ใครเคยบอกเลิกทั้งที่เรายังรักไหมคะ
ตอนนั้นตัวเลือกของเรามีแค่2ทางจริงคะ คือ 1.ทนและยอมให้เขาทำร้ายความรู้สึกต้อไปเรื่อย 2.ยอมฝืนใจตัวเองถอยออกมา ซึ่งตอนนั้นความคิดทุกอย่างตีกันอยู่ในหัวเราเยอะไปหมด จะเอาแบบนี้จริงๆใช่ไหม มันคือทางที่ดีที่สุดแล้วใช่ไหม เราทนมาขนาดนี้แล้วทนต่อไปจะเป็นไร เราจะไม่เสียใจจริงๆใช่ไหม คือมันตีกันเยอะจนเราตัดสินใจทักไปบอกเลิกเขา คือตอนนั้นมันเมื่อเราจุกๆกลางอกเหมือนร้องไห้ไม่มีน้ำตา หลังจากที่เราบอกเลิกเขาเาก็คุยกันอยู่นิดนึงจริงๆ เราแค่อยากให้เขาปรับตัวแต่มันไม่เลย เราไม่รู้ว่าเขาบล็อกเราตอนไหน เราเลยคิดว่า เห้ยเขาตัดเราง่ายไปรึเปล่า 5555 จะเรียกร้องอะไรในเมื่อเราบอกเลิกเอง เรายังคิดถึงเขาอยู่นะคะ หลายครั้งที่ร้องไห้และมีอยู่ครั้งที่นั่งอยู่กับครอบครัวแล้วมันไม่ไหวน้ำตาไหลออกมาเองเราเลยรีบไปเข้าห้องน้ำ แล้วมองตัวเองไห้ในกระจก เอาจริงๆ นะไม่ได้นางเอกหรือตามหนังตามเอมวีเลย พอมองตัวเองร้องไห้แลเวรู้สึก สมเพชตัวเองอ่อนแอได้ขนาดนี้ไร้ค่าได้ขนาดนี้เลยหลอกเพราคนๆนึงที่ไม่เห็นค่า เราเลยคิดว่านี้กูออกมาจากจุดที่ทำให้แย่เพื่อให้กูทำตัวเองแย่กว่าเดิมหลอวะ แรกๆก็ทำใจยากอยู่นะมันคงเป็นความเคยชินด้วยละมั่งจากที่ทำอะไรคุยอะไรด้วยกัน พอวันนึงมันหายไปแบบไม่ทันตั้งตัวก็มีบ้างที่ต้องคิดถึง แค่อยากให้เข้าใจว่าคนที่บอกเลิกก่อนอาจจะเป็นคนที่รักมากกว่าและหวังมากกว่าไม่ใช่คนที่หมดรักก่อนเสมอไป เราเคยคิดนะคะกับคนที่เป็นฝ่ายบอกเลิกก่อนแล้วมาเสียใจพรำเพ้อ เป็นคนเลิกเองแล้วจะมาเสียใจอะไรสมควรแล้ว เอาจริงๆ ตอนนี้เราเข้าใจคำว่าไม่เจอกับตัวก็ไม่มีวันเข้าใจ คนบางคนคใรอยู่แค่ในใจ ไม่ใช่ชีวตจริง รักเขามากนะคะแต่เราเป็นคนไม่อสดงออกมากเท่าไหร่ ตอนนี้เราก็แค่ให้เวลาทำหน้าที่ของมัน คงไม่ทีใครอยากจะเริ่มใหม่บ่อยๆ เพียงแต่ถ้ารักที่มีมันทำให้เราไม่เป็นตัวเองและแทบจะไม่เหลือคุณค่าของตัวเองเราเปลืยนเพื่อเขาแต่เขาไม่เปลืยนเพื่อเรา เราก็แค่เปลืยนจุดยืนของเราโดยยืนที่ๆไม่มีเขา มันแรกหมดละตอนแรก แต่ถ้าผ่านมันไปได้เราคงขอบคุณเราในตอนนั้นที่กล้าเดินออกมา ยังคิดถึงแค่นั้นจริงๆ ที่ยังมี
เมื่อเราบอกเลิกทั้งที่ยังรัก
ตอนนั้นตัวเลือกของเรามีแค่2ทางจริงคะ คือ 1.ทนและยอมให้เขาทำร้ายความรู้สึกต้อไปเรื่อย 2.ยอมฝืนใจตัวเองถอยออกมา ซึ่งตอนนั้นความคิดทุกอย่างตีกันอยู่ในหัวเราเยอะไปหมด จะเอาแบบนี้จริงๆใช่ไหม มันคือทางที่ดีที่สุดแล้วใช่ไหม เราทนมาขนาดนี้แล้วทนต่อไปจะเป็นไร เราจะไม่เสียใจจริงๆใช่ไหม คือมันตีกันเยอะจนเราตัดสินใจทักไปบอกเลิกเขา คือตอนนั้นมันเมื่อเราจุกๆกลางอกเหมือนร้องไห้ไม่มีน้ำตา หลังจากที่เราบอกเลิกเขาเาก็คุยกันอยู่นิดนึงจริงๆ เราแค่อยากให้เขาปรับตัวแต่มันไม่เลย เราไม่รู้ว่าเขาบล็อกเราตอนไหน เราเลยคิดว่า เห้ยเขาตัดเราง่ายไปรึเปล่า 5555 จะเรียกร้องอะไรในเมื่อเราบอกเลิกเอง เรายังคิดถึงเขาอยู่นะคะ หลายครั้งที่ร้องไห้และมีอยู่ครั้งที่นั่งอยู่กับครอบครัวแล้วมันไม่ไหวน้ำตาไหลออกมาเองเราเลยรีบไปเข้าห้องน้ำ แล้วมองตัวเองไห้ในกระจก เอาจริงๆ นะไม่ได้นางเอกหรือตามหนังตามเอมวีเลย พอมองตัวเองร้องไห้แลเวรู้สึก สมเพชตัวเองอ่อนแอได้ขนาดนี้ไร้ค่าได้ขนาดนี้เลยหลอกเพราคนๆนึงที่ไม่เห็นค่า เราเลยคิดว่านี้กูออกมาจากจุดที่ทำให้แย่เพื่อให้กูทำตัวเองแย่กว่าเดิมหลอวะ แรกๆก็ทำใจยากอยู่นะมันคงเป็นความเคยชินด้วยละมั่งจากที่ทำอะไรคุยอะไรด้วยกัน พอวันนึงมันหายไปแบบไม่ทันตั้งตัวก็มีบ้างที่ต้องคิดถึง แค่อยากให้เข้าใจว่าคนที่บอกเลิกก่อนอาจจะเป็นคนที่รักมากกว่าและหวังมากกว่าไม่ใช่คนที่หมดรักก่อนเสมอไป เราเคยคิดนะคะกับคนที่เป็นฝ่ายบอกเลิกก่อนแล้วมาเสียใจพรำเพ้อ เป็นคนเลิกเองแล้วจะมาเสียใจอะไรสมควรแล้ว เอาจริงๆ ตอนนี้เราเข้าใจคำว่าไม่เจอกับตัวก็ไม่มีวันเข้าใจ คนบางคนคใรอยู่แค่ในใจ ไม่ใช่ชีวตจริง รักเขามากนะคะแต่เราเป็นคนไม่อสดงออกมากเท่าไหร่ ตอนนี้เราก็แค่ให้เวลาทำหน้าที่ของมัน คงไม่ทีใครอยากจะเริ่มใหม่บ่อยๆ เพียงแต่ถ้ารักที่มีมันทำให้เราไม่เป็นตัวเองและแทบจะไม่เหลือคุณค่าของตัวเองเราเปลืยนเพื่อเขาแต่เขาไม่เปลืยนเพื่อเรา เราก็แค่เปลืยนจุดยืนของเราโดยยืนที่ๆไม่มีเขา มันแรกหมดละตอนแรก แต่ถ้าผ่านมันไปได้เราคงขอบคุณเราในตอนนั้นที่กล้าเดินออกมา ยังคิดถึงแค่นั้นจริงๆ ที่ยังมี