ผิดไหมที่เสียซิงตอนไร้เดียงสา

ตอนนั้นเราน่าจะอยู่อนุบาล เวลาเรากลับจากโรงเรียนพ่อแม่เราไม่อยู่บ้าน เราก็ต้องไปอยู่กับญาติข้างบ้าน ป้ากับลุงข้างบ้านแกมีลูกชายที่อายุมากกว่าเรา 2 คน ไอ่เราก็เป็นเด็กซื่อๆ เชื่อฟังผู้ใหญ่ พ่อแม่มาตลอด และก็เชื่อฟังพี่ๆลูกญาติด้วย พี่เค้าพูดอะไรเชื่อไปหมด พี่เล่นอะไรก็เล่นด้วย มีอยู่วันนึง พี่เค้าบอกให้เราถอดผ้าแล้วพี่เค้าก็ทำอย่างว่ากะเรา ตอนนั้นเรายังเด็กมากก็ไม่รู้นะว่าคืออะไร พี่เค้าบอกว่าอย่าบอกแม่นะ เราก็ทำตามที่บอก และก็โดนแบบนี้อยู่หลายครั้ง มีอยู่ครั้งนึงที่บ้านเราจัดงานรวมญาติมีพี่ๆน้องๆมาเยอะมากหนึ่งในนั้นก็เป็นพี่เค้า พวกเราเล่นซ่อนแอบกัน เรากำลังซ่อนตัวอยู่แล้วพี่เค้าก็วิ่งมาซ่อนตัวที่เดียวกับเรามาอยู่ข้างหลังเรา แล้วเอาร่างกายถูข้างหลังเราไปมา แต่ตอนนั้นเราห่วงสนุกอย่างเดียว เลยไม่ได้ใส่ใจ. จนเริ่มโตขึ้นน่าจะขึ้นประถม เริ่มรู้เรื่องทางเพศบ้าง เลยเริ่มไม่สนิทกับพี่เค้า กลายเป็นไม่ไปบ้านเค้า จนตอนนี้ผ่านมาเป็นสิบกว่าปีเจอกันถ้าไม่จำเป็นเราก็ไม่พูดด้วยแต่เราก็ยิ้มเหมือนเป็นปกติ จำอะไรไม่ได้ ที่จริงเราควรจะจำมันไม่ได้จริงๆ ควรลืมอดีตที่เราไม่รู้เรื่อง มันเป็นบทเรียนในชีวิตที่เราไม่ต้องการ บางทีเราก็รู้สึกเกลียดเค้าจนอยากจะฆ่า เราไม่เคยเล่าให้ใครฟัง ไม่เคยบอกใคร เราละอายใจ เราเสียใจกับสิ่งที่พลาดไป สำหรับบางคนอาจจะเป็นเรื่องเล็กๆ แต่สำหรับเรามันอยู่กับเรามาตลอด ทั้งที่มันจบไปนานมากแล้วแต่ทำไมจำได้ขึ้นใจ เราควรจะทำยังไงดี