พริ้ง คนเริงเมือง
ละครที่มีเพียงตัวละคร สีเทาเกือบดำ นำพาทั้งเรื่องให้ดำเนินไปเพียวตัวเดียว
บทละครไม่มีตัวละครสีขาวที่มีบทบาทพอจะสูสีกับพริ้ง เพื่อให้คนดูได้เปรียบเทียบระหว่างความดีกับความชั่ว
ความรู้สึกในระหว่างที่ดูละครเรื่องนี้ คือ เรากำลังดูชีวิตของคนไม่ดี แม้ว่าบทละครจะพยายามทำให้พริ้งมีมิติมีเหตุผล แต่มันกลับไม่เพียงพอ...
ขณะที่ดูอยู่ เราไม่รู้จะเอาใจช่วยใคร
บางทีตัวละครหลงผิดไปมาก ความรู้สึกที่ว่าเกินไปก็เกิดขึ้น
ดูเอามันส์ แต่ไม่เกิดข้อคิด
เพราะตัวละครที่ให้คนข้อคิดมีบทบาทน้อยเหลือเกิน
พริ้ง กับ ลำยอง คล้ายกัน แต่เรากลับหลงรักลำยองมากกว่า
ทะเยอทะยานเหมือนกัน
ลำยอง หลงผิดไปก็จริง แต่หลายครั้งเป็นเกิดจากความโชคร้าย จนทำให้ลำยองไปสู่ความหายนะ
แต่พริ้ง กลับเป็นตัวละครที่ทำร้ายคนรอบข้าง แล้วไม่เคยจะสำนึกเลย
บทละครเติมสีดำให้พริ้งมากเกินไป พยายามจะแซ่บ แต่มันกลับไม่แซ่บ มันแสบปากแสบลิ้น ทำลายกระเพาะอาหาร
ทองเนื้อเก้า ถึงลำยองจะชั่วจนรับไม่ไหว แต่ก็ยังมีวันเฉลิม ตัวละครสีขาวสะอาด ที่ทำให้เราอยากดูต่อ อยากติดตามชีวิตวันเฉลิม ไปพร้อมๆกับลำยอง
ขาวกับดำ ที่ไม่ได้ผสมกัน มันทำให้เพลิน ไม่รู้สึกเบื่อ
แล้วพริ้งละ ทำไมตัวละคนดีๆ ตายหมด แต่ละตัวละครมาแปบเดียว
เหมือนดูละครที่เนิ่นนาน เมื่อไหร่จะจบเรื่อง
ยิ่งดูยิ่งเบื่อ
จากแรกๆที่รู้สึกสนุกมาก ดีไปหมด ถึงตอนนี้...แม้ละครบทละครพยายามจะแซ่บ แต่คนดูกับไม่อิน
เราเคยดูพริ้ง เวอร์ชั่นช่อง5 ดูผ่านๆ
เรายังจำคำพูดของพริ้งเวอร์ชั่นนั้นได้ จนทุกวันนี้
"ฉันไม่รักใครทั้งนั้น นอกจากในหลวง"
แสดงให้เห็นว่าพริ้งก็มีสีขาว อยู่บ้าง
บทละครเวอร์ชั่นนั้น ได้รางวัล บทโทรทัศน์ยอดเยี่ยม รางวัลเมขลา ในปีนั้น เราจำได้
พริ้ง คนเริงเมือง แซ่บ แต่ไม่อร่อย ดูแล้วแล้วไม่อิน
ละครที่มีเพียงตัวละคร สีเทาเกือบดำ นำพาทั้งเรื่องให้ดำเนินไปเพียวตัวเดียว
บทละครไม่มีตัวละครสีขาวที่มีบทบาทพอจะสูสีกับพริ้ง เพื่อให้คนดูได้เปรียบเทียบระหว่างความดีกับความชั่ว
ความรู้สึกในระหว่างที่ดูละครเรื่องนี้ คือ เรากำลังดูชีวิตของคนไม่ดี แม้ว่าบทละครจะพยายามทำให้พริ้งมีมิติมีเหตุผล แต่มันกลับไม่เพียงพอ...
ขณะที่ดูอยู่ เราไม่รู้จะเอาใจช่วยใคร
บางทีตัวละครหลงผิดไปมาก ความรู้สึกที่ว่าเกินไปก็เกิดขึ้น
ดูเอามันส์ แต่ไม่เกิดข้อคิด
เพราะตัวละครที่ให้คนข้อคิดมีบทบาทน้อยเหลือเกิน
พริ้ง กับ ลำยอง คล้ายกัน แต่เรากลับหลงรักลำยองมากกว่า
ทะเยอทะยานเหมือนกัน
ลำยอง หลงผิดไปก็จริง แต่หลายครั้งเป็นเกิดจากความโชคร้าย จนทำให้ลำยองไปสู่ความหายนะ
แต่พริ้ง กลับเป็นตัวละครที่ทำร้ายคนรอบข้าง แล้วไม่เคยจะสำนึกเลย
บทละครเติมสีดำให้พริ้งมากเกินไป พยายามจะแซ่บ แต่มันกลับไม่แซ่บ มันแสบปากแสบลิ้น ทำลายกระเพาะอาหาร
ทองเนื้อเก้า ถึงลำยองจะชั่วจนรับไม่ไหว แต่ก็ยังมีวันเฉลิม ตัวละครสีขาวสะอาด ที่ทำให้เราอยากดูต่อ อยากติดตามชีวิตวันเฉลิม ไปพร้อมๆกับลำยอง
ขาวกับดำ ที่ไม่ได้ผสมกัน มันทำให้เพลิน ไม่รู้สึกเบื่อ
แล้วพริ้งละ ทำไมตัวละคนดีๆ ตายหมด แต่ละตัวละครมาแปบเดียว
เหมือนดูละครที่เนิ่นนาน เมื่อไหร่จะจบเรื่อง
ยิ่งดูยิ่งเบื่อ
จากแรกๆที่รู้สึกสนุกมาก ดีไปหมด ถึงตอนนี้...แม้ละครบทละครพยายามจะแซ่บ แต่คนดูกับไม่อิน
เราเคยดูพริ้ง เวอร์ชั่นช่อง5 ดูผ่านๆ
เรายังจำคำพูดของพริ้งเวอร์ชั่นนั้นได้ จนทุกวันนี้
"ฉันไม่รักใครทั้งนั้น นอกจากในหลวง"
แสดงให้เห็นว่าพริ้งก็มีสีขาว อยู่บ้าง
บทละครเวอร์ชั่นนั้น ได้รางวัล บทโทรทัศน์ยอดเยี่ยม รางวัลเมขลา ในปีนั้น เราจำได้