หรือว่าผมกำลังจะกลายเป็นคนที่เย็นชากับความรู้สึกไปแล้ว

เข้าเรื่องเลยนะครับ ไม่ขออ้อม 555 คือผมน่าจะทะเลาะกับเพื่อนอยู่นะตอนนี้ รู้สึกว่าเพื่อนไม่ค่อยพอใจเข้าขั้นโกรธเลยมั้งครับ ก่อนอื่นผมเกริ่นก่อนว่าผมชอบทำตัวเศร้าๆ โพสต์อะไรเศร้าๆ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าทำไม ที่นี้เพื่อนคงเห็นมั้งครับ โพสต์ล่าสุดที่ผมโพสต์ลงใน ig เป็นรูปผมในน้ำตกกำลังหัวเราะอยู่ แต่ดันใส่แคปชั่นไปว่า ผมน่าจะเหมาะกับการอยู่ในโลกส่วนตัวของผมคนเดียว(เออ อันนี้ผมลืมบอก เพื่อนและเพื่อนร่วมงานบอกว่าผมมีโลกส่วนตัวสูงมาก เวลาใครเรียกหรือคุยด้วยบางทีผมไม่ได้ยินด้วยซ้ำทั้งที่เขามายืนเรียกอยู่ข้างๆตัวผมนี่แหล่ะ ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงผมไม่ได้ยิน) ทีนี้มีเพื่อนคนนึงเข้ามาคอมเม้นท์ว่า ใช่ เขาก็คิดแบบนั้น ผมก็เลยตอบกลับไปว่า 555 หลังจากนั้นแหล่ะครับ เช้าวันจันทร์มาทำงานผมก็เริ่มสังเกตได้ถึงความผิดปกติของเพื่อนร่วมงานทุกคน คือทุกคนทำตัวแปลกๆเหมือนไม่ค่อยมีใครอยากคุยด้วย ไม่มองหน้า เมินๆใส่ และผมก็เป็นคนที่ไม่กล้าถามอะไรทั้งสิ้นเพราะกลัวคำตอบ ผมจึงปล่อยไปแบบนั้น จนเวลาเที่ยงจะไปกินข้าวกัน ผมไม่รู้จะทำตัวยังไง เลยบอกไปว่ายังไม่หิว ก็ตามนั้นครับ เรื่องราวก็ผ่านไป จนวันอังคารซึ่งผมคิดว่าเหตุการณ์คงดีขึ้นมั้ง แต่ไม่เลยครับ เมินใส่กันเหมือนเดิม ไม่พูด ไม่คุย เเต่ผมก็ทำตัวแย่เหมือนเดิม เลือกที่จะเงียบไว้เพราะคอกว่าบางครั้งความเงียบก็น่าจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุด แต่ป่าวเลยครับ ผมคิดไปเองว่ามันจะดีขึ้นแล้วก็เป็นแบบนี้จนกระทั้งเย็นวันพฤหัส ผมทนไม่ไหวเลยถามเลยครับว่าในที่นี้มีใครโกรธอะไรผมหรือเปล่า ทำไมทำตัวแปลกๆกัน แต่สิ่งที่เพื่อนตอบกลับมาทำให้ผมรู้ตัวเองเลยครับ เพื่อนตอบมาว่าให้ผมคิดดีๆเพราะเพื่อนทุกคนไม่มีใครแปลกนะ ทุกคนปกติ มีเเต่ผมที่ทำตัวออกห่างเพื่อน ทำตัวเงียบ-ขรึม มีอะไรทำไมไม่บอกตรงๆ ผมก็อึ้งไปสักพักนะครับ แต่ผมก็อยากจะอธิบายอยู่นะครับว่าเพราะอะไรทำไมถึงเป็นแบบนั้นแต่ผมคิดว่าการขอโทษน่าจะดีกว่า ผมก็เลยเลือกที่จะชอโทษไป แล้วเพื่อนก็บอกข้อเสียสารพัดข้อในตัวผมให้ฟังหมดเลยครับ ผมก็ช็อกนะตอนแรกที่เพื่อนบอก แต่ก็รู้สึกดีนะเพราะเราจะได้รู้ข้อเสียของตัวเองเเละพยายามปรับตัวหรือเเก้ไข ข้อนึงที่เพื่อนบอกก็คือ ผมชอบหน้าเหวี่ยงใส่เพื่อน ซึ่งผมจะไม่รู้ตัวเลย บางที่ก็เหวี่ยงจนเพื่อนเกลียด ผมก็อธิบายไปนะว่าไม่ได้อะไรหน้ามันไปเองจริงๆแล้วเราไม่มีอะไร เข้าใจเราหน่อย เราไม่รู้จะแก้ยังไงเรื่องหน้าเหวี่ยง แต่จะพยายามแก้ไขดู เรียกได้ว่าวันนั้นเปิดใจคุยกันเลยนะครับ เคลียร์ให้จบเลย ซึ่งผมเองก็เข้าใจนะว่าเรื่องคงจบ เพราะเคลียร์แล้ว รู้ปัญหาพร้อมปรับปรุงตัวผมเอง แต่เปล่าเลยครับพอมาทำงานเช้าวันศุกร์มีเพื่อนสามคนมาคุยด้วยดี แต่อีกคนซึ่งเป็นเพื่อนสนิทที่สุดด้วยหน่ะซิ ไม่คุยไม่มองไม่เหลียวไม่เเลเลยละครับ คือมันทำให้ความพยายามที่ผมจะปรับปรุงตัวเองของผมลดลงไป 90% เลยนะครับ ผมยอมรับว่าผมเป็นคนที่แคร์ความรู้สึกเพื่อนอยู่นะ แคร์มากด้วย และมักเก็บมาคิดเสมอแค่ผมไม่ได้พูดหรือบอกใครเท่านั้นเอง ทีนี้ผมเลยบอกความจริงกับเพื่อนอีกคนนึงไปนะครับว่าเป็นอะไรทำไมถึงเงียบ เพื่อนมันก็บอกอยู่นะครับว่าผมคิดมาก ซึ่งผมก็รู้ตัวอยู่แหล่ะว่าผมชอบเก็บเอาเรื่องต่างๆมาคิดทบทวนเสมอๆ แต่ผมไม่เข้าใจนะครับว่าผมอุตส่าห์พยายามปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นแต่ทำไมไม่ให้โอกาสผมกันเลย จนสุดท้ายทำให้ผมเข้าสู่วังวนเดิมๆคือ เงียบครับ เลือกที่จะเงียบเหมือนเดิม จนผมคิดว่าตอนนี้ผมเงียบจนจะเย็นชาไปแล้วมั้งครับ ใครคุยด้วยก็คุยตอบแค่นั้น เวลาที่เหลือคือเงียบ เงียบจนคนรอบข้างไม่มีใครเข้าใกล้
จนผมกลัวตัวเองว่าจะเป็นโรคซึมเศร้าอยู่นะครับ พรุ่งนี้ว่าจะไปหาจิตแพทย์อยู่เผื่อหมอมีคำแนะนำดีๆ 55555 คือผมไม่รู้จะแก้ไขหรือปรับปรุงตัวยังไงแล้วนะครับเพื่อที่จะให้กลับไปสนิทกับเพื่อนๆเหมือนเดิม จนบางครั้งผมก็คิดนะ เห้ย หรือเราเงียบเกินไป โลกส่วนตัวมากเกินไปหรือเปล่า อันนี้คือผมแน่ใจตัวเองเหมือนกันนะ แต่คือผมก็เสียใจเฉยๆว่าเพื่อนสนิทคบกันมาตั้งนาน ทำไมไม่บอกข้อเสียเราเเต่เรียก มาบอกเอาตอนนี้พอเราจะปรับปรุงตัว ก็เหมือนจะไม่มีโอกาสนั้น 5555 ขอบคุณนะครับที่อ่านมาจนจบ ผมแค่หาที่ปลดปล่อยความรู้สึกหรือความคิดในมุมมองของผมเฉยๆ ทุกวันนี้ผมอยู่บ้านคนเดียว เพื่อนสมัยมัธยมไม่ได้ติดต่อ เพื่อนมหาลัยแยกกันไปหมดแล้ว ก็เหลือแค่เพื่อนร่วมงานแค่พวกนี้แหล่ะครับ เยอะเนอะผมเนี่ย 555 ขอบคุณครับที่อ่าน ผมแค่มาแชร์ความคิดความรู้สึกเฉยๆครับ เผื่อมีใครประสบปัญหาแบบเดียวกันอยุ่