดเจอกันได้เป็นปกติ แต่เรากลับทำแบบนั้นไม่ได้ด้วยข้อจำกัดเรื่องเวลาเราไม่อยาก ไปพุดว่าขอเวลานี้ได้มั้ย เรากลับบ้านเย็นไม่ได้ ก็เลยตัดปัญหาไม่ไปซะเลยดีกว่า
แฟนเราก็มีไม่ได้จนกว่าจะมีอาชีพการงานที่มั่นคง แต่เราเป็นวัยรุ่นคนนึง สุดท้ายเราก็แอบมีแฟน แต่การเรียนเราก็ไม่ตกยังคงประครองตัวเองได้ บางครั้งเราก็เหนื่อยที่ต้องคอยปิดบังไม่ให้แม่รู้จนเคยเผลอคิดไปว่างั้นก็เลิกๆไปเลยมันจะได้จบๆเหนื่อยที่จะต้องมาปิดบังเเล้ว แต่เรากับแฟนรักกันสนับสนุนกันคือดีหมดทุกอย่าง แต่วันนึงแม่เราก็รู้ แม่เราโกรธมาก แม่บอกให้ลบไลน์เฟซบุ๊คของเขาให้หมด ไม่ต้องพุดอะไรให้หายยไปดื้อๆเลย แม่เรายังขู่อีกว่าถ้าไม่ทำจะตามไปเอาเรื่องแฟนเราถึงที่รร. เราเสียใจมากๆที่ต้องทำให้เขาเจ็บได้แต่โทษตัวเอง ว่าไม่ควรตกลงเป็นแฟนเขาตั้งแต่แรก แต่สุดท้ายเราก็เจอเขาที่รร.ก้ปรับความเข้าใจกัน แต่ไม่ได้กลับไปคบกัน เขาเป็นคนดีมากๆไม่ว่าอะไรเราซักค เรายังเสียใจจนถึงทุกวันนี้ที่ปล่อยคนดีๆให้หลุดมือไปำ
เด็กๆเราก้ไม่รู้สึกเท่าไหร่ เรารู้สึกว่าเหมือนเราอยู่ในกรอบ แต่พอยิ่งโตขึ้นกรอปก็ไม่ได้โตตามเราเลย มันยิ่งทำให้เรารู้สึกอึดอัด เราขอพื่อนที่ระบายนะค่ะ
ขึ้นมหาลัยแล้วพ่อแม่ไม่ปล่อย รู้สึกอึดอัดมากคะ
สามารถออกไปข้างนอกเองได้แต่ต้องกลับบ้านก่อน5โมงเย็น เพราะบอกว่าเย็นแล้วมันอันตราย ทั้งๆที่ตอนม.6เราก็ไปเรียนตั้งสยามกลับถึงบ้าน2ทุ่ม(ไปเอง) แม่ยังไม่ว่าซักคำ อ้างว่าก็นั้นมันเรื่องเรียนไม่เกี่ยวกัน แต่เราว่ามันก้แสดงให้เห็นแล้วไม่ใช่หรอว่าเราสามารถดุแลตัวเองได้ ซึ่งห้างที่เราขอแม่ออกไปเนี่ยใกล้กว่าสยามตั้งเยอะ แล้วถนนหนทางก็ผ่านตาคุ้นชินทุกวัน จจากหน้ามือเป็นหลังมือเลย
ล่าสุดเมื่อเดือนที่แล้วเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกันตอนม.ปลาย นัดทริปไปเที่ยวเกาะล้าน เราก้ไปไม่ได้อีก ในขณะที่เพื่อนๆเกือบทั้งห้องไปกันได้ เราทำได้แค่มองรูป วีดีโอที่เพื่อนถ่ายกัน ยิ่งเห็นก้ยิ่งเสียดาย แรกที่รู้จักกันเพื่อนก็จะชวนไปนนู้นไปนี้ ไปนอนค้างบ้านเรามั้ยบลาๆ เราทำได้แค่ปฎิเสธว่าไม่ หลังมันก็เลยไม่ค่อยจะชวนเราไปไหนกัน เวลาไปดุหนังก้ต้องบอกเพื่อนว่าเอารอบบ่ายๆนะ แม่ไม่ให้กลับบ้านเย็น ประโยคนี้สำหรับคนอื่นคิดว่าไงไม่รู้แต่สำหรับเรา ทุกครั้งที่พูดเราจะรู้สึกอายทุกครั้ง แต่มันคือความจริง เราไม่อยากให้คนอื่นมาเห้นใจสงสารเรา ประมาณว่าแกดูสิ มันกลับบ้านเย็นไม่ได้ หรือบางทีก้มีคนมาถามว่า แกกลับบ้านเย็นแม่จะว่าป่าวเนี่ย คนอื่นไม่รู้ว่าไง แต่ได้ยินแล้วโคตรเจ็บ
ขนาดสงกรานแม่ยังไม่ให้ไปไหนเลยบอกว่ามันอันตราย เราไม่เคยได้ไปกับเพื่อนซักปี อิจฉาเพ่อนคนอื่นที่แม้ว่าจจะจบม.6แล้วก้ยังนัดเจอกันได้เป็นปกติ แต่เรากลับทำแบบนั้นไม่ได้ด้วยข้อจำกัดเรื่องเวลาเราไม่อยาก ไปพุดว่าขอเวลานี้ได้มั้ย เรากลับบ้านเย็นไม่ได้ ก็เลยตัดปัญหาไม่ไปซะเลยดีกว่า
แฟนเราก็มีไม่ได้จนกว่าจะมีอาชีพการงานที่มั่นคง แต่เราเป็นวัยรุ่นคนนึง สุดท้ายเราก็แอบมีแฟน แต่การเรียนเราก็ไม่ตกยังคงประครองตัวเองได้ บางครั้งเราก็เหนื่อยที่ต้องคอยปิดบังไม่ให้แม่รู้จนเคยเผลอคิดไปว่างั้นก็เลิกๆไปเลยมันจะได้จบๆเหนื่อยที่จะต้องมาปิดบังเเล้ว แต่เรากับแฟนรักกันสนับสนุนกันคือดีหมดทุกอย่าง แต่วันนึงแม่เราก็รู้ แม่เราโกรธมาก แม่บอกให้ลบไลน์เฟซบุ๊คของเขาให้หมด ไม่ต้องพุดอะไรให้หายยไปดื้อๆเลย แม่เรายังขู่อีกว่าถ้าไม่ทำจะตามไปเอาเรื่องแฟนเราถึงที่รร. เราเสียใจมากๆที่ต้องทำให้เขาเจ็บได้แต่โทษตัวเอง ว่าไม่ควรตกลงเป็นแฟนเขาตั้งแต่แรก แต่สุดท้ายเราก็เจอเขาที่รร.ก้ปรับความเข้าใจกัน แต่ไม่ได้กลับไปคบกัน เขาเป็นคนดีมากๆไม่ว่าอะไรเราซักค เรายังเสียใจจนถึงทุกวันนี้ที่ปล่อยคนดีๆให้หลุดมือไปำ
เด็กๆเราก้ไม่รู้สึกเท่าไหร่ เรารู้สึกว่าเหมือนเราอยู่ในกรอบ แต่พอยิ่งโตขึ้นกรอปก็ไม่ได้โตตามเราเลย มันยิ่งทำให้เรารู้สึกอึดอัด เราขอพื่อนที่ระบายนะค่ะ