รู้สึกเหนื่อยมากๆๆๆๆๆๆ ที่แบกความหวังของคนในบ้าน ต้องวิ่งตามความฝันของตัวเองไปพร้อมๆกัน ไม่รู้จะไประบายที่ไหน บอกเพื่อนก็รู้สึกแย่
ชีวิตเราไม่เคยโรยด้วยกลีบกุหลาบเลยสักครั้ง ที่ผ่านมาบางทีก็ท้อ
ตอนอยู่อนุบาล บ้านเรามีแค่รถ จยย คันเดียว คนในครอบครัว 5 คน (เราเป็นลูกคนเล็ก) จำความได้ว่า ได้เงินไปโรงเรียนวันละ 5 บาท แค่ค่ายาคูลยังซื้อไม่ได้(สมัยนั้น 6 บาท)
เคยเอาการบ้านไปถามพ่อแม่ แต่ไม่เคยได้รับคำตอบ สุดท้ายนั่งทำเอง
เราถีบตัวเองทุกอย่าง สมัยประถม ป.1 ได้เงิน 6 บาท เงินจะขึ้นทุกปีปีละบาท
เห็นเพื่อนสอบได้เลขตัวเดียวแล้วได้ของ เราก็ไปขอพ่อบ้าง เราบอกถ้าได้เลขตัวเดียวเราขอ 100 บาท
ซึ่งก็ทำได้จริงๆ การเรียนถือว่าดีมากกว่าพี่อีกสองคน (แต่อ่อนอังกฤษมากในตอนนั้น) ช่วงป.6 เราแอบเอาของไปขายที่โรงเรียนด้วย เพราะอยากมีเงิน ดีที่ไม่โดนจับได้
พอสอบเข้าโรงเรียนมัธยมเราก็ขอของพ่อ เห็นเพื่อนมีโทรศัพท์ที่ฟังเพลงได้ ถ่ายรูปได้ใช้แล้ว เราอ่ะหรอ? 3310 อยู่เลย คิดละขำตัวเอง แต่เกมส์งูมันสนุกจริงๆนะ เราก็ขอMP4 เครื่องนึง สุดท้ายเราก็สอบติดจริงๆ ตกใจตัวเองเหมือนกัน ในขณะที่พี่ไม่มีคนสอบติด พ่อแม่ก็หน้าชื่นตาบาน เราก็มีความสุข
ต่อมาก็เข้า ม.4 ก็สอบชิงห้องพิเศษรอบนี้ไม่ได้ขออะไรเลย ก็สอบติด เกรดเราก็ลงๆขึ้นๆ แต่เราจะเป็นพวกบ้าชอบสู้กับตัวเอง อ่านหนังสือหนักหน่วงและสุดท้ายเกรดก็ขึ้น ช่วงม.5-6 เราก็ทำทั้งงานพิเศษ หอบขนมไปขายที่โรงเรียน คือเหนื่อยมาก เพราะเราอยากมีเงินเป็นของตัวเองบ้าง(ที่บ้านยังมีแค่ จยย 1 คันนะ) จนสอบมหาลัย เราได้มหาลัยสองที่ ที่แรกใน กทม สายที่อยากเรียน ที่ที่สองภาคเหนือ สุดท้ายก็ไม่ได้ไปตามฝัน เพราะแม่บอกสู้ค่าครองชีพที่ กามไม่ไหว เราเข้าใจ เลยไปเรียนอีกที่แทน พ่อเรากู้เงินเยอะขึ้น เราร้องไห้เพราะสงสารพ่อทุกครั้ง พ่อซื้อรถยนต์มือ 2 มา 1 คัน เราได้เงินเดือน เดือนละ 3,000 บาทแต่อยู่หอใน ก็เลยดีหน่อย พยายามประหยัดสุดๆ ข้าวสามมื้อ ในเงินที่จำกัด พอจบปี 1 เราก็ไปหางานทำจนมีเงินเก็บจนมีเงินเก็บไว้เผื่อฉุกเฉิน
ขึ้นปี2 ต้องย้ายไปอยู่หอนอกก็ต้องหาคนหาร เพราะเงินคงไม่พอ รถก็ไม่มี เพื่อนที่อยู่ด้วยกันก็คนละสาขา เวลาเราจะไปเรียนต้องให้เพื่อนมารับตลอด
เกรงใจก็เกรงใจ เพื่อนก็เหมือนเต็มใจบ้างไม่เต็มใจบ้าง สุดท้ายก็ต้องซื้อรถ เพิ่มเงินไปอีก ปีสองได้เงินเดือน 5,000 บาท เดือนนึงได้กินหมูทะกับเพื่อนทีมั้ง
ตังก็ไม่พอจะไปสังสรรค์ไรกับเขาหรอก เพื่อนก็เริ่มไม่ชวนเวลาไปไหน เพราะเราจะปฏิเสธตลอด เพราะเงินมันไม่พอจริงๆ ปีสามก็เลยไปทำงานพิเศษอีก
เราพยายามไม่ใช้เงินนั้นเผื่อเวลาฉุกเฉิน นอนก่อนนะเดี๋ยวมาเล่าต่อ
เหนื่อยกับการต้องแบกความหวังของทุกคน และแบกความฝันของตัวเอง อยากรู้ว่าในชีวิตเพื่อนๆที่ต้องดิ้นรนนี่ท้อไหม? แล้วทำไงคะ?
ชีวิตเราไม่เคยโรยด้วยกลีบกุหลาบเลยสักครั้ง ที่ผ่านมาบางทีก็ท้อ
ตอนอยู่อนุบาล บ้านเรามีแค่รถ จยย คันเดียว คนในครอบครัว 5 คน (เราเป็นลูกคนเล็ก) จำความได้ว่า ได้เงินไปโรงเรียนวันละ 5 บาท แค่ค่ายาคูลยังซื้อไม่ได้(สมัยนั้น 6 บาท)
เคยเอาการบ้านไปถามพ่อแม่ แต่ไม่เคยได้รับคำตอบ สุดท้ายนั่งทำเอง
เราถีบตัวเองทุกอย่าง สมัยประถม ป.1 ได้เงิน 6 บาท เงินจะขึ้นทุกปีปีละบาท
เห็นเพื่อนสอบได้เลขตัวเดียวแล้วได้ของ เราก็ไปขอพ่อบ้าง เราบอกถ้าได้เลขตัวเดียวเราขอ 100 บาท
ซึ่งก็ทำได้จริงๆ การเรียนถือว่าดีมากกว่าพี่อีกสองคน (แต่อ่อนอังกฤษมากในตอนนั้น) ช่วงป.6 เราแอบเอาของไปขายที่โรงเรียนด้วย เพราะอยากมีเงิน ดีที่ไม่โดนจับได้
พอสอบเข้าโรงเรียนมัธยมเราก็ขอของพ่อ เห็นเพื่อนมีโทรศัพท์ที่ฟังเพลงได้ ถ่ายรูปได้ใช้แล้ว เราอ่ะหรอ? 3310 อยู่เลย คิดละขำตัวเอง แต่เกมส์งูมันสนุกจริงๆนะ เราก็ขอMP4 เครื่องนึง สุดท้ายเราก็สอบติดจริงๆ ตกใจตัวเองเหมือนกัน ในขณะที่พี่ไม่มีคนสอบติด พ่อแม่ก็หน้าชื่นตาบาน เราก็มีความสุข
ต่อมาก็เข้า ม.4 ก็สอบชิงห้องพิเศษรอบนี้ไม่ได้ขออะไรเลย ก็สอบติด เกรดเราก็ลงๆขึ้นๆ แต่เราจะเป็นพวกบ้าชอบสู้กับตัวเอง อ่านหนังสือหนักหน่วงและสุดท้ายเกรดก็ขึ้น ช่วงม.5-6 เราก็ทำทั้งงานพิเศษ หอบขนมไปขายที่โรงเรียน คือเหนื่อยมาก เพราะเราอยากมีเงินเป็นของตัวเองบ้าง(ที่บ้านยังมีแค่ จยย 1 คันนะ) จนสอบมหาลัย เราได้มหาลัยสองที่ ที่แรกใน กทม สายที่อยากเรียน ที่ที่สองภาคเหนือ สุดท้ายก็ไม่ได้ไปตามฝัน เพราะแม่บอกสู้ค่าครองชีพที่ กามไม่ไหว เราเข้าใจ เลยไปเรียนอีกที่แทน พ่อเรากู้เงินเยอะขึ้น เราร้องไห้เพราะสงสารพ่อทุกครั้ง พ่อซื้อรถยนต์มือ 2 มา 1 คัน เราได้เงินเดือน เดือนละ 3,000 บาทแต่อยู่หอใน ก็เลยดีหน่อย พยายามประหยัดสุดๆ ข้าวสามมื้อ ในเงินที่จำกัด พอจบปี 1 เราก็ไปหางานทำจนมีเงินเก็บจนมีเงินเก็บไว้เผื่อฉุกเฉิน
ขึ้นปี2 ต้องย้ายไปอยู่หอนอกก็ต้องหาคนหาร เพราะเงินคงไม่พอ รถก็ไม่มี เพื่อนที่อยู่ด้วยกันก็คนละสาขา เวลาเราจะไปเรียนต้องให้เพื่อนมารับตลอด
เกรงใจก็เกรงใจ เพื่อนก็เหมือนเต็มใจบ้างไม่เต็มใจบ้าง สุดท้ายก็ต้องซื้อรถ เพิ่มเงินไปอีก ปีสองได้เงินเดือน 5,000 บาท เดือนนึงได้กินหมูทะกับเพื่อนทีมั้ง
ตังก็ไม่พอจะไปสังสรรค์ไรกับเขาหรอก เพื่อนก็เริ่มไม่ชวนเวลาไปไหน เพราะเราจะปฏิเสธตลอด เพราะเงินมันไม่พอจริงๆ ปีสามก็เลยไปทำงานพิเศษอีก
เราพยายามไม่ใช้เงินนั้นเผื่อเวลาฉุกเฉิน นอนก่อนนะเดี๋ยวมาเล่าต่อ