สวัสดีครับ
รักแรกพบของผม...เกิดขึ้นที่แสตนเชียร์ เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อปีก่อนนี่เองครับ ตอนที่ผมอยู่ม.5 เข้าเรื่องเลยนะครับ
โรงเรียนที่ผมเรียนอยู่เป็นโรงเรียนหนึ่งในภาคอีสานครับ เป็นประจำทุกปีเมื่อเราขึ้นม.5 เราจะต้องได้เป็นพี่สตาฟในงานกีฬาสีภายในโรงเรียนครับ ผลจากการจับสลากปรากฏว่า ห้องของผมได้อยู่สีเต็งหนึ่งของกีฬาสีทุกปีของโรงเรียนผมเลยครับ ผมเชื่อว่าความคิดแรกของเพื่อนผมทุกคนคงรู้สึกกดดันว่าจะทำยังงัยให้สีนี้ชนะเหมือนในทุกปีที่ผ่านมา และสิ่งที่แข่งขันกันหนักมากกก ก็คือแสตนเชียร์และเชียร์ลีดเดอร์ หน้าที่หลักของผมสำหรับกีฬาสีครั้งนี้ คือเป็นสตาฟคิดท่าให้น้องม.1และม.2ที่ขึ้นแสตนครับ
เมื่อถึงคาบคณะสีทุกสัปดาห์ ผมกับเพื่อน ๆ ก็จะไปซ้อมท่า สอนเพลงให้น้องม.1และม.2ที่ขึ้นแสตน ผมกับเพื่อนก็สอนไปจนกว่าจะหมดคาบ คนนึงสอนท่า คนนึงคุมน้อง แต่ผมที่เป็นคนคิดท่าก็ต้องสอนท่าเป็นหลัก จึงโฟกัสไปที่การสอนท่าให้กับน้อง บางท่ายากหน่อยก็ใช้เวลามาก พอน้อง ๆ ทำได้แล้ว เพื่อนคนอื่นก็จะสั่งให้น้อง ๆ ทวนท่าครับ นี่จึงเป็นโอกาสให้ผมได้พัก แต่ผมก็ยังยืนอยู่หน้าแสตนดูน้องทุกคน ดูว่าท่าที่สอนไปออกมาเป็นยังงัยบ้าง แต่เมื่อผมได้สอดส่ายสายตาไปมา จนผมมองไปเห็นน้องคนนึงครับ ผมไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับผม ผมรู้สึกว่าใจผมมันสั่นแปลก ๆ น้องเค้าน่ารักมากครับ เป็นคนตัวเล็ก ๆ ขาว ๆ น้องเค้านั่งนิ่ง ๆ ยังดูน่ารักอะครับ แล้วยิ่งตอนที่ยิ้มอะครับ มันเป็นรอยยิ้มที่น่ารักแบบหาที่ไหนไม่ได้เลยจริง ๆ ครับ รอยยิ้มของน้องเค้าเป็นสิ่งที่บาดตาและมีผลต่อใจของผมมากครับ ผมรู้สึกอยากยิ้มตามทุกครั้งที่เห็นน้องเค้ายิ้ม แต่ผมทำได้แค่แอบยิ้มในใจครับเดี๋ยวคนอื่นสงสัย 55555 นี่แหละครับที่ผมเรียกมันว่ารักแรกพบ
ตั้งแต่ได้เจอน้องคนนี้ผมเคยมีความคิดที่จะจีบน้องเค้านะครับ แต่ผมกลัวว่าถ้าจีบแล้วน้องเค้าไม่โอเค เวลามาซ้อมแสตนด้วยกันคงมองหน้ากันไม่ติดอะครับ เฮ้ออออ ผมเลยรอจนผ่านกีฬาสีไปครับ จึงตัดสินใจทักแชทของน้องเค้าในเฟซครับ ผมพยายามจะคุยกับน้องเค้าให้เยอะ ๆ แต่มันก็ไม่เป็นไปตามที่ใจหวัง น้องเค้าไม่ค่อยอ่านแชทเลยครับ บางที่ผมส่งมุกเสี่ยวไป น้องเค้าก็คงรำคาญด้วยครับ แต่ผมก็ยังทักน้องเค้าต่อไปนะครับ ผมพยายามตื๊อน้องเค้าอย่างมากเลยครับ แต่มันก็เหมือนจะยิ่งแย่ไปด้วยซ้ำครับ ผมเลยเปลี่ยนวิธีการจีบโดยการส่งขนมนมเนยไปให้น้องเค้าครับ ผมให้เพื่อนของผมเป็นคนเอาไปให้ครับ(ผมเขินอ่า เอาไปให้เองไม่ได้หรอก) ผมส่งของไปให้น้องเค้าหลายครั้งจนมีครั้งหนึ่งที่น้องเค้าเกือบจะไม่รับขนมที่ผมส่งไปให้ ผมนี่เครียดมาก แต่ก็ยังดีที่น้องรับไว้ และสิ่งที่แย่ที่สุดที่การันตีเลยว่าน้องเขาไม่ชอบผมคือการบล็อกแชท เลิกเป็นเพื่อนในเฟส จนถึงขั้นบล็อกเฟซ ตอนที่ผมรู้ครั้งแรก ผมแทบทรุดเหมือนไม่มีแรงทำอะไรต่อเลยครับ เพราะนี่เป็นครั้งแรกครับที่ผมจีบใครเป็นจริงเป็นจัง และเริ่มรู้สึกชอบน้องเค้ามากขึ้นเรื่อย ๆ
ผมยังไม่ยอมแพ้เพียงเท่านี้ครับ ตอนนั้นเป็นวันวาเลนไทน์ครับ ครั้งนี้ผมเดินเอาดอกกุหลาบกับของเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้น้องเค้ากับมือเองครับ แต่มันเป็นอะไรที่ผ่านไปเร็วมาก ผมได้แค่บอกว่า พี่ให้ครับ น้องเค้าตอบกลับว่า ขอบคุณครับ แล้วเราก็แยกจากกัน เอ่อออ แต่ในของที่ผมให้น้องไป มีโพสอิทเขียนอะไรน่ารัก ๆ ลงไป กับปุ่มแอดเฟสที่ผมวาดครับ ผมกำลังจะสื่อว่า ผมอะขอเป็นเพื่อนกับน้องในเฟซนะ แต่มันก็คงไม่ได้ผลอะครับ จนเช้าวันรุ่งขึ้น ประมาณ 7.45 น. ผมนั่งเล่นwifi อยู่หน้าห้องเรียน แล้วอยู่ดี ๆ ก็มีคนนึงแอดเฟรนด์ผมมาในเฟซ ผมรู้สึกว่าเหมือนจะเป็นน้องเค้าอะครับ แต่ไม่มั่นใจ มันเด้งขึ้นมาแวบนึงอะครับ ผมนี่ใจเต้นแรงมากกกกก คือถ้าเป็นน้องเค้าเนี่ย ผมคงดีใจมาก ๆ และแล้วผมเลยกดเข้าไปดูที่คำขอเป็นเพื่อน และนั่นคือน้องเค้าจริง ๆ ครับ ผมนี่ยิ้มออกมาเลยครับ ตอนนั้นอยู่คนเดียวยิ้มได้เต็มที่มากครับ5555
แต่เรื่องนี้ก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบหรอกนะครับ เมื่อน้องเค้าแอดผมมา ผมก็รีบรับแอดสิครับจะมัวรออะไร แล้วผมก็ส่งข้อความขอบคุณน้องเค้าครับที่แอดมา ซึ่งน้องเค้าอ่านแต่ไม่ตอบ เอาอีกละ ผมพยายามชวนน้องเค้าคุยครับ แต่รู้สึกว่าน้องเค้าไม่อ่านและไม่ตอบเลยครับ จะบ้าตาย ทักไปทักมาและน้องเค้าก็ตอบครับ แต่ตอบแบบเป็นสติ๊กเกอร์ครับ อารมณ์แบบกดส่งๆไป รำคาญขี้เกียจอ่านขี้เกียจตอบ ผมเลยบอกให้น้องเค้าตอบผมดี ๆ หน่อยเถอะ น้องเค้าก็ส่งรูปการ์ตูนมาครับ ผมนี่ยอมใจ และมี 2 ครั้งที่น้องเค้าตอบผมเป็นตัวอักษรครับ คือครั้งแรกตอบแบบพิมพ์ตัวย่อกับครั้งที่ 2 ตอบแบบก๊อปภาษาฮินดีมาให้ผมครับ คงไม่อยากตอบผมเอามาก ๆ เลยน่ะครับ และแล้วเรื่องที่คิดว่าจะเกิดขึ้นมันก็เกิดครับ น้องเค้าเลิกเป็นเพื่อนกับผมในเฟซครับ และปิดการแอดเป็นเพื่อนด้วยครับ
ครั้งนี้ผมท้อใจมากครับ คงถึงเวลาสำหรับการทำใจและตัดใจ ช่วงนี้มันเป็นช่วงปิดเทอมอะครับ เลยไม่ได้เจอกันเลย ผมก็ไม่รู้จะทำยังงัยแล้ว ก็ได้แค่ส่งข้อความอินบล็อกไปหาน้องเค้าว่า แอดพี่มาอีกครั้งเถอะนะครับ ขอแค่ได้เป็นเพื่อนกับน้องในเฟซก็ได้ค้าบ พี่จะไม่ทักไปกวนน้องอีกแล้ว จากนี้พี่ก็คือพี่สี น้องก็คือน้องสี อย่าโกรธอย่าเกลียดพี่เลยนะ ขอบคุณครับ ... จนกระทั่งตอนนี้เปิดเทอมใหม่แล้วครับ น้องเค้าก็ยังไม่ได้อ่านข้อความของผม
นี่แหละครับ เรื่องราวของผม รักแรกพบของผม...เกิดขึ้นที่แสตนเชียร์ ถึงผมจะผิดหวัง แต่ผมก็ดีใจนะครับที่ได้เจอคนหนึ่งคนที่ทำให้ผมรู้จักกับรักแรกพบ เรื่องนี้คงเป็นประสบการณ์และเป็นสีสันในชีวิตมัธยมของผม น้องเค้าจะอยู่ในใจของผมตลอดไปมั้ยนั้น ผมไม่รู้นะครับเรื่องของอนาคต แต่รู้แค่ว่าตอนนี้น้องเค้ายังอยู่ในใจของผมเสมอ ทุกครั้งที่เจอน้องเค้าในโรงเรียนผมก็ทำได้แค่มองและแอบยิ้มคนเดียว ผมบอกได้เลยว่าน้องเค้าเป็นคนที่มีผลต่อจิตใจของผมอย่างมาก แต่น่าเสียดายนะครับที่ผมยังไม่ได้บอกรักน้องเค้าเลย ถึงน้องเค้าจะไม่รักผมก็ตาม ไม่เป็นรัยครับ ชีวิตต้องเดินต่อไป ล้มแล้วก็ต้องลุก ผมอยากจะขอโทษน้องเค้าทุกสิ่งที่ผมทำให้น้องเค้ารำคาญใจและรู้สึกไม่ดี และอยากขอบคุณโชคชะตาที่ลิขิตให้ผมได้เจอน้องเค้า ต่อไปผมขอแอบมองน้องเค้าอยู่ห่าง ๆ ได้เห็นน้องเค้ายิ้มน่ารัก ๆ แบบหนึ่งเดียวในโลก แค่นี้ผมก็สุขใจแล้วล่ะครับ (จบแล้วค้าบ)
รักแรกพบของผม...เกิดขึ้นที่แสตนเชียร์!!
โรงเรียนที่ผมเรียนอยู่เป็นโรงเรียนหนึ่งในภาคอีสานครับ เป็นประจำทุกปีเมื่อเราขึ้นม.5 เราจะต้องได้เป็นพี่สตาฟในงานกีฬาสีภายในโรงเรียนครับ ผลจากการจับสลากปรากฏว่า ห้องของผมได้อยู่สีเต็งหนึ่งของกีฬาสีทุกปีของโรงเรียนผมเลยครับ ผมเชื่อว่าความคิดแรกของเพื่อนผมทุกคนคงรู้สึกกดดันว่าจะทำยังงัยให้สีนี้ชนะเหมือนในทุกปีที่ผ่านมา และสิ่งที่แข่งขันกันหนักมากกก ก็คือแสตนเชียร์และเชียร์ลีดเดอร์ หน้าที่หลักของผมสำหรับกีฬาสีครั้งนี้ คือเป็นสตาฟคิดท่าให้น้องม.1และม.2ที่ขึ้นแสตนครับ
เมื่อถึงคาบคณะสีทุกสัปดาห์ ผมกับเพื่อน ๆ ก็จะไปซ้อมท่า สอนเพลงให้น้องม.1และม.2ที่ขึ้นแสตน ผมกับเพื่อนก็สอนไปจนกว่าจะหมดคาบ คนนึงสอนท่า คนนึงคุมน้อง แต่ผมที่เป็นคนคิดท่าก็ต้องสอนท่าเป็นหลัก จึงโฟกัสไปที่การสอนท่าให้กับน้อง บางท่ายากหน่อยก็ใช้เวลามาก พอน้อง ๆ ทำได้แล้ว เพื่อนคนอื่นก็จะสั่งให้น้อง ๆ ทวนท่าครับ นี่จึงเป็นโอกาสให้ผมได้พัก แต่ผมก็ยังยืนอยู่หน้าแสตนดูน้องทุกคน ดูว่าท่าที่สอนไปออกมาเป็นยังงัยบ้าง แต่เมื่อผมได้สอดส่ายสายตาไปมา จนผมมองไปเห็นน้องคนนึงครับ ผมไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับผม ผมรู้สึกว่าใจผมมันสั่นแปลก ๆ น้องเค้าน่ารักมากครับ เป็นคนตัวเล็ก ๆ ขาว ๆ น้องเค้านั่งนิ่ง ๆ ยังดูน่ารักอะครับ แล้วยิ่งตอนที่ยิ้มอะครับ มันเป็นรอยยิ้มที่น่ารักแบบหาที่ไหนไม่ได้เลยจริง ๆ ครับ รอยยิ้มของน้องเค้าเป็นสิ่งที่บาดตาและมีผลต่อใจของผมมากครับ ผมรู้สึกอยากยิ้มตามทุกครั้งที่เห็นน้องเค้ายิ้ม แต่ผมทำได้แค่แอบยิ้มในใจครับเดี๋ยวคนอื่นสงสัย 55555 นี่แหละครับที่ผมเรียกมันว่ารักแรกพบ
ตั้งแต่ได้เจอน้องคนนี้ผมเคยมีความคิดที่จะจีบน้องเค้านะครับ แต่ผมกลัวว่าถ้าจีบแล้วน้องเค้าไม่โอเค เวลามาซ้อมแสตนด้วยกันคงมองหน้ากันไม่ติดอะครับ เฮ้ออออ ผมเลยรอจนผ่านกีฬาสีไปครับ จึงตัดสินใจทักแชทของน้องเค้าในเฟซครับ ผมพยายามจะคุยกับน้องเค้าให้เยอะ ๆ แต่มันก็ไม่เป็นไปตามที่ใจหวัง น้องเค้าไม่ค่อยอ่านแชทเลยครับ บางที่ผมส่งมุกเสี่ยวไป น้องเค้าก็คงรำคาญด้วยครับ แต่ผมก็ยังทักน้องเค้าต่อไปนะครับ ผมพยายามตื๊อน้องเค้าอย่างมากเลยครับ แต่มันก็เหมือนจะยิ่งแย่ไปด้วยซ้ำครับ ผมเลยเปลี่ยนวิธีการจีบโดยการส่งขนมนมเนยไปให้น้องเค้าครับ ผมให้เพื่อนของผมเป็นคนเอาไปให้ครับ(ผมเขินอ่า เอาไปให้เองไม่ได้หรอก) ผมส่งของไปให้น้องเค้าหลายครั้งจนมีครั้งหนึ่งที่น้องเค้าเกือบจะไม่รับขนมที่ผมส่งไปให้ ผมนี่เครียดมาก แต่ก็ยังดีที่น้องรับไว้ และสิ่งที่แย่ที่สุดที่การันตีเลยว่าน้องเขาไม่ชอบผมคือการบล็อกแชท เลิกเป็นเพื่อนในเฟส จนถึงขั้นบล็อกเฟซ ตอนที่ผมรู้ครั้งแรก ผมแทบทรุดเหมือนไม่มีแรงทำอะไรต่อเลยครับ เพราะนี่เป็นครั้งแรกครับที่ผมจีบใครเป็นจริงเป็นจัง และเริ่มรู้สึกชอบน้องเค้ามากขึ้นเรื่อย ๆ
ผมยังไม่ยอมแพ้เพียงเท่านี้ครับ ตอนนั้นเป็นวันวาเลนไทน์ครับ ครั้งนี้ผมเดินเอาดอกกุหลาบกับของเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้น้องเค้ากับมือเองครับ แต่มันเป็นอะไรที่ผ่านไปเร็วมาก ผมได้แค่บอกว่า พี่ให้ครับ น้องเค้าตอบกลับว่า ขอบคุณครับ แล้วเราก็แยกจากกัน เอ่อออ แต่ในของที่ผมให้น้องไป มีโพสอิทเขียนอะไรน่ารัก ๆ ลงไป กับปุ่มแอดเฟสที่ผมวาดครับ ผมกำลังจะสื่อว่า ผมอะขอเป็นเพื่อนกับน้องในเฟซนะ แต่มันก็คงไม่ได้ผลอะครับ จนเช้าวันรุ่งขึ้น ประมาณ 7.45 น. ผมนั่งเล่นwifi อยู่หน้าห้องเรียน แล้วอยู่ดี ๆ ก็มีคนนึงแอดเฟรนด์ผมมาในเฟซ ผมรู้สึกว่าเหมือนจะเป็นน้องเค้าอะครับ แต่ไม่มั่นใจ มันเด้งขึ้นมาแวบนึงอะครับ ผมนี่ใจเต้นแรงมากกกกก คือถ้าเป็นน้องเค้าเนี่ย ผมคงดีใจมาก ๆ และแล้วผมเลยกดเข้าไปดูที่คำขอเป็นเพื่อน และนั่นคือน้องเค้าจริง ๆ ครับ ผมนี่ยิ้มออกมาเลยครับ ตอนนั้นอยู่คนเดียวยิ้มได้เต็มที่มากครับ5555
แต่เรื่องนี้ก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบหรอกนะครับ เมื่อน้องเค้าแอดผมมา ผมก็รีบรับแอดสิครับจะมัวรออะไร แล้วผมก็ส่งข้อความขอบคุณน้องเค้าครับที่แอดมา ซึ่งน้องเค้าอ่านแต่ไม่ตอบ เอาอีกละ ผมพยายามชวนน้องเค้าคุยครับ แต่รู้สึกว่าน้องเค้าไม่อ่านและไม่ตอบเลยครับ จะบ้าตาย ทักไปทักมาและน้องเค้าก็ตอบครับ แต่ตอบแบบเป็นสติ๊กเกอร์ครับ อารมณ์แบบกดส่งๆไป รำคาญขี้เกียจอ่านขี้เกียจตอบ ผมเลยบอกให้น้องเค้าตอบผมดี ๆ หน่อยเถอะ น้องเค้าก็ส่งรูปการ์ตูนมาครับ ผมนี่ยอมใจ และมี 2 ครั้งที่น้องเค้าตอบผมเป็นตัวอักษรครับ คือครั้งแรกตอบแบบพิมพ์ตัวย่อกับครั้งที่ 2 ตอบแบบก๊อปภาษาฮินดีมาให้ผมครับ คงไม่อยากตอบผมเอามาก ๆ เลยน่ะครับ และแล้วเรื่องที่คิดว่าจะเกิดขึ้นมันก็เกิดครับ น้องเค้าเลิกเป็นเพื่อนกับผมในเฟซครับ และปิดการแอดเป็นเพื่อนด้วยครับ
นี่แหละครับ เรื่องราวของผม รักแรกพบของผม...เกิดขึ้นที่แสตนเชียร์ ถึงผมจะผิดหวัง แต่ผมก็ดีใจนะครับที่ได้เจอคนหนึ่งคนที่ทำให้ผมรู้จักกับรักแรกพบ เรื่องนี้คงเป็นประสบการณ์และเป็นสีสันในชีวิตมัธยมของผม น้องเค้าจะอยู่ในใจของผมตลอดไปมั้ยนั้น ผมไม่รู้นะครับเรื่องของอนาคต แต่รู้แค่ว่าตอนนี้น้องเค้ายังอยู่ในใจของผมเสมอ ทุกครั้งที่เจอน้องเค้าในโรงเรียนผมก็ทำได้แค่มองและแอบยิ้มคนเดียว ผมบอกได้เลยว่าน้องเค้าเป็นคนที่มีผลต่อจิตใจของผมอย่างมาก แต่น่าเสียดายนะครับที่ผมยังไม่ได้บอกรักน้องเค้าเลย ถึงน้องเค้าจะไม่รักผมก็ตาม ไม่เป็นรัยครับ ชีวิตต้องเดินต่อไป ล้มแล้วก็ต้องลุก ผมอยากจะขอโทษน้องเค้าทุกสิ่งที่ผมทำให้น้องเค้ารำคาญใจและรู้สึกไม่ดี และอยากขอบคุณโชคชะตาที่ลิขิตให้ผมได้เจอน้องเค้า ต่อไปผมขอแอบมองน้องเค้าอยู่ห่าง ๆ ได้เห็นน้องเค้ายิ้มน่ารัก ๆ แบบหนึ่งเดียวในโลก แค่นี้ผมก็สุขใจแล้วล่ะครับ (จบแล้วค้าบ)