แฟนเราเป็นแบบนี้เราควรอยู่ต่อหรือพอแค่นี้ดี

สวัสดีค่ะขอเกริ่นก่อนว่าเราคบกับแฟนมา 6 ปี
เราตั้งท้องตอนที่คบกันช่วง 3 ปีแรกตอนนี้ลูกเราจะ 3 ขวบแล้ว

ก่อนหน้านั้นต้องบอกนะคะว่าเรียนอยู่แต่ยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อเค้า
เพื่อลูกให้เค้าได้เกิดมา  ยอมทิ้งสังคม  ทิ้งอนาคตและเพื่อน
เราป้องกันนะคะแต่มันอาจจะพลาดเราก็ยอมรับค่ะแต่เรารักลูกมากนะ
เค้าเป็นเหมือนของขวัญที่ทำให้เราได้เรียนรู้อะไรในชีวิต
กว่าจะผ่านมาถึงวันนี้บอกเลยค่ะว่ายากมากกว่าทุกๆคนจะยอมรับในตัวแฟนเราได้
เพราะช่วงที่เราท้องมันเป็นช่วงที่บ้านเราประสบปัญหาทางด้านธุรกิจ
ล้มทั้งบ้านและเราก็สู้กันมาตลอดแต่วันนี้เหมือนหัวใจเรากำลังจะพังลงอีกครั้ง
เพราะความเชื่อ  ความไว้ใจและการให้โอกาสแฟนเรากับปัญหาเดิมๆซ้ำแล้วซ้ำอีก

** เราต้องบอกก่อนนะคะว่าไม่ได้อยุ่บ้านหลังเดียวกับแฟนแต่บ้านไม่ไกลกันค่ะ
ที่ทำงานเค้าอยู่ใกล้บ้านเลยต้องอยู่กับครอบครัวของเค้าแต่ก็จะมีมาหาเราบ้างอาทิตยละ 2-3 ครั้ง
เช่นวันหยุดหรือวันที่ว่างๆถ้าผ่านมาทำธุระก็จะแวะมาหาด้วย  ส่วนตัวเราทำงานอยู่ที่บ้านค่ะ

ก่อนหน้านั้นช่วงเราท้องเราก็จับได้ว่าเค้าแอบคุยกับผู้หญิงแต่เค้าก็ยอมเลิก
ตอนที่เราคลอดลูกได้3-4เดือนเราก็จับได้อีกครั้งตอนนั้นแฟนเราขอคุยกับผู้หญิงคนนั้นต่อ
แต่เราก็บอกให้เค้าเลือกถ้าจะมีอีกคนก็ไม่ต้องมีเรากับลูกเค้าก็เลือกเรา
และหลังจากนั้นเราก็จับได้อีก 4-5 ครั้งว่าเค้าแอบคุยและวิดีโอคอลกับผู้หญิง
เราก็ให้อภัยให้โอกาสมาทุกครั้งเพราะความรักโง่ๆของเราเอง
เราเคยคิดว่าวันนึงเค้าจะเปลี่ยนเค้าจะมองเห็นความรักของเราบ้าง  แต่ป่าวเลย...

จนล่าสุดเมื่อวานเรารู้สึกเอ๊ะใจเลยขอดูโทรศัพท์ให้เค้าปลดล็อกให้ตอนแรกเค้าก็พูดเล่นๆ
และเหมือนจะปลดล็อกให้  แต่พอพักนึกเค้าตอบกลับมาว่าไม่เอาและมันเป็นพื้นที่ส่วนตัว
คุยงานกับพี่ๆแล้วคุยกับเพื่อนๆมีความลับ  ทั้งๆที่เพื่อนที่เค้ามีเราก็รุ้จักเราก็คุยกันได้หมด
แล้วปกติเค้าจะชอบมาเช็คโทรศัพท์เราแบบอยู่ดีๆก็เช็ค  แล้วสำหรับเราเราไม่มีสิทธิอะไรใช่มั้ย
ถ้าจะมาใช้คำว่าพื้นที่ส่วนตัวแบบนี้มันถูกหรือป่าว  ทั้งทีปกติเราก็เคยดูมาตลอด

เราเลยคิดว่าเค้าคงจะต้องมีคนอื่นแน่ๆและครั้งนี้มันอาจจะมากกว่าทุกครั้งถ้าเค้าต้องปกปิดขนาดนั้น
เพราะพอเค้ากลับบ้านไปช่วงค่ำเราเลยเฟสไปว่า
เรา :: '' ถ้ายังไม่เลิกนิสัยแบบนั้นเราก็ควรเลิกกันไปเถอะ
สำหรับเรามันไม่เคยมีพื้นที่ส่วนตัว  หรือถ้ามันยากมากที่จะทำก็จะพาลูกออกไปจากชีวิตเทอเอง ''
แฟน :: กลัวทำใจไม่ได้ และก็ใช้คำตอบเหมือนประมาณว่าเราเป็นอะไรคิดมากไปเองหรือจะเป็นประจำเดือนรึป่าวอารมขึ้นๆลงๆ
จนป่านนี้มันก็ยังเงียบๆไม่ได้สนใจอะไรเราก็เลยบอกไปว่าเดี๋ยวอาทิตย์นี้เราจะไปอยู่บ้านแม่ที่ต่างจังหวัด

แล้วเราคิดว่าถ้าเค้ายังเงียบๆอยู่คงจะไปจริงๆคงจะพาลูกออกไปจากชีวิตเค้า
ไปเริ่มต้นใหม่อีกครั้งถึงแม้มันจะยากกว่าทุกครั้งเราจะพยายามทำให้ได้
เราเคยอยากรักตัวเองให้มากๆเคยอยากเข้มแข็งที่จะก้าวเดินออกไป  เคยอยากเห็นค่าของความรู้สึกตัวเอง
และน้ำตาที่เสียไปให้กับเรื่องเดิมๆแทบทุกครั้งแต่เราไม่เคยทำได้เลย ...

เราบอกแบบไม่เข้าข้างตัวเองว่าเราไม่เคยจุกจิกเค้าเวลาไปไหนหรือทำอะไร
ไม่เคยโทรตามให้อิสระกับเค้า  ถึงเวลาที่เรารู้ว่าเค้าจะมาเราทำงานทุกอย่างรอเพื่อที่จะได้ใช้เวลาอยุ่ด้วยกัน
เราทำอาหารและขนมรอเค้าทุกๆอาทิตย์บางครั้งที่เราผ่านไปที่ทำงานเราก็แวะเอาไปให้
ส่วนเรื่องเงินเราไม่เคยขอร้องหรือให้เค้าต้องมาช่วยภาระของเราแต่เราให้เค้าฝากเงินเพื่อนเป็นค่าใช้จ่ายตอนลูกเข้า รร.
ส่วนเงินที่เลี้ยงลูกมาตั้งแต่คลอดก็คือเงินเราเอง  แม้แต่เงินคลอดลูก  ...
เงินที่ใช้จ่ายในครอบครัวเราและใช้จ่ายร่ายวันคือเงินที่เราหามาเองทั้งหมด
ตอนที่บ้านเราล้มเราก็ทำงานทุกอย่างแม้กระทั่งตอนตั้งท้อง  ชีวิตเราอ่ะรำบากมากนะคะ
ไม่อยากให้ใครมาเอาเป็นตัวอย่าง  แต่เราก้สู้ทุกอย่างเพราะลูก
เราคิดแค่ว่าวันนี้เราจะเจ็บจะแย่ก็ไม่เป็นไร  วันข้างหน้าเราหวังแค่ลูกเราจะสบาย
ได้เรียนหนังสือและมีชีวิตที่ดีมีโอกาสเลือกได้เหมือนคนอื่น  ..

วันนี้เราเลยกลับมาทบทวนกับตัวเองว่าเราควรจะเดินออกไปจากที่ตรงนี้ดีมั้ย
หรือเราควรจะอดทนต่อเพื่อความสมบูรณ์ของคำว่าครอบครัว  เพื่อลูก
.. ถ้าเพื่อนๆพี่ๆคนไหนเคยผ่านประสบการณ์แบบนี้มาช่วยบอกเราหน่อยนะคะว่าเราควรจะทำยังไง ..
.. อย่าบอกว่าให้เราถามใจตัวเอง  เราถามมาเป็นร้อยครั้งแต่คำตอบมันก็ยังไม่มีเหตุผลมากพอ ..

ขอบคุณมากนะคะ