คือเรามีสามีแล้วค่ะ อาจจะยังไม่ได้แต่งงานกันแต่ก็อยู่ด้วยกันมา 4-5 ปีแล้ว ที่ผ่านมาเขาอาจจะเป็นคนที่ดีบ้าง ไม่ดีก็เยอะแต่เราก็คิดมาตลอดว่าเรารักเขา
และรักลูกที่ติดมาจากภรรยาเก่าของเขาด้วย เราคิดมาตลอดว่าคงจะรักเขาตลอดไปกันจนแก่เฒ่า แต่เรื่องมันกลับไม่เป็นอย่างนั้น....
เมื่อ 2 ปีที่แล้ว เราได้พบกับเพื่อนร่วมงานคนใหม่ เขาอายุน้อยกว่าเรา 4-5 ปี จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยท๊อป 5 ของประเทศด้วยคะแนนดีเยี่ยม หน้าที่การงานอยู่ในตำแหน่งที่ดี มีแต่คนรัก เคารพนับถือ (ขอไม่บอกนะคะว่าทำอาชีพอะไร) หน้าตาเขาก็พอใช้ได้ค่อนไปทางดี อัธยาศัยดี ออกแนวกวนๆนิดๆ
มันเหมือน Love at first sight สำหรับเราสองคน ครั้งแรกที่เราสองคนได้พบกัน มันเหมือนในละครเลย แบบเดินผ่านกัน สบตากันอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็หลบตากันไป จากนั้นเราก็ไม่เคยได้คุยกัน ได้แต่มองหน้ากันไปมา พอเขาเห็นหน้าเรา เขาก็เก๊กหน้าขรึม ส่วนเราก็หลบตาทำเป็นไม่เห็น ไม่รู้จักไปเสีย ผ่านไปร่วมปี เราก็ไม่ได้คิดอะไร จนมีโอกาสได้ประสานนงานกับฝ่ายงานของเขา และทางหัวหน้าเขามอบหมายให้เขามาทำหน้าที่ดูแลงานที่เรากำลังทำ เราเริ่มได้คุยกันบ้างนิดหน่อย เวลาก็ผ่านไปอีกปี พอเป็นแบบนี้นานๆไปจิตใจเราเริ่มอ่อนไหว ทุกครั้งที่ได้เจอเขา ในหัวใจเราก็เริ่มถวิลหาเขา เริ่มอยากเข้าใกล้ๆเขา เริ่มอยากพูดคุยรู้จักเขาให้มากขึ้น จนกระทั่งสุดท้ายก็เหมือนแกล้ง เรามีโอกาสได้ทำงานโปรเจคใหญ่ร่วมกับเขา ทำให้เรากับน้องเขาได้คุยกันมากขึ้น สนิทกันมากขึ้น จนทำให้เราลืมคนที่อยู่ข้างกายไปชั่วขณะ เราสองคนไม่ได้ทำอะไรไม่ดีที่ผิดศีลธรรม เพียงแค่คุยเรื่องชีวิตของกันและกัน ไปเดินตลาดซื้อของด้วยกัน กินขนมด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน ผจญกับความเครียด ความยุ่งยากของงานด้วยกัน มีโอกาสได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น แต่มันไม่ใช่เพียงอารมณ์ชั่ววูบ...แต่มันเกิดจากความรู้สึกดีๆที่เรามีให้น้องเขามานานแล้วนั่นเอง
ในที่สุดหัวใจเราเริ่มเต้นแรงขึ้น อยากอยู่กับเขามากขึ้น แต่ยิ่งเราอยู่ใกล้น้องเขามากเท่าไหร่เราก็ต้องซ่อนเรื่องสามีไว้ข้างหลังให้มิดที่สุด เราไม่อยากให้เขารู้ว่าเรามีครอบครัวแล้ว เรารู้สึกว่าเรายังมีความหวังที่จะได้พัฒนาความสัมพันธ์กับน้องเขา เราขอไลน์ไป เขาก็ให้แต่ใจเราอยากเห็นเฟสบุ๊คของเขามาก แต่ไม่กล้าที่จะขอเพราะมีรูปเรากับสามีและครอบครัวเต็มไปหมด เราจึงปกปิดเรื่องนี้ไป จากนั้นเราก็ไม่ได้ติดต่อกันเมื่อเสร็จโปรเจค เราพยายามลืมทุกการกระทำดีๆ ทุกอย่างที่มันอ่อนไหวแต่ทำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ทรมานมากแต่ก็คิดว่าจะทนให้ได้ เราคิดเสมอว่าน้องเขาคงมีคนที่คู่ควรกับเขา ผู้หญิงที่ไม่มีพันธะอย่างเรา และน้องเขาคงไม่ได้สนใจเราจริงๆหรอก....เราแค่คิดเข้าข้างตัวเอง แต่มันผิดคาด !!!
ตลอดเวลาที่น้องเขาทำงานกับเรา เขาพยายามเก็บข้อมูลและเรียนรู้ในตัวเรา เขาถามเพื่อนร่วมงานเราคนหนึ่งว่า "พี่...ชื่อเรา...เขามีแฟนยัง?"
ส่วนพี่คนนั้นเขาก็บอกว่า "มีแล้ว...แต่พร้อมเลิกเสมอถ้าน้องอยากจีบพี่เขา" พี่เขาเลยถามว่าสนใจป่ะ? เขาก็เงียบไป เราไม่สามารถรู้หรอกว่าใจเขาคิดเช่นไร แต่มีคนเชียร์น้องเค้าให้เรา มันทำให้เราเริ่มหวั่นไหว เราควรต้องทำยังไงดี?
เราอยากลืมความดีที่น้องเขามีให้ ถึงแม้มันจะไม่มาก แต่มันทำให้เรากระอักตายได้ถ้าไม่สามารถหาจุดจบว่าควรไปอย่างไร เราอยากตัดใจจากน้องเขามาก แต่เราก็รักน้องเขามาก มากพอๆกับสามีที่อยู่ด้วยกันมา 4-5 ปี แต่หากเลือกหัวใจก็คงเลืกน้องเขา แต่ยังไงผลลัพธ์สุดท้ายเราก็ต้องเลือกความถูกต้อง ใครช่วยบอกเราได้ไหมว่าเราควรตัดใจอย่างไรดี เราควรทำอย่างไรดี?
มีแฟนอยู่แล้ว แต่ดันไปมีความรู้สึกดีๆกับคนอีกคน เราควรตัดใจอย่างไรดี?
และรักลูกที่ติดมาจากภรรยาเก่าของเขาด้วย เราคิดมาตลอดว่าคงจะรักเขาตลอดไปกันจนแก่เฒ่า แต่เรื่องมันกลับไม่เป็นอย่างนั้น....
เมื่อ 2 ปีที่แล้ว เราได้พบกับเพื่อนร่วมงานคนใหม่ เขาอายุน้อยกว่าเรา 4-5 ปี จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยท๊อป 5 ของประเทศด้วยคะแนนดีเยี่ยม หน้าที่การงานอยู่ในตำแหน่งที่ดี มีแต่คนรัก เคารพนับถือ (ขอไม่บอกนะคะว่าทำอาชีพอะไร) หน้าตาเขาก็พอใช้ได้ค่อนไปทางดี อัธยาศัยดี ออกแนวกวนๆนิดๆ
มันเหมือน Love at first sight สำหรับเราสองคน ครั้งแรกที่เราสองคนได้พบกัน มันเหมือนในละครเลย แบบเดินผ่านกัน สบตากันอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็หลบตากันไป จากนั้นเราก็ไม่เคยได้คุยกัน ได้แต่มองหน้ากันไปมา พอเขาเห็นหน้าเรา เขาก็เก๊กหน้าขรึม ส่วนเราก็หลบตาทำเป็นไม่เห็น ไม่รู้จักไปเสีย ผ่านไปร่วมปี เราก็ไม่ได้คิดอะไร จนมีโอกาสได้ประสานนงานกับฝ่ายงานของเขา และทางหัวหน้าเขามอบหมายให้เขามาทำหน้าที่ดูแลงานที่เรากำลังทำ เราเริ่มได้คุยกันบ้างนิดหน่อย เวลาก็ผ่านไปอีกปี พอเป็นแบบนี้นานๆไปจิตใจเราเริ่มอ่อนไหว ทุกครั้งที่ได้เจอเขา ในหัวใจเราก็เริ่มถวิลหาเขา เริ่มอยากเข้าใกล้ๆเขา เริ่มอยากพูดคุยรู้จักเขาให้มากขึ้น จนกระทั่งสุดท้ายก็เหมือนแกล้ง เรามีโอกาสได้ทำงานโปรเจคใหญ่ร่วมกับเขา ทำให้เรากับน้องเขาได้คุยกันมากขึ้น สนิทกันมากขึ้น จนทำให้เราลืมคนที่อยู่ข้างกายไปชั่วขณะ เราสองคนไม่ได้ทำอะไรไม่ดีที่ผิดศีลธรรม เพียงแค่คุยเรื่องชีวิตของกันและกัน ไปเดินตลาดซื้อของด้วยกัน กินขนมด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน ผจญกับความเครียด ความยุ่งยากของงานด้วยกัน มีโอกาสได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น แต่มันไม่ใช่เพียงอารมณ์ชั่ววูบ...แต่มันเกิดจากความรู้สึกดีๆที่เรามีให้น้องเขามานานแล้วนั่นเอง
ในที่สุดหัวใจเราเริ่มเต้นแรงขึ้น อยากอยู่กับเขามากขึ้น แต่ยิ่งเราอยู่ใกล้น้องเขามากเท่าไหร่เราก็ต้องซ่อนเรื่องสามีไว้ข้างหลังให้มิดที่สุด เราไม่อยากให้เขารู้ว่าเรามีครอบครัวแล้ว เรารู้สึกว่าเรายังมีความหวังที่จะได้พัฒนาความสัมพันธ์กับน้องเขา เราขอไลน์ไป เขาก็ให้แต่ใจเราอยากเห็นเฟสบุ๊คของเขามาก แต่ไม่กล้าที่จะขอเพราะมีรูปเรากับสามีและครอบครัวเต็มไปหมด เราจึงปกปิดเรื่องนี้ไป จากนั้นเราก็ไม่ได้ติดต่อกันเมื่อเสร็จโปรเจค เราพยายามลืมทุกการกระทำดีๆ ทุกอย่างที่มันอ่อนไหวแต่ทำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ทรมานมากแต่ก็คิดว่าจะทนให้ได้ เราคิดเสมอว่าน้องเขาคงมีคนที่คู่ควรกับเขา ผู้หญิงที่ไม่มีพันธะอย่างเรา และน้องเขาคงไม่ได้สนใจเราจริงๆหรอก....เราแค่คิดเข้าข้างตัวเอง แต่มันผิดคาด !!!
ตลอดเวลาที่น้องเขาทำงานกับเรา เขาพยายามเก็บข้อมูลและเรียนรู้ในตัวเรา เขาถามเพื่อนร่วมงานเราคนหนึ่งว่า "พี่...ชื่อเรา...เขามีแฟนยัง?"
ส่วนพี่คนนั้นเขาก็บอกว่า "มีแล้ว...แต่พร้อมเลิกเสมอถ้าน้องอยากจีบพี่เขา" พี่เขาเลยถามว่าสนใจป่ะ? เขาก็เงียบไป เราไม่สามารถรู้หรอกว่าใจเขาคิดเช่นไร แต่มีคนเชียร์น้องเค้าให้เรา มันทำให้เราเริ่มหวั่นไหว เราควรต้องทำยังไงดี?
เราอยากลืมความดีที่น้องเขามีให้ ถึงแม้มันจะไม่มาก แต่มันทำให้เรากระอักตายได้ถ้าไม่สามารถหาจุดจบว่าควรไปอย่างไร เราอยากตัดใจจากน้องเขามาก แต่เราก็รักน้องเขามาก มากพอๆกับสามีที่อยู่ด้วยกันมา 4-5 ปี แต่หากเลือกหัวใจก็คงเลืกน้องเขา แต่ยังไงผลลัพธ์สุดท้ายเราก็ต้องเลือกความถูกต้อง ใครช่วยบอกเราได้ไหมว่าเราควรตัดใจอย่างไรดี เราควรทำอย่างไรดี?