สวัสดีค่ะ อยากจะมาแชร์ ไม่รู้จะแชร์ปัญหากับใครได้ ขอพื้นที่ในพันทิปนะคะ ขอบคุณค่ะ
อายุ 20 ปี เป็น Panic โรคย้ำคิดย้ำทำขั้นหนัก โรคซึมเศร้า คือมีอาการหลายอย่างมากนอกจากนี้อีก
เช่นโรคคิดว่าตัวเองเป็นโรค โรคกลัวสังคม ฯลฯ รู้สึกว่าหลายอย่างจนอธิบายยาก
ไม่ได้พึ่งเป็น เป็นมาประมาณว่า ตั้งแต่จำความได้ก็เป็นแบบนี้จนเป็นครึ่งนึงของเรา ไปแล้ว ใช้ชีวิตมากับพวกนี้ตลอด
ขออนุญาตแชร์อาการบางส่วนนะคะ
ในกรณี OCD หรือย้ำคิดย้ำทำ จะเป็นอะไรที่ไม่ได้แค่น่ารำคาญสำหรับเรา แต่เป็นอะไรที่ทำลายชีวิตเราสุดๆ
เราไม่ได้เพียงแต่นั่งเศร้า เรานั่งเศร้ากับอาการแปลก ๆ
เราพยายามคิดคำหยาบ คำแปลกๆ สบถ ต่อพระผู้เป็นเจ้าที่เราศรัทธา
เราเป็นมุสลิม ในขณะที่เราละหมาด เราไม่สามารถจะมีสมาธิได้ เราจะสบถตลอดเวลา
เราจะคิดและนึกภาพ ทั้งๆที่เราไม่ต้องการ มันเจ็บใจจริงๆ เราจะต้องคิดคำพูดอะไรก็ไม่รู้
หรือทำท่าทางอะไรก็ไม่รู้ ซึ่งรู้ว่ามันบ้าจริงๆ และอธิบายไม่ถูกว่ามันคืออะไร
เราจะย้ำทำกับสิ่งพวกนี้ ย่ำคิดและย้ำทำ เราไม่มีสมาธิจะทำงาน เราไม่สามารถฟังคนพูด และเราเข้าใจ
เพราะในหัวเรา ไม่ได้กำลังคิดเรื่องนั้น เรามักทำงานผิดบ่อยๆ ...
เราชอบมองมือตัวเอง แบบมองลงมองขึ้น เกลือกตาขึ้นลง
แบบไร้สาระ หนักบ้าง เบาบ้าง ซึ่งน่ารำคาญ เราเป็นโรคกลัวสังคม กลัวคนเยอะๆ
เรากลัวจะทำอะไรผิดตลอด เราคิดตลอดว่าเราเป็นคนที่ไม่ค่อยมีใครชอบ
เขาไม่ได้เกลียดเรานะ แต่เพียงแค่ทำเหมือนเราเป็นอากาศ เหมือนไม่มีใครสนใจเท่าไหร่
เรารู้สึกเศร้ามาก เรากลัวที่จะต้องตอบคำถามจากใครๆ (ถ้าไม่สนิทมาก เรากลัวจริงๆ)
เราเป็นคนพูดไม่รู้เรื่อง พูดอยู่ในลำคอ มักจะโดนว่าอยู่เรื่อยๆ ว่าเป็นคนพูดไม่รู้เรื่อง
เพราะเราไม่มั่นใจเลย ที่จะเปร่งเสียงออกมาจากลำคอ เราไม่กล้าที่จะสบตาใครเวลาพูด มักจะหลบตาเสมอ ...
เราคิดว่าเราเป็นมะเร็ง เราคิดว่าเราจะตาย เรากลัว เราไม่กล้าไปหาหมอ
เพราะกลัวหมอจะตรวจเจอโรคร้ายๆ เราเคยไปตรวจภายใน อยู่ 2 ถึง 3 ครั้ง
ซึ่งหมอบอกว่าไม่เป็นอะไร ไม่เป็นหรอก เรารู้สึกว่าหมอไม่ได้ตั้งใจตรวจอย่างจริงจัง
ตรวจไม่พบ หรืออาจจะมีแต่ไม่เจอ อะไรประมาณนั้น แล้วทำไมเรามีอาการแปลก ๆ
เพื่อนเราบอกว่า ถ้าเราเป็น ป่านนี้เราตายไปแล้ว
แต่เราคิดว่า ตอนนั้นอาจจะยังไม่เยอะ ตอนนี้อาจเป็นหนัก ...
เราเป็นห่วงคนที่เรารักมากๆ กลัวเขาจะเป็นอะไร ตลอดเวลา เรารู้สึกแย่สุดๆ
ถ้าเสาร์อาทิตย์ เราไม่ได้กลับบ้าน แต่พอเรากลับ เราไม่ได้นั่งคุยกับเขาหรอกนะ
เราอารมณ์ร้อนมาก เวลาคนที่บ้านพูดอะไรนิดหน่อย ถ้าเรารู้สึกไม่พอใจ
เราอาจจะพูดไม่ดีออกมา เรารู้สึกแย่ที่เราเป็นแบบนี้ แต่เราไม่สามารถควบคุมอารมณ์เลย
ทั้งๆที่ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ เรามักจะขึ้นไปอยู่บนห้อง และก็ล็อค/ปิดประตู อยูคนเดียว ...
เราเป็นคนเก็บทุกคำพูดของคนอื่นมาคิด ประมาณว่า นอนคิดทั้งคืน คิดแล้วคิดอีก
เราเป็นคนอ่อนแอ ยอมแพ้อะไรง่ายๆ เราไม่สามารถอดทนได้ เรารู้สึกท้อแท้ในชีวิต
รู้สึกว่าเราไม่มีอะไรดี เราเป็นคน low self-esteem แบบประมาณว่า lowest
เราไม่รู้ทำไม เราถึงไม่สวย เรามันอ้วน ตัวก็ใหญ่ ดำก็ดำ สวยอีกสักนิด หน้าแก่
รู้สึกอายที่คนอายุเยอะกว่า (แน่ๆ) มาเรียกพี่ เราคิดมากสุด ๆ รู้สึกเฟลทุกอย่างกับตัวเอง
รู้สึกไม่มีคุณค่า ไม่มีคนรัก หน้าตาไม่ดี ไม่เก่ง ไม่มีความสามารถ ...
เราเป็นคนคิดให้ชีวิตต้องเพอร์เฟ็ค เราต้องการนู่นนี่นั่น เพื่อให้ทุกๆ อย่าง มันดีที่สุด
แต่จริงๆเรามันก็แค่ไอ้ขี้แพ้ คนที่ไม่เอาไหน ทำอะไรไม่ได้ ....
เราเคยนอนอยู่เมื่อก่อนอยู่คอนโดชั้น 6 ซึ่งระเบียงเปิดใหญ่กว้างมาก
จนเห็นท้องฟ้าชัดเจน ทำให้เราเห็นดาวหนึ่งดวง เราไม่กล้านอน เราคิดว่าเป็น UFO
เราเห็นนะ ว่าดาวขยับได้ เหมือนกำลังจะมาหรือปล่าว เรากลัวโดนจับตัวไป
ซึ่งตอนนั้นก็ไม่ได้เด็กแล้ว เรากลัวฟ้าผ่ามาก อย่างที่ว่าระเบียงห้องมันกว้าง
และเราจะตื่นตอนที่ฟ้าผ่า เรากลัวมาก เรากลัวฟ้าจะผ่ามาโดนเราจนตาย มันน่ากลัวมาก
แบบทั้งมืด ทั้งดัง เราต้องนอนปิดหู ก็ยังได้ยินอยู่ ทรมานมาก แต่ต้องข่มจนหลับต่อไปได้....
เรากลัวความมืด เราไม่สามารถหลับตาได้ ทีเดียวสองดวง เราจะนึกภาพอะไรที่เราไม่ต้องการ หรือกลัว
เช่นการลบหลู่ ภาพน่ากลัว ภาพนรก ภาพคนในครอบครัวเราเป็นอะไรหรือตาย
เราเคยใช้วิธีก่อนนอน จะหลับทีละข้าง สลับกัน เราจะหลับได้ต่อเมื่อเราง่วงและไม่ไหวจริงๆ
เราเคยนอนในห้อง เปิดไฟตลอด พอแม่มาปิด เราจะสะดุ้งกรี๊ดทันที ...
เราเป็นคนกลัวตายมาก กลัวขั้นที่ว่าถ้าบางครั้งมันคิดไปไกลและหลุดโลก เราจะเครียด
อาการแพนิกขึ้น ขาสั่นไปหมด กลัวที่สุด เราเคยนอนๆอยู่ ตื่นขึ้นมากรี๊ด และเราจับใจความได้ว่าเรากลัวตาย...
เราเป็นคนสมาธิสั้นมากๆๆๆๆๆๆ เหมือนไฮเปอร์ๆ เราอยู่กับที่ไม่ได้ ยิ่งตอนที่ต้องไปสอบนะ เราจะกระดุกกระดิกตัวตลอด
และของเราเช่น ลิปขวิค ปากกา อะไรแบบนี้ ก็ตกตลอด เรารู้สึกกดดัน มึนๆเบลอๆ
เราไม่สามารถโฟกัสอะไรได้นานๆ
อันนี้เป็นอาการที่เกิดขึ้นกับเรา
อาจจะเยอะ แต่เป็นเพียงบางส่วนที่อยากจะแชร์นะคะ
ครอบครัวเราฐานะปานกลาง ถึงดี ครอบครัวไม่แตกแยก ไม่มีปัญหา
เราไม่เคยอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เสี่ยงต่อการเสียคน
สมัย ป.6 เพื่อนๆทั้งห้องไปเที่ยวห้างที่ใกล้โรงเรียนมากเดินกันไป
แม่เราไม่ให้ไป มีเพียงเราที่นั่งรอพ่อมารับ เราอยู่ในสถานที่ราชการ
ที่มีสภาพแวดล้อมที่ดีมาก มีขนาดใหญ่ และพร้อมในหลายๆอย่าง
เราไม่ค่อยได้ไปไหนนักกับเพื่อนฝูง แต่เคยเสียคนช่วงประมาณ
เราได้เรียนโรงเรียนที่ดีประจำจังหวัด ถึงเราจะสอบไม่ได้ก็ตาม
มัธยมต้น เรามีเพื่อนที่พาเราเที่ยว เล่นเกมส์ และมีแฟน เรามักโดดเรียนอยู่บ่อยครั้ง
เพื่อนเราสูบบุหรี่ แต่ดีที่เราปฏิเสธอบายมุกทั้งหมด
เราจำได้ว่าเราทำตัวแย่มากๆ และพ่อแม่เราเสียใจมาก แต่ตอนนี้เราเปลี่ยนตัวเองแล้ว
แต่เราเป็นคนเก็บกด เราไม่เคยพูดอะไรที่เป็นความรู้สึกกับครอบครัวเลย
เราไม่พูดว่ารัก เราไม่คุยกับพ่อแม่ด้วยคำพูดที่หวาน เราเป็นคนแข็งๆ พูดห้วนๆ
คุยเหมือนเพื่อน มีเพียงน้องเราที่พูดจาไพเราะอยู่คนเดียว
เราไม่เคยแสดงอารมณ์อะไร เราไม่กล้าที่จะปรึกษา
จริงๆ เราพึ่งมารู้ว่าเราไม่ได้เป็นคนที่คิดมากอย่างเดียวนะ
ตอนที่เราเริ่มหาข้อมูลประมาณ3-4 ปีที่แล้ว เราจึงบอกพ่อแม่ว่าอยากพบจิตแพทย์
แต่พ่อแม่ไม่เคยเข้าใจเรา เขาบอกว่าเราคิดมาก ฟุ้งซ่าน คิดไปเอง อย่าไปคิดมากสิ
รู้ไหมว่าคำพูดพวกนี้มันใช้ไม่ได้เลย กับคนที่เป็นแบบเรา
แต่เขาก็ตัดสินใจพาไปคลินิกใกล้ๆ หมอก็เรียกแม่เราไปฟัง
เขาก็แค่รับรู้ แต่ไม่ได้ช่วยอะไรเรา เหมือนไม่เข้าใจเท่าไหร่
แต่เราไม่ได้เล่าอะไรมาก เราเริ่มไม่ถูก กลัวที่จะพูดออกไป
เราเพียงแต่บอกว่า เราเป็นย้ำคิดย้ำทำ และอธิบาย หมอก็บอกว่าเราเก่ง ที่มีข้อมูลเยอะขนาดนี้
เรากินยานะ แต่ก็หยุดไป เพราะเราไม่มีคน Support กับการไปพบแพทย์
ครั้งที่สอง เรามาอยู่อีกจังหวัดนึง กับพ่อ... เราตัดสินใจหยุดเรียนขับรถไปโรงพยาบาลเองเลย เพราะเราไม่ไหวจริงๆ
แต่ก็เหมือนเดิม เรารู้สึกว่าเราคงไม่หายแล้ว
เราเคยคิดฆ่าตัวตายบ่อยๆ แต่กลัวตาย ตลกตัวเองเหมือนกัน
.............................................................
แต่เราทุกวันนี้ ที่อยู่ในสังคม เราก็ไม่รู้ว่ามีมีอาการแปลกๆบ้างไหม พยายามเก็บเต็มที่
ไม่อยากให้ใครว่าๆ เราบ้า เราค่อนข้างพยายามเฮฮา กับคนที่สนิทๆ
แต่แม่เคยถามว่า ทำไมต้องขยุบขยิบปากตลอดเวลา
เพื่อนเคยถามว่าทำไมต้องเปิดไปเปิดมา (เราเปิดกระดาษสมุดกลับไปกลับมาพักใหญ่)
แต่จริงๆ ก็ย้ำคิดย้ำทำนั่นละ
.........................................................................................
ขอโทษนะคะ ที่พิมพ์เป็นจำนวนเยอะมาก ถ้าเข้ามาอ่านหวังว่าคงจะไม่ได้สร้างความรำคาญให้
ไม่ใช่เห็นช่วงนี้โรคซึมเศร้ามาแรง จึงมาเรียกร้องความสนใจ
เราอยากจะระบาย และแชร์ ... เราอยากหาคนที่มีอาการเช่นเดียวกับเรา และได้คุยและแชร์อะไรๆ หลายๆอย่าง
เผื่อจะช่วยๆกันได้บ้าง เราเคยแต่ปรึกษาคนที่เป็น แต่เป็นต่างชาติทั้งหมด
เราไม่รู้จะไปหาคนไทยจากไหน....
ขอบคุณนะคะ ที่อ่านจนจบ
เรานี่ละ ที่อยู่กับมันมาแต่เกิด >>> โรคย้ำคิดย้ำทำ แพนิค ซึมเศร้า กลัวสังคม คิดว่าตัวเองป่วย ฯลฯ
อายุ 20 ปี เป็น Panic โรคย้ำคิดย้ำทำขั้นหนัก โรคซึมเศร้า คือมีอาการหลายอย่างมากนอกจากนี้อีก
เช่นโรคคิดว่าตัวเองเป็นโรค โรคกลัวสังคม ฯลฯ รู้สึกว่าหลายอย่างจนอธิบายยาก
ไม่ได้พึ่งเป็น เป็นมาประมาณว่า ตั้งแต่จำความได้ก็เป็นแบบนี้จนเป็นครึ่งนึงของเรา ไปแล้ว ใช้ชีวิตมากับพวกนี้ตลอด
ขออนุญาตแชร์อาการบางส่วนนะคะ
ในกรณี OCD หรือย้ำคิดย้ำทำ จะเป็นอะไรที่ไม่ได้แค่น่ารำคาญสำหรับเรา แต่เป็นอะไรที่ทำลายชีวิตเราสุดๆ
เราไม่ได้เพียงแต่นั่งเศร้า เรานั่งเศร้ากับอาการแปลก ๆ
เราพยายามคิดคำหยาบ คำแปลกๆ สบถ ต่อพระผู้เป็นเจ้าที่เราศรัทธา
เราเป็นมุสลิม ในขณะที่เราละหมาด เราไม่สามารถจะมีสมาธิได้ เราจะสบถตลอดเวลา
เราจะคิดและนึกภาพ ทั้งๆที่เราไม่ต้องการ มันเจ็บใจจริงๆ เราจะต้องคิดคำพูดอะไรก็ไม่รู้
หรือทำท่าทางอะไรก็ไม่รู้ ซึ่งรู้ว่ามันบ้าจริงๆ และอธิบายไม่ถูกว่ามันคืออะไร
เราจะย้ำทำกับสิ่งพวกนี้ ย่ำคิดและย้ำทำ เราไม่มีสมาธิจะทำงาน เราไม่สามารถฟังคนพูด และเราเข้าใจ
เพราะในหัวเรา ไม่ได้กำลังคิดเรื่องนั้น เรามักทำงานผิดบ่อยๆ ...
เราชอบมองมือตัวเอง แบบมองลงมองขึ้น เกลือกตาขึ้นลง
แบบไร้สาระ หนักบ้าง เบาบ้าง ซึ่งน่ารำคาญ เราเป็นโรคกลัวสังคม กลัวคนเยอะๆ
เรากลัวจะทำอะไรผิดตลอด เราคิดตลอดว่าเราเป็นคนที่ไม่ค่อยมีใครชอบ
เขาไม่ได้เกลียดเรานะ แต่เพียงแค่ทำเหมือนเราเป็นอากาศ เหมือนไม่มีใครสนใจเท่าไหร่
เรารู้สึกเศร้ามาก เรากลัวที่จะต้องตอบคำถามจากใครๆ (ถ้าไม่สนิทมาก เรากลัวจริงๆ)
เราเป็นคนพูดไม่รู้เรื่อง พูดอยู่ในลำคอ มักจะโดนว่าอยู่เรื่อยๆ ว่าเป็นคนพูดไม่รู้เรื่อง
เพราะเราไม่มั่นใจเลย ที่จะเปร่งเสียงออกมาจากลำคอ เราไม่กล้าที่จะสบตาใครเวลาพูด มักจะหลบตาเสมอ ...
เราคิดว่าเราเป็นมะเร็ง เราคิดว่าเราจะตาย เรากลัว เราไม่กล้าไปหาหมอ
เพราะกลัวหมอจะตรวจเจอโรคร้ายๆ เราเคยไปตรวจภายใน อยู่ 2 ถึง 3 ครั้ง
ซึ่งหมอบอกว่าไม่เป็นอะไร ไม่เป็นหรอก เรารู้สึกว่าหมอไม่ได้ตั้งใจตรวจอย่างจริงจัง
ตรวจไม่พบ หรืออาจจะมีแต่ไม่เจอ อะไรประมาณนั้น แล้วทำไมเรามีอาการแปลก ๆ
เพื่อนเราบอกว่า ถ้าเราเป็น ป่านนี้เราตายไปแล้ว
แต่เราคิดว่า ตอนนั้นอาจจะยังไม่เยอะ ตอนนี้อาจเป็นหนัก ...
เราเป็นห่วงคนที่เรารักมากๆ กลัวเขาจะเป็นอะไร ตลอดเวลา เรารู้สึกแย่สุดๆ
ถ้าเสาร์อาทิตย์ เราไม่ได้กลับบ้าน แต่พอเรากลับ เราไม่ได้นั่งคุยกับเขาหรอกนะ
เราอารมณ์ร้อนมาก เวลาคนที่บ้านพูดอะไรนิดหน่อย ถ้าเรารู้สึกไม่พอใจ
เราอาจจะพูดไม่ดีออกมา เรารู้สึกแย่ที่เราเป็นแบบนี้ แต่เราไม่สามารถควบคุมอารมณ์เลย
ทั้งๆที่ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ เรามักจะขึ้นไปอยู่บนห้อง และก็ล็อค/ปิดประตู อยูคนเดียว ...
เราเป็นคนเก็บทุกคำพูดของคนอื่นมาคิด ประมาณว่า นอนคิดทั้งคืน คิดแล้วคิดอีก
เราเป็นคนอ่อนแอ ยอมแพ้อะไรง่ายๆ เราไม่สามารถอดทนได้ เรารู้สึกท้อแท้ในชีวิต
รู้สึกว่าเราไม่มีอะไรดี เราเป็นคน low self-esteem แบบประมาณว่า lowest
เราไม่รู้ทำไม เราถึงไม่สวย เรามันอ้วน ตัวก็ใหญ่ ดำก็ดำ สวยอีกสักนิด หน้าแก่
รู้สึกอายที่คนอายุเยอะกว่า (แน่ๆ) มาเรียกพี่ เราคิดมากสุด ๆ รู้สึกเฟลทุกอย่างกับตัวเอง
รู้สึกไม่มีคุณค่า ไม่มีคนรัก หน้าตาไม่ดี ไม่เก่ง ไม่มีความสามารถ ...
เราเป็นคนคิดให้ชีวิตต้องเพอร์เฟ็ค เราต้องการนู่นนี่นั่น เพื่อให้ทุกๆ อย่าง มันดีที่สุด
แต่จริงๆเรามันก็แค่ไอ้ขี้แพ้ คนที่ไม่เอาไหน ทำอะไรไม่ได้ ....
เราเคยนอนอยู่เมื่อก่อนอยู่คอนโดชั้น 6 ซึ่งระเบียงเปิดใหญ่กว้างมาก
จนเห็นท้องฟ้าชัดเจน ทำให้เราเห็นดาวหนึ่งดวง เราไม่กล้านอน เราคิดว่าเป็น UFO
เราเห็นนะ ว่าดาวขยับได้ เหมือนกำลังจะมาหรือปล่าว เรากลัวโดนจับตัวไป
ซึ่งตอนนั้นก็ไม่ได้เด็กแล้ว เรากลัวฟ้าผ่ามาก อย่างที่ว่าระเบียงห้องมันกว้าง
และเราจะตื่นตอนที่ฟ้าผ่า เรากลัวมาก เรากลัวฟ้าจะผ่ามาโดนเราจนตาย มันน่ากลัวมาก
แบบทั้งมืด ทั้งดัง เราต้องนอนปิดหู ก็ยังได้ยินอยู่ ทรมานมาก แต่ต้องข่มจนหลับต่อไปได้....
เรากลัวความมืด เราไม่สามารถหลับตาได้ ทีเดียวสองดวง เราจะนึกภาพอะไรที่เราไม่ต้องการ หรือกลัว
เช่นการลบหลู่ ภาพน่ากลัว ภาพนรก ภาพคนในครอบครัวเราเป็นอะไรหรือตาย
เราเคยใช้วิธีก่อนนอน จะหลับทีละข้าง สลับกัน เราจะหลับได้ต่อเมื่อเราง่วงและไม่ไหวจริงๆ
เราเคยนอนในห้อง เปิดไฟตลอด พอแม่มาปิด เราจะสะดุ้งกรี๊ดทันที ...
เราเป็นคนกลัวตายมาก กลัวขั้นที่ว่าถ้าบางครั้งมันคิดไปไกลและหลุดโลก เราจะเครียด
อาการแพนิกขึ้น ขาสั่นไปหมด กลัวที่สุด เราเคยนอนๆอยู่ ตื่นขึ้นมากรี๊ด และเราจับใจความได้ว่าเรากลัวตาย...
เราเป็นคนสมาธิสั้นมากๆๆๆๆๆๆ เหมือนไฮเปอร์ๆ เราอยู่กับที่ไม่ได้ ยิ่งตอนที่ต้องไปสอบนะ เราจะกระดุกกระดิกตัวตลอด
และของเราเช่น ลิปขวิค ปากกา อะไรแบบนี้ ก็ตกตลอด เรารู้สึกกดดัน มึนๆเบลอๆ
เราไม่สามารถโฟกัสอะไรได้นานๆ
อันนี้เป็นอาการที่เกิดขึ้นกับเรา อาจจะเยอะ แต่เป็นเพียงบางส่วนที่อยากจะแชร์นะคะ
เราไม่เคยอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เสี่ยงต่อการเสียคน
สมัย ป.6 เพื่อนๆทั้งห้องไปเที่ยวห้างที่ใกล้โรงเรียนมากเดินกันไป
แม่เราไม่ให้ไป มีเพียงเราที่นั่งรอพ่อมารับ เราอยู่ในสถานที่ราชการ
ที่มีสภาพแวดล้อมที่ดีมาก มีขนาดใหญ่ และพร้อมในหลายๆอย่าง
เราไม่ค่อยได้ไปไหนนักกับเพื่อนฝูง แต่เคยเสียคนช่วงประมาณ
เราได้เรียนโรงเรียนที่ดีประจำจังหวัด ถึงเราจะสอบไม่ได้ก็ตาม
มัธยมต้น เรามีเพื่อนที่พาเราเที่ยว เล่นเกมส์ และมีแฟน เรามักโดดเรียนอยู่บ่อยครั้ง
เพื่อนเราสูบบุหรี่ แต่ดีที่เราปฏิเสธอบายมุกทั้งหมด
เราจำได้ว่าเราทำตัวแย่มากๆ และพ่อแม่เราเสียใจมาก แต่ตอนนี้เราเปลี่ยนตัวเองแล้ว
เราไม่พูดว่ารัก เราไม่คุยกับพ่อแม่ด้วยคำพูดที่หวาน เราเป็นคนแข็งๆ พูดห้วนๆ
คุยเหมือนเพื่อน มีเพียงน้องเราที่พูดจาไพเราะอยู่คนเดียว
เราไม่เคยแสดงอารมณ์อะไร เราไม่กล้าที่จะปรึกษา
จริงๆ เราพึ่งมารู้ว่าเราไม่ได้เป็นคนที่คิดมากอย่างเดียวนะ
ตอนที่เราเริ่มหาข้อมูลประมาณ3-4 ปีที่แล้ว เราจึงบอกพ่อแม่ว่าอยากพบจิตแพทย์
แต่พ่อแม่ไม่เคยเข้าใจเรา เขาบอกว่าเราคิดมาก ฟุ้งซ่าน คิดไปเอง อย่าไปคิดมากสิ
รู้ไหมว่าคำพูดพวกนี้มันใช้ไม่ได้เลย กับคนที่เป็นแบบเรา
แต่เขาก็ตัดสินใจพาไปคลินิกใกล้ๆ หมอก็เรียกแม่เราไปฟัง
เขาก็แค่รับรู้ แต่ไม่ได้ช่วยอะไรเรา เหมือนไม่เข้าใจเท่าไหร่
แต่เราไม่ได้เล่าอะไรมาก เราเริ่มไม่ถูก กลัวที่จะพูดออกไป
เราเพียงแต่บอกว่า เราเป็นย้ำคิดย้ำทำ และอธิบาย หมอก็บอกว่าเราเก่ง ที่มีข้อมูลเยอะขนาดนี้
เรากินยานะ แต่ก็หยุดไป เพราะเราไม่มีคน Support กับการไปพบแพทย์
ครั้งที่สอง เรามาอยู่อีกจังหวัดนึง กับพ่อ... เราตัดสินใจหยุดเรียนขับรถไปโรงพยาบาลเองเลย เพราะเราไม่ไหวจริงๆ
แต่ก็เหมือนเดิม เรารู้สึกว่าเราคงไม่หายแล้ว
เราเคยคิดฆ่าตัวตายบ่อยๆ แต่กลัวตาย ตลกตัวเองเหมือนกัน
.............................................................
แต่เราทุกวันนี้ ที่อยู่ในสังคม เราก็ไม่รู้ว่ามีมีอาการแปลกๆบ้างไหม พยายามเก็บเต็มที่
ไม่อยากให้ใครว่าๆ เราบ้า เราค่อนข้างพยายามเฮฮา กับคนที่สนิทๆ
แต่แม่เคยถามว่า ทำไมต้องขยุบขยิบปากตลอดเวลา
เพื่อนเคยถามว่าทำไมต้องเปิดไปเปิดมา (เราเปิดกระดาษสมุดกลับไปกลับมาพักใหญ่)
แต่จริงๆ ก็ย้ำคิดย้ำทำนั่นละ
.........................................................................................
ขอโทษนะคะ ที่พิมพ์เป็นจำนวนเยอะมาก ถ้าเข้ามาอ่านหวังว่าคงจะไม่ได้สร้างความรำคาญให้
ไม่ใช่เห็นช่วงนี้โรคซึมเศร้ามาแรง จึงมาเรียกร้องความสนใจ
เราอยากจะระบาย และแชร์ ... เราอยากหาคนที่มีอาการเช่นเดียวกับเรา และได้คุยและแชร์อะไรๆ หลายๆอย่าง
เผื่อจะช่วยๆกันได้บ้าง เราเคยแต่ปรึกษาคนที่เป็น แต่เป็นต่างชาติทั้งหมด
เราไม่รู้จะไปหาคนไทยจากไหน....
ขอบคุณนะคะ ที่อ่านจนจบ