เราเป็นคนหนึงที่เคยมีแฟนคบกันมา6-7หลังจากนั้นมาก็ไม่ได้คบใครแต่เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงไปไหนมาไหนคนเดียวสบายบางครั้งความรักเข้ามาทักทายแต่พอเราหันไปทักทายมันทำไมจากที่มันเข้ามาหาเรากลับห่างหายออกไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวความรู้สึกดีๆของเราเจ้าเอาไปด้วยทำไมบางครั้งเราก็เกลียดตัวเองที่บอกความรู้สึกดีๆทุกอย่างที่เรามีไปให้เจ้าเร็วเกินไปเจ้าจึงไม่เห็นคุณค่าของมันเลยความรู้สึกแบบนี้มันทำไมเป็นบ่อยจนเราพยายามทำตัวให้เข้าแข็งไม่หวั่นไหวแต่พอหยุดพูดคุยกับความรักมันก็พักซะทุกที "เหมือนเราเจอดอกไม้ที่สวยแล้วเผลอเด็ดมันขึ้นมาดอมดมพอข้ามวันก็แห้งเฉาไป" บางครั้งโลกนี้มันก็ไม่ยุติธรรมเลยนะ ปล.เหนื่อยใจ🕊
ตัวตนแบบไหนที่ทำให้ไม่อกหักตั้งแต่เริ่ม?